Nog maar net hebben we Vrouwendag en Antidieetdag achter de rug, of vandaag, zondag 7 mei, is het Wereldlachdag.

Overal worden vandaag lachactiviteiten georganiseerd. Zo is het de bedoeling dat de Fransen vandaag massaal naar de voet van de Eiffeltoren komen, om er om 15u gezamenlijk in de lach te schieten.

Zoals mijn grootmoeder altijd zei: lachen is als een pamper verversen. Het lost niets definitiefs op, maar het maakt de zaken voor een tijdje draaglijker.

Vandaar deze kleine bijdrage tot Wereldlachdag.

WK-finale 2006, een man loopt het stadion in naar zijn stoel. Onderweg ziet hij tot zijn grote schrik een lege stoel. Dus hij zegt tegen de man naast de lege plek: "Is het niet ongelofelijk! Het is zo moeilijk om kaartjes te krijgen, ze kosten al meer dan 500 euro op de zwarte markt, en is het al maanden uitverkocht. En dan is er hier een lege stoel!"

"Nou," zegt de man. "Het zit zo, ik ging al 20 jaar met mijn vrouw naar elke finale van het WK en EK, we hebben er nooit één gemist. Maar nu is ze overleden... Dus daarom is die stoel vrij."

"Ooow, excuus meneer, dat wist ik niet, gecondoleerd! Maar, met alle respect meneer, waarom neemt u dan geen vriend of familielid mee of zo?"

De man kijkt hem aan, en antwoordt: "Tja, iedereen is naar de crematie!"

Ik maak me grote zorgen om mijn vriend, dokter Jean-Claude Bana.

Zo'n jaar geleden kwam hij onverwacht en ongevraagd in mijn leven, toen ik zijn kaartje in mijn brievenbus vond. Met zijn grote ogen staarde hij mij vriendelijk en doordringend aan, terwijl zijn weelderige baard wijsheid leek uit te stralen. En inderdaad: hij was een "grote helderziende, medium en wonderdokter uit Afrika", schreef hij. Geheel spontaan bood hij aan om me te helpen, want "geen leven zonder problemen en geen probleem zonder oplossing".

"Stel dat uw vrouw verdwenen is", schreef mijn nieuwe vriend. "Kom me bezoeken en zij zal terugkomen zoals een hond naar zijn baas."

Dokter Jean-Claude was overduidelijk geen feminist.

Bescheiden was hij evenmin: "Ik los alles op. Honderd procent garantie en resultaat binnen drie dagen."

Mijn vrouw was echter niet verdwenen, ze zat in de keuken, dus legde ik zijn kaartje bij het oud papier.

Dokter Jean-Claude was evenwel bijzonder hardnekkig: hij bleef me bestoken met zijn briefjes waarin hij opschepte over zijn vele gaven. Voor "een kleine vergoeding" wou hij wel mijn borsten vergroten, Satan verdrijven en de juiste lottocijfers invullen. En in zijn grote apotheek had hij tal van middeltjes tegen impotentie, onvruchtbaarheid, examenvrees, nicotineverslaving, allergieën, maagzuur, tennisellebogen, liefdesverdriet, slechte geesten, puisten en boeken van Kristien Hemmerechts.

"Belangrijk", schreef hij me op een keer, en hij zette er een hele verzameling uitroeptekens achter. "Ongeneeslijk bestaat niet!!!!!" Er is namelijk geen Afrikaanse plant of er is wel een vreselijke ziekte die ermee bestreden kan worden. De "kleine vergoeding" wordt dan wel een stukje minder petieterig: dokter Jean-Claude moet zo'n plant namelijk helemaal uit een of ander Afrikaans oerwoud laten overkomen, en dat kost toch wel een paar duizend euro.

Aangezien mijn vrouw maar niet verdween en mijn examenvrees ook niet meer is wat hij geweest is, was er geen reden om op de kaartjes te reageren. Dat maakte dokter Jean-Claude blijkbaar een beetje korzelig. "Wil u niet geholpen worden?", schreef hij op een keer vermanend.

Na een tijdje begon ik behoorlijk gesteld te raken op mijn Afrikaanse vriend. Groot was dan ook mijn vreugde toen ik merkte dat hij zijn kaartjes was gaan ondertekenen met "professor" in plaats van "dokter". Jean-Claude had promotie gemaakt!

U ziet het, ik begon met hem mee te leven.

Maar sinds enkele weken: geen kaartjes meer. Ja, wel van professor Halilou, maraboe Dabankou en meester Zakaria, maar niet van professor dokter Jean-Claude. Geen woord. Dus maak ik me stilaan zorgen. Er zal toch niets gebeurd zijn? Hij zal toch geen zware ziekte hebben? Zo een waar mensen zo wanhopig van worden dat ze naar kwakzalvers gaan? Die dan schaamteloos van de vertwijfeling van hun 'patiënten' gebruikmaken om ze geld uit hun zakken te kloppen met verhaaltjes over exotische planten? Nee toch? Professor Jean-Claude, kom terug! Geen probleem zonder oplossing!!!!!

(eerder verschenen in Gazet van Antwerpen)

Vreemde voornamen zijn een trend.
Veertig jaar geleden werden borelingen Jos, Marie of Jef genoemd, nu Kenji, Shania, Lente, Appel, Honeyblossom, Trixibelle of Suri. Dat kan vervelende combinaties opleveren: Lente Dewinter bijvoorbeeld, of Appel Boom. Alhoewel sommige achternamen op zichzelf al genoeg zijn om met een levenslang trauma opgezadeld te zitten. Zo wonen er in ons land 52 mensen met de naam Kalf, aldus de website www.familienaam.be. Verder heten er 3 Aap, 5 Vies, 8 Vet, 31 Fluit, 10 Curry en is er 1 Worst (gelukkig niet getrouwd met Curry). Maar de grootste sukkelaars zijn toch die twee die met de naam Naam door het leven moeten. Kan je je de dialogen al voorstellen? Bediende: "Wat is uw naam?" Naam: "Naam." Bediende: "Nee, uw naam." Naam: "Naam." Bediende: "Zeg, niet met mijn voeten spelen, hé manneke. Uw naam!" Naam: "Naam zeg ik u!" Enzovoort, enzoverder.

Onheilstijding deze week: "Over tien jaar schiet er van Scherpenheuvel niets meer over."

Aardbeving? Al-Qaida? Meteoriet? Tsunami? Di Rupo? Nee, het bedevaartsoord kampt al jaren met een dalend bezoekersaantal. En dat heeft zo zijn gevolgen: ooit stonden er 75 souvenirkraampjes onder de basiliek, nu zijn dat er nog amper elf. "Het is hier binnenkort gedaan", vrezen de inwoners.

Flashback. Dikke Herman, Kareltje en ik waren een jaar of veertien: pubers met meer puisten dan verstand, wat tijdens de naschoolse sportactiviteiten al eens tot blessures leidde, zoals die keer dat we een bowlingbal als voetbal gebruikten en Kareltje per se wou koppen. Meneer Directeur nam dan ook geen risico's: we zouden tijdens de jaarlijkse sportdag braafjes met meester Janssens naar Scherpenheuvel wandelen, een simpele tocht van dertig kilometer. Geen ongelukken, geen problemen.

Meneer Directeur was een goeie kerel, maar nogal naïef.

Nauwgezet bestudeerde meester Janssens die ochtend de kaart. "'t Is langs hier", sprak hij gedecideerd, dus gingen we met zo'n dertig leerlingen enthousiast op weg, de overbekende hit brullend: "We gaan te voet naar Scherpenheuvel, o ja te voet naar Scherpenheuvel, maar wanneer komen wij daar aan, met zoveel kroegen langs de baan? Tsjalala lala lala la! Hoi!"

Helaas: weinig kroegen langs de baan, en nog minder wegwijzers. Na een halfuur ronddwalen bleek dat we min twee kilometer hadden afgelegd. Min twee! Verbijsterd keken we naar meester Janssens. "'t Was blijkbaar langs daar", mompelde hij ietwat beschaamd.

Kort daarna brak er een verschrikkelijk onweer los. Compleet doorweekt vonden we uiteindelijk een stal om in te schuilen, in het gezelschap van een stel onwelriekende schapen en een vreemde meneer met een gigantische schaar, van wie we hoopten dat hij de boer was.

Ons "Tsjalala lala lala la" klonk al wat minder overtuigd.

Ietsje later kwamen we aan een kruispunt dat niet op de kaart stond. Meester Janssens vroeg de weg aan een inboorling. Wellicht een atheïst, of een kinderhater, want een uur later bleek dat we vrolijk richting Leuven aan het wandelen waren.

Terug op het rechte pad bereikten we een wei. Meester Janssens kroop over de prikkeldraad. Helaas werd hij daarbij opgemerkt door een bronstige koe. Wij wisten niet dat onze leraar op zijn leeftijd nog zo snel kon lopen.

"Tsjalala lala lala la. Hoi!"

De meester kwaad omdat sommige leerlingen voor de koe hadden gesupporterd. "En niet meer door de weiden! Dan maar telkens een omweg!"

Tsjalala.

Opnieuw een regenbui.

Tsjala.

Weer de weg kwijt.

Tsja.

Ik denk dat we die dag zo'n vijftig kilometer hebben gewandeld. Onze voeten kregen allerlei ongezonde kleuren, onze tongen hingen tot op onze knieën, Dikke Herman begon te hallucineren, Kareltje sukkelde van vermoeidheid in een gracht en ik was dermate aan het zweten dat men op mijn rug een bad kon nemen.

Net toen we ervan overtuigd waren dat we tot aan het eind van onze dagen door Vlaanderen zouden strompelen, zagen we in de verte de basiliek opdoemen. Dolgelukkig namen we Scherpenheuvel in: ik kocht in de eerste de beste winkel een lichtgevend Mariabeeld, Dikke Herman een megazak snoep, en Kareltje genoeg noveenkaarsen om de hele basiliek mee plat te branden. Daarna bestelden we wafels met slagroom, de lekkerste die we ooit hadden gegeten. Scherpenheuvel was de max.

En dat paradijs van lekkers en prullaria zou nu verdwijnen? Tijd dat ik dat lichtgevend Mariabeeld van de zolder haal. Je weet nooit of het helpt.

(verschenen op 06/05/2006 in Gazet van Antwerpen)