Verantwoordelijkheid dragen voor een kind is betekenisvol...
Vanavond ben ik nog eens in contact kunnen komen met de onmacht in mezelf. Onze zoon, bijna 22maanden oud had het gepresteerd om z'n eigen vingertje hardhandig tussen de deur te knellen. Consult handchirurgie en het topje van z'n wijsvinger genaaid was zowat de climax van heel het gebeuren. Ik ben telkens helemaal van de kaart bij zulke gebeurtenissen. De agressie die ik dan in me voel opwellen, grotendeels gevoed vanuit onmacht schrikt me erg af. Ik voel dat ik deze neig te projecteren op alles wat er in de context van het ongemak gebeurt. Ik besef goed dat het enige dat je kan doen voor een kind, in een soortgelijke situatie, simpelweg aanwezig en nabij zijn betreft. Maar minuten duren uren als je kind lijdt. Hulpverleners die je weinig informatie geven, op zich laten wachten (geheel terecht trouwens) lijken plots allemaal kwelduivels,zich erop richtend om je ongemak te vergroten, de ellende te verlengen waarbij alle empathische vermogens ontbreken. (wat duidelijk niet zo is). Ik verafschuw dit gevoel van onmacht en interne agressie welke ik regelmatig voorgeschoteld krijg sins ik vader ben geworden. Ik ben me (nu althans) bewust dat de enige omgangsvorm daarmee is, om het onder ogen te zien, ten volle te accepteren (dat ik het lijden van een kwetsbaar kind niet kan ophoffen zonder meer). Menig ouder zouden maar wat graag de pijn van hun eigen kind zelf willen dragen, mochten ze dat kunnen. In dat opzicht is mijn leven betekenisvol veranderd. Een betekenisvol stuk waar ik niet zo opgezet mee ben daar het betreft om moeilijk te dragen emoties die voorheen toch eerder een grote afwezige waren in mijn bestaan. Al jonge twintiger, net afgestudeerd, keek ik weleens wat neer op collega's en hun opvoedingsmethodieken en die hun mond vol hadden over hun kroost. Ik dacht vaak bij mezelf het anders aan te zullen pakken, het perfect te weten en te doen. Blijkt naderhand dat dragen van verantwoordelijkheid voor een van jou afhankelijk mensje toch helemaal geen sinecure is. En blijkt ook nog eens dat ik tot die perfectie helemaal niet in staat ben. Dit zijn misschien wel erg belangrijke levenslessen waarvan ik hoop dat mijn kind ook niet de dupe zal zijn. Dus het zet me evengoed aan tot een verder zoeken in het omgaan met eigen tekortkomingen, vergissingen, kwetsbaarheden, onmachtgevoelens... De les van vandaag is dat ik nog een heel eind te gaan heb. Dat ik ze misschien wel heel bewust kan aanvoelen maar dan ook erg veel moeite heb met het accepteren van deze zaken, welke naar ik vermoed, toch een zekere kalmte zouden moeten induceren. Een lieve collega die voor me insprong daar ik te laat ophet werk aankwam zei me dat agressie een noodzakelijk gegeven is. Je ben in staat om iemand iets aan te doen zolang je maar hulp krijgt voor dat leven waarvoor je zo verantwoordelijk bent. Daar zit het dan wel goed, ik voel me ten volle verantwoordelijk (en té kan in dit opzicht misschien niet, alhoewel...).Ik me makkelijker inbeelden dat andere ouders (en dat zullen er best wel veel zijn), bij een zeker falen of tekortkomen (wat we ook allemaal in min of meerdere mate bewerkstelligen) een massaal schuldgevoel moeten dragen. Schuld heeft mij reeds aangezet om me niet steevast te laten gaan in het bijsturen van het gedrag van mijn kind door simpelweg elke keer kwaad te worden, te roepen en te tieren. Al herval ik daar soms wel in. Een goede opvoeding is niet simpel. Het vereist een metacognitief afwegen wat goed en minder goed is voor je kind. Soms moet je duidelijk dingen doen, zeggen, niet zeggen of nalaten omdat de secundaire winst aanzienlijk groot is. Als het ware doe je je kind pijn (je wijst z'n gedrag af, frustreert het...) er van uit gaande dat de uitwerking op langere termijn meer vruchten zal afwerpen. Een voorbeeld daarvan is frustratie. Het lijkt me bijzonder moeilijk om wanneer je geen frustratie als kind gekend hebt, of wanneer frustratie (invulling verwachting en wensen) altijd vakkundig uit de weg geruimd werden door belangrijke zorgdragers, om er dan in een verder leven proportioneel gezond mee om te kunnen gaan. Dit werkt een leven met heel wat lijden in de hand. Een zeker lijden dat er niet hoefde te zijn als de ouders of zorgfiguren met eigen onmacht (bv. het gevoel tekort te schieten, niet omkunnen met lijden vazn het kind...) hadden leren omgaan. Dus mijn kind komt het zeker ten goede als ik (en liefst zo snel mogelijk) een weg vind in het laten bestaan van een zekere frustratie. Zoals ik nu moeite ondervind bij het uitspreken van mijn gevoelsleven omdat ik daar als kind ook zelden naar gevraagd werd denk ik. Het zou helpend zijn als mijn schoonmoeder daarover even overtuigd was. (wat betreft de frustratie theorie)
Kortom, ouder zijn betkent een verandering in je leven welke ik nooit voor mogelijk hield. Het haalt het beste in je naar boven, maar ook de minder goede kanten. Eigen issues komen duidelijk op tafel te liggen en je hoeft maar eerlijk naar jezelf te kijken om persoonseigen thema's als het ware vast te kunnen nemen om er al dan niet mee aan de slag te gaan. Ik heb een aanzienlijke tafel voor me staan...
