Verantwoordelijkheid dragen voor een kind is betekenisvol...
Vanavond ben ik nog eens in contact kunnen komen met de onmacht in mezelf. Onze zoon, bijna 22maanden oud had het gepresteerd om z'n eigen vingertje hardhandig tussen de deur te knellen. Consult handchirurgie en het topje van z'n wijsvinger genaaid was zowat de climax van heel het gebeuren. Ik ben telkens helemaal van de kaart bij zulke gebeurtenissen. De agressie die ik dan in me voel opwellen, grotendeels gevoed vanuit onmacht schrikt me erg af. Ik voel dat ik deze neig te projecteren op alles wat er in de context van het ongemak gebeurt. Ik besef goed dat het enige dat je kan doen voor een kind, in een soortgelijke situatie, simpelweg aanwezig en nabij zijn betreft. Maar minuten duren uren als je kind lijdt. Hulpverleners die je weinig informatie geven, op zich laten wachten (geheel terecht trouwens) lijken plots allemaal kwelduivels,zich erop richtend om je ongemak te vergroten, de ellende te verlengen waarbij alle empathische vermogens ontbreken. (wat duidelijk niet zo is). Ik verafschuw dit gevoel van onmacht en interne agressie welke ik regelmatig voorgeschoteld krijg sins ik vader ben geworden. Ik ben me (nu althans) bewust dat de enige omgangsvorm daarmee is, om het onder ogen te zien, ten volle te accepteren (dat ik het lijden van een kwetsbaar kind niet kan ophoffen zonder meer). Menig ouder zouden maar wat graag de pijn van hun eigen kind zelf willen dragen, mochten ze dat kunnen. In dat opzicht is mijn leven betekenisvol veranderd. Een betekenisvol stuk waar ik niet zo opgezet mee ben daar het betreft om moeilijk te dragen emoties die voorheen toch eerder een grote afwezige waren in mijn bestaan. Al jonge twintiger, net afgestudeerd, keek ik weleens wat neer op collega's en hun opvoedingsmethodieken en die hun mond vol hadden over hun kroost. Ik dacht vaak bij mezelf het anders aan te zullen pakken, het perfect te weten en te doen. Blijkt naderhand dat dragen van verantwoordelijkheid voor een van jou afhankelijk mensje toch helemaal geen sinecure is. En blijkt ook nog eens dat ik tot die perfectie helemaal niet in staat ben. Dit zijn misschien wel erg belangrijke levenslessen waarvan ik hoop dat mijn kind ook niet de dupe zal zijn. Dus het zet me evengoed aan tot een verder zoeken in het omgaan met eigen tekortkomingen, vergissingen, kwetsbaarheden, onmachtgevoelens... De les van vandaag is dat ik nog een heel eind te gaan heb. Dat ik ze misschien wel heel bewust kan aanvoelen maar dan ook erg veel moeite heb met het accepteren van deze zaken, welke naar ik vermoed, toch een zekere kalmte zouden moeten induceren. Een lieve collega die voor me insprong daar ik te laat ophet werk aankwam zei me dat agressie een noodzakelijk gegeven is. Je ben in staat om iemand iets aan te doen zolang je maar hulp krijgt voor dat leven waarvoor je zo verantwoordelijk bent. Daar zit het dan wel goed, ik voel me ten volle verantwoordelijk (en té kan in dit opzicht misschien niet, alhoewel...).Ik me makkelijker inbeelden dat andere ouders (en dat zullen er best wel veel zijn), bij een zeker falen of tekortkomen (wat we ook allemaal in min of meerdere mate bewerkstelligen) een massaal schuldgevoel moeten dragen. Schuld heeft mij reeds aangezet om me niet steevast te laten gaan in het bijsturen van het gedrag van mijn kind door simpelweg elke keer kwaad te worden, te roepen en te tieren. Al herval ik daar soms wel in. Een goede opvoeding is niet simpel. Het vereist een metacognitief afwegen wat goed en minder goed is voor je kind. Soms moet je duidelijk dingen doen, zeggen, niet zeggen of nalaten omdat de secundaire winst aanzienlijk groot is. Als het ware doe je je kind pijn (je wijst z'n gedrag af, frustreert het...) er van uit gaande dat de uitwerking op langere termijn meer vruchten zal afwerpen. Een voorbeeld daarvan is frustratie. Het lijkt me bijzonder moeilijk om wanneer je geen frustratie als kind gekend hebt, of wanneer frustratie (invulling verwachting en wensen) altijd vakkundig uit de weg geruimd werden door belangrijke zorgdragers, om er dan in een verder leven proportioneel gezond mee om te kunnen gaan. Dit werkt een leven met heel wat lijden in de hand. Een zeker lijden dat er niet hoefde te zijn als de ouders of zorgfiguren met eigen onmacht (bv. het gevoel tekort te schieten, niet omkunnen met lijden vazn het kind...) hadden leren omgaan. Dus mijn kind komt het zeker ten goede als ik (en liefst zo snel mogelijk) een weg vind in het laten bestaan van een zekere frustratie. Zoals ik nu moeite ondervind bij het uitspreken van mijn gevoelsleven omdat ik daar als kind ook zelden naar gevraagd werd denk ik. Het zou helpend zijn als mijn schoonmoeder daarover even overtuigd was. (wat betreft de frustratie theorie)
Kortom, ouder zijn betkent een verandering in je leven welke ik nooit voor mogelijk hield. Het haalt het beste in je naar boven, maar ook de minder goede kanten. Eigen issues komen duidelijk op tafel te liggen en je hoeft maar eerlijk naar jezelf te kijken om persoonseigen thema's als het ware vast te kunnen nemen om er al dan niet mee aan de slag te gaan. Ik heb een aanzienlijke tafel voor me staan...
Misschien is een gave iets dat je kan aanwenden ten dienste van anderen? En misschien zal een gave je slechts gelukkig maken als je ze onbaatzuchtig kan inzetten. Als een getalenteerd componist muziek schrijft om anderen hun ziel te beroeren. Mensen die geld verdienen met hun gave lijken de utlieme professionele carrière te hebben. Maar schuilt er geen gevaar in vergoeding voor de aspecten waarmee je begiftigd bent? Kunnen ze dan niet van hun glans verliezen, en kan de echte passie dan niet verdwijnen. Kan professionele inzet een remmende werking hebben van je persoonskwaliteiten? Doet het dan geen afbreuk aan je gave? Het hoeft niet per se, of dat wil ik toch geloven, want anders rest er mezelf maar weinig hoop. Misschien is het belangrijk om onder ogen te blijven zien dat bezoldiging niet beteknt dat je in het geven van je kwaliteiten moet beperken tot de uren dat je ervoor betaald wordt?
Ik besef dat ik het leven soms te weinig koester. Ik besef dat ik vaak niet genoeg respect betuig voor m'n partner die evengoed op haar manier haar best doet om het leven te leven naar eigen vermogen. Ik besef dat ik soms te weinig geduld aan de dag kan leggen om een zorg dragende vader te zijn zoals het een zorg dragende vader betaamt. De ratio komt makkelijk op de voorgrond met verzachtende omstandigheden maar toch heb ik ook voldoende momenten dat ik walg van mezelf omdat ik voel tekort te schieten in de essentie. De essentie van acceptatie, van begrip, van mildheid, van mededogen. Ik frustreer me soms over futiliteiten en ik zoek een weg om daar mee op te houden omdat ik ook voel, eigenlijk weet dat vrede en harmonie slechts deel zullen uitmaken van mijn leven (op een blijvende manier) wanneer ik meer vrede vind met de wereld rondom mezelf. Dien ik dan eerst al deze dingen bij mezelf te vinden? Het is iets dat ik gemakkelijk anderen durf verkondigen maar hoe zit dat nu? Houden van jezelf, in vrede leven met jezelf? Een moeilijke kwestie. Elke dag probeer ik opnieuw, met een zuivere intentie. Maar probeer ik genoeg vraag ik me af? Hoe komt het dat die intenties zo makkelijk verwateren, verdwijnen als sneeuw voor de zon? Hoe komt het dat verandering zo moeilijk is. Ik spoor aanderen aan om te veranderen, om de oppervlakkige schil van het ego (dat anderzijds complexiteit doet vermoeden) af te pellen en onbaatzuchtige liefde een kans te geven. Hoe komt het dat dit zo moeilijk is. De wereld is er niet naar, maar dat is een makkelijk antwoord want de wereld is er nooit naar geweest en het gaat tenslotte om de binnenkant. Niet de omstandigheden die het maken, al laat ik me daar regelmatig aan vangen. Ik ben mede verantwoordelijk voor het 'geluk' van vele anderen maar ik ben onvoldoende geneigd deze verantwoordelijkheid au serieux te nemen en recht in de ogen te kijken. Wat kan me daar bij helpen? Hoe kan ik me dagelijks herinneren, in elk moment dat vrede vertrekt vanuit mezelf. En dat onvrede vaak ook vertrekt vanuit mezelf. Hoe kan ik de kansen die ik elke dag krijg benutten? Misschien door me er meer ten volle bewust van te zijn, bewust dat een collega, een cliënt, mijn familie...me mogelijkheden bieden om onbaatzuchtige liefde te ontwikkelen? Leren geven zonder iets terug te verwachten, ook niet heimelijk of verdrongen. Ook niet als antwoord op een tekort dat misschien gespeeld heeft in mijn vroege jeugd. Neen, gewoon geven op welke manier dan ook, omdat anderen nood hebben om te ontvangen en ik begiftigd ben met de gave om te zien waar vele verlangens zich schuil houden. De gave om subtiele dingen aan te voelen en op te merken. De gave om niet bang te zijn om in een ander tegen te komen wat anderen vaak uit de weg gaan. Nog meer vrede zou ik vinden wanneer ik kan herkennen extra uitgedaagd te zijn wanneer ik anderen ontmoet waarbij ik frustratie of onaangename gevoelens of gedachten ervaar. Ik hoop dat ik in contact kan komen met een bron, een kracht... die me helpt dat onder ogen te zien. Die me helpt om goed te zijn voor elk wezen, ongeacht hun verschijningsvorm en mijn al dan niet aanwezige weerstand. Hoe groter de weerzin die ik voel, hoe meer er te leren valt en hoe dichter ik bij mezelf kom als ik deze recht in de ogen kijk en herken voor wat hij (weerstand) is. Ik moet misschien meer tijd nemen vooraleer te handelen waarbij ik handelen ook zie als denken. Conclusies, veronderstellingen en interpretaties zijn er doorgaans snel. Maar ze hebben ook een bron die hen creëert, voedt, vorm geeft en ontwikkelt. Het is broodnodig om deze bron met een korrel zout te nemen omdat immers, mijn waarheden niet dé waarheid betreft. Ik hoop op wat meer kracht die me helpt mijn verantwoordelijkheden meer onder ogen te zien. Want hebben we niet allen een gedeelde verantwoordelijkheid? Of leven we dit beperkte stukje bestaan louter voor onszelf. De maatschappelijke tendens lijkt er één van vervreemding, isolement en individualsime. En waar een tendens bestaat, leeft ook ergens een tegepool. Veel mensen lijken op zoek naar iets dat ongrijpbaar is, moeilijk met woorden te vervatten maar iets dat toch een zin moet geven. Iets dat meer vervullend is en een mens (weer) heel maakt. Het andere stuk heb ik ruimschoots verkend. En ik zie het als een soort verplichting om me meer en meer bewust te worden van de andere kant. Die van de gedeelde verantwoordelijkheid, zonder oordelen, los van het ego.
Het is niet wat ik denk dat het is, zal zijn of worden; over metacognitie
De laatste weken ben ik wat overvallen door piekeren. Meer specifiek gedachtenspinsels die erg uitgebreide vormen aannemen. Het ligt in mijn aard om te zoeken nr controle over situaties en mensen. Ik ben graag dingen voor of als het ware voorbereid op het onvoorspelbare. Soms lukt dat, en vaak lukt dat niet. Het gebeurt regelmatig dat dit laatste me dan zo beneemt in denken dat het me meer zuur opbreekt dan helpt. Wanneer ben je klaar voor een tweede kind is er zo eentje. Als ik dit (ook een automatische neiging) al te pragmatisch benader dan moet het eerste kind toch wel al naar school kunnen want opvang voorzien voor twee lijkt me een halve financiële aderlating. Het risico zit er dan natuurlijk in dat de eerstgeborene niet tijdig zindelijk is, dus dat hij nog in de reguliere opvang moet blijven. Naar het schijnt krijg je trouwens voorrang wanneer je een broertje of zusje naar de opvang doet, dus is het dan toch wenselijk om reeds vroeger te starten met 'plannen'. Bij deze lijk ik er dan ook vanuit te gaan dat alles zal verlopen zoals gepland. Maar stel dat de tweede in rij medische hulp vereist? Is het dan niet wenselijk om daar budgettair ook tegen te kunnen en voldoende spaarmiddelen te hebben? Naar het schijnt kan je zindelijkheidstraining starten, weet niet vanaf welke leeftijd je dat introduceert trouwens. Maar heb ook horen zeggen dat dit bij kinderen quasi vanzelf loopt. Mijn indruk is dat ons zoontje redelijk rustig in ontwikkeling gaat, en dus z'n ruime tijd neemt om tot alle soort ontwikkeling te komen (behalve fysiek want in lengt en gewicht scoort hij extreme percentielen). Met dit vraagstuk zou ik dus redelijk lang kunnen doorgaan. Het is maar om aan te tonen hoe denken in elkaar kan zitten. Toch mijn denken. Recent heb ik het gevoel weer wat uit deze piekermodi uit te raken. En hierachter schuilt maar één principe. Het metacognitief denkvermogen. Een mooi woord trouwens, metacognitie. Simpele verklaring; Het eigen denken aanschouwen. Nadenken over het eigen denken, de eigen manier van denken,... Voor mezelf is daar één ingrediënt onontbeerlijk in en dat is bewustzijn. Het meeste van dit piekeren of nadenken (in extremis) gebeurt op een onbewust niveau. Ik zie iets, of denk even aan iets en de bal gaat aan het rollen (zoals in het voorbeeld maar dan vermenigvuldigd met factor zoveel). Het helpt me om mezelf op sommige moment bewust te worden wat en vooral hoe ik aan het denken ben, op zich gewoon het feit dat ik aan eht denken ben is voldoende om het te stilstand te brengen. Dit afremmen op zich lijkt geen invloed te hebben maar ik bemerk bij mezelf wel dat wanneer ik dit meermaals doe, gedurende een korte periode zelfs, ik me opmerkelijk rustiger begin te voelen. Wanneer me opvalt dat ik in een piekerproces terechtgekomen ben concentreer ik me op iets anders. Soms zeg ik letterlijk tegen mezelf (in gedachten) stop, wetende dat mezelf verder overgeven aan eindeloze monologen me eigenlijk geen goed doet. Meer leven volgens de stelling "de zaken aanpakken wanneer ze zich daadwerkelijk aanbieden" brengt dan een hoop rust en stilte. Dit lijkt meer pad te effenen naar de zoektocht welke ik nogmaals anders ga bestempelen. Zoekend naar geluk, met acceptatie van het lijden dat er sowieso is of komt, willen of niet. Want dit is geen negatieve visie maar inherent aan het menselijk bestaan. Geboren worden is gn pretje, sterven niettemin. Tussen beiden liggen minstens pijnlijke momenten van afscheid, gemis, verlies,... soms massaal een weg banend door het leven en soms subtiel anwezig en ons aanzettend tot frustratie, jaloezie, misnoegdheid enzovoort. Meer komen tot het accepteren van dingen zoals ze zijn en het leren kennen van onze eigen ware aard (onder ogen zien) lijken dit lijden drastisch te doen afnemen. Hiervan heb ik nog maar het begin geproefd. Het begin van een weg die zwaar is maar lonend. Het wordt tijd dat ik m'n tocht verderzet en minder ga dralen. Aan allen, een gelukkige, vredevolle en harmonieuze, gelijkmoedige en veilige tocht.
Vorige post had ik het over zoeken. Bij dit 'zoeken' wil ik even wat meer uitgebreid stilstaan. Na enige overpijnzingen lijken veel mensen op zoek. Hierbij stelde ik me de vraag of we op de juiste plaats zoeken maar bij ander inzien is dit ook niet de goede vraag. Hiervoor zou moeten komen of het simpelweg zin heeft om te zoeken. Dus een beetje 'ik pleit voor een staakt het zoeken' scenario. Goed om duidelijk te erkennen wat we dan werkelijk zoeken. Op te splitsen in twee grote categorieën denk ik. Enerzijds lijken we iets te zoeken dat bevrediging moet brengen en deze zoektocht lijkt een eindeloze weg die ook continu veranderd. Het bevredigende lijkt hier de doorslaggevende factor. Het bevredigen van behoeften, de nood daartoe, lijkt dat we continu op zoek gaan naar de uitvoering ervan. zoals ik schreef, een nooit ophoudende tocht. Het is zeer menselijk om wanneer we onszelf bevredigen (niet te verstaan als seksuele bevrediging) door bv. te eten, we tijdens een maaltijd onszelf al zorgen kunnen maken of vragen stellen over wat we straks of morgen zullen eten. Mensen lijken zich daaronder te distantiëren van dieren. Een dier eet, punt. Een mens eet ook maar is in gedachten in staat om veel verder te gaan dan het louter eten. We weten als het ware niet dat we aan het eten zijn, en dit gebeurt dan ook niet met volle bewustzijn. Behoeften bevredigen als eerste categorie. Met de nadruk op de expliciete tijdelijkheid van het ervaren van ingevuld verlangen. Als we geluk nastreven door iets materieels te willen (verder dan basisbehoeften zoals eten, een dak boven ons hoofd,...) zal dit geluksgevoel, tevredenheidsgevoel... van erg tijdelijke aard zijn en snel plaats maken voor nieuwe wensen op ons verlanglijstje. Materieel bezit houdt ook het gevaar van hechting in zich. Als het kapot gaat, verloren raakt of verdwijnt, gestolen wordt, dan lijkt het alsof een stuk van onze persoonlijkheid mee verdwenen is en gaan we maar al te vaak lijden. Op dit principe van hechting wil ik graag later nog eens terugkomen. De tweede categorie is het zoeken naar een soort heelheid denk ik. Veel moeilijker te omschrijven. Een zoeken naar leven in harmonie met wie we echt zijn. En deze categorie is de meer essentiële, maar wordt onlosmakelijk (verkeerdelijk) verbonden met de eerste en zelfs overschaduwd door de eerste. Misschien heb ik al aangehaald maar onderzoek heeft uitgewezen dat wanneer we een bepaalde levensstandaard bereiken (die niet byzonder hoog is), het tevredenheids- of geluksgevoel niet meer stijgt, gekoppeld aan status, bezit,... Toch zit dit idee in de mensheid erg fel ingebakken. Het lijkt verlossend te zijn wanneer dit op termijn hersteld kan worden of meer mensen in zekere zin leren ontwaken uit deze zinsbechocheling. (Zelf trap ik er ook nog regelmatig in, het is immers op het eerste zicht makkelijker om tastbare zaken na te streven). Als ik maar die status bereik of dat zal hebben, dan zal ik zo gelukkig zijn, dan tel ik echt mee... is iets waaraan we allen vaak ten prooi vallen, al is het niet zo uitgesproken. Harmonie dus, met onszelf, ons echte zelf (niet de maakbare kant, ons ego) en met anderen. Daar gaat het essentiële zoeken meer en meer om denk ik. En datgene wat nodig is om daar toe te komen. Hoe wordt ik minder onderhevig aan de grillen van mijn eigen ego. Hoe kan ik herkennen dat ik streef naar een maakbare ego status? Hoe leer ik minder gehecht zijn aan denkbeelden. Hoe kan ik leren gelukkig zijn met wat is en wat ik heb, minder streven naar wat ik niet heb. Hoe vind ik een gezond evenwicht tussen de twee (hoofd) categorieën? Wie ben ik echt wanneer ik mijn ego schil kan afpellen. Kan gelukzaligheid die van meer blijvende aard is (en evengoed nog een momentopname) frequenter dichterbij komen als ik meer in vrede met mezelf leef? Heeft dit in vrede met mezelf leven (mildheid) een onlosmakelijke impact op de relaties die ik onderhoud? Is in vrede leven met mezelf een absolute vereiste om ook in vrede met anderen te leven? Vragen die het zoeken misschien een handje kunnen helpen. Er lijkt bij mezelf nog veel werk aan de winkel. Toch ben ik ook blij dat ik enkele momenten ken die me bewuster maken van deze mechanismen.
Wijsheden genoeg maar er iets mee doen is een ander verhaal
Mensen lijken verstandige wezens. Daar ik soms wat weerstand voel bij veralgemeningen zal ik het bij deze maar over mezelf hebben. Ik denk dat ik een redelijk verstandig wezen ben. (voel de afzwakking!). Echter kom ik tot de constatatie dat het vaak bij verstand of het beschikken over wijsheid blijft. Dit vind ik enerzijds jammer en anderzijds ook opmerkelijk. Een voorbeeld om te duiden wat ik net bedoel. Ik sta mensen bij die vastlopen in het leven. Mijn moto is enigzins om zelf een voorbeeld te zijn van de zaken die ik pleit. Volgens mij is dit voor veel mensen herkenbaar. Als een medemens (in nood) ten rade komt bij ons, of mezelf (want 'k ging niet veralgemenen), heb ik vaak snel door waar hij of zij op vastloopt, wat valkuilen zijn, patronen die in iemands leven terugkeren etc. Zo ben ik eens in contact gekomen met iemand die alles op een erg negatieve manier bekijkt en interpreteert. Deze kijkwijze was zo gewoon geworden dat het eigenlijk een (valse) identiteit verleende aan wie die persoon was. Jarenlang door dezelfde (gekleurde) bril kijken vertekent niet alleen de realiteit (voor zover die al bestaat, want mijn realiteit schilt nog eens van die van anderen) maar het wordt ook onwennig om die bril na verloop van tijd nog af te zetten. Mijn ervaring zegt me dat het vaak zelfs weerstand oproept om eigen kijkwijze te veranderen. Crisis is een moment dat vaak uitnodigt om die bril even terzijde te leggen. Mensen in crisismomenten (al dan niet acuut) kom ik beroepshalve dus regelmatig tegen. Ik ben van mening dat ik best zo weinig mogelijk zaken verkondig die ik zelf niet kan toepassen of waarvan ik zelf gn ervaring in heb. Hierdoor projecteer ik vaak problemen van anderen op mezelf en stel ik bij mezelf de vraag of ik in mijn hoedanigheid in staat zou zijn om dezelfde veranderingen, vernieuwde kijk op de dingen toe te passen zoals ik ze verkondig. En het eerlijke antwoord daarop is ; vaak in zeer beperkte mate. Waarom is dit nu zo moeilijk? Zitten bepaalde schema's nu zo diep geworteld in onze persoonlijkheid zodat ze met de jaren enkel meer star en rigide kunnen worden? Terug naar de persoon die zich continu begeeft in negativiteit, kritiek en zelfkritiek. Mijn herhaaldelijke uitnodiging pleit om gevoelens te (h)erkennen, en de reactie van de eigen geest daarop te onderzoeken. Hopelijk met de conclusie dat de negatieve bijkleuring niet klopt. Dus als er iets gebeurt in het leven, om zich te focussen op wat gevoel daar bij komt kijken en er verder niets mee te doen (of dus negatief gaan denken, cerebrale verhalen verzinnen als het ware). Als die persoon in de spiegel keek, dan werd een systeem van zelfwalging in gang gezet. Jij bent lelijk, moddervet,... werd er over zichzelf gedacht. En zo werd alles gepercipieerd. Eigenlijk zou je dan willen zeggen, je bent toch oké zoals je bent, aanvaard jezelf toch, je bent helemaal niet lelijk, je beeld je wat in, je hebt een negatief zelfbeeld en verander dat nu toch... En dat bedoel ik met het goedbedoelde advies. We zouden deze wijsheden (die doorgaans ook kloppen) in overdosis adviseren aan een ander. Maar in welke mate zijn we zelf in staat om onszelf te aanvaarden, onszelf oké te vinden... Ik doorgaans dus niet. Of, dit is een puzzel die ik de laatste tijd bij mezelf tracht te ontrafelen. De wijsheden zijn er dus a volonté. De praktische uitvoering dus niet. Ik ben wie ik ben en dat is oké. En als het niet oké is, dan is dat ook oké. Ik ben oké en jij bent oké zou beter klinken als Ik ben niet oké en jij bent niet oké, en dat is oké. Er zullen altijd elementen zijn die we vinden over onszelf, waarmee we niet tevreden zijn. De eerste les lijkt een weg te zijn om die onder ogen te zien en ze toe te laten, erkennen dat ze er zijn. De persoon waarover ik sprak heeft geleerd om te presteren, de lat hoog te leggen, zichzelf vooral geen schouderklopjes te geven. In de plek daarvan is er een absolute fixatie ontstaan op alle mogelijke (en denkbeeldige) tekortkomingen. Niets mildheid, niets tevredenheid... uiteindelijk zelfs angst daarvoor. Wie ben ik tegenover deze lijdende mens als ik mijn eigen kleine kanten niet in de ogen kan zien, ze kan aanvaarden en erkennen alvorens nog maar te denken om ze te veranderen. Ik zou iets pleiten waartoe ik zelf niet in staat ben. En ook daar gaat mijn zoektocht over. Mezelf zien zoals het is. En daarbij mijn eigen gehechtheden en weerstanden onder de loep nemen. Dit ben ik verschuldigd aan alle mensen die me raad komen vragen. Omdat het antwoord dat ik hen geef best een echt antwoord is. En omdat ik zelf de weg wil kennen die ik hen aanwijs. Ik weet dat een gezonde slaaphygiëne belangrijk is. Toch kan ik het soms niet nalaten om mezelf voor de televisie te deponeren en er niet achteruitt e komen tot een bepaalde film of programma afgelopen is. Ik beschik over de wijsheid dat voldoende slaap belangrijk is voor mijn psychisch en fysisch functioneren en toch... Op dat moment blijk ik erg gehecht aan het plezier dat ik ondervind en wil dit toch kunnen vasthouden of laten voortduren. Hoe vaak zeg ik tegen mensen dat het mag om boos te zijn, of dat kritiek terecht is. Maar hoe moeilijk is het om zelf echt kwaad te zijn en dit te uiten. Onmacht, nog zo eentje. Erg moeilijk om toe te laten. Vanalles doen om er zo snel mogelijk vanaf te zijn. Ook hier betrap ik mezelf wel eens op... Kortom ik verkondig weleens dingen die ik zelf niet kan toepassen (nog niet, of niet volledig, of tijdelijk) en ik vraag me dan af of dit eerlijk is, en of dit wel echt is. Hoe komt het dat ik (hoe overtuigd dan ook) zo moeilijk kom tot het in praktijk zetten van alle wijsheden waarover ik beschik? Ik denk omdat ook ik te gehecht ben aan de denkbeeldige uitkomst van situaties, te gehecht kan zijn aan plezierige gevoelens (hoe tijdelijk en vergankelijk dan ook)... Ik hoorde ooit iemand zeggen "mochten we alles in praktijk omzetten dat we ooit in (persoonsvormende) cursussen of boeken geleerd hebben, dan zouden we supermensen zijn". Dat vond ik treffende woorden. Een mens blijft op de één of andere manier zoeken maar lijkt 'hét' maar niet te vinden. Is hét dan niet te vinden of zoeken we op de foute plaats? Wat zoek ik eigenlijk (nu wordt het interessant)? Een vorm van verlichting als je het mij vraagt. Bon, het is nu echt goed geweest. Waar haal ik toch al die woorden vandaan. In dialoog met jezelf, het heeft iets.
Er zit zware ego psychologie achter de teller van dit BLOG of paranoia?
Bekijk dit blog... na hierop geklikt te hebben zag ik dat de teller op 92 stond. Straf, daarnet was het nog 88. Proefondervindelijk nog eens een poging gewaagd. Netjes naar 93. Klopt dus. Natuurlijk kan ik het niet nalaten de test nog een keertje te herhalen en hop, getal 95 verschijnt. Een vreemde gewaarwording moet ik zeggen. Vraag mezelf af of deze tellers gemanipuleerd zijn. Oh kijk, verschillende mensen lezen wat ik schrijf want de bezoeken die de teller aangeeft knallen met een snelheid omhoog... niet te geloven. Dit zet natuurlijk aan om meer te schrijven want mensen vinden wat ik schrijf interessant. En zo ontstaat het zelfvoedende systeem van bloggen en de tellermanipulatie. Ik zie wat ik wil zien misschien. Of kan ik het feit niet toelaten dat er daadwerkelijk mensen lezen wat er hier staat? Hoe dan ook, om 1.30u 's nachts lijkt het me toch een beetje vreemd om bij een paar klikken de teller zo te zien 'aandikken'. Paranoia van mijnentwege of regelrechte tellermanipulatie met egostrelende doelstellingen. Ik zal het in het midden laten, het is wat het is.
Er is geen zak veranderd en ik spreek bijna wartaal
Enige tijd terug had ik een schrijfsel neergepoot over het begrip scheet. Ik had er plezier aan beleefd en heb getracht om op een niet wetenschappelijke analytische manier mijn eigen betekenisverlening aan de flatus weer te geven. Wanneer ik deze overpeinzingen wilde opslaan gebeurde natuurlijk net datgene waar ik soms bang voor ben. Helemaal weg. Wel, de zin is nu over en ik laat het maar voor wat het is. Het lijkt alsof wanneer ik terug ga schrijven over de scheterij, ik het warm water ga heruitvinden. Voorlopig maar niet dus. Wel heeft het nog tot een verdere ontwikkeling geleid omdat ik met m'n partner over dit schetengebeuren een gesprek heb gehad. Ik ben weer wat wijzer geworden in het gedrag van mijn naaste omgeving. Tja, hoe de zaken soms kunnen lopen. Intussen lijkt het al een kleine twee maand geleden dat ik hier geschreven heb en voila, plots ben ik terug. Het is andermaal nacht, stilletjes en ik moet mezelf wakker houden met ditjes en datjes. Het ideale moment om dus te constateren dat er sinds 2 maand terug niets veranderd is. Een beetje dubbel eigenlijk want in principe is alles veranderd en niets hetzelfde. Voor het menselijke oog is het moeilijk waarneembaar maar alles ontstaat en vergaat continu. Onze eigen lichaamscellen zijn onderhevig aan continu verandering en alle subatomaire deeltjes van de tafel waar ik nu achter zit trillen er heerlijk op los. Ik zie deze tafel als hetzelfde als een kleine twee maand geleden. Ze verandert dus niet. Foutje... Ik bekijk de tafel op een termijn die te kort is om het te kunnen waarnemen of met het blote oog, dat dan te weinig kan waarnemen. Als ik binnen 500 jaar terug kom kijken dan staat deze tafel in deze staat er niet meer denk ik. Zelfs al zou ze onaangeroerd zijn. Vergankelijk dus, zoals alles. Alleen zien we het niet direct, en vrees ik dat we het ook soms niet willen zien of erkennen. Veel mensen willen iets betekenen zodat op de een of andere manier hun naam de geschiedenis ingaat. Echter is dat gegeven voor erg weinig mensen weggelegd. Namen als Mozart, Hitler,... zullen de tand des tijds wel overleven. Maar ook dat voor beperkte duur. In ons brein is een paar honderd jaar dan weer erg lang. Maar op planetair niveau is dat een mm op meters. Zonder hier negatief over te zijn, is ook de aarde maar een beperkt leven geschonken. Vroeger heb 'k me laten vertellen dat de zon niet eeuwig zal branden, en zelfs voor het uitdoven zal uitzetten en daarbij de aarde mee verbranden. Als dat scenario niet definitief bepalend is voor het toekomst van de aarde, dan zijn de mensen er ook nog. Tegen 2050 zouden er 9 miljard monden te vullen zijn. Tenzij het menselijk ras evolueert naar beperking, evenwicht en bewustzijn lijkt het alsof we eigen bronnen ooit zullen opgebruiken. Ook al regenereert de natuur nog zo snel of makkelijk. Andermaal wil ik geen doemscenario's pleiten. Wat ik wel wil duiden is de vergankelijkheid en daarbij de relativiteit van het vasthouden, voor eeuwig zien, niet veranderbare... Slotconclusie, alles verandert continu en ook alles is eindig. Ook al lijken we erg gehecht te zijn aan vast houden... We willen niet graag ouder worden en gebruiken zelfs allerhande middeltjes en crème's, operaties,... om het tegen te gaan. Het laat zien hoe ingebakken onze weerstand is tegen het moeten loslaten, tegen het tijdelijk zijn (leven). Bon, ik vind dat ik wat teveel zaagachtig klink en als 'k het zelf al vind zal het extra erg zijn. Het onderwerp klopt dus niet. Alles is veranderd (ook al zie ik het niet), (zonder verandering geen tijd trouwens, tot die conclusie kwam ik vroeger eens), en wat de wartaal betreft. Dat was zelfkritiek op een voorgaand bericht. Moest er zelf mee lachen. Schitterend toch! Trouwens, mocht de aarde trager draaien, welk maf effect zou dat hebben op onze tijdsindeling. Een dag duurt dan enkele uren meer. En stel dat onze cyclus rond de zon veel sneller zou verlopen... Snellere opeenvolging van seizoenen met langere dagen en langere nachten. Ongeacht in verhouding evenveel tijd die 'passeert' als nu. Slaapwel.
Een eerste steen betekent soms een wereld van verschil, de ideale steen...
Elke steen die in een rivier verlegd wordt doet ze anders stromen. Al ervaren we dit niet, toch is dit een universele waarheid. Misschien dat verschillende stenen wel een wijziging produceren die voor het oog waarneembaar is. Nu vraag ik me plots af of dat wat waarneembaar is, in belangrijkheid hoger scoort dan wat niet waarneembaar is. Hangt er van af waarschijnlijk. Als een effect wordt gescoord door een wijziging en er wordt een waarde aan deze wijziging toegekend (zowel positief als negatief) dan komen we uit bij meetbare zaken. En wat meetbaar is resulteert in uitdrukkingen als meer of minder maar ook als goed en slecht. Als we honder stenen in de rivier stapelen dan vloeit er meer water langs de linkerkant en is er misschien meer turbulentie. Als we met stenen een functionele dam optrekken in het water, dan vloeit het water een andere richting uit of stapelt het zich op voor de dam met verschillende toepassingsmogelijkheden. Als dit onze bedoeling is, zullen we dit beoordelen als goed. Als het een zulk uitgebreid project betreft waarbij de rivier redelijke proporties heeft en de dam een massale waterophoping voorziet dan is dit voor anderen soms slecht omdat er een verlies is van ruimte, woongelegenheid, ecologisch evenwicht enz. Dus voor sommigen geldt goed terwijl voor anderen slecht als beleving op de voorgrond staat. Hangt er maar van af uit welk oogpunt je kijkt. Kom ik bij de vraag, welk standpunt is daarin juist? Is het verlies voor enkelen (een landbouwer, een lokale inwoner, dieren,...) te relativeren door het gewin voor duizenden anderen in dit voorbeeld (elektriciteit, controle watertoevoer,...)? Is het ene minder of meer waar dan het andere? Mijn huidige overtuiging zegt van niet, de verschillende standpunten en bijhorende overtuigingen zijn waar. Ook hier wordt blijkbaar gemeten en lijkt vaak een balans van de minste schade opgemaakt. Daarbij lijkt de schade voor enekelen niet op te wegen tegen het gewin voor velen. Op grotere schaal, wanneer verschillende dammen opgeteld bv. elektriciteit produceren voor miljoenen mensen, kan er een verschuiving ontstaan binnen het ecologisch evenwicht waarbij de balans zou kunnen omslaan en de schade plots aanzienlijk groter wordt dan het vooropgestelde gewin. Mondiaal lijkt dit probleem zich op verschillende terreinen te installeren. Ik heb een wagen maar kom sinds geruime tijd met de fiets naar het werk. Een keuze die te maken heeft met gezondheid en financiële overwegingen. Veel mensen hebben een wagen en winnen met hun wagen tijd en mogelijkheden. Vele wagens stoten blijkbaar een hoop gassen uit. Opgeteld met andere uitsoters die ons veel helpen winnen komt er het één en ander in het gedrang, of zo wordt ons toch regelmatig verteld. Als onze eigen overleving, het bestaan voor hen die na ons komen in het gedrang komen... dan helt de balans over naar een kant die toch niet wenselijk lijkt. (of je moet erg destructief ingesteld zijn). Tot daar lijken vele mensen in mening overeen te komen. Tot op het moment dat er gevraagd wordt om een enkele steen (of meerdere) in de rivier te verleggen. Het lijkt dan geen zin meer te hebben, te weinig uit te halen, zwemmen tegen de stroom in of opboksen tegen de massa. Nu voel ik plots een diepe bewondering voor enkelen die toch de durf, de moed en het inzicht hebben om hun eigen stenen te verplaatsen of weg te halen. Als anderen het niet doen, waarom ik dan wel... geldt voor hen niet. Ze lijken daarboven te kunnen staan of zichzelf op te heffen. Ook daar lijkt een woord voor te bestaan, namelijk idealisme. Ben ik in staat om mijn stenen in te zetten? Te weinig, daar ben ik van overtuigd. Wat is er dan nodig om er toch toe te komen? Vind ik dat het nodig is? Als mijn egoïstische zelf spreekt (of denkt) dan vind ik het niet nodig nee. Want mijn plezier en gemak staan vaak voorop. Maar toch knaagt er ook iets in dit geheel. Ik heb sinds een jaar een zoon en naar alle waarschijnlijkheid krijgt hij op termijn ook een broer of een zus. Ik draag plots verantwoordelijkheid over nieuw leven. Maar er is ook elders nieuw leven en draag ik daar dan geen verantwoordelijkheid over? Het is niet te eng om enkel te kijken naar wat binnen mijn gezichtsveld ligt? Of is de juiste vraag of ik daar verantwoordelijkheid over wil voelen. Waarom doe ik mijn best om binnen mijn vermogens goed te zorgen voor het nieuwe leven dat ik mee gecreëerd heb en minder voor het leven, door anderen gecreëerd. En waar is de verantwoordelijkheidszin voor reeds bestaand leven? Wil ik hier even aan toevoegen dat ik me niet zwaarmoedig voel op dit moment, al kan ik me inbeelden dat stilstaan bij dergelijke 'materie' zwaarmoedigheid zou kunnen uitlokken. Ik denk dat dat dan mag, zolang zwaarmoedigheid dan een tijdelijk gegeven is en niet aanzet tot passiviteit. Ik spreek met mezelf af dat ik geen papiertjes meer op de grond gooi of stiekem vuil uit het autoraam deponeer. Tijd voor een nieuwe eerste steen.
het resultaat van de potentiële beoordeling van dit blog is niet wie ik ben...
Ik kan het niet nalaten... heb dit blog geopend voor mezelf in de eerste instantie. Het lijkt me leuk om dingen van me af te schrijven, om aan enige zelfreflectie te doen en te kijken waar ik met dit alles uitkom. Of het misschien zelfs een invloed heeft op de weg die ik bewandel. Dus, vooral voor mezelf. Van egoïstische uitspraken gesproken..., ach het mag toch ook gewoon, voor jezelf? Anderen hebben ook toegang tot mijn schrijven blijkbaar en het zal eerder wat afhangen van het toeval dat men hier terechtkomt. De intentie om mensen uit te nodigen zich te verdiepen in mijn hersenspinsels of zich te amsuseren, wat dan ook te doen met dit schrijven heb ik heden niet. Toch viel mijn oog op de beoordeling en kan ik het niet nalaten toch nog even iets te schrijven over wat ik maar even benoem als de maakbare status en de (over)gevoeligheid van het EGO. Mensen mogen uiteraard een persoonlijke stem uitbrengen op wat ze ervaren of denken rond wat er hier allemaal zal komen te staan. Maar uiteindelijk zijn de meningen van degene die het goed vindt en van diegene die het als reinste zever ervaart even waar. Of ze zijn beiden niet waar, net omdat het hun persoonlijke en dus sterk gekleurde, gevoelsbeladen overtuiging betreft. Allicht zal het meer waar zijn als er 80% mensen zijn die dit blog uitermate fantastisch vinden... Als er maar genoeg mensen zeggen dat je goed bent, dan is dat ook zo. En misschien is dat hetgene waarnaar het ego ook snakt, goedkeuring en bevestiging door derden. Het lijkt zin te geven aan het leven, we worden opgehemeld, gezien als uniek, met mogelijkehden en capaciteiten... Echter zou mijn succes na verloop van tijd wel eens kunnen keren. Vindt men het toch maar saai, veel van hetzelfde, haarkloverij en noem maar op. Mijn 80% fantastisch maakt een verschuiving naar 80% slecht als beoordeling. Shit, mijn ego heeft hier dus een aanzienlijk probleem. Ik word niet meer als 'goed' beleefd. (Er van uitgaande dat ik de neiging heb dit blog met mezelf te laten samenvallen) Wat nu gedaan. Ik ben sinds de beoordeling goed tot de beoordeling slecht een compleet ander mens geworden blijkbaar want eerst was ik goed en nu ben ik slecht. Ik ben iets waard omdat anderen met dat vertellen. Erger nog, ik ben niets waard omdat anderen me dat naderhand ook vertellen. Om dat laatste geen kans te geven moet ik die beoordelingsfunctie misschien maar snel weghalen. Omdat ik de gemaakte realiteit niet aankan? Of omdat ik teveel gewicht zal geven aan wat mensen over mezelf denken? Mijn ego heeft dingen nodig en is duidelijk maakbaar. En deze maakbare status zoek ik buiten mezelf. De waardering die ik al dan niet krijg van anderen maakt me wie ik ben. De verschillen in deze waardering maken mij erg veranderlijk. Vreemd idee toch? Niet dus. Geluksgevoel hangt blijkbaar niet af van de ego status. Acteurs, popsterren, politici die (al is het bij dit laatste voorbeeld vaak zeer tijdelijk) de hemel in geprezen worden lijken vaak niet zo héél erg gelukkig te zijn. Dus ook al is er een 80% goed marge... ook al lijkt je leven geslaagd door wat je presteert of bereikt hebt, wat je kan laten zien... zit er een conflict in hoe mensen zich voelen en hoe ze door de kritische massa beleefd worden. Een probleem waar ik mezelf dus over moet gaan buigen. Zijn er dingen die ik doe voor mezelf? Of zijn mijn strevingen en gedragingen vaak gericht op de bewondering en status die ik eraan kan ontlenen. Verwacht ik dankbaarheid en wow, die is toch zo behulpzaam, geduldig,....? Conclusie, wat ik bereik is dus niet wie ik ben. Toch lijkt mijn streven vaak gestuurd door mijn ego als ik eerlijk ben t.o.v. mezelf. Ik speel sinds kort piano waarbij ik op korte tijd een aanzienlijk niveau behaald heb (volgens anderen). En ergens, moet ik toegeven dat ik weleens fantaseer over mezelf, in een bedompte kroeg waar ik de mensen in verroering brengen met stevig jazzpiano solowerk... nadien krijg ik natuurlijk graag te horen hoe mooi het wel niet klonk...Mensen die in dit blog interesse tonen en de drang voelen om dit te beoordelen gun ik van harte alle vrijheid om dat te doen. Mag ik vragen om mijn ego een handje te helpen en niet hoog te scoren?
Hoe dan ook, wie ik ben verandert niet door het resultaat hiervan (misschien hooguit wie ik denk te zijn, maar ik ben niet diegene die ik denk te zijn, dus wie ben ik dan wel?), de zoektocht gaat wat mij betreft daar dus om Met dank
