Woensdagochtend, plan om terug naar Lomé te reizen. We nemen een privetaxi die ons tot aan de grens brengt. Ook nu verloopt de trip heel vlot. Het door de grens gaan is wat lastiger. De man aan d ekant van Togo begreep het allemaal niet zo goed. Het feit dat we met vier waren en de data van aankomst in Togo niet dezelfde was... pff, hij zag er ook niet als van de slimste uit. Maar goed, kwam ook weer allemaal in orde.
Rond een uur of twee kwamen we in ons appartement aan. Het voelde echt als thuiskomen aan.
Donderdag werd een echte chill-dag. Beetje boodschappen doen, zwemmen, lezen.. lekker niet veel doen. 's Avonds heb ik belgisch eten gemaakt: koteletje, patatjes en groenten. Iedereen had zin in even gewoon eten.
Neef Theofiel en Ignace, beiden broers van Jo Beringo, kwamen ons goeiedag zeggen. Was gezellig.
Nog een paar dingetjes die op de een of andere manier 'anders zijn': - aircoknop vlak aan het bed: makkelijk om op en af te zetten - douche en wc zijn een geheel: als je doucht is alles mee nat, is eigenlijk heel gemakkelijk zo - alexis is hier Tonton en ik ben Tata (nonkel en tante) - op de markt spreken ze Alexis aan met 'chérié, tot ze mij zien volgen, dan wordt het ook terug 'tonton' - mijn haar heeft ineens een 'slag', een soort 'krul'?? hoe dit komt is me een raadsel. het weer? de leeftijd??? who knows, is wel leuk vind ik
De vodafoon-sim-kaart blijft me frustreren. De hele dag weegt dit op me, dat we zo moeilijk kunnen communieren in een land waar iedereen simpelweg over een mobiel telefoontje kan beschikken. Ik wil er niet te veel woorden aan vuilmaken, maar deze dag, de weg terug van cape coast naar Accra, was mijn absolute dip-dag, dat bellen, geen hotel vinden, spanningen langs alle kanten.... Het enige echte leuke was om Hannah en Denise terug te zien en vooral ook het feit dat ze zo gelukkig zijn over hun reis en avonturen in Ghana. Ook de heerlijke maaltijd bij de toffe Candice (nicht van Bea) is heel gezellig. We wisselden ervaringen en verhalen uit. Samen met de meisjes ben ik nog een bezoek gaan brengen naar het Nationaal Museum in Accra, we kuierden nog wat rond en dronken een drankje op een terrasje. Alexis deed inmiddels een dutje.
Na een hapje en brachten we Denise naar de luchthaven. Ze glunderde van een tevreden verblijf in haar 'vader'-land.
Het hotel 'c'est si bon' is ok, maar ook echt maar justekes ok: we zagen een kakkerlak en één van de kamers was zo warm dat je er niet kon slapen. We hebben de matrassen dus in een kamer gelegd. Uiteindelijk hebben we allemaal een goede nachtrust gehad.
Vroeger en daar is Obama geweest en het was echt heel interessant maar ook weer niet want ze behandelde de mensen toen heel slecht. We zijn daarna ook nog iets gaan drinken waar Obama is geweest. Voor de rest was het leuk
Wow wat ben ik moe, want we zijn naar cape coast geweest. Dat is een stadje in Ghana. We zijn daar met een trotro naar toe gegaan. Een trotro is een busje waar je met 10 kan in zitten. Het duurde wel 4 uur voor we er waren. Dit heb ik ook nog niet gezegd: we zijn naar een schoolfeest gegaan waar dat allemaal bendes (lees: bandjes ;o)) optreden. En er waren 2 grappige dingen gebeurd. Het 1ste: Maxim een vriend van ons, die zijn we aan die school tegen gekomen. Je zou denken 'wat is daar nu grappig aan?'. Maar daar zijn 2 redenen om: 1 omdat die in belgie woont maar hij komt ongeveer 5 weken naar afrika en dan gaat hij naar belgie maar wel voor maar 3 dagen En de 2de reden is we zijn die 4 jaar geleden ook tegen gekomen op de drukste baan van lome. Dat was wel grappig. Maar er was nog iets grappig op die school: er was een liedje bezig over de middelvnigeren dit was echt toeval er was net een nonneke binnen gekomen en stond achter een hoekje te schuilen. Ik had mijn half broer cedric ook gezien en hij is groot geworden! Amai hij is al 15 jaar oud. Toen we naar Ghana gingen zijn we naar een kasteel van vroeger gegaan.
Aangekomen op Kaneishimarket in Accra moeten we op zoek naar vervoer voor de volgende 200 km naar Cape Coast. We ontdekken de luxe-trotro's: met Airoc, maximum 15 personen. We moeten een beetje bijbetalen voor de bagage. Dit is echt wel comfortabel. Ik bespaar je de uitleg over energie die we eerst moesten stekenin het wisselen van geld in Accra, want alles wat we tot nu toe al gewisseld hadden is al opgebruikt aan eten en vervoer. Het is zondag, dus we werden in Accra flink in de loeren gedraaid bij het wisselen.
Vooraleer de trotro vertrekt, doet iemand nog even een gebedje voor een veilige rit, een priester van een of andere kerk, dat is duidelijk. Resepectvol buigen alle hoofden van de aanwezigen naar beneden en ze bidden mee. Ik leg even aan Ina uit wat er gebeurt,want ze begrijpt het niet.
De trip tussen Accra en Cape Coast verloopt vlot en snel. Ik durf niet kijken hoe de chauffeur voorbijsteekt. Soms dnek ik dat hij niet meer tijdig op zijn eigen baanvak komt vooraleer de tegenligger eraan komt. Niet kijken lijkt me het beste.
Wanneer we bijna in Cape Coast aankomen zien we een groot reclamebord met 'Akwaaba Obama & Michele', die hier in juli 2009 een bezoek brachten. Ons hotel, Fespa Hotel, is eenvoudig maar gerieflijk. Alexis maakt me erop attent dat we gewoon ingecheckt zijn, een kamer kregen, uitgebreid gegeten hebben en dat er nog niemand naar onze naam of onze paspoorten of enige andere vorm van legitamatie vroeg. In Europa niet mogelijk, toch? 'dat is pas gastvrijheid', zegt Alexis, 'alles op basis van vertrouwen'.
Maandag, we bezoeken Cape coast. Castle. Dit is een kasteel dat in de loop van de geschiedenis verschillende bestemmingen kreeg. De Zweden, de Nederlanders, de Denen en de Portugezen hebben er zich gehuisvest. Maar de belangrijkste reden van dit fort was het feit dat er slaven vertrokken door de 'gate of no return'. Het is indrukwekkend hoe ze er samen opgestapeld werden en samengeperst in ondergrondse donkere slecht verluchte kamers (die een gevoel van een bunker geven). De zeer welbespraakte en aangename gids probeert ons te laten inleven in hoe het moet geweest zijn. Het is aangrijpend om dit te horen, maar ik was vier jaar geleden veel meer onder de indruk toen we dit in Benin zagen. Toen voelde ik me heel klein en schuldig. Nu leek het alsof we een stuk geschiedenis hoorde waar onmogelijk veel onrechtvaardigheid en onmenselijkheid heerste. Ook de verhalen die de gids vertelde over het lot van de vrouwen die systematisch verkracht werden, waren ze zwanger, dan mochten ze terug aan land. Het deed me wel wat als ik besefte dat Obama en Michele hier op dezelfde plaats stonden en dezelfde uitleg kregen. Veel Afro-amerikanen komen naar Cape Coast om dezelfde trip te maken en te ontdekken en begrijpen van waar zij komen.
Na ons bezoek gaan we iets eten in een aangenaam restaurant, vlak bij het fort, aan de zee. Een schoolgroep doven komt ook aan het strand kijken. Twee jongemannen doen iets met grote schelpen. Alexis legt uit dat ze het dier eruit kloppen en de schelpen reinigen. De zee is woest met grote golven. We kuieren nog door Cape Coast, maar het stinkt overal. De open rioleringen zijn storen.
Tot nu toe heb ik nog steeds niet kunnen bellen met Hannah. Het frustreert me enorm. In tegenstelling tot Togo kunnen we hier niet op elke straathoek een telefoon vinden. We kopen ergens een sim-kaartje en wat belwaarde van vodafoon. Simpel toch? We steken het kaartje in de gsm en denken dat we nu simpelweg kunnen bellen. Nee dus, niemand weet wat we moeten doen, naar waar we moeten bellen of welke stappen er gezet moeten worden. Opnieuw frustraties. Er zit niets anders op dan met mijn belgische simkaart te smsen.. Mijn rekening zal in augustus behoorlijk zwaar zijn. Als we in het hotel zijn aangekomen beseffen we dat er niets anders op zit dan ons ergens te registreren, maar aangezien we morgen vroeg al terug naar Accra reizen, heeft dit helemaal geen zin.. dus doen we het niet. We hangen nog wat rond in de buurt van het hotel en gaan wat drinken. Terug in het hotel willen we nog een maaltijd eten, maar ... dat is niet echt met de volle goesting van het onthaal. Ze hadden de keuken al afgesloten en nu moeten ze opnieuw beginnen koken. Uiteindelijk krijgen we toch een maaltijd voorgeschoteld.
Het is vreemd om zien hoe Alexis andere dingen opmerkt en vaststelt dan ikzelf. Hij ziet dat zelfs in Cape Coast de wegen beter zijn, dat er meer nieuwe gebouwen zijn, dat het properder is, dat de taxi's er veel beter uit zien. Dit doet hem opnieuw beseffen hoe belangrijk een gunstig regime in een land is om te kunnen groeien, om vooruit te gaan. Deze vaststelling stemt hem enigszins verdrietig en teleurgesteld in zijn geliefde Togo. Mij stemt het eerder hoopvol over de mogelijkheden die Afrika heeft.
De Ghanese taxis zijn wel opvallend opdringerig. Ze komen bijna voor je staan en vragen of je hen nodig hebt, zoals die keer toen we in onze luxe-trotro aankwamen in Cape Coast en de chauffeur had ons belooft dat hij ons voor het hotel zou afzetten. Toch kwamen ze ons in het centrum van de stad bijna uit de trotro trekken. Ina werd ongerust na mijn uitspraak, want ze dacht zelfs dat ze het echt zouden doen.
Vandaag vertrekken we voor een paar dagen naar Ghana. Het is de bedoeling om Cape Coast te bezoeken, daarna Hannah op te pikken, Denise uit te zwaaien en daarna met zijn vieren naar Togo te gaan.
Ik moet nog even vertellen hoe het vorige keer hier af liep in dit internetcafe (dat btw het oudste van Lome is en ik denk dat ze sindsdien nog steeds dezelfde pc's hebben. Ze zijn in ieder geval niet mee geëvolueerd aan het tempo van het internet en pc-evolties.. pff, vandaag zit ik weer aan zo'n pc met eenongelooflijk klavier: meestal klikt de spatiebalk niet goed... Ik kreeg zonet mijn mailbox van telenet amper gelezen... grrr, frustraties van jewelste. Genoeg dat soort frustraties. Verhalen nu !
Ik wilde enkele dagen geleden vanuit dit cafe even naar hannah bellen om af te spreken voor ons bezoek naar daar. Ik bel, en wil betalen... maar de batterijen van de tijds_teller waren op. Niet getreurd: de man gaat wel even naar het winkeltje even verderop nieuwe batterijen halen en laat me gewoon even wachten.. gewoonste zaak vande wereld hier.
Er zijn nog eenhoop rare dingen die wat vreemd zijn om te wennen: je ontvangt bezoek. Je vraagt wat ze willen drinken en je gaat het even kopen... . wij doen toch gewoon onze koelkast open en halen eruitwat we nodig hebben. Zo komt Jo Beringo, oftewel, Bernard even op bezoek. Bernard is zo wat het 'enfant terrible' van de familie: een ware rasta die zich door niemand laat dirigeren en zich niets aantrekt van wat men over hem zegt.. Als hij met je praat, dan doet hij dat bijna fluisterend alsof hij je het grootste geheim zal toevertrouwen. Leuke kerel,dat wel.Misschien vind ik dat omdat hij ook zo tegendraads is?
We vertrekken dus 's ochtends naar Ghana. Net zoals vorige keer: met de taxi tot aan de grens, dat is maar tien minuutjes, dan te voet door alle controleposten, nodige formaliteiten vervullen en dan vervoer zoeken... maar dat is altijd vreselijk moeilijk. Vanaf het ogenblik dat je door decontroleposten bent, staan de taxis en privechauffeurs wild om Alexis heen te draaien om hun diensten aan te bieden. achteraf. Alexis heeft 'de' truc gevonden om geen 'kado' te moeten geven. Als hij even alleen is met de Ghanezen, vragen ze erom. Hij zegt: "ik wil wel, maar als ik dat tegen mijn vrouw zegt, dan gaat ze dat in Europa vertellen,en ... dan komen jullie er toch niet zo goed over." Twee keer deed hij dat en twee keer zagen ze in dat het toch niet zo netjes is om nog wat geld te vragen en lieten ze het maar zo.
In Ghana is er dezelfde drukte als in Togo, dezelfde bedrijvigheid. Mensen willen overal (opdringerig) helpen met dragen van valiezen aan de grensposten. Geld wisselen: nog zoiets waar ze je voor lokken en roepen. Iedereen heeft natuurlijk de beste wisselkoersen.
Het eerste stuk van Aflao naar Accra is ook bar slechte weg. De Chauffeur is Maikel...groot,stoer, kaal hoofd,.. stevige bonk en hij staat wel erg goed met ziczelf. Ik zou met die man geen ruzie willen hebben. iIj doet alsof hijme niet verstaat als Alexis er bij is, maar als hij weg is en ik mijn bewondering voor de kracht van die sterke vrouwen verwoord, kan hij het niet laten om me te laten zeggen dat hij best ook wel sterk is. Hij heeft echte spierbundels.
Op de Ghanese wegen kan je wel 100km/u rijden. Dat is op geen enkele Togolese weg mogelijk. In Ghana heb je overal controleposten van de politie: die controleren de criminelen. Na overvallen moeten ze via de invalswegen uit de stad kunnen rijden en daar worden ze dan tegengehouden door politeposten. Opvallend is dat zij geen 'kado' vragen, en dat gebeurde vroeger wel. Ikvermoed dat ze tegenwoordig een goed loon krijgen.
