Er zit zware ego psychologie achter de teller van dit BLOG of paranoia?
Bekijk dit blog... na hierop geklikt te hebben zag ik dat de teller op 92 stond. Straf, daarnet was het nog 88. Proefondervindelijk nog eens een poging gewaagd. Netjes naar 93. Klopt dus. Natuurlijk kan ik het niet nalaten de test nog een keertje te herhalen en hop, getal 95 verschijnt. Een vreemde gewaarwording moet ik zeggen. Vraag mezelf af of deze tellers gemanipuleerd zijn. Oh kijk, verschillende mensen lezen wat ik schrijf want de bezoeken die de teller aangeeft knallen met een snelheid omhoog... niet te geloven. Dit zet natuurlijk aan om meer te schrijven want mensen vinden wat ik schrijf interessant. En zo ontstaat het zelfvoedende systeem van bloggen en de tellermanipulatie. Ik zie wat ik wil zien misschien. Of kan ik het feit niet toelaten dat er daadwerkelijk mensen lezen wat er hier staat? Hoe dan ook, om 1.30u 's nachts lijkt het me toch een beetje vreemd om bij een paar klikken de teller zo te zien 'aandikken'. Paranoia van mijnentwege of regelrechte tellermanipulatie met egostrelende doelstellingen. Ik zal het in het midden laten, het is wat het is.
Er is geen zak veranderd en ik spreek bijna wartaal
Enige tijd terug had ik een schrijfsel neergepoot over het begrip scheet. Ik had er plezier aan beleefd en heb getracht om op een niet wetenschappelijke analytische manier mijn eigen betekenisverlening aan de flatus weer te geven. Wanneer ik deze overpeinzingen wilde opslaan gebeurde natuurlijk net datgene waar ik soms bang voor ben. Helemaal weg. Wel, de zin is nu over en ik laat het maar voor wat het is. Het lijkt alsof wanneer ik terug ga schrijven over de scheterij, ik het warm water ga heruitvinden. Voorlopig maar niet dus. Wel heeft het nog tot een verdere ontwikkeling geleid omdat ik met m'n partner over dit schetengebeuren een gesprek heb gehad. Ik ben weer wat wijzer geworden in het gedrag van mijn naaste omgeving. Tja, hoe de zaken soms kunnen lopen. Intussen lijkt het al een kleine twee maand geleden dat ik hier geschreven heb en voila, plots ben ik terug. Het is andermaal nacht, stilletjes en ik moet mezelf wakker houden met ditjes en datjes. Het ideale moment om dus te constateren dat er sinds 2 maand terug niets veranderd is. Een beetje dubbel eigenlijk want in principe is alles veranderd en niets hetzelfde. Voor het menselijke oog is het moeilijk waarneembaar maar alles ontstaat en vergaat continu. Onze eigen lichaamscellen zijn onderhevig aan continu verandering en alle subatomaire deeltjes van de tafel waar ik nu achter zit trillen er heerlijk op los. Ik zie deze tafel als hetzelfde als een kleine twee maand geleden. Ze verandert dus niet. Foutje... Ik bekijk de tafel op een termijn die te kort is om het te kunnen waarnemen of met het blote oog, dat dan te weinig kan waarnemen. Als ik binnen 500 jaar terug kom kijken dan staat deze tafel in deze staat er niet meer denk ik. Zelfs al zou ze onaangeroerd zijn. Vergankelijk dus, zoals alles. Alleen zien we het niet direct, en vrees ik dat we het ook soms niet willen zien of erkennen. Veel mensen willen iets betekenen zodat op de een of andere manier hun naam de geschiedenis ingaat. Echter is dat gegeven voor erg weinig mensen weggelegd. Namen als Mozart, Hitler,... zullen de tand des tijds wel overleven. Maar ook dat voor beperkte duur. In ons brein is een paar honderd jaar dan weer erg lang. Maar op planetair niveau is dat een mm op meters. Zonder hier negatief over te zijn, is ook de aarde maar een beperkt leven geschonken. Vroeger heb 'k me laten vertellen dat de zon niet eeuwig zal branden, en zelfs voor het uitdoven zal uitzetten en daarbij de aarde mee verbranden. Als dat scenario niet definitief bepalend is voor het toekomst van de aarde, dan zijn de mensen er ook nog. Tegen 2050 zouden er 9 miljard monden te vullen zijn. Tenzij het menselijk ras evolueert naar beperking, evenwicht en bewustzijn lijkt het alsof we eigen bronnen ooit zullen opgebruiken. Ook al regenereert de natuur nog zo snel of makkelijk. Andermaal wil ik geen doemscenario's pleiten. Wat ik wel wil duiden is de vergankelijkheid en daarbij de relativiteit van het vasthouden, voor eeuwig zien, niet veranderbare... Slotconclusie, alles verandert continu en ook alles is eindig. Ook al lijken we erg gehecht te zijn aan vast houden... We willen niet graag ouder worden en gebruiken zelfs allerhande middeltjes en crème's, operaties,... om het tegen te gaan. Het laat zien hoe ingebakken onze weerstand is tegen het moeten loslaten, tegen het tijdelijk zijn (leven). Bon, ik vind dat ik wat teveel zaagachtig klink en als 'k het zelf al vind zal het extra erg zijn. Het onderwerp klopt dus niet. Alles is veranderd (ook al zie ik het niet), (zonder verandering geen tijd trouwens, tot die conclusie kwam ik vroeger eens), en wat de wartaal betreft. Dat was zelfkritiek op een voorgaand bericht. Moest er zelf mee lachen. Schitterend toch! Trouwens, mocht de aarde trager draaien, welk maf effect zou dat hebben op onze tijdsindeling. Een dag duurt dan enkele uren meer. En stel dat onze cyclus rond de zon veel sneller zou verlopen... Snellere opeenvolging van seizoenen met langere dagen en langere nachten. Ongeacht in verhouding evenveel tijd die 'passeert' als nu. Slaapwel.
Een eerste steen betekent soms een wereld van verschil, de ideale steen...
Elke steen die in een rivier verlegd wordt doet ze anders stromen. Al ervaren we dit niet, toch is dit een universele waarheid. Misschien dat verschillende stenen wel een wijziging produceren die voor het oog waarneembaar is. Nu vraag ik me plots af of dat wat waarneembaar is, in belangrijkheid hoger scoort dan wat niet waarneembaar is. Hangt er van af waarschijnlijk. Als een effect wordt gescoord door een wijziging en er wordt een waarde aan deze wijziging toegekend (zowel positief als negatief) dan komen we uit bij meetbare zaken. En wat meetbaar is resulteert in uitdrukkingen als meer of minder maar ook als goed en slecht. Als we honder stenen in de rivier stapelen dan vloeit er meer water langs de linkerkant en is er misschien meer turbulentie. Als we met stenen een functionele dam optrekken in het water, dan vloeit het water een andere richting uit of stapelt het zich op voor de dam met verschillende toepassingsmogelijkheden. Als dit onze bedoeling is, zullen we dit beoordelen als goed. Als het een zulk uitgebreid project betreft waarbij de rivier redelijke proporties heeft en de dam een massale waterophoping voorziet dan is dit voor anderen soms slecht omdat er een verlies is van ruimte, woongelegenheid, ecologisch evenwicht enz. Dus voor sommigen geldt goed terwijl voor anderen slecht als beleving op de voorgrond staat. Hangt er maar van af uit welk oogpunt je kijkt. Kom ik bij de vraag, welk standpunt is daarin juist? Is het verlies voor enkelen (een landbouwer, een lokale inwoner, dieren,...) te relativeren door het gewin voor duizenden anderen in dit voorbeeld (elektriciteit, controle watertoevoer,...)? Is het ene minder of meer waar dan het andere? Mijn huidige overtuiging zegt van niet, de verschillende standpunten en bijhorende overtuigingen zijn waar. Ook hier wordt blijkbaar gemeten en lijkt vaak een balans van de minste schade opgemaakt. Daarbij lijkt de schade voor enekelen niet op te wegen tegen het gewin voor velen. Op grotere schaal, wanneer verschillende dammen opgeteld bv. elektriciteit produceren voor miljoenen mensen, kan er een verschuiving ontstaan binnen het ecologisch evenwicht waarbij de balans zou kunnen omslaan en de schade plots aanzienlijk groter wordt dan het vooropgestelde gewin. Mondiaal lijkt dit probleem zich op verschillende terreinen te installeren. Ik heb een wagen maar kom sinds geruime tijd met de fiets naar het werk. Een keuze die te maken heeft met gezondheid en financiële overwegingen. Veel mensen hebben een wagen en winnen met hun wagen tijd en mogelijkheden. Vele wagens stoten blijkbaar een hoop gassen uit. Opgeteld met andere uitsoters die ons veel helpen winnen komt er het één en ander in het gedrang, of zo wordt ons toch regelmatig verteld. Als onze eigen overleving, het bestaan voor hen die na ons komen in het gedrang komen... dan helt de balans over naar een kant die toch niet wenselijk lijkt. (of je moet erg destructief ingesteld zijn). Tot daar lijken vele mensen in mening overeen te komen. Tot op het moment dat er gevraagd wordt om een enkele steen (of meerdere) in de rivier te verleggen. Het lijkt dan geen zin meer te hebben, te weinig uit te halen, zwemmen tegen de stroom in of opboksen tegen de massa. Nu voel ik plots een diepe bewondering voor enkelen die toch de durf, de moed en het inzicht hebben om hun eigen stenen te verplaatsen of weg te halen. Als anderen het niet doen, waarom ik dan wel... geldt voor hen niet. Ze lijken daarboven te kunnen staan of zichzelf op te heffen. Ook daar lijkt een woord voor te bestaan, namelijk idealisme. Ben ik in staat om mijn stenen in te zetten? Te weinig, daar ben ik van overtuigd. Wat is er dan nodig om er toch toe te komen? Vind ik dat het nodig is? Als mijn egoïstische zelf spreekt (of denkt) dan vind ik het niet nodig nee. Want mijn plezier en gemak staan vaak voorop. Maar toch knaagt er ook iets in dit geheel. Ik heb sinds een jaar een zoon en naar alle waarschijnlijkheid krijgt hij op termijn ook een broer of een zus. Ik draag plots verantwoordelijkheid over nieuw leven. Maar er is ook elders nieuw leven en draag ik daar dan geen verantwoordelijkheid over? Het is niet te eng om enkel te kijken naar wat binnen mijn gezichtsveld ligt? Of is de juiste vraag of ik daar verantwoordelijkheid over wil voelen. Waarom doe ik mijn best om binnen mijn vermogens goed te zorgen voor het nieuwe leven dat ik mee gecreëerd heb en minder voor het leven, door anderen gecreëerd. En waar is de verantwoordelijkheidszin voor reeds bestaand leven? Wil ik hier even aan toevoegen dat ik me niet zwaarmoedig voel op dit moment, al kan ik me inbeelden dat stilstaan bij dergelijke 'materie' zwaarmoedigheid zou kunnen uitlokken. Ik denk dat dat dan mag, zolang zwaarmoedigheid dan een tijdelijk gegeven is en niet aanzet tot passiviteit. Ik spreek met mezelf af dat ik geen papiertjes meer op de grond gooi of stiekem vuil uit het autoraam deponeer. Tijd voor een nieuwe eerste steen.
het resultaat van de potentiële beoordeling van dit blog is niet wie ik ben...
Ik kan het niet nalaten... heb dit blog geopend voor mezelf in de eerste instantie. Het lijkt me leuk om dingen van me af te schrijven, om aan enige zelfreflectie te doen en te kijken waar ik met dit alles uitkom. Of het misschien zelfs een invloed heeft op de weg die ik bewandel. Dus, vooral voor mezelf. Van egoïstische uitspraken gesproken..., ach het mag toch ook gewoon, voor jezelf? Anderen hebben ook toegang tot mijn schrijven blijkbaar en het zal eerder wat afhangen van het toeval dat men hier terechtkomt. De intentie om mensen uit te nodigen zich te verdiepen in mijn hersenspinsels of zich te amsuseren, wat dan ook te doen met dit schrijven heb ik heden niet. Toch viel mijn oog op de beoordeling en kan ik het niet nalaten toch nog even iets te schrijven over wat ik maar even benoem als de maakbare status en de (over)gevoeligheid van het EGO. Mensen mogen uiteraard een persoonlijke stem uitbrengen op wat ze ervaren of denken rond wat er hier allemaal zal komen te staan. Maar uiteindelijk zijn de meningen van degene die het goed vindt en van diegene die het als reinste zever ervaart even waar. Of ze zijn beiden niet waar, net omdat het hun persoonlijke en dus sterk gekleurde, gevoelsbeladen overtuiging betreft. Allicht zal het meer waar zijn als er 80% mensen zijn die dit blog uitermate fantastisch vinden... Als er maar genoeg mensen zeggen dat je goed bent, dan is dat ook zo. En misschien is dat hetgene waarnaar het ego ook snakt, goedkeuring en bevestiging door derden. Het lijkt zin te geven aan het leven, we worden opgehemeld, gezien als uniek, met mogelijkehden en capaciteiten... Echter zou mijn succes na verloop van tijd wel eens kunnen keren. Vindt men het toch maar saai, veel van hetzelfde, haarkloverij en noem maar op. Mijn 80% fantastisch maakt een verschuiving naar 80% slecht als beoordeling. Shit, mijn ego heeft hier dus een aanzienlijk probleem. Ik word niet meer als 'goed' beleefd. (Er van uitgaande dat ik de neiging heb dit blog met mezelf te laten samenvallen) Wat nu gedaan. Ik ben sinds de beoordeling goed tot de beoordeling slecht een compleet ander mens geworden blijkbaar want eerst was ik goed en nu ben ik slecht. Ik ben iets waard omdat anderen met dat vertellen. Erger nog, ik ben niets waard omdat anderen me dat naderhand ook vertellen. Om dat laatste geen kans te geven moet ik die beoordelingsfunctie misschien maar snel weghalen. Omdat ik de gemaakte realiteit niet aankan? Of omdat ik teveel gewicht zal geven aan wat mensen over mezelf denken? Mijn ego heeft dingen nodig en is duidelijk maakbaar. En deze maakbare status zoek ik buiten mezelf. De waardering die ik al dan niet krijg van anderen maakt me wie ik ben. De verschillen in deze waardering maken mij erg veranderlijk. Vreemd idee toch? Niet dus. Geluksgevoel hangt blijkbaar niet af van de ego status. Acteurs, popsterren, politici die (al is het bij dit laatste voorbeeld vaak zeer tijdelijk) de hemel in geprezen worden lijken vaak niet zo héél erg gelukkig te zijn. Dus ook al is er een 80% goed marge... ook al lijkt je leven geslaagd door wat je presteert of bereikt hebt, wat je kan laten zien... zit er een conflict in hoe mensen zich voelen en hoe ze door de kritische massa beleefd worden. Een probleem waar ik mezelf dus over moet gaan buigen. Zijn er dingen die ik doe voor mezelf? Of zijn mijn strevingen en gedragingen vaak gericht op de bewondering en status die ik eraan kan ontlenen. Verwacht ik dankbaarheid en wow, die is toch zo behulpzaam, geduldig,....? Conclusie, wat ik bereik is dus niet wie ik ben. Toch lijkt mijn streven vaak gestuurd door mijn ego als ik eerlijk ben t.o.v. mezelf. Ik speel sinds kort piano waarbij ik op korte tijd een aanzienlijk niveau behaald heb (volgens anderen). En ergens, moet ik toegeven dat ik weleens fantaseer over mezelf, in een bedompte kroeg waar ik de mensen in verroering brengen met stevig jazzpiano solowerk... nadien krijg ik natuurlijk graag te horen hoe mooi het wel niet klonk...Mensen die in dit blog interesse tonen en de drang voelen om dit te beoordelen gun ik van harte alle vrijheid om dat te doen. Mag ik vragen om mijn ego een handje te helpen en niet hoog te scoren?
Hoe dan ook, wie ik ben verandert niet door het resultaat hiervan (misschien hooguit wie ik denk te zijn, maar ik ben niet diegene die ik denk te zijn, dus wie ben ik dan wel?), de zoektocht gaat wat mij betreft daar dus om Met dank
