Vandaag vertrekken we voor een paar dagen naar Ghana. Het is de bedoeling om Cape Coast te bezoeken, daarna Hannah op te pikken, Denise uit te zwaaien en daarna met zijn vieren naar Togo te gaan.
Ik moet nog even vertellen hoe het vorige keer hier af liep in dit internetcafe (dat btw het oudste van Lome is en ik denk dat ze sindsdien nog steeds dezelfde pc's hebben. Ze zijn in ieder geval niet mee geëvolueerd aan het tempo van het internet en pc-evolties.. pff, vandaag zit ik weer aan zo'n pc met eenongelooflijk klavier: meestal klikt de spatiebalk niet goed... Ik kreeg zonet mijn mailbox van telenet amper gelezen... grrr, frustraties van jewelste. Genoeg dat soort frustraties. Verhalen nu !
Ik wilde enkele dagen geleden vanuit dit cafe even naar hannah bellen om af te spreken voor ons bezoek naar daar. Ik bel, en wil betalen... maar de batterijen van de tijds_teller waren op. Niet getreurd: de man gaat wel even naar het winkeltje even verderop nieuwe batterijen halen en laat me gewoon even wachten.. gewoonste zaak vande wereld hier.
Er zijn nog eenhoop rare dingen die wat vreemd zijn om te wennen: je ontvangt bezoek. Je vraagt wat ze willen drinken en je gaat het even kopen... . wij doen toch gewoon onze koelkast open en halen eruitwat we nodig hebben. Zo komt Jo Beringo, oftewel, Bernard even op bezoek. Bernard is zo wat het 'enfant terrible' van de familie: een ware rasta die zich door niemand laat dirigeren en zich niets aantrekt van wat men over hem zegt.. Als hij met je praat, dan doet hij dat bijna fluisterend alsof hij je het grootste geheim zal toevertrouwen. Leuke kerel,dat wel.Misschien vind ik dat omdat hij ook zo tegendraads is?
We vertrekken dus 's ochtends naar Ghana. Net zoals vorige keer: met de taxi tot aan de grens, dat is maar tien minuutjes, dan te voet door alle controleposten, nodige formaliteiten vervullen en dan vervoer zoeken... maar dat is altijd vreselijk moeilijk. Vanaf het ogenblik dat je door decontroleposten bent, staan de taxis en privechauffeurs wild om Alexis heen te draaien om hun diensten aan te bieden. achteraf. Alexis heeft 'de' truc gevonden om geen 'kado' te moeten geven. Als hij even alleen is met de Ghanezen, vragen ze erom. Hij zegt: "ik wil wel, maar als ik dat tegen mijn vrouw zegt, dan gaat ze dat in Europa vertellen,en ... dan komen jullie er toch niet zo goed over." Twee keer deed hij dat en twee keer zagen ze in dat het toch niet zo netjes is om nog wat geld te vragen en lieten ze het maar zo.
In Ghana is er dezelfde drukte als in Togo, dezelfde bedrijvigheid. Mensen willen overal (opdringerig) helpen met dragen van valiezen aan de grensposten. Geld wisselen: nog zoiets waar ze je voor lokken en roepen. Iedereen heeft natuurlijk de beste wisselkoersen.
Het eerste stuk van Aflao naar Accra is ook bar slechte weg. De Chauffeur is Maikel...groot,stoer, kaal hoofd,.. stevige bonk en hij staat wel erg goed met ziczelf. Ik zou met die man geen ruzie willen hebben. iIj doet alsof hijme niet verstaat als Alexis er bij is, maar als hij weg is en ik mijn bewondering voor de kracht van die sterke vrouwen verwoord, kan hij het niet laten om me te laten zeggen dat hij best ook wel sterk is. Hij heeft echte spierbundels.
Op de Ghanese wegen kan je wel 100km/u rijden. Dat is op geen enkele Togolese weg mogelijk. In Ghana heb je overal controleposten van de politie: die controleren de criminelen. Na overvallen moeten ze via de invalswegen uit de stad kunnen rijden en daar worden ze dan tegengehouden door politeposten. Opvallend is dat zij geen 'kado' vragen, en dat gebeurde vroeger wel. Ikvermoed dat ze tegenwoordig een goed loon krijgen.
Vrijdagavond vertrekt Alexis met een bus. Hij gaat Cedric in het internaat ophalen. Hiervoor moet hij vier uur rijden en dat is gemakkelijker alleen. Cedric heeft een slecht rapport. Daarom liet Alexis hem een paar dagen langer op school, zo kon hij even nadenken hoe hij het volgend schooljaar zal doen. Ina was bang toen hij vertrok, ze dacht dat er iets zou gebeuren en was ongerust omdat wij maar met zijn tweetjes waren. Na de afwas heb ik haar in alle rust leren strijken :o) Jazeker, strijken. Zonder strijkplank weliswaar, want dat gebeurt gewoon op het bed. Na een klein pijntje van het strijkijzer, is ze er toch in geslaagd om haar eigen kleren te strijken.
Mijn eerste leesboek 'groeten uit Borgerhout' van Walter Lotens is uit. Het weerspiegelt het leven rond het Krugerplein vanaf de tijd dat ook ik in Borgerhout woon: dus van 1994 tot nu. Het was heel herkenbaar allemaal: de gebeurtenissen van de laatste jaren, de neergang, de moeilijkheden, de positieve evolutie, en vooral de moed en energie die de mensen hadden om het tij te doen keren. Laat de wereld nu maar denken over Borgerhout. Wij weten dat het er goed is, maar niet altijd gemakkelijk. Intussen ben ik aan de Vliegeraar begonnen. Wat een meesleper. Ik wil steeds verder lezen. Thuis slaag ik er niet in om boeken te lezen. De computer en andere bezigheden houden me ervan weg. Hier word ik niet afgeleid en kan ik de verhaallijn helemaal aanhouden. Wat een heerlijk gevoel... ik was het bijna vergeten.
Ina en ik gaan al vroeg zwemmen vandaag, zaterdag. We zijn helemaal alleen aan het zwembad. Heerlijk. Op straten zagen we wel dertig motto's met mannen met een gele t-shirt. Een optocht of manifestatie van UFC, de oppositiepartij in Togo.
Kort na de middag kwamen Alexis en Cedric aan. Het was een beetje een onwennige terugzien. Hoe moet zo'n puber van 15 met een slecht rapport zich immers gedragen tegenover de vrouw van zijn vader? Samen zijn we naar nicht Delphine gaan eten. Heerlijk rijstrecept met kip. Heel lekker! Ook de zoon van Delphine (zo oud als Alexis en zijn vrouw waren erbij) Terug thuis hebben we aan Cedric het spel 'set' gespeeld: maar net zoals iedereen die dat voor de eerste keer speelt is dat wat frustrerend. Het duurt een tijdje voor de juiste combinaties ziet. Hopelijk wil hij het nog eens spelen later. Hij is zonet naar huis vertrokken omdat wij morgenochtend naar Ghana reizen. Volgende week zullen we hem wel weer zien.
Ina en ikzelf doen onze was en gaan naar het internetcafé. Maar Ina is er zo gefrustreerd door de trage toestellen die niet doen wat zij graag wil, dat ze liever niet meer meekomt.
Donderdag avond is er een soort 'kermesse' in een school, NDA (= notre dames de apotres). We gaan er vol verwachting heen. Er wordent muziek en een modeshow aangekondigd, wat leuke kraampjes, een hapje en een drankje. Om 17u zou dit alles beginnen. We komen er om half zes toe, maar.. dit is werkelijk 'frican time': ze zeggen dat het over een half uurtje begint.. dus we kuieren nog wat op straat en wie komen we tegen op de motto??? Maxim! hem komen we altijd overal op de meest onmogelijke plekken tegen. Na een half uurtje gaan we terug naar de school kijken.. het begint pas over een uurtje zeggen de leerlingen.. Mij niet gelaten die 'african time', maar ik vind he twel heel moeilijk om in te schatten wat de werkelijke starttijd is, stel je voor dat we uiteindelijk toch nog alles missen. We beslissen om eerst ergens wat te gaan eten. We stappen een restaurant binnen met de name Nopegali. Een gezellig en proper restaurantje. Aan de muren hangen foto's van allerlei zwarte en/of Afrikaanse helden: van Mandela, tot Miriam Makeba, Bourguiba en Olympio, zelfs Michael Jackson en Bob Marley en vooral ook Barak Obama. Een hele reeks. .. dat vond ik toch wel aangrijpend hoe ze dat hadden opgesteld. Na een brochette en spaggetti (Ina) vertrekken we om snel naar de show te gaan kijken. Het was begonnen, zo zei men. En ja hoor, de show was begonnen, maar publiek was er nog niet. Een paar jongens zongen rap-muziek. We zijn tot een uur of tien blijven kijken naar dit gezellige 'kermesse'-gebeuren, dat dus in feite niet meer was dan een schoolfeest. Gezellig dat wel zeker, en fijn voor de jongeren, wij hebben even geproefd van wat deze jongeren bezig houdt.. en dat scheelt niet zo veel van wat onze jongeren bezig houdt.
Vrijdagochtend besef ik opnieuw hoe snel je nieuwe ritmes gewoon bent: de dagelijkse sirenes om 6.45 en 7u, de geluiden, de zingende joggers die door de straten lopen. De dag begint hier al erg vroeg. Om 7 ben ik klaar wakker en ruil ik het te warme bed voor een kopje koffie. We plannen om naar Cynthia en Divine (=bella) te gaan. De vriendinnetjes van Ina in 2006. Maar eerst wil ik snel even de bijna 300 foto's snel op een usb-stick zetten. Snel was natuurlijk te hoog gegrepn voor deze trage toestellen. Het duurde bijna een uur voor alles van de camera uiteindelijk op de usb-stick stond, want het moest beetje bij beetje van camera naar pc en van pc naar stick.. Bij Cynthia en Divine is alles nog hetzelfde gebleven. Het huis waar we woonden, is verhuurd en het naaiatelier is intussen een winkeltje met haarverzorgingsproducten geworden. Het is ongelooflijk hoe creatief de mensen hier van de ene stiel naar de andere kunnen overgaan. De mama van Divine 'doet' haren en de mama van Cynthia is verkoopster. We installeren ons in het winkeltje met de mama van Cynthia en we babbelen wat bij. Alexis is verwonderd dat de weg verhard is in deze straat en nergens anders. Blijkt nu dat het huis tegenover het winkeltje een huis is van en maitresse van de president. Als hij naar haar gaat, moet hij een goede weg kunnen berijden.... voila, naar daar gaan al de belastingscenten dus. Ik begrijp steeds meer de frustraties van de bevolking die vooruit wil en niet kan, als ze dit soort dingen zien en je rijdt steeds weer je auto stuk op die onverharde wegen vol met gaten... Ik bedenk dat de luxe van zijn 'maitresse zijn' een eenzaam gebeuren moet zijn. Je kan met niemand bevriend zijn, je kan nergens heen en je hebt geen sociaal leven. De mama van Cynthia zegt dat ze af en toe met haar vader naar buiten komt... lijkt me niet het boeiendste leven als dat het enige is waar je naar uit kan kijken.
Na dit bezoekje trekken we nog naar Delphine, de nicht van Alexis. Ze woont vlak bij het voetbalstadion in Lomé. Ook hier een hartelijk en blij weerzien. Delphine woont in een mooie nieuwbouw. Ik vind het mooi om zien dat in de meeste huizen en restaurants nu lichtkleurige tegels liggen. Dat oogt erg mooi en proper. Vroeger legde men overal vasttapijt, maar die tijd schijnt wel volledig voorbij. Gelukkig maar! Het is alleszins properder en gemakkelijker in onderhoud. Maar zoals zo vele huizen, is ook dit huis nog niet af. Kabels voor airco, lusters en andere aansluitingen liggen klaar. Men bouwt als men geld heeft, maar men gaat nooit een lening aan. Alexis zegt vaak dat Europa volledig op leningen teert. De mensen hebben veel, maar ze hebben vooral ook 'schulden'. In Afrika bouw je of koop je iets als je het geld in je handen hebt. We spreken met Delphine af dat we morgen terug komen om samen te eten. Ik vind dit een hele fijne en warme vrouw en het gevoel is duidelijk wederzijds. Deze dame is 65 jaar, jong van geest (maar het lichaam begint wat te 'kraken' Delphine klaagt van rugpijn.)
Je kent het wel: je schrijft een hele tekst, drukt op de foute toets en alles is weg. Dat gebeurt natuurlijk vooral op computers die je niet kent en waar je niet zo maar wat aan mag gaan prullen. Dus moeten we opnieuw beginnen. Je begint opnieuw, schrijft drie zinnen en de pc hapert... pfff allemaal dingen om je flink aan te ergeren.
Maar goed, we zijn intussen vijf dagen in Togo en we voelen ons al thuis.
Eergisteren, dinsdag was een rustige dag. We zijn met zijn 3 eerst op zoek gegaan naar een paar plastieken kommen, maar die waren of te duur, of niet de juiste maat. Dus .. niets gekocht. Maar in de namiddag zijn we lekker gaan zwemmen. Ina zit uren in het water. Alexis geeft het niet graag toe, maar hoewel hij niet bang is voor water, kan hij niet zwemmen. De badmeester heeft hem beloofd om hem te leren zwemmen. Dinsdagavond heeft Eugenie voor ons echte foufou met onze favoriete kip-in-pindasaus gemaakt. Die zijn we gaan opeten in Alexis zijn huis. Wat is dit een leuk en gerieflijk huis in een residentiële wijk. Daarom eigenlijk ook een gevaarlijke wijk. Eugenie heeft het er niet gemakkelijk. Al twee keer waren er pogingen tot inbraak. Niet fijn voor haar, als alleenstaande, kleine, tengere vrouw met twee kleine kinderen. Het is leuk om in Alexis zijn huis allerlei spullen terug te zien die hij in België heeft gekocht: place-matjes, matjes, tv, en zo veel meer. Hij heeft er echt een hele fijne plek van gemaakt. Vooraan is een winkeltje, waar Eugenie spullen verkoopt op dagen dat ze niet naar de markt gaat.
Woensdag is het tijd om onze aanvragen voor een Visum voor Ghana in te dienen. We hadden pasfoto's, maar .. pfff, niet genoeg. We moesten er vier hebben en konden er slechts drie voorleggen. Dus: foto's gaan maken bij de Ghanees om de hoek. Een kleine plek, met een fotocopiemachine een krukje, een witte doek tegen de muur en een apart hokje waar een printer staat waar de foto's kunnen afgedrukt worden. Uiteindelijk is het een gewone kleine digitale camera waar de pasfoto's meegenomen worden. Alexis is helemaal gefrustreerd, want thuis ligt een blad met wel twintig pasfoto's, die voor dit soort dingen kandienen, maar hij dacht dat we er niet zo veel nodig zouden hebben. Enfin, we betalen de foto's en wandelen terug naar de ambassade. Dit is een mooi gebouw in een buurt met verharde rode aarden wegen: vol gaten, keien, rioolwater, hobbelig,... het vraagt kunst- en vliegwerk om hier zonder kleerscheuren uit te komen. Niet voor niets dat zovele auto's zo zwaar beschadigd zijn. Ruiten hebben bijna allemaal barsten door het hobbelige van die wegen. Als ik me bedenk dat hoog opgeladen vrachtwagens over deze hobbelige wegen met diepe gaten moet rijden, dan mag ik er niet aan denken dat die met al hun geschommel zouden kunnen kantelen en wat er dan zou gebeuren... stop, niet over nadenken, net zo min als over de erbarmelijke toestand van de taxi's die over drukke en gevaarlijke wegen rijden. Je vraagt je af of je hier links of rechts moet rijden. De moto-taxi's scheren op enkele cm van onze taxi voorbij... tegen een hogere snelheid dan auto's kunnen halen. Wat me ook opvalt is dat veel mensen die een gezagsfunctie hebben niet glimlachen: hun positie zorgt ervoor dat ze gezag en respect afdwingen... en afstand moeten creëren tussen mens en ge-uniformiseerde bediende.
De drukte van een markt beschrijven is als het ware onmogelijk: geuren, kleuren, drukte, mensen met koopwaar op hun lichaam, aan hun lichaam, aan hun armen, op hun schouders.. ze dragen zowat alles wat je je kan voorstellen. Zoals die vrouw met een grote kom op haar hoofd, waarin ze brood en groenten had gelegd, naast wat flessen en sausjes. Het geheel weegt wellicht evenveel als de mevrouw zelf. 40 of 50 kilo is zeker niet overdreven. Ik kan dat ding niet opheffen. Ze heeft hulp nodig om het terug op haar hoofd te zetten en zelfs die basistechniek beheers ik niet. Alexis snelt ter hulp. We hebben wat foto's getrokken van deze mevrouw. Ik hoop dat we een plekje vinden om ze te laten afdrukken, zodat we die aan haar kunnen geven. Ze komt immers geregeld langs in ons stamcafeetje: sun-set, waar ze gek zijn op Ina. Vooral Solange vindt Ina een supermeid met prachtig haar. Dat haar laten ze er hier in mechen aan vlechten of ze zetten een pruik op. Bij Ina is het puur natuur.
Wat ons verraste gisteren op de markt, wat ik heerlijk vertoeven vind, is de ontdekking van een heerlijk rustig plekje ergens op een eerste of tweede verdieping. Mooie witte tegels, rustige witgekalkte muren, een koel briesje dat er waait, mooie meubeltjes... een heerlijke oase van rust tussen de drukte van de open markt. Van op dit eerste verdieping trekken we ongedwongen wat foto's van de marktsfeer. De vrouwen stallen hun koopwaar op een professionele en kunstige manier uit. Prachtig gestapelde groenten en fruit in mooie rieten manden. We spreken af dat we daarna naar de overdekte markt gaan. Alexis' familie kweekt verse groenten die de nichten komen verkopen. We gaan dus naar binnen en hij wordt heel hartelijk onthaald door de nichten. Ze vinden het fijn om ons te zien daarbinnen. Wat een verschil: deze overdekte markt, waar iedereen (of elke familie) een eigen plek heeft in vergelijking met buiten, waar alle verkopers opdringerig proberen hun waar aan de man te brengen... hier is het rustig en koel. De nichten gaan voor ons op zoek naar wat we nog nodig hebben: een paar kommen en emmers voor onze was, slippers, kommen voor chips of cornflakes, bekers, een waterkoker voor het gasvuur en nog wat groenten. (voila, op die manier kwamen ook nu de winkeltjes weer naar ons.)
's Avonds zien we José terug. Hij is Alexis' vriend en onze vertrouwensman van 2006. Het is een fijn weerzien. Net zoals iedereen, klaagt hij erover dat het crisis is en dat de zaken niet goed gaan. Iedereen loopt gefrustreerd en boos rond. Hij overweegt om in Accra zijn zaken verder te doen. Hij maakt sportkledij. Ook Maxim en zijn nichtje, Hedwige springen even binnen. Maxim kennen we van in België", maar hij vertoeft even vaak hier als in België. Zijn nichtje kwam net van het hospitaal waar haar moeder aan een been geopereerd moet worden. Dan besef je hoe gelukkig wij mogen zijn met ons 'sociaal-zekerheidsysteem'. De operatie kost minstens 1000 euro. Het is te hopen dat de zonen en dochters voldoende kunnen samen leggen om dit te bekostigen. Veel mensen krijgen om financiële redenen niet de nodige zorgen waar ze behoefte aan hebben.. ze gaan niet naar de dokter en blijven met hun klachten lopen, tot ze -in het ergste geval- eraan sterven.
We vertellen vaak tegen de mensen dat we van de 100 euro die wij verdienen slechts 60 euro zien. Dat 40 euro naar de overheid gaat. We vinden dit heel veel, maar we mogen niet klagen, want we krijgen eigenlijk ook heel veel terug: sociale zekerheid, wegen, onderwijs, cultuur,... al bij al vinden we het niet zo slecht geregeld bij ons. Hier betalen ze ook belastingen, maar de bevolking ziet niet wat ermee gebeurt; Dit schept wantrouwen: ze zijn ervan overtuigd dat het geld voor meer dan de helft onderweg blijft 'kleven' waar dat niet mag zijn. Met andere woorden, er wordt danig geprofiteerd van het belastinggeld. Het blijft hoe dan ook een hele moeilijke oefening om het principe uit te leggen van belastinggeld betalen om in ruil dingen te krijgen: het wantrouwen in de overheid is zo groot. De bevolking ziet hoegenaamd niets terug vloeien naar het dagelijkse leven. Ook bij ons zal er gegarandeerd geld blijven kleven waar dat niet moet... maar, toch krijgen we een en ander terug.
ik was nog niet klaar want ik zit hier in een internet cafe en mijn uur was om. We zijn een paar keer gaan wandelen naar de markt, naar winkeltjes enz. Toen kwamen er allemaal kinderen naast mij wandelen. Papa denkt dat dat komt omdat ze willen spelen. En bijna elke ochtend horen we een alarm om kwart voor 7 en om 7 uur: dat is voor de mensen die moeten werken. Om kwart voor 7 wil dat zeggen : mensen jullie werk gaat bijna beginnen en om 7 uur : jullie moeten er zijn anders zijn jullie te laat. Ik heb gezegd dat er taxi's zijn en ze toeteren heel veel. Er zijn ook moto-taxi's en die rijden heel gevaarlijk, 5 cm en ze zitten tegen een auto . We wonen in een appartement en we hebben iets cool ...we hebben bewakers voor het huis dat is echt cool . We zijn, zoals ik al zei, een paar keer naar een markt geweest. Daar moeten we niet winkelen, de winkels komen naar ons: daarmee bedoel ik: we staan ergens in de markt en we zijn al omsingeld door allemaal mensen van winkels.
Eergisteren en de dag daar voor heb ik voor de 2de keer mijn nichtje (Orianne, 7 en een half jaar) gezien en mijn neefje (Daniel, 3 en een half jaar) ik wist niet een dat ik een neefje had ze kwamen bij ons op bezoek en begonnen mij te knuffelen: Orianne tot mijn buik en Daniel tot boven mijn knie dat gaf mij een leuk gevoel.
Als we wandelen is het heel mooi hoe de mensen kommen op hun hoofd dragen. Echt Afrika. We zijn weer bijna elke dag gaan zwemmen (joehoe tof) we hebben foufou (spreek je uit foefoe) gegeten mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm zo tot nu toe heb ik niks meer beleefd . dddaaaaaaggg
hoi we zijn goed aangekomen het was een zware reis. Het was moeilijk om te slapen in het vliegtuig: ik lag ongemakkelijk er waren ook paar huilende kinderen in het begin. 10 minuten voor we moesten opstappen was er een controle, waar mama haar gsm was vergeten. dat gaf mij een eng gevoel: ik dacht dat mama te laat op het vliegtuig zou komen, maar het is toch gelukt. Eens we waren opgestegen gingen we helemaal schuin en ik kreeg allemaal kriebels in mijn buik. Het was een mooi uitzicht. Toen we boven de wolken waren leken de wolken watten. Toen we gingen landen in Marokko had ik veel pijn aan mijn oren. In Marokko moesten we uitstappen en weer door een controle en ja hoor, weer iets vergeten: een rugzak. In de luchthaven van Marokko was er geen enkele vuilbak en nergens was water te vinden. Toen we weer mochten opstappen en de lucht in gingen was het al laat (half 11 of zo). Het eten in het vliegtuig was echt niet lekker. Eindelijk stonden we met onze beide voeten op de grond. Geen gewone grond: de grond van Togo!!! We hadden geluk: al onze valiezen waren er... maar papa nog niet. Er kwam een meneer helpen, want het was nogal zwaar. Een meneer sloeg mijn handen weg en reed weg met onze kar. Mama zei dat papa kwam maar de meneer wou persee helpen. Toen kwam papa met een taxi. Toen we verder reden hoorden we wel 1000 toeters dat waren taxis die klanten nodig had.
Er waren mensen die naar ons kijken: naar mama omdat ze blank is en naar mij om mijn haren. Er sliepen mensen op straat. Toen we naar het zwembad gingen, gingen we op zoek naar een oude vriend, maar hij was er niet meer. Hij woont nu in Frankrijk zei een andere man. Toen we weggingen van het zwembad, vonden papa en ik 2000 frank (CFA is frank: 1 euro is ongeveer 655 CFA, dus dat was ongeveer drie euro of zoiets).
Wat zijn we toch allemaal verwende nesten: thuis werkt ons internet razendsnel en de pc hapert zelden of nooit... hier in het internetcafé moet je het eerste half uur zoeken en prullen en je ergeren en dan... dan lukt het wel, ware het niet dat ik Ina ook op gang moet helpen en mijn uurtje 'internetten' intussen ook doorloopt Het is ook raar om dat 'oude' geluid van het maken van een internetverbinding zo af en toe nog eens te horen.. Wat lijkt dat archaÏsich oud. Toen ik eergisteren het eerste blogtekstje schreef, werd ik links en rechts omringd door Alexis en Ina die me wat hielpen om de inhoud te stofferen. Dat was gezellig.
intussen hebben we hier al een drietal nachtjes geslapen. Zondag was voor Ina een hele zware dag: ze weende op de meest onverwachte momenten zonder aanleiding. Ze kon niet zeggen wat er scheelde, ze had niet echt pijn (beetje hoofd- en beetje buikpijn), haar oogjes stonden 'kadul' en .. ze was eigenlijk helemaal uitgeput en moe. De weerslag van de zware reis. 's Avonds hebben we een heerlijke gegeten bij Marox, bekend om zijn eigen boerderij waar ze zelf het vlees kweken dat op tafel in Lomé wordt geserveerd. Toen Ina maandag opstond was ze weer helemaal 'onze Ina': fris uitgeslapen, blij en opgewekt. Oef, dat zat goed.
We hebben maandag geprofiteerd om de eerste uitgebreide boodschappen te doen. De bedoeling is om dat in de grote supermarkt: SuperRamco te doen, maar omdat we wat vlees (dat koel moet kunnen blijven) wilden kopen, liepen we eerst over de markt en de kraampjes. Een shoppingcentrum of winkelstraat, dat vind je hier niet echt. Maar wel honderden mannen en vrouwen die sjouwen met hun koopwaar: op het hoofd vooral. Kilo's op het hoofd! ik vraag me af hoe ze dat erop krijgen en er ook weer af halen. Zo zie je een stapel Afrikaanse stoffen op het hoofd dragen: ze bestaan uit standaardmaten. Die zijn op de cm juist hetzelfde geplooid en die worden in een meter hoog op het hoofd gedragen. Dat moet heel erg zwaar zijn en een gigantische evenwichtsoefening.
De straten met kraampjes zijn druk: er rijden taxi-motto's door, auto's, taxi's en uiteraard ook voetgangers. De mannen met riemen, onderlijfjes enz komen naar ons toe en proberen hun koopwaar aan de man te brengen. Dit gezinnetje, bestaande uit een zwarte man, een blanke vrouw en een bruine dochter hoeft zich amper te verplaatsen, want de verkopers komen allemaal naar ons. We kopen al een paar souverniers en cadeautjes. Ik vind het wel erg gezellig allemaal. We hebben natuurlijk ook een zee van tijd en hoeven niets overhaast te doen, dus kunnen we genieten van al die drukte. We gaan naar de supermarkt: die doet Europees aan. Je vindt er de klassieke producten (Dove, Niveau, Nutella, ...) en ook producten van het merk Winny en '1' van Carrefour.
Na een korte pauze thuis en alle aankopen opbergen, zijn Ina en ikzelf gaan zwemmen in het zwembad van hotel Ibis. Heerlijk chillen en wat lezen.
Het keukentje in ons appartement is heel klein,maar toch gerieflijk. Ik heb een maaltijd kunnen klaarmaken, zonder al te veel problemen! Dat was in 2006 bijna niet mogelijk: de koelkast en het gasvuur lieten toen te wensen over, waardoor je amper veilig eten kon bereiden, tenzij het hyper-vers was. De pot schafte: (een soort) goelasj en rijst, niet slecht.
's Avonds rond een uur of negen kwam Eugenie, de zus van Alexis met dochter, Orianne (8 jaar) en zoontje Daniel (4 jaar). Wat een ongelooflijk fijn en hartelijk weerzien! De kleintjes riepen 'Ina' en vlogen om onze hals.. heerlijk was dat. En wat was het fijn om Eugenie te zien en wat bij te kletsen. De kinderen waren ook erg blij met de cadeautjes die we bij hadden. Ina vond al snel weer aansluiting met Orianne. Het beetje Frans dat de beide meisjes spreken is genoeg om hen samen te laten spelen. Wat was Ina fier dat ze zo'n klein schattig neefje heeft.
Een nieuw nacht brak aan... last van de vele muggen deze keer pfff, het muggentoestelletje deed zijn werk niet. ...
Ina en ik zijn goed en wel in Togo aangekomen vanmorgen (zondag) om 4.30u.
Wat ging hieraan vooraf?
Om iets na twee zijn Nele, Pascal en Emma ons komen oppikken om met zijn allen naar Zaventem te reizen, met meer dan 100 kg bagage. Maar we hadden alles goed afgewogen en het kon allemaal zonder probleem mee op het vliegtuig. Nu hadden we nog wat tijd om nog even wat te drinken vooraleer we effectief zouden vertrekken. We moesten door de controle. Ik merkte op het einde dat mijn GSM nog in mijn broekzak zat en die moest ik nog even in een blauw bakje leggen om door het 'controlemasjien' te gaan. Daarna vertrokken we naar gate B08. Plots besef ik dat ik mijn GSM niet meer heb. Halsoverkop loop ik de 100-en meters terug om dat toestelletje op te halen. Ik moest er even bewijzen dat het mijn GSM was door 'm op en af te zetten. Oef, en nu snel teug naar Ina lopen, want die zat er alleen tussen allemaal onbekenden.
Kort daarna konden we op het vliegtuig. Het was een goede vlucht tussen Bxl en Casablanca, want we vlogen met Royal Air Maroc. Het eten werd niet zo erg gesmaakt door Ina. Bij ons op de vlucht zat een Marokkaanse papa met Duitse vrouw en twee zoontjes, wonend in Bxl... en zeer meertalig.
Casablanca airport viel wat tegen. Je kan amper een flesje water vinden terwijl je er een paar uur moet wachten, ook hier... iets vergeten. We beseffen ineens dat we 'iets' vergeten zijn... een rugzak bij één van de controleposten laten staan. Nu, ik moet wel zeggen dat het ook wel zwaar is om twee handbagages en handtas te dragen. De rugzak van Ina was te zwaar voor haar en de handbagage in een tas eveneens... dus was alles voor mij :o( Het inchecken om naar het juiste vliegtuig te gaan was ook een beetje verwarrend omdat het een gate was waar je kon inchecken voor Lomé, via Bamako... maar wij hadden Lomé via Cotonou... en bovendien stond op ons instapkaart gate 23 en niet 22. Je zal maar op het foute vliegtuig stappen hee.. niet gebeurd dus. Oef !
Deze vlucht was zwaar omdat het laat werd, je geen been-ruimte hebt, niet kan rondlopen, wenende kinderen die hun ritme kwijt zijn, geen lekker eten en je nek doet pijn van het 'fout' slapen.. Dit was voor Ina een moeilijk stukje... ze was ook bang dat er iets fout zou lopen. Haar oren die ploffen, misschien wel neerstorten,... Mooi op tijd dalen we even in Cotonou Airport in Benin, na een half uur terug opstijgen om na 20 minuten in Lomé aan te komen. Dat ging allemaal wonderwel vlotjes. Er was wat wisseling van Afrikaanse passagiers die er uitstapten en Arabische mensen die er opnieuw instapten. Aan de luchthaven was het bijzonder rustig op dit vroege uur. De controles waren geen enkel probleem. Wat ons wel opvalt is de manier waarop de papierencontrole steeds weer gebeurt: een of andere vorm van machtsvertoon... en beetje intimideren, maar het viel al bij al wel best mee. De douane of politie geeft je het gevoel dat ze je 'meerdere' zijn en alle macht over je hebben. Doe je iets fout, dan loop je het risico dat ze misschien wel één of ander papiertje of document bijhouden. Dat is natuurlijk niet zo, maar ze wekken wel die indruk. Joepie, al onze valiezen waren er. Maar hier willen ze altijd weer helpen en dat maakt dat je op je hoede moet zijn. Van één van de valiezen is het slot wel afgebroken. Dat merkte ik na de controle door de scanner. Daar moesten ze nog even vragen of we echt vier valiezen had en wat er dan wel inzat.. of we misschien een 'cadeau' hadden. Ik heb dan maar één van de cadeautjes voor anderen aan hen over gelaten. Voila, alle controles gepasseerd en daar stonden we... geen Alexis, geen auto, helemaal alleen en alle andere passagiers waren al vertrokken. Het vliegtuig was eigenlijk heel mooi op tijd (!) en Alexis ging ervan uit dat het wel vertraging zou hebben. Er was een politieman die een jonge man aanmaande om uit onze buurt te blijven... want hij zag dat we wat nerveus stonden te draaien omdat er niemand was die ons voort kon helpen. Na een telefoontje stond Alexis er dan toch snel. Bleek die politieman een vriend van hem te zijn: mooi toeval, toch? Het was een blij weerzien, fijn weer samen te zijn. We rijden naar ons appartement in het centrum van Lomé. Daar aangekomen verkennen we het appartement. Ik vind het mooi: mooie meubels, proper, twee badkamers, DRIE WC's !!!een droom voor Alexis. In alle belangrijke kamers airco en een klein gerieflijk keukentje met een goede koelkast/diepvries. Een terras is er beneden en eentje .. op het dak, maar dat hebben we tot nu nog niet gezien. We maken de bedden klaar en nemen een douche... en ploffen neer op het (toch wel erg harde) bed.
Vanmorgen stonden we vroeg op, ttz vroeg is relatief, want het is hier twee uur later dan in België. We stonden op rond acht uur plaatselijke tijd, lekker chillen in de woonkamer, ontbijtje maken, douchke nemen enz .. Daarna zijn we richting Ibis-hotel gewandeld, door het stadsgedeelte van Togo, waar je de vergane glorie kan terug zien. De grote imposante gebouwen van betere tijden. .. Ibis, daar hadden we in 2006 ons zwemabonnement, dat hebben we nu ook genomen. Tot onze spijt moeten we vaststellen dat Cerda, onze gastheer/toezichter/gesprekspartner van toen er niet meer is. Hij zou in Orleans, Frankrijk wonen met zijn vrouw.
Vervolgens zijn we nog even een klein hapje gaan eten, in afwachting tot we deze avond een uitgebreidere maaltijd zullen nemen.. voor Alexis' verjaardag.
Ina voelt zich al de hele dag niet zo in haar nopjes. Ze is flink ontregeld in tijd en ruimte. Daarom hebben hebben Ina en ik een gigantishe heerlijke siesta gedaan en ik denk dat we ons nu weer helemaal de 'oude' voelen.
Vlug even bloggen nu, voor we klaar staan om te gaan eten.
Zo, we zijn vrijdag 16 juli. De valiezen staan klaar en alles lijkt goed afgemeten en gewogen. De 'to-do'-lijstjes zijn afgewerkt.
Charles en Bea, waar Hannah en Denise in Ghana enkele dagen verbleven en waar wij in 2006 ook overnachtten, vertoeven twee dagen in ons belgenlandje. Ze komen vandaag naar Antwerpen. Wat zou het heerlijk zijn om hen te zien. Vooral Charles heb ik al meer dan tien jaar niet meer gezien. Ik hoop dat het ons lukt om een paar gezellige uurtjes samen te hebben
voor we morgen afreizen naar Togo. Het lijkt wel op de situatie van enkele jaren geleden, toen stond Bie en de kinderen gepakt en gezakt op het moment dat wij er toekwamen.
Het is nog maar een paar dagen en dan is het zo ver dan gaan we naar Togo, dit wordt een mooie herinnering. nu ga ik wat schrijven hoe ik mij voel : nu op dit moment ben ik nogal bang en zenuwachtig, bang omdat ik nogal ver aan het denken ben ik denk dat we gaan neerstorten met het vliegtuig (maar iemand van mijn klas zei : een auto is gevaarlijker dan vliegtuig dus dat heeft me een beetje gerust gesteld) of dat er iets ergs gaat gebeuren.In het vliegtuig gaan er misschien mensen zijn die ziek worden of zo en moeten braken en dat geluid heel vies maar ja, er zijn natuurlijk ook positieve dingen waarom ik wil gaan .b.v.:een lekkere zon en daarom elke dag met water spelen natuurlijk gaan we niet alleen met water spelen maar ook naar andere stadjes en dorpjes we gaan bijvoorbeeld naar Ghana, Lome, Accra en nog veel meer.Ik ga mijn familie ook zien lang geleden (4 jaar geleden zijn we ook gegaan). Zo nu weten jullie mijn gedachten over Togo DOEI
Ik heb lang getwijfeld om een Blog te schrijven, nu we in 2010 opnieuw naar Togo gaan. Omdat het de tweede keer is, verliepen de voorbereidingen helemaal anders. We maakten de nodige papieren en inentingen in orde. De emoties tijdens de voorbereidingen waren rustiger en vertrouwder. Ik dacht erover om ter plekke wat kleren te naaien of om een school of organisatie voor personen met een handicap te bezoeken... maar uiteindelijk zijn drie weken te weinig om dit te doen.
Het zijn hier in Vlaanderen de laatste dagen snikhete dagen... tropische temperaturen, waarbij je amper een koel plekje kan vinden. Dat was in 2006 ook zo. Toen kregen we in Togo ook berichten van vreselijke hitte in België.
Op de website http://www.icilome.com vond ik iets heel leuks: kinderen hadden aan een wedstrijd meegedaan om hun dorp voor te stellen. Die teksten heb ik samengevoegd en er een boekje van gemaakt. Het is nu de bedoeling om een dorpje uit te kiezen, waarvan we de tekst mooi vinden. Dat dorpje zullen we gaan bezoeken. De zoektocht op zich is eigenlijk al een doel omdat je dan een aantal zaken zal tegenkomen die best boeiend kunnen zijn. Het zou een hele fijne ervaring zijn om 'de auteur' van de tekst te ontmoeten.
Verder zullen we en paar dagen naar Ghana gaan. Cape Coast staat op ons verlanglijstje. Hannah is er al sinds eind juni. Zij gaat er o.a. op familiebezoek.
Gisteren, 10 juli, is Alexis al vertrokken. Alles verliep vlot.
Vandaag is het onze beurt de valiezen te pakken en nog wat werk te verrichten voor 'mijn' werk.
