Voila,het is zover. We komen 's nachts aan in de luchthaven. Het is half 1. De luchthaven is leeg, met uitzondering van de vlucht naar Cotonou/Casablanca. Het is zelfs zo rustig dat ik bij het passeren via de douanes tussen twee loketten een man zie slapen. Zien is wat veel gezegd, want we zien enkel twee voeten, maar horen des te meer: die man snurkt als een.. kanon. Dit is toch wel weer ongezien: kan je je dat voorstellen? Het is alsof je in een warenhuis door de kassa loopt en op de grond aan de kassa ernaast, ligt iemand te slapen. Mijn beeld over het feit da ze overal en altijd liggen te slapen wordt bevestigd.
We stappen op een bus, die ons twintig meter verder zet, op het vliegtuig. Dit stukje hadden we ook wel even kunnen lopen, maar het zijn blijkbaar veiligheidsregels.
Het vliegtuig zit goed vol tot Cotonou, waar we een half uurtje later landen. Het belooft een zware vlucht te worden deze nacht. In Cotonou stapt heel veel volk uit en .. er stapt amper iemand op. Bijgevolg is het vliegtuig slechts voor 25% bezet. Ik installeer me uitgebreid op een paar zetels voor me en kan er languit gaan liggen. Daardoor kan ik bijna de hele vlucht naar Casablanca slapen. Holei ! Ik word wakker omdat ze eten brengen, de zon is intussen al weer op. Ik heb wel veel last van mijn ogen: de airco's, fans of noem het ventilateurs en allerlei tochtgaten pakken me op mijn ogen. Vervelend, ik heb mijn bril op, maar kan amper licht verdragen. Dit ziet er niet goed uit... pfff. In Casablanca moeten we overstappen op een ander vliegtuig. Het duurt lang, twee uur normaal gezien. Maar het inchecken begint ook al later dan verwacht. Alexis heeft al lang begrepen dat het vliegtuig niet op tijd zal vertrekken. Als we op het vliegtuig zitten, zien we naast ons hoe ze met de bagage omgaan. Er zijn karretjes waar valiezen afvallen, die er dan een kwartier blijven liggen. Op het ogenblik dat ons vliegtuig alle deuren heeft gesloten, merken we dat er naast het vliegtuig een karretje staat met ONZE bagage. Die ene valies is een oude valies die we daarom ook heel goed herkennen. Alexis spreekt een stewardess aan. Na wat heen en weer geloop en vooral.. na een half uur, als we al lang in de lucht hangen, komt ze ons zeggen dat ze van haar superieuren de garantie kreeg dat alle bagage mee op het vliegtuig is. Niet dus, we geloven het niet echt, maar we wachten wel af, er valt toch niets aan te doen. En ja hoor, in Zaventem aangekomen blijkt zelfs dat er twee valiezen niet bij zijn. Het schijnt vaak voor te komen bij Royal Air Maroc. Gelukkig worden de nodige administratieve formaliteiten vlot ingevuld en ze vertellen ons dat er nog een vlucht uit Casablanca komt en dat alles morgenvroeg netjes zal worden afgeleverd.
Ina's haren worden vrijdag nog ingevlochten, want na drie weken een losse bos haren (waarop Alexis heel trots is omdat hij de bewonderende blikken opvangt), is het nu wel tijd om met een leuk kapsel terug thuis te komen. Ina kiest ervoor om voor een keertje eens in te vlechten met vals haar aangevlochten. Lange vlechtjes heeft ze nu. Haren invlechten duurt zo'n vier uur en het is dus een dagvullend programma.
Na de vissers op naar Togoville. Dat is een dorpje aan de overkant van Lac Togo. We waren er in 2006 ook en toen vond ik dit een heerlijke uitstap. Het is een prachtig meer, waarop je boten heen en weer ziet varen tussen Togoville en de 'overkant'. Terwijl we wat drinken (tegen hele hoge prijzen), spreekt Alexis af om een boot te huren. Ik ben de naam kwijt van dit soort boten: je zit met een aantal personen voorin en achteraan staat iemand die met een stok in het water steekt en ons zo voortduwt. Eerst bezoeken we nog even de krokodillen die er in een put zitten. Het aapje van 2006 is er niet meer. Toen heeft dat aapje Hannah gebeten.. achteraf op de video zagen we dat ze op zijn staart was gaan staan en vandaar die beet dus... Hoewel Eugenie bang is, vind ik deze overtocht echt zaaalig. Mja, als je niet kan zwemmen, dan kan ik me voorstellen dat je niet te veel wil nadenken en blij bent wanneer je aan de overkant bent. In Togoville is het markt. De opstelling van de kraampjes bevat voor mij niet veel structuur. Iedereen lijkt zich neer te zetten waar hij of zij een plekje vindt. Omdat het erg warm is, zoeken we eerst ergens een plekje op waar we rustig iets kunnen drinken en van onze picnic kunnen genieten. We vinden een heerlijk plekje: de meubeltjes zijn verouderd en kapot, maar het is er wel een oase van rust en afkoeling. De overtocht terug naar 'hotel lac Togo' is woeliger: het water is onrustig en de mensen van de markt keren weer naar huis.. met de nodige conflicten over het de keuze van de schipper wie wel of niet op de boot mag.
