Het is niet wat ik denk dat het is, zal zijn of worden; over metacognitie
De laatste weken ben ik wat overvallen door piekeren. Meer specifiek gedachtenspinsels die erg uitgebreide vormen aannemen. Het ligt in mijn aard om te zoeken nr controle over situaties en mensen. Ik ben graag dingen voor of als het ware voorbereid op het onvoorspelbare. Soms lukt dat, en vaak lukt dat niet. Het gebeurt regelmatig dat dit laatste me dan zo beneemt in denken dat het me meer zuur opbreekt dan helpt. Wanneer ben je klaar voor een tweede kind is er zo eentje. Als ik dit (ook een automatische neiging) al te pragmatisch benader dan moet het eerste kind toch wel al naar school kunnen want opvang voorzien voor twee lijkt me een halve financiële aderlating. Het risico zit er dan natuurlijk in dat de eerstgeborene niet tijdig zindelijk is, dus dat hij nog in de reguliere opvang moet blijven. Naar het schijnt krijg je trouwens voorrang wanneer je een broertje of zusje naar de opvang doet, dus is het dan toch wenselijk om reeds vroeger te starten met 'plannen'. Bij deze lijk ik er dan ook vanuit te gaan dat alles zal verlopen zoals gepland. Maar stel dat de tweede in rij medische hulp vereist? Is het dan niet wenselijk om daar budgettair ook tegen te kunnen en voldoende spaarmiddelen te hebben? Naar het schijnt kan je zindelijkheidstraining starten, weet niet vanaf welke leeftijd je dat introduceert trouwens. Maar heb ook horen zeggen dat dit bij kinderen quasi vanzelf loopt. Mijn indruk is dat ons zoontje redelijk rustig in ontwikkeling gaat, en dus z'n ruime tijd neemt om tot alle soort ontwikkeling te komen (behalve fysiek want in lengt en gewicht scoort hij extreme percentielen). Met dit vraagstuk zou ik dus redelijk lang kunnen doorgaan. Het is maar om aan te tonen hoe denken in elkaar kan zitten. Toch mijn denken. Recent heb ik het gevoel weer wat uit deze piekermodi uit te raken. En hierachter schuilt maar één principe. Het metacognitief denkvermogen. Een mooi woord trouwens, metacognitie. Simpele verklaring; Het eigen denken aanschouwen. Nadenken over het eigen denken, de eigen manier van denken,... Voor mezelf is daar één ingrediënt onontbeerlijk in en dat is bewustzijn. Het meeste van dit piekeren of nadenken (in extremis) gebeurt op een onbewust niveau. Ik zie iets, of denk even aan iets en de bal gaat aan het rollen (zoals in het voorbeeld maar dan vermenigvuldigd met factor zoveel). Het helpt me om mezelf op sommige moment bewust te worden wat en vooral hoe ik aan het denken ben, op zich gewoon het feit dat ik aan eht denken ben is voldoende om het te stilstand te brengen. Dit afremmen op zich lijkt geen invloed te hebben maar ik bemerk bij mezelf wel dat wanneer ik dit meermaals doe, gedurende een korte periode zelfs, ik me opmerkelijk rustiger begin te voelen. Wanneer me opvalt dat ik in een piekerproces terechtgekomen ben concentreer ik me op iets anders. Soms zeg ik letterlijk tegen mezelf (in gedachten) stop, wetende dat mezelf verder overgeven aan eindeloze monologen me eigenlijk geen goed doet. Meer leven volgens de stelling "de zaken aanpakken wanneer ze zich daadwerkelijk aanbieden" brengt dan een hoop rust en stilte. Dit lijkt meer pad te effenen naar de zoektocht welke ik nogmaals anders ga bestempelen. Zoekend naar geluk, met acceptatie van het lijden dat er sowieso is of komt, willen of niet. Want dit is geen negatieve visie maar inherent aan het menselijk bestaan. Geboren worden is gn pretje, sterven niettemin. Tussen beiden liggen minstens pijnlijke momenten van afscheid, gemis, verlies,... soms massaal een weg banend door het leven en soms subtiel anwezig en ons aanzettend tot frustratie, jaloezie, misnoegdheid enzovoort. Meer komen tot het accepteren van dingen zoals ze zijn en het leren kennen van onze eigen ware aard (onder ogen zien) lijken dit lijden drastisch te doen afnemen. Hiervan heb ik nog maar het begin geproefd. Het begin van een weg die zwaar is maar lonend. Het wordt tijd dat ik m'n tocht verderzet en minder ga dralen. Aan allen, een gelukkige, vredevolle en harmonieuze, gelijkmoedige en veilige tocht.
