Wat zijn we toch allemaal verwende nesten: thuis werkt ons internet razendsnel en de pc hapert zelden of nooit... hier in het internetcafé moet je het eerste half uur zoeken en prullen en je ergeren en dan... dan lukt het wel, ware het niet dat ik Ina ook op gang moet helpen en mijn uurtje 'internetten' intussen ook doorloopt Het is ook raar om dat 'oude' geluid van het maken van een internetverbinding zo af en toe nog eens te horen.. Wat lijkt dat archaÏsich oud. Toen ik eergisteren het eerste blogtekstje schreef, werd ik links en rechts omringd door Alexis en Ina die me wat hielpen om de inhoud te stofferen. Dat was gezellig.
intussen hebben we hier al een drietal nachtjes geslapen. Zondag was voor Ina een hele zware dag: ze weende op de meest onverwachte momenten zonder aanleiding. Ze kon niet zeggen wat er scheelde, ze had niet echt pijn (beetje hoofd- en beetje buikpijn), haar oogjes stonden 'kadul' en .. ze was eigenlijk helemaal uitgeput en moe. De weerslag van de zware reis. 's Avonds hebben we een heerlijke gegeten bij Marox, bekend om zijn eigen boerderij waar ze zelf het vlees kweken dat op tafel in Lomé wordt geserveerd. Toen Ina maandag opstond was ze weer helemaal 'onze Ina': fris uitgeslapen, blij en opgewekt. Oef, dat zat goed.
We hebben maandag geprofiteerd om de eerste uitgebreide boodschappen te doen. De bedoeling is om dat in de grote supermarkt: SuperRamco te doen, maar omdat we wat vlees (dat koel moet kunnen blijven) wilden kopen, liepen we eerst over de markt en de kraampjes. Een shoppingcentrum of winkelstraat, dat vind je hier niet echt. Maar wel honderden mannen en vrouwen die sjouwen met hun koopwaar: op het hoofd vooral. Kilo's op het hoofd! ik vraag me af hoe ze dat erop krijgen en er ook weer af halen. Zo zie je een stapel Afrikaanse stoffen op het hoofd dragen: ze bestaan uit standaardmaten. Die zijn op de cm juist hetzelfde geplooid en die worden in een meter hoog op het hoofd gedragen. Dat moet heel erg zwaar zijn en een gigantische evenwichtsoefening.
De straten met kraampjes zijn druk: er rijden taxi-motto's door, auto's, taxi's en uiteraard ook voetgangers. De mannen met riemen, onderlijfjes enz komen naar ons toe en proberen hun koopwaar aan de man te brengen. Dit gezinnetje, bestaande uit een zwarte man, een blanke vrouw en een bruine dochter hoeft zich amper te verplaatsen, want de verkopers komen allemaal naar ons. We kopen al een paar souverniers en cadeautjes. Ik vind het wel erg gezellig allemaal. We hebben natuurlijk ook een zee van tijd en hoeven niets overhaast te doen, dus kunnen we genieten van al die drukte. We gaan naar de supermarkt: die doet Europees aan. Je vindt er de klassieke producten (Dove, Niveau, Nutella, ...) en ook producten van het merk Winny en '1' van Carrefour.
Na een korte pauze thuis en alle aankopen opbergen, zijn Ina en ikzelf gaan zwemmen in het zwembad van hotel Ibis. Heerlijk chillen en wat lezen.
Het keukentje in ons appartement is heel klein,maar toch gerieflijk. Ik heb een maaltijd kunnen klaarmaken, zonder al te veel problemen! Dat was in 2006 bijna niet mogelijk: de koelkast en het gasvuur lieten toen te wensen over, waardoor je amper veilig eten kon bereiden, tenzij het hyper-vers was. De pot schafte: (een soort) goelasj en rijst, niet slecht.
's Avonds rond een uur of negen kwam Eugenie, de zus van Alexis met dochter, Orianne (8 jaar) en zoontje Daniel (4 jaar). Wat een ongelooflijk fijn en hartelijk weerzien! De kleintjes riepen 'Ina' en vlogen om onze hals.. heerlijk was dat. En wat was het fijn om Eugenie te zien en wat bij te kletsen. De kinderen waren ook erg blij met de cadeautjes die we bij hadden. Ina vond al snel weer aansluiting met Orianne. Het beetje Frans dat de beide meisjes spreken is genoeg om hen samen te laten spelen. Wat was Ina fier dat ze zo'n klein schattig neefje heeft.
Een nieuw nacht brak aan... last van de vele muggen deze keer pfff, het muggentoestelletje deed zijn werk niet. ...
Ina en ik zijn goed en wel in Togo aangekomen vanmorgen (zondag) om 4.30u.
Wat ging hieraan vooraf?
Om iets na twee zijn Nele, Pascal en Emma ons komen oppikken om met zijn allen naar Zaventem te reizen, met meer dan 100 kg bagage. Maar we hadden alles goed afgewogen en het kon allemaal zonder probleem mee op het vliegtuig. Nu hadden we nog wat tijd om nog even wat te drinken vooraleer we effectief zouden vertrekken. We moesten door de controle. Ik merkte op het einde dat mijn GSM nog in mijn broekzak zat en die moest ik nog even in een blauw bakje leggen om door het 'controlemasjien' te gaan. Daarna vertrokken we naar gate B08. Plots besef ik dat ik mijn GSM niet meer heb. Halsoverkop loop ik de 100-en meters terug om dat toestelletje op te halen. Ik moest er even bewijzen dat het mijn GSM was door 'm op en af te zetten. Oef, en nu snel teug naar Ina lopen, want die zat er alleen tussen allemaal onbekenden.
Kort daarna konden we op het vliegtuig. Het was een goede vlucht tussen Bxl en Casablanca, want we vlogen met Royal Air Maroc. Het eten werd niet zo erg gesmaakt door Ina. Bij ons op de vlucht zat een Marokkaanse papa met Duitse vrouw en twee zoontjes, wonend in Bxl... en zeer meertalig.
Casablanca airport viel wat tegen. Je kan amper een flesje water vinden terwijl je er een paar uur moet wachten, ook hier... iets vergeten. We beseffen ineens dat we 'iets' vergeten zijn... een rugzak bij één van de controleposten laten staan. Nu, ik moet wel zeggen dat het ook wel zwaar is om twee handbagages en handtas te dragen. De rugzak van Ina was te zwaar voor haar en de handbagage in een tas eveneens... dus was alles voor mij :o( Het inchecken om naar het juiste vliegtuig te gaan was ook een beetje verwarrend omdat het een gate was waar je kon inchecken voor Lomé, via Bamako... maar wij hadden Lomé via Cotonou... en bovendien stond op ons instapkaart gate 23 en niet 22. Je zal maar op het foute vliegtuig stappen hee.. niet gebeurd dus. Oef !
Deze vlucht was zwaar omdat het laat werd, je geen been-ruimte hebt, niet kan rondlopen, wenende kinderen die hun ritme kwijt zijn, geen lekker eten en je nek doet pijn van het 'fout' slapen.. Dit was voor Ina een moeilijk stukje... ze was ook bang dat er iets fout zou lopen. Haar oren die ploffen, misschien wel neerstorten,... Mooi op tijd dalen we even in Cotonou Airport in Benin, na een half uur terug opstijgen om na 20 minuten in Lomé aan te komen. Dat ging allemaal wonderwel vlotjes. Er was wat wisseling van Afrikaanse passagiers die er uitstapten en Arabische mensen die er opnieuw instapten. Aan de luchthaven was het bijzonder rustig op dit vroege uur. De controles waren geen enkel probleem. Wat ons wel opvalt is de manier waarop de papierencontrole steeds weer gebeurt: een of andere vorm van machtsvertoon... en beetje intimideren, maar het viel al bij al wel best mee. De douane of politie geeft je het gevoel dat ze je 'meerdere' zijn en alle macht over je hebben. Doe je iets fout, dan loop je het risico dat ze misschien wel één of ander papiertje of document bijhouden. Dat is natuurlijk niet zo, maar ze wekken wel die indruk. Joepie, al onze valiezen waren er. Maar hier willen ze altijd weer helpen en dat maakt dat je op je hoede moet zijn. Van één van de valiezen is het slot wel afgebroken. Dat merkte ik na de controle door de scanner. Daar moesten ze nog even vragen of we echt vier valiezen had en wat er dan wel inzat.. of we misschien een 'cadeau' hadden. Ik heb dan maar één van de cadeautjes voor anderen aan hen over gelaten. Voila, alle controles gepasseerd en daar stonden we... geen Alexis, geen auto, helemaal alleen en alle andere passagiers waren al vertrokken. Het vliegtuig was eigenlijk heel mooi op tijd (!) en Alexis ging ervan uit dat het wel vertraging zou hebben. Er was een politieman die een jonge man aanmaande om uit onze buurt te blijven... want hij zag dat we wat nerveus stonden te draaien omdat er niemand was die ons voort kon helpen. Na een telefoontje stond Alexis er dan toch snel. Bleek die politieman een vriend van hem te zijn: mooi toeval, toch? Het was een blij weerzien, fijn weer samen te zijn. We rijden naar ons appartement in het centrum van Lomé. Daar aangekomen verkennen we het appartement. Ik vind het mooi: mooie meubels, proper, twee badkamers, DRIE WC's !!!een droom voor Alexis. In alle belangrijke kamers airco en een klein gerieflijk keukentje met een goede koelkast/diepvries. Een terras is er beneden en eentje .. op het dak, maar dat hebben we tot nu nog niet gezien. We maken de bedden klaar en nemen een douche... en ploffen neer op het (toch wel erg harde) bed.
Vanmorgen stonden we vroeg op, ttz vroeg is relatief, want het is hier twee uur later dan in België. We stonden op rond acht uur plaatselijke tijd, lekker chillen in de woonkamer, ontbijtje maken, douchke nemen enz .. Daarna zijn we richting Ibis-hotel gewandeld, door het stadsgedeelte van Togo, waar je de vergane glorie kan terug zien. De grote imposante gebouwen van betere tijden. .. Ibis, daar hadden we in 2006 ons zwemabonnement, dat hebben we nu ook genomen. Tot onze spijt moeten we vaststellen dat Cerda, onze gastheer/toezichter/gesprekspartner van toen er niet meer is. Hij zou in Orleans, Frankrijk wonen met zijn vrouw.
Vervolgens zijn we nog even een klein hapje gaan eten, in afwachting tot we deze avond een uitgebreidere maaltijd zullen nemen.. voor Alexis' verjaardag.
Ina voelt zich al de hele dag niet zo in haar nopjes. Ze is flink ontregeld in tijd en ruimte. Daarom hebben hebben Ina en ik een gigantishe heerlijke siesta gedaan en ik denk dat we ons nu weer helemaal de 'oude' voelen.
Vlug even bloggen nu, voor we klaar staan om te gaan eten.
Zo, we zijn vrijdag 16 juli. De valiezen staan klaar en alles lijkt goed afgemeten en gewogen. De 'to-do'-lijstjes zijn afgewerkt.
Charles en Bea, waar Hannah en Denise in Ghana enkele dagen verbleven en waar wij in 2006 ook overnachtten, vertoeven twee dagen in ons belgenlandje. Ze komen vandaag naar Antwerpen. Wat zou het heerlijk zijn om hen te zien. Vooral Charles heb ik al meer dan tien jaar niet meer gezien. Ik hoop dat het ons lukt om een paar gezellige uurtjes samen te hebben
voor we morgen afreizen naar Togo. Het lijkt wel op de situatie van enkele jaren geleden, toen stond Bie en de kinderen gepakt en gezakt op het moment dat wij er toekwamen.
Het is nog maar een paar dagen en dan is het zo ver dan gaan we naar Togo, dit wordt een mooie herinnering. nu ga ik wat schrijven hoe ik mij voel : nu op dit moment ben ik nogal bang en zenuwachtig, bang omdat ik nogal ver aan het denken ben ik denk dat we gaan neerstorten met het vliegtuig (maar iemand van mijn klas zei : een auto is gevaarlijker dan vliegtuig dus dat heeft me een beetje gerust gesteld) of dat er iets ergs gaat gebeuren.In het vliegtuig gaan er misschien mensen zijn die ziek worden of zo en moeten braken en dat geluid heel vies maar ja, er zijn natuurlijk ook positieve dingen waarom ik wil gaan .b.v.:een lekkere zon en daarom elke dag met water spelen natuurlijk gaan we niet alleen met water spelen maar ook naar andere stadjes en dorpjes we gaan bijvoorbeeld naar Ghana, Lome, Accra en nog veel meer.Ik ga mijn familie ook zien lang geleden (4 jaar geleden zijn we ook gegaan). Zo nu weten jullie mijn gedachten over Togo DOEI
Ik heb lang getwijfeld om een Blog te schrijven, nu we in 2010 opnieuw naar Togo gaan. Omdat het de tweede keer is, verliepen de voorbereidingen helemaal anders. We maakten de nodige papieren en inentingen in orde. De emoties tijdens de voorbereidingen waren rustiger en vertrouwder. Ik dacht erover om ter plekke wat kleren te naaien of om een school of organisatie voor personen met een handicap te bezoeken... maar uiteindelijk zijn drie weken te weinig om dit te doen.
Het zijn hier in Vlaanderen de laatste dagen snikhete dagen... tropische temperaturen, waarbij je amper een koel plekje kan vinden. Dat was in 2006 ook zo. Toen kregen we in Togo ook berichten van vreselijke hitte in België.
Op de website http://www.icilome.com vond ik iets heel leuks: kinderen hadden aan een wedstrijd meegedaan om hun dorp voor te stellen. Die teksten heb ik samengevoegd en er een boekje van gemaakt. Het is nu de bedoeling om een dorpje uit te kiezen, waarvan we de tekst mooi vinden. Dat dorpje zullen we gaan bezoeken. De zoektocht op zich is eigenlijk al een doel omdat je dan een aantal zaken zal tegenkomen die best boeiend kunnen zijn. Het zou een hele fijne ervaring zijn om 'de auteur' van de tekst te ontmoeten.
Verder zullen we en paar dagen naar Ghana gaan. Cape Coast staat op ons verlanglijstje. Hannah is er al sinds eind juni. Zij gaat er o.a. op familiebezoek.
Gisteren, 10 juli, is Alexis al vertrokken. Alles verliep vlot.
Vandaag is het onze beurt de valiezen te pakken en nog wat werk te verrichten voor 'mijn' werk.
