Zaterdag 31 mei 2008 - Holland en de hollanders verwachten ons
01u45 : De nacht is nog jong. Zo stil mogelijk rijdt Danny van Bornem Taxi de oprit op. De buren weten wel dat wij midden in de nacht naar Griekenland vertrekken, maar dat hoeft niet met tamtamgeroffel gepaard te gaan. Zoon Bert laten we rustig slapen. Bij hem zijn pas enkele dagen geleden de amandelen weggenomen. Zus Kristel houdt hem de volgende dagen gezelschap. We mogen met een gerust hart vertrekken, maar zo gerust zijn we toch niet. We zullen regelmatig informeren naar zijn toestand.
Louis en Marcelle, sinds lang vrienden en reisgenoten, helpen de koffers inladen. Twee uur zal de rit duren. Ronny geeft af en toe een beetje toeristische informatie. Hij kent dit traject op zijn duimpje. Zakenlui rijden hoe langer hoe meer met privé vervoer naar Amsterdam en Parijs, wat hen de kans biedt op voor- en nabespreking van conferenties en onderhandelingen, verduidelijkt hij.
Het valt ons op hoe doortastend Nederland vernieuwd is, vooral rond Rotterdam waar een modern wegennet deze stad met haar verrassende architectuur omsluit. Heel eigenaardig zijn de onwezenlijke lichtvlekken in de nachtlucht als we Schiphol naderen. Ronny verduidelijkt dat het weerkaatsingen zijn van serrelicht op de laaghangende bewolking.
Terwijl we langs de luchthaven rijden legt Ronny uit hoe alles in zijn werk gaat op Schiphol. Het lijkt gemakkelijk, en dat is het ook. Inchecken in hall 3, douanecontrole in hall 1. Veel geloop, alles duidelijk aangeduid. Het valt ons op hoeveel jongelingen op reis vertrekken. Zal wel met gespreide vakanties te maken hebben, veronderstellen we.
De Boeiing van Transavia vertrekt stipt om 06u10. Rustige vlucht en comfortabele zetels. Om 08u45 Griekse tijd landen we op de luchthaven van Prevésa. Manu militare word ik op de vingers getikt als ik een foto maak van ons gezelschap met de Boeiing op de achtergrond. Mag niet. Militair gebied. De tijd dat het filmrolletje in beslag genomen werd voor zulke overtreding is gelukkig voorbij.
Hostessen van Ross Holidays verwijzen de klanten naar diverse autobussen. Ze hebben heel wat werk want er zijn op een uur tijd drie vliegtuigen van Transavia geland. Een Hollandse invasie in westelijk Hellas. Een zegen? We zullen afwachten.
Wij worden verwezen naar een rijzige Griek met lang haar op een staartje. Makis is onze gids. Een man van weinig woorden. Met vijftien deelnemers zijn we, en we staan mekaar wat aan te staren. Twee minibusjes staan klaar om ons naar Tsepélovo te voeren. Eentje van zeven en eentje van negen. De verdeling van de zitplaatsen loopt wat mank, zodat een gebrilde Vlaming met schorre stem meteen zijn frêle vrouwtje verlaat om in het andere busje plaats te nemen. Vera, West-Vlaamse met woonplaats in Gent, blijft verweesd achter. Marcelle praat wat met haar, tot het babbelmolentje van Al veel in Griekenland gereisd ? en Goed getraind voor de trekking ? stil valt. Het volgende anderhalf uur zit ze onbewogen te bakken achter het zonbeschenen venstertje. Je hoort haar echter niet klagen.
Ruim twee en half uur duurt deze rit. Tijd zat om wat resterende boterhammen op te peuzelen. Droog, want in onze drang om zo vlug mogelijk ter bestemming te geraken hebben we nagelaten om een flesje water te kopen. De gids had het ons nochtans toegefluisterd. Ter bestemming mag er gerust een biertje klaar staan.
Ons busje stopt op het centrale pleintje de platia van Tsepélovo. Nogal bruusk, met geschraap tegen de stenen. Die dorpjes zijn ook zo klein en onhandig smal. Bagage uitladen, spurtje(?) naar hotel Gouris en kamerverdeling (omschrijving waarvoor de Hollanders in een deuk gaan). Wij (Louis en Marcelle, Greet en ik) nemen de twee kamers beneden. Age before beauty. Jongere deelnemers krijgen de voorkeur om hun bagage de trappen op te sleuren. Uitpakken? Dat zie je van hier! Op de stemmige platia, gedomineerd door het gemeentehuis (dimarchiou) zagen we stoeltjes en tafeltjes staan, klaar om ze vol te stouwen met Amstel, Heineken, Mythos of Alfa. Om het even. Laat het gerstenat maar aanrukken! We klinken : stin igia mas, op onze gezondheid, en op het wellukken van deze trekking. Eén en nog een tweede. Dan mezedes, kleine Griekse hapjes, in de taverne waar Makis aan zijn zoveelste bier zit te slurpen. Melizanosalata, tsatsiki, dolmades, choriatiki. Lokale wijn en een Griekse babbel met de eigenaar. Thuiskomen in dit gelukzalig land, het is telkens een belevenis die hart en ziel beroert.
Het dorp zelf heeft niet veel om het lijf. Een straatje op, een straatje neer. Het kerkje rond en dan heb je het zowat gehad. We trekken het veld in. Om een overzicht te krijgen. Er staat een stalletje met een houten boog aan de toegangsweg. Dichterbij lezen we daarop: Agios Konstantinos. Ha, het is een kapelletje! Natuurlijk zet ik dat op foto. Samen met de kloosterachtige gebouwen van het dorp vormt dat een prachtig duo.
Het dorp zelf heeft niet veel om het lijf. Een straatje op, een straatje neer. Het kerkje rond en dan heb je het zowat gehad. We trekken het veld in. Om een overzicht te krijgen. Er staat een stalletje met een houten boog aan de toegangsweg. Dichterbij lezen we daarop: Agios Konstantinos. Ha, het is een kapelletje! Natuurlijk zet ik dat op foto. Samen met de kloosterachtige gebouwen van het dorp vormt dat een prachtig duo.
Terug het steegje in naar hotel Gouris bij Anthoula. Douche. Aan tafel om 19u30. Soep met gedroogde erwten, stoofpotje van kalfsvlees (moschari) met patatas. Een zoete vrucht als dessert. Een tsipouro als afsluiter zou niet slecht zijn, merk ik terloops op, waarop Makis reageert:Meen je dat echt, Andoni? En of zeg! Daarop komt Anthoula aandraven met een Fantafles vol van die heerlijk gekoelde drank. Zestien druppelglaasjes op een dienblad. Tou katastimatou.Van het huis. Ik mag de glaasjes volschenken. Jamas! De smaak is een verrassing voor velen, maar weinigen die er neen tegen zeggen. Aspropato! Ad fundum! En we doen ze nog maar eens vol. Er rest om 11 uur s avonds nog slechts een bodempje. Het lachen is de hele avond niet uit de lucht. Gezellig toch! Dat belooft voor de volgende dagen.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
