Een paar dagen geleden zag ik een student in het park, liggend op het gras, zijn cursus voor de neus. Hij zuchtte. Hij kreunde. Hij was amper vijf bladzijden ver en had nog circa 200 pagina's te gaan.

'Moeder, waarom leren wij?', zag je hem denken. Net als veel van zijn collega's was hij allicht recentelijk tot de niet geheel prettige vaststelling gekomen dat het studentenleven niet alleen uit fuiven en katers bestaat, maar ook uit examens. En dus probeerde hij nu te redden wat er nog te redden viel.

Niets menselijks is me vreemd. Ook leedvermaak niet. Ik besloot het lijdend voorwerp een tijdje van op een bankje gade te slaan.

***

Algauw dacht ik terug aan mijn eigen studententijd, toen we het collectief in de broek deden voor professor Somers, een man over wie verschrikkelijke verhalen de ronde deden. Zo zou hij ooit een studente tijdens het mondeling examen gevraagd hebben om naar het bord te gaan. "Neem een stukje krijt en teken een grote cirkel." De studente in kwestie deed verwonderd maar braafjes wat haar gevraagd werd. "Kijk, die cirkel, dat is uw cijfer", zei de prof vervolgens. "Een dikke nul." Het wicht zou huilend afgevoerd zijn.

Een variant van dat verhaal bestond uit een meisje dat middels een duizelingwekkend decolleté haar cijfer wat wou opvijzelen. "Ik zie er twee", was Somers niet onder de indruk, "en u krijgt een 2. Tot in september."

Nu was ik weliswaar niet van plan om op het examen een diep uitgesneden blouse te dragen, maar geruststellend vond ik dat verhaal toch niet, als achttienjarige halfwas die net aan de unief kwam piepen.

Nog eentje: Somers zou een student aangeraden hebben een Lottoformulier in te vullen. "Hoezo, professor?", had de jongen naïef gevraagd. "Van de 42 examenvragen hebt u er zes juist", was Somers' laconiek antwoord.

Het strafste verhaal werd me echter verteld door een jongen die twee jaar hoger zat, ene Paul. Hij kreeg tijdens het examen de ene moeilijke vraag na de andere te verwerken, kwam niet meer uit zijn woorden, stotterde zich van flater naar flater. Geamuseerd hoorde Somers toe. "Ik heb nog één vraag", zei de prof tot slot. "Voor veel punten. Het is 20 centimeter groot, woont in een bos en ik heb het dit jaar niet veel gezien. Wat is het?" "Geen idee, professor", antwoordde Paul verbouwereerd. "Paulus de Broskabouter! En het is 20 centimeter groot, woont in een bos en ik zal het volgend jaar heel vaak zien?" "Euh...", stamelde Paul. "Paulus de Biskabouter!", gierde Somers het uit.

Bij zo'n psychopaat moest ik dus een mondeling examen afleggen. Met de moed der wanhoop begon ik te blokken. Om wakker te blijven dronk ik liters koffie en stak ik af en toe mijn kop onder de waterkraan. Na een tijdje dansten de letters voor mijn ogen, maar ik studeerde door, tegen beter weten in. Toen de executie naderde streek ik mijn hagelwit hemd twintig keer, knoopte mijn das tot hij perfect zat, en overliep een laatste keer mijn cursus. Met wallen onder de ogen, de bibber op het lijf en een overvolle blaas (die vervloekte koffie) sleepte ik mezelf het examenlokaal binnen. Zij die gingen bissen groetten u. Thomas de Buiskabouter.

Somers bleek echter de innemendheid zelve. Hij stelde me gerust, gaf me als opwarmertje een makkelijke vraag, en verder geen woord over Paulus of de Lotto. Ik kreeg een 15, en heb nooit geweten of al die horrorverhalen verzonnen waren dan wel of ik gewoon geluk had gehad.

***

Met een grote glimlach stond ik op van het bankje. "Niet vergeten: Paulus de Broskabouter", zei ik tot de student op het gras. Hij keek me verbaasd na.

(eerder verschenen in Gazet van Antwerpen)

Woensdagmiddag is een 17-jarige jongen in Nederland van een kunstwerk gevallen. Het werk is een enorme trap met 270 treden die boven de bomen van De Hoge Veluwe uittorent. Het slachtoffer bezocht het park tijdens een schoolreis. Nadat hij uitgleed op de 52 meter hoge trap, moest hij met hoofd- en nekletsels naar het ziekenhuis worden gebracht. Ironisch: het kunstwerk heeft als titel 'Kijk uit'...

"Hitler zaaide terreur met zijn gazpacho."
(En hoe heet die koude Spaanse soep ook al weer? Gestapo?)

"Elke partij, ook de liberale, functioneert als de lopende band in een fabriek. Als je samen beslist om thermosflessen te maken met de teut naar links, dan kan je toch niet blijven tolereren dat er één elke teut naar rechts zet? Dan geef je die man toch zijn C4?" (Tom Lanoye in Het Laatste Nieuws over Jean-Marie Dedecker)

Een duim: veel meer heb je niet nodig om door Europa te reizen, dacht ik toen ik een jaar of achttien was, en klaar om de wereld te veroveren.

De twee Aziatische jongeren die ik deze week aan de kant van de weg zag staan, straalden hetzelfde naïeve optimisme uit. Beladen met een gigantische rugzak en gewapend met een kartonnen bordje probeerden ze enthousiast een lift naar Gent te versieren. Zonder succes.

***

Liften is dan ook niet evident: je hebt een dosis geluk nodig, en kennis van de plaatselijke gebruiken. Zo ondervond ik als jonge twintiger dat met je duim omhoog langs de weg staan in sommige Oost-Europese landen niet betekent dat je wil meerijden, maar wel dat je bereid bent om oudere heren te verwennen. Nu reisde ik weliswaar om te leren, maar zoiets had ik toch graag op voorhand in een gids gelezen.

In Slovakije werd ik dan weer op een regenachtige zaterdag opgepikt door een groepje voetbalhooligans die mij absoluut het clublied van ASK Inter Bratislava wilden aanleren. In het Slovaaks. Toen ik het derde couplet maar niet onder de knie kreeg, dumpten ze mij in een of ander gehucht, waar ik in het ongevraagde gezelschap van een lokaal oud vrouwtje vijf uur lang heb moeten wachten op een volgende lift. Telkens als een auto me voorbijreed, lachte ze vilein haar twee resterende tanden bloot.

Het absoluut dieptepunt was echter die keer dat ik 's avonds tussen de velden op een paar kilometer van het Italiaanse Empoli was gestrand. Ik had al een hele dag niets gegeten, was doodop en trachtte tevergeefs wagens te doen stoppen. Pas na een uur had ik prijs. Ik begon de chauffeur met handen en voeten uit te leggen dat ik naar de dichtstbijzijnde pizzatent wou. Eerst probeerde ik het in het Engels, vervolgens in het Frans en tot slot zelfs in het Babynees ("jammiejammie, smikkelsmikkel"), maar de brave man begreep er helemaal niets van. Ten einde raad riep ik "pizza, pizza". Dat deed blijkbaar een licht opgaan, en we vertrokken.

Toen we na een kwartier nog steeds aan het rijden waren, begon ik toch lichtjes ongerust te worden. Zo ver kon dichtstbijzijnd toch niet zijn? "Pizza, pizza", herhaalde ik. "Si, si, OK", stelde de kerel me gerust.

Tien minuten en twee straal voorbijgereden pizzatenten later viel me plots op dat mijn chauffeur een zekere fysieke gelijkenis met Marc Dutroux vertoonde, iets wat mijn ongerustheid niet bepaald deed afnemen. "Pizza?", smeekte ik. "Si, si, un momento", antwoordde de man.

Toen we vele momento's later nog steeds aan het bollen waren en er op Dutrouxs gezicht een vreemde grijns verschenen was, overwoog ik om uit de rijdende wagen te springen. Maar dan stopte de man toch, en hij liet me uitstappen. Ik bedankte hem en keek vervolgens vrolijk in het rond, op zoek naar de pizzatent. Tot ik tot mijn stomme verbazing de wereldberoemde Scheve Toren zag. Bleek dat de kerel 'Pisa' verstaan had...

Daar stond ik dan, om tien uur 's avonds op veertig kilometer van mijn jeugdherberg in Empoli. Ik heb toen twee dure eden gezworen. Eén: ik eet nooit meer pizza. Twee: dit was mijn laatste lift. Een van die twee beloftes ben ik nagekomen.

***

Toen ik even later op dezelfde plaats passeerde, waren de twee Aziatische jongeren verdwenen. Ik vrees dat ze een lift naar Genk hebben gekregen.

(eerder verschenen in Gazet van Antwerpen)

Morgen in Gazet van Antwerpen: het weekoverzicht 'De week in 7 mails', met onder meer het kleed van Kate, een parfum op basis van schimmelkaas, en de nieuwe carrière van Mike Tyson.

Ene kolonel Pierrepoint liet op eigen kosten de allereerste vluchtheuvel in Londen aanleggen. De man werd korte tijd later op zijn eigen creatie aangereden door een bus. De chauffeur wist niet waartoe het obstakel diende. Kolonel Pierrepoint overleed aan zijn verwondingen.

In de wijk waarin ik opgroeide, woonde een jongetje dat Dolf heette.

Hoe vaak zou hij in de loop der jaren niet hebben gewenst dat zijn ouders hem Kevin hadden genoemd? Eén troost: het kan nóg erger. In de Angelsaksische wereld is het een heuse trend om je kinderen een merknaam te geven, lees ik in de krant. Dus lopen er tegenwoordig tal van L'Oréals, Timberlands en Ikea's rond in Groot-Brittannië en de VS.
Waarom noemt iemand zijn kind in godsnaam Ikea? Omdat hij of zij een paar vijzen kwijt is?

Mark Uytterhoeven tijdens de live-uitzending van een Giro-rit: "Ik kus mijn twee pollen dat ik geen hooikoorts heb."

Laten we het eens over Wolfgang Amadeus Mozart hebben. Cultuur met een grote C. 
Dit jaar is het exact 250 jaar geleden dat hij geboren werd, dus is het al Mozart wat de klok slaat: op de radio, in de kranten, op tv. En in de slagerij, want een Oostenrijkse beenhouwer heeft een manier gevonden om een graantje mee te pikken van de hype. Hij heeft een 'Mozart-worst' ontworpen. Het ding bevat onder meer rundvlees, groene amandelen en nootmuskaat, en heeft de vorm van een viool.
Zo gaat dat dus: je componeert het ene meesterwerk na het andere en 250 jaar later noemen ze een rare saucisse naar je. De Wolfgang-Amadeusworst. Gelukkig heette Mozart niet Hans.

Miriam Ferguson (gouverneur van Texas in de jaren twintig en dertig, over haar beslissing om lesgeven in vreemde talen te verbieden): "Als Engels goed genoeg was voor Jezus, dan is het goed genoeg voor ons!"

Een avond na een drukke werkdag. De soep staat op het vuur, de strijk moet nog gedaan worden, de kleine maakt van zijn oren omdat hij zich verveelt, de hond wil eten, en de baas heeft gezegd dat dat rapport morgenochtend absoluut klaar moet zijn. Je komt een paar handen te kort, en net dan gaat de telefoon.

Opnemen? Niet opnemen? Liever niet natuurlijk, maar het zou wel eens belangrijk kunnen zijn, zo laat op de avond. Wie weet is moeder van de trap gedonderd en ligt ze nu kermend op de koude vloer, met haar laatste krachten haar gsm...

"Hallo."

"Dag meneer, met Wendy van de firma Huppeldepup, zou ik u een paar vragen mogen stellen?"

Beleefd probeer je het wicht af te wimpelen, maar ze zet je klem met haar vragen en maakt schaamteloos gebruik van je goede manieren. Ondertussen hoor je hoe de soep overkookt, de kleine enthousiast het behangpapier volkladdert en de hond met veel smaak het rapport naar binnen werkt. De brandgeur voorspelt weinig goeds voor het hemd dat je net aan het strijken was.

Vroeger zetten opdringerige verkopers hun voet tussen de deur, nu in je oor. Dat noemt men vooruitgang.

Ondernemingen grijpen steeds vaker naar de telefoon om hun producten en diensten aan de man te brengen. Ze zetten daar zogenaamde telemarketeers voor in. Vorige week had ik er drie aan de lijn. Niets helpt. Ze weten zich overal uit te lullen.

Juffertje: (zoetgevooisde stem) "Meneer, mag ik u een interessant aanbod doen?"

Ik: (zucht) "Ik heb echt geen tijd, mevrouw."

Juffertje: (lichtjes opgewonden) "Met onze firma kunt u de helft goedkoper bellen."

Ik: (probeert kalm te blijven) "Ik ben niet geïnteresseerd, mevrouw."

Juffertje: (gespeeld verontwaardigd) "Maar meneer, u wilt toch goedkoper bellen?"

Ik: (triomfantelijk, want denkend dat hij met wat volgt het gesprek zal kunnen beëindigen) "Nee, ik wil echt niet goedkoper bellen. Ik wil veel betalen."

Juffertje: (na een lichte aarzeling) "Waarom wilt u niet goedkoper bellen?"

Daar had ik niet zo meteen een antwoord op. Dus begon mijn tegenstandster toch weer aan haar uitleg over piek- en daluren, vaste lijnen en activatiekosten.

Ze zijn niet te verslaan.

Of toch? Telemarketeers maken gebruik van een script. Alle denkbare wendingen die een gesprek kan hebben worden daarin stap voor stap behandeld, met voor elk mogelijk antwoord een kant-en-klare nieuwe vraag. Telemarketeers hebben daardoor een grote voorsprong op hun opponenten. Het komt er dus op aan een tegenscript te ontwikkelen. De rollen omdraaien, zelf vragen stellen. Na een uurtje had ik zo'n tegenscript klaar, vervolgens wachtte ik geduldig af.

Twee dagen later was het weer zo ver.

"Met Nathalie van het enquêtebureau..."

"Dag Nathalie, met Tom. Nathalie, hoe spel je dat?"

"Euh, N, A, T, H, A, L, I, E. Meneer, zou ik u..."

"Nathalie, hoe heten jouw ouders?"

"Meneer, dat lijkt me niet relevant."

"Waarom wil je mijn vraag niet beantwoorden, Nathalie?"

"Ik zie echt niet in..."

"Ik verzeker je dat je antwoorden strikt vertrouwelijk behandeld zullen worden. Of heb je problemen met het telefonisch beantwoorden van vragen die je worden gesteld door mensen die je van haar noch pluim kent?"

"Ik heb hier geen tijd voor, meneer, ik..."

"Je hebt geen tijd? Geen probleem, wanneer schikt het je om mij terug te bellen, Nathalie?"

Stilte aan de andere kant van de lijn. Dan toch: "Ik zal u morgen eens terugbellen."

Niets meer van Nathalie gehoord.

(eerder verschenen in Gazet van Antwerpen)

Zo'n twintig jaar geleden wonden de Iraanse ayatollahs zich op over 'De Duivelsverzen' van Salman Rushdie.
Die postmoderne roman is, ik citeer even een of andere duffe recensent, "een ingewikkelde reis door ruimte en tijd, waarin de auteur de onderlinge verwisselbaarheid van goed en kwaad, engel en duivel lijkt te willen illustreren". Kortom: een roman die alleen maar uitgelezen wordt door mensen met vijf universitaire diploma's en een IQ van 160. Maar de tijden veranderen. Anno 2006 maken de ayatollahs zich namelijk druk over de tekenfilmfiguren Tom en Jerry. Uit een uitzending van de Iraanse staatstelevisie: "'Tom en Jerry' is een joods complot. Die tekenfilm is gemaakt met de bedoeling iedereen ervan te overtuigen dat muizen (= joden) beter en slimmer zijn dan katten (= niet-joden). Dat was nodig omdat Hitler de joden vieze muizen noemde." Van Salman Rushdie tot Tom en Jerry: als ik van Nijntje was, zou ik alvast maar onderduiken.