Hallo,

Lang geleden dat ik nog eens een bericht getypt heb maar ik was ook telkens bezig met het tekenen van de hoogtekaart. Ik heb nu even de tijd terwijl lee foto’s op tinternet aan het plaatsen is dus profiteer ik ervan om ook eens een verslagje te schrijven.

Eerst en vooral hebben we een bezoek gebracht aan de meisjes in Kagando hospital van dinsdag tot donderdag. Daar hebben we een leuke tijd gehad en tevens ook een bergwandeling gemaakt in de voetheuvels van de Rwenzori. Daarvoor moesten we voor dag en dauw vertrekken maar we en dan ook een zeer mooie zonsopgang gezien.

Na een flinke wandeling zijn we dan via een of ander schooltje op een top gekomen. Daar aangekomen waren we lijk nog niet moe genoeg en besloten we om nog een heuveltje te beklimmen zodat we uiteindelijk in de wolken terecht gekomen zijn. Het uitzicht vanuit de bergen over het omliggende landschap is adembenemend en bijna niet op foto vast te leggen maar we en het toch geprobeerd.

Na een leuke wandeling zijn we dan via een bananenplantage waar ook vanille groeide op een marktplaatsje terecht gekomen. Daar aangekomen dacht lee dat er eventueel iemand zou zijn die vanille verkocht. Hij is het gaan vragen en na veel onderhandelen is hij dan samen met de eigenaar van een plantage vanille gaan plukken boven in de bergen terwijl de rest in het dorp wachtte. Hij had overeengekomen om 2.5 kg te kopen maar wanneer ze na het plukken terug in het dorp kwamen om de vangst te wegen bleek het een 6.5 kg te zijn wat natuurlijk veel te veel was. Na een beetje onderhandelen is er dan overeen gekomen om 3 kg vanille te kopen voor 15000 shilling wat overeen komt met een 6 euro. Als je dan weet dat in belgie 1 stokje bijna 4 euro kost weet je ook dat dit een koopje was.

De volgende dag zijn we dan naar de mis geweest samen met de verpleegsters en hebben daar moeten dansen en zingen (wat niet zo goed ging natuurlijk voor mij). Op dat moment hebben de meisjes dan ook afscheid genomen omdat het hun laatste dag was in kagando

Na de mis zijn we dan op bezoek geweest in een of ander schooltje waar Ann-sofie de directeur kende van tijdens de badminton (ze speelden daar ook badminton). Het was een gezellig lager schooltje met rond de 600 leerlingen die allemaal graag op de foto wilden staan.

Na ons bezoek aan het schooltje zijn lee en ik via een taxi terug naar Fort Portal gereden en hebben de meisjes verder afscheid genomen van iedereen in het hospitaal. De taxirit naar kasese was met een publieke taxi (een gewone auto) waar we met 5 vanachter zaten en 3 vooraan en de chauffeur moest dan in rare hoeken liggen om te kunnen schakelen. Maar blijkbaar zijn ze dat hier gewoon want Nele vertelde een verhaal dat ze met 4 vooraan zaten in een gewone auto maar dan ook maar met 4 vanachter. Het tweede stuk van Kasese naar Fort Portal zaten we in een matatu (soort van minibusje waar ze soms ook met 30 man in zitten). Meestal stopt deze overal maar aangezien iedereen in het taxipark ingestapt was met als bestemming Fort Portal heeft hij nergens gestopt of het was omdat iemand dringend moest de bosjes opzoeken.

Eenmaal terug thuisgekomen werden we dan opgebeld door de district officer voor ons visum te verlengen. Dus zijn we dan maar naar hem toe gegaan. Daar aangekomen werden we vriendelijk ontvangen en na enkele verhalen over de omgeving uit te wisselen kregen we een stempel in ons pasport met een verlenging bijgeschreven. We wisten niet dat het zo makkelijk zou gaan maar het was echt een vriendelijke meneer.

Verder hebben we ook nog gewerkt natuurlijk maar dat is zo normaal dat we het meestal vergeten te vertellen maar wanneer we niet op uitstap zijn hebben me massaal veel werk in de tuin met opmeten en gras kappen zodat we kunnen opmeten. Het gras wordt namelijk bijna 4 m hoog en is soms heel taai maar met een scherpe panga raak je er altijd wel door. Soms zo goed dat je in je eigen vingers snijdt maar dat is niet zo belangrijk. (ik heb er nog 9 andere over) J

Het meten vlot redelijk en we zijn bijna aan de kruidentuintjes waar er geen lang gras meer groeit en we hopen dan ook dat het dan wat vlotter gaat gaan. Het meten met John en Jonathan gaat ook al veel beter zodat we volgende week kunnen beginnen met het leren van de berekeningen (wat waarschijnlijk veel langer gaat duren dan het leren meten).

Als je meer foto’s wil bekijken staan er een hele hoop op Picasa sinds dit weekend

Je kan deze site bereiken via de link in de linker kolom van onze blog.

 
Vele groeten uit Uganda van Joris en Lee

01-06-2008 om 16:19 geschreven door leejoris  

Hallo!

Weer een berichtje op de blog. We zijn bijna over de helft van onze termijn hier, en we vallen nog steeds achterover van wat er hier soms gebeurt.

De voorbije dagen verliepen goed; we hebben gemeten, bomen gaan determineren in Kibale Forest en Mr. Monbaliu en Mr van Boxtael zijn hier gepasseerd. Dat was absoluut niets vergeleken met wat we dinsdag te zien kregen.

Eerst wat uitleg, anders versta je het niet. Het is zo dat de TBG het behoud en de bescherming pleit voor een site gelegen rond de “Mpanga Falls”, zuidwaarts naast Lake George. Deze waterval, gevormd door de rivier “Mpanga” die hier in Fort Portal stroomt, duikelt daar over een richel 50 meter naar beneden en creëert er een uniek ecosysteem. Deze plaats is zo belangrijk omdat daar de cicade “Encephalartos whitelockii” voorkomt die er endemisch is. Een cicade is een palmvaren; de huidige soorten in de wereld zijn restanten van de vele soorten cicaden die 100-en miljoenen jaren geleden onze aarde bedekten. Endemisch wil zeggen dat een plant slechts op een locale, meestal geïsoleerde plaats voorkomt. Met andere woorden, Encephalartos whitelockii is een plantensoort die enkel en alleen op de site rond de waterval voorkomt in de hele wereld (de plant is een Rode Lijst soort). Er zijn op die plaats (de grootte van een klein Vlaams dorp) ongeveer zo’n 10000 planten aanwezig, de grootste populatie cicaden in Afrika die miljoenen jaren geleden afgezonderd werd van de rest van de wereld. Dit is het enige cicadenbos in de hele wereld van zulke omvang.  Verder bevinden er zich op de site ook nog uiterst zeldzame inheemse Sanseveria’s. Nu zou je denken dat deze planten, die gemakkelijk onder werelderfgoed zouden kunnen vallen, degelijk beschermd worden. Maar niets is minderwaar.

Een mannelijke Encephalartos withelockii in bloei.

We hadden een dikke week geleden al geruchten gehoord over werken en de bouw van een stuwdam in de buurt van de waterval. Daarom besloten we om dinsdag 20 mei samen met professor Rugumyo naar de site te rijden. Wat we daar te zien kregen tartte alle verbeelding.

Eerst reden we langs de noordelijke kant van de site, eigenlijk al vreemd want er waren nog nooit wegen geweest in het gebied. Aan deze kant waren overal wegen gegraven met bulldozers, we schatten in totaal zo’n 5 km. Het vreemdste was dat deze wegen niet echt een nut hadden, ze liepen meestal dood of kwamen weer op eenzelfde punt uit (we denken dat ze zochten naar mineralen; dom want er zit amper iets van omvang in de grond). Wat je echter naast de weg zag was verschrikkelijk. Tientallen cicaden waren uitgerukt, in stukken gereten of gewoon bedolven onder het zand zoals te zien op de foto’s. Dit ging eindeloos door alsof ze gewoon zonder te denken er een weg hadden getrokken. Van de wilde Sanseveria’s was er amper nog een spoor te vinden.

Rudy die bij de overschotten van enkele cicaden staat (de bollen op de grond waren wortels).

Zicht op een overgebleven stuk cicaden bos, met in de voorgrond een van de “wegen”.

Hierna besloten we naar de noordelijke kant van de “werf” te gaan. Langs de weg zagen we schrijnende taferelen van kapot gereten cicaden die waarschijnlijk 1000 jaar nodig hebben gehad om hun omvang te bereiken.

Oorspronkelijk stonden hier cicaden van zo’n 1000 jaar oud.

Zicht op de vallei met de nutteloze wegen.

Eerst bezochten we dan een soort van centraal verdeelcentrum waar alle materiaal en dergelijke wordt gestockeerd. Na een gesprek met de werfleiders, blijkbaar wordt de boel gerund door Sri-Lankanen, werd eigenlijk duidelijk dat ze zelf niet goed wisten wat ze deden. Hoeveel kilowatt het boeltje zou opbrengen wisten ze al helemaal niet, en van de eigenlijke opdrachtgever is niet veel geweten.

Een stuk cicaden bos boven een afgegraven stuk helling.

Eens aan de bouw van de dam gekomen werd duidelijk hoe de boel zou worden gebouwd. Men was er bezig met de bouw van de funderingen op een nauwe plaats tussen de rotsen. Het water zal worden afgeleid via een kanaal en buizen door de vallei (barstens vol van de cicaden) waar uiteindelijk voorbij de waterval turbines zouden worden gebouwd. Dit heeft tot gevolg dat een zone met cicaden achter de dam onder water zal verdwijnen en dat de rivier volledig wordt afgetapt waardoor de waterval droogvalt en de vallei dus gewoon uitdroogt. Het (wereld)unieke ecosysteem in deze vallei zal dus gewoon verdwijnen, enkel om enkele rijken nog meer geld te laten verdienen op de kap van de Oegandezen.

We konden dus nauwelijks geloven dat dit in de 21^e eeuw nog mogelijk was, waar er op wereldschaal wordt gepleit voor het behoud van bedreigde soorten. Professor Rugumyo heeft dit weekend een meeting in Kampala met vertegenwoordigers van UWA (Uganda Wildlife Authority) en andere betrokken partijen, inclusief wetenschappers. We gaan proberen om de New Vision (Oegandese krant) en enkele lokale kranten te bereiken zodat er van alle kanten druk kan worden gezet op het project. Als we niet snel ingrijpen kan er snel een uiterst belangrijk ecosysteem verdwijnen, of nog erger een plantensoort. We vermoeden dat ongeveer 10% van de populatie (op wereldschaal dus) al uitgeroeid is.

Enkele “sfeerbeelden”…

We willen dan ook vragen dat iedereen die dit leest en connecties heeft met journalisten of met iets wat opvalt dit nieuws verspreidt. Hoe meer er van deze praktijken openbaar wordt gemaakt en hoe meer druk er van alle kanten komt, des te beter. Instanties voor natuurbehoud en internationaal overkoepelende organisaties (zoals IUCN en CITES) zouden ook op de hoogte moeten worden gebracht, aangezien deze plant een rode lijst soort is (op het verhandelen, beschadigen of afdoden van rode lijst soorten staan internationaal zware straffen, normaal 5 jaar effectieve celstraf voor verhandelen van zaden alleen al).

Groetjes vanuit planeet Uganda. Lee en Joris.

21-05-2008 om 14:14 geschreven door leejoris  

12-05-2008 om 15:54 geschreven door leejoris  

Hoi!

Eindelijk nog een berichtje op onze blog. We konden een hele tijd niet op internet doordat Rudy verhuisd is, en daardoor zetten we dit op de blog via het “super-de-luxe” internetcafé in de stad.

Rudy is dus verhuisd de donderdag en vrijdag (week van 28 april) naar een huis (foto) in een zijstraat van Kampala Road. Aan het begin van die “straat” is er aan weerszijden een “smart butchery”. Dat wil je echt niet zien, en daardoor ook geen foto’s van die winkel.

Het meten gaat gewoon door. Beetje bij beetje begint ons werk wat vorm te krijgen. Joris tekent lustig door, en ik typ als gek. Maar het moet ook niet altijd werken zijn, en daarom hebben we vorig weekend (dat van de 3^e mei) eens Lotte en Emmily in Kampala bezocht.

Om daar te geraken hebben we de fantastische “Postbus” genomen die om 6 uur in de ochtend hier in Fort Portal vertrekt. Hij doet er 6 uur over om in Kampala aan te komen en onderweg kom je werkelijk vanalles tegen. Zo heeft Joris een uurtje naast (kapotte) vrachtwagenbanden doorgebracht, waren de laatste passagiers kiekens en moet je regelmatig het raampje opendoen omdat er rond je enkele onaangename geurtjes hingen (of juist dichtdoen omdat ze buiten een soort vlees op stokken aan je proberen te verkopen). Maar de weg naar Kampala is een leuke weg die toch voor zo’n 80% relatief putvrij is. Eenmaal in het postkantoor van Kampala aangekomen gingen we dan te voet naar het “Garden City shoppingcenter”. We hadden afgesproken om Lotte te bellen wanneer we daar waren, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Joris was thuis (in Fort Portal) zijn GSM vergeten, en de mijne was plat. Ik had dan wel het nummer opgeschreven in mijn agenda maar blijkbaar had ik enkele nummers verwisseld dus dat ging ook niet. Uiteindelijk heb ik dan van miserie in een center voor internationale telefoongesprekken mijn GSM  deels opgeladen en van daar dan gebeld naar het juiste nummer dat in mijn GSM stond.

En na een leuke rit door het hobbelige en hectische Kampala kwamen we dan aan waar Lotte en Emmily logeren, in een huisje in Bukoto. Dat is werkelijk een enorm verschil bij ons! Hun huisje is een van de enkele gebouwen die verzameld staan in een soort van ‘gevangenis’. Werkelijk geen streepje groen vond je op die binnenkoer, waardoor we het ook niet de moeite vonden om er een foto van te nemen. Ze moeten alles zelf doen, terwijl wij hier Paula hebben, die voor ons kookt, de was doet, enfin eigenlijk alles. We zijn die avond dan nog gaan eten in de “Bon Appetit”, eigenlijk een frietkot. Maar het smaakte en die avond nestelden we ons op de vloer van hun “woonkamer” met een hele stelling om ons muskietennet op te hangen (foto). De eerste nacht sliepen we op matjes, de 2^e nacht op de kussens van de zetels (waarvan ze ons niet gezegd hadden dat ze los konden) en de 3^e nacht op een matras die blijkbaar in de kamer van hun huisgenoot Gaby stond. Moesten we nog enkele dagen gebleven hebben, we lagen dan waarschijnlijk in een bed.

De activiteiten van de zondag kunnen we kort beschrijven: niets en rusten terwijl de meisjes aan hun eindwerk werkten. De maandag gingen we dan mee met hen naar het labo zodat we eens zagen wat zij daar uitspookten. We stonden kwart voor 6 op om de bus te halen waar ze dan 1,5 uur op zitten (en dat doen ze iedere dag, ’s avonds ook waardoor ze dan eigenlijk maar rond 18u30 terug zijn). In het labo deden ze dan DNA-dingen (waar we nul de botten van verstonden) en we kregen een rondleiding. (foto’s).

In de namiddag kwamen dhr. Monbaliu en nog een andere leraar van onze school langs (ze waren aangenaam verast) en namen wij hun taxi terug naar Kampala want we moesten nog wat inkopen doen voor Rudy. De dinsdag keerden we dan terug met Marieke, een Nederlandse die voor SNV werkt en die ook naar Fort Portal moest (wat een sjans!).

Dit weekend (10 mei) gingen we dan naar het Kibale Forest national park met Rudy, Jonathan (die ook voor de TBG werk) en Chris (die in Kibale Forest werkt). We gingen er op zoek naar bomen die in bloei of zaad stonden voor het boek dat Rudy aan het schrijven is over inheemse bomen. Alhoewel Kibale normaal stikt van de apen hebben we er geen één (grmbl) gezien. Wel was het er prachtig en zagen we er een prachtige spin die (jawel) bijna zo groot was als een hand (foto).

Om aan de takken van sommige soorten te geraken kroop Chris soms tot bijna in de top van de bomen. Wanneer hij er dan weer uit kwam zat hij vol van de mieren die er hun nest in hebben (en we kunnen verzekeren, ze bijten!!!). In de namiddag gingen we dan naar een trouwfeest van iemand die Rudy kent, en het was best dat we daar redelijk laat aankwamen. Zo’n trouwfeest is namelijk van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat niets anders dan speechen en verhalen vertellen. En saaaaaaaaaaaaaaaaaaai dat het daar dus was. We hebben er gelukkig maar een anderhalf uur gezeten.

Gisteren zijn we dan samen met Jonathan in de namiddag naar de Amabere Caves geweest een 8 km buiten Fort Portal. De grotten waren niet echt spectaculair maar eerder overhangende rotsen verscholen in het groen met stalagmieten en stalactieten, maar toch mooi. Je kon er achter een waterval staan en de tocht door de “jungle” die we maakten om er te geraken was leuk. De gids vertelde er dan ook nog wat verhaaltjes bij over borsten en holbewoners, die waarschijnlijk meer folklore dan feiten zijn. We keerden dan te voet terug naar Fort Portal via een uitgedroogde krater en een kratermeer. Van daarboven had je een prachtig zicht op de Portal Peaks, de uitlopers van de Ruwenzori.

Na een wandeling van een dik anderhalf uur waren we dan terug in de stad. En die avond heeft het dan eindelijk na weken droogte geregend. Want de droogte die ze hier hebben (in het regenseizoen) is werkelijk abnormaal. Hoeveel regen er nog zal vallen zullen we later wel eens laten weten.

Dus tot volgende keer. Doei!!!!!

12-05-2008 om 15:41 geschreven door leejoris  

Hoihoihoi!

Na een week van af en toe eens stroom en zelden een vleugje internet toch nog een bericht uit centraal Afrika!

Verleden week zaterdag was ik (Lee) een beetje ziek, ik had koorts en een zere buik. Maar de zondag was dat al afgelopen. Jammer, want anders konden we met iemand mee naar het Queen Elizabeth National Park. Maar we gaan er wel nog eens geraken.

En dan het verloop van de week. Op gebied van werk was die vrij frustrerend. We hadden maandag eindelijk de juiste methode gevonden om de boel op te meten met de GPS. Maar al gauw werd duidelijk dat de GPS ons niet altijd de juiste coördinaten geeft, om meer precies te zijn: zelden is er een speling van minder dan 7 meter van op het punt dat we staan. Met andere woorden: de metingen die we met de GPS gingen doen en het plan dat hieruit zou voortkomen zou compleet waardeloos zijn geweest. Dinsdag hadden we dan toch de goeie methode: zoals in de goeie oude tijd met graden en berekeningetjes. Die dag hebben we ook les gegeven aan enkele inlanders waaronder John Kamara (foto) die in de toekomst zal instaan voor de metingen. John is een van de vele werknemers van de TBG die zoals de meesten per dag ongeveer 2500 shilling (laat ons zeggen een euro…) verdient wat uitkomt op een grove 60000 shilling (een kleine 25 euro…) per maand. Hiermee betaalt hij het schoolgeld van zijn jongere broer en zus en is hij in staat om zelf te overleven. Naar het schijnt was zijn vader vroeger rijk en zat hij op kostschool, stierf die vader op 67-jarige leeftijd waardoor hij naar een gewone school moest, betaalde zijn nonkel dan zijn schoolgeld, kreeg hij de achternaam van zijn nonkel, erfde hij een stuk land met een schooltje op, 2 koeien van zijn grootvader en verkocht men die zodat hij naar de hogeschool kon, is hij nu afgestudeerd in iets van commercial, vond geen werk in zijn branche en moest dan maar in de gardens komen werken en spaart hij nu om nog verder te kunnen studeren. Zijn familie zit dus gigantisch gecompliceerd in elkaar, maar naar we hebben horen zeggen van Rudy valt dat eigenlijk nog best mee.

Maar goed, John leert snel bij en na wat oefenen en het opmeten van het hele noordelijke deel zal hij het wel genoeg kunnen om later die taak van ons over te nemen. Nu doen we het eindelijk goed, maar regen (en zeg wel TROPISCHE regen) belette ons donderdag en vrijdag verder te meten. Maar na het werk, tijd ook voor wat ontspanning.

Het dagelijkse partijtje badminton is er nog altijd en hoewel dit gepaard gaat met heel wat geklungel is dit wel goed voor de conditie. Da’s wel nodig hier want je hebt hier een goede conditie nodig om sommige wegen en heuvels te overbruggen. Donderdag zijn we bij Tom (werknemer van Protos, watervoorzieningen) gaan barbecue eten omdat Rudy in Kampala zat. En vrijdag zijn we in de namiddag gaan eten in de Gardens Restaurant, een van de beste in Fort Portal. Hierna zijn we nog wat inkopen gaan doen in de alles-wat-je-maar-kan-bedenken-of-ze-hebben-het-supermarkt en hebben (geprobeerd) op ons gemak terug naar huis te wandelen. Want de stad is werkelijk een gigantisch mierennest. Op de foto’s de districtgebouwen, die wel eens een likje verf en enkele nieuwe ruiten kunnen gebruiken, en de nieuwe moskee van de stad.

In de namiddag zijn we dan nog wat gaan wandelen in de botanische tuin. Er waren nog enkele leuke hoekjes die we nog niet gezien hadden en de groep eucalyptus bomen centraal zijn werkelijk gigantisch, net zoals sommige bananenstruiken (foto’s).

Zaterdag avond zijn we dan naar een film gaan kijken hier in een lokaal zaaltje ten voordele van een weeshuis. Naar het schijnt is dat iedere zaterdag zo. Voor 1000 shilling (40 cent) zagen we Dead Poet Society.

Zondag (gisteren) zijn we dan rond de middag vertrokken om bij Roos en Nand, een Nederlands koppel dat te midden te theeplantages woont, te gaan eten. En thee was er, werkelijk duizenden hectaren zover je maar kan zien. ’s Avonds gingen we nog gaan eten bij Darline en Jean, een Canadees koppel. Man er wordt hier nogal gegeten zeg!

We hebben al heel wat foto’s en zullen die proberen zo snel mogelijk op picasa-web (link in de balk hier links) zetten. Maar daarvoor moet Joris ze eerst nog comprimeren want anders geraakt dat er nooit allemaal op.

Groeten uit Fort Portal! Lee en Joris.

28-04-2008 om 00:00 geschreven door leejoris  

20-04-2008 om 19:41 geschreven door leejoris  

Hallo!

En hier dan nog een berichtje van Lee. Zoals hieronder door Joris beschreven is het verkeer in Uganda dus een ramp op wielen. De wegen zijn ofwel goed, ofwel catastrofaal. Toen we naar Fort Portal kwamen en we reden net buiten Kampala moest ik soms echt zoeken naar 1 vierkante meter vlakke weg. In sommige putten kon al gauw een Ugandees te fiets verdwijnen. Halverwege veranderde de weg dan in een mooie effen vlakte die zelfs beter was dan sommige wegen die ik in België ken.

Dinsdag ochtend kregen we dan eindelijk ons eerste zicht van Fort Portal. Zoals te zien op de foto's is de tuin van Rudy enorm mooi. Fort portal zelf is ook heel aangenaam en mooi gelegen. In feite is het centrum van de stad niets meer dan een straat en 2 ronde punten, maar ze is omringd met vele wegen en huizen met heel wat groene ruimte in verweven.

In de voormiddag hebben we voor het eerst de botanische tuin bezocht. Ze waren er bezig met het bouwen van de droogkamer aan de “North Entrance”. Men heeft er wat problemen met het maken van de stenen om te bouwen, want de machine die dat moet doen is niet meer een van de modernste modelletjes en heeft als gevolg enkele ornamenten verloren... Dat belooft dus. Maar alles ziet er vrij goed uit in de tuin. We zullen wel veel werk hebben; we moeten de hoogtes bepalen en alle bomen en struiken en de beplanting die aanwezig is aan de noordelijke ingang inventariseren en op kaart brengen (kortom: échte details). Dat doen we met de GPS en landmetersmateriaal, wat gegarandeerd heel wat sukkelen zal meebrengen. Maar na wat klungelen denk ik dat we in een maand toch goede plannen zullen hebben die Rudy dan kan gebruiken om op verder te werken en om geldschieters te vinden voor het project.

In de namiddag gingen we naar de voorzitter van de botanische tuin, Edward Rugumyo die de minister van toerisme, industrie en zo op rust is. Van op zijn terras was er een prachtig zicht op de bergen wat vrij zelden gebeurt aangezien ze meestal omgeven zijn door mist. En dan zagen we plotseling een nog vreemder zicht; tussen 2 toppen door zagen we fragmenten van de hoogste toppen van het Rwenzori gebergte, meer dan 5000 meter hoog. Met de verrekijker zag je de sneeuw liggen tussen de toppen door (zie foto).

Later deden we dan nog wat oefeningen en testen met de GPS en het materiaal en inderdaad: klungelen. We dachten in de voorbije dagen al heel wat opgemeten te hebben, mar we hebben enkele dingen niet goed gedaan waardoor we weer opnieuw kunnen beginnen.

Het stuk dat we “opgemeten” hebben ligt vlak naast een school, waardoor we tijdens de pauzes heel wat bekijks kregen. Als we naar huis wandelen staan er meestal een heel deel ons al op te wachten waardoor we soms met zo’n 20 kinderen achter ons aanlopen. Regelmatig hoor je hen ook “muzungu” fezelen (ne witten!).

En het moet ook niet altijd werken zijn; woensdag en donderdag hebben we badminton gespeeld samen met enkele andere muzungu’s. Donderdagavond zijn we in het “Mountains of the moon” hotel gaan eten waar we buffet hadden voor elk 18000 shillings (omgerekend zo’n 7 euro) en een dubbele pint. En goed dat da was. Maar daarvan ga ik jullie alle details besparen.

Allez tot volgende keer.

Groeten! Lee.

18-04-2008 om 19:00 geschreven door leejoris  

Hallo,

Hier zijn we weer met meer info over ons en wat we zouden kunnen uitgespookt hebben. En wat we werkelijk hebben gedaan. Over het eerste heb ik niet veel te zeggen maar over het tweede het volgende:

Eerst en vooral het verkeer in Uganda en meer specifiek in Kampala is een ware nachtmerrie met een beetje daghengst in verwerkt. Ze rijden hier lijk allemaal door elkaar en toch gebeuren er zelden ongevallen. Ook het links rijden doet een beetje vreemd aan voor ons. Maar meestal rijden ze hier halverwege de baan en om voorbij te steken of elkaar te kruisen moet je gewoon je pinker aansteken aan de kant waar de tegenligger je moet passeren. Zo zorgen ze ervoor dat ze niet beiden aan de zelfde kant uitwijken.

Het begin van de weg naar Fort Portal lag bezaaid met putten zodat er af en toe maar plaats was voor 1 auto op een weg die minstens 10 m breed is. Soms moesten we zelfs naast de baan rijden om geen putten te hebben. Daarom rijden hier veel 4x4 voertuigen rond om alle obstakels te overwinnen. Ook hebben alle voertuigen een bullbar vooraan hangen. Dit is voornamelijk om geen schade te hebben wanneer ze straathonden en voetgangers omver rijden. Hier telt de regel van voetganger= ZWAKKE weggebruiker niet, hier moet je als voetganger maken dat je niet in de weg loopt of je kan een tijdje niet meer lopen.

Over halverwege is de weg dan veel beter en konden we met stukken zelfs tot 120 rijden (ze rijden hier wel mijlen). Zo zijn we dan in Fort Portal aangekomen en zijn eerst op bezoek geweest bij enkele vrienden van Rudy (Ninke, Jean en Darlene vrijwilligers voor VSO)

voor we naar zijn huis gereden zijn. Daar hebben we de eerste kennismaking gekregen met de fameuze Artemisia thee die een zéér bittere nasmaak heeft. Deze thee moeten we dagelijks drinken om een soort antistof in ons bloed te krijgen tegen Malaria. Het is het best verteerbaar wanneer je nadien iets kunt eten om de smaak door te spoelen of je kan er ook honing indoen om de smaak ietsje te verzachten.

Daarna zijn we dan thuisgekomen bij Rudy en werden vriendelijk verwelkomd door poppy (de hond van Rudy) en hebben we genoten van een heerlijk avondmaal dat voor ons klaargemaakt was door Paula (die op het huis past wanneer Rudy er niet is).

Het volgende verslag zal door Lee gemaakt worden en dit was gemaakt door de andere (Joris)

Nog vele ZONNIGE groeten vanuit Fort Portal.

18-04-2008 om 17:56 geschreven door leejoris  

Voor we vertrekken nog een laatste berichtje.

Alles gaat vrij goed; mijn valies zit lekker vol en we zijn bijna door de examens heen. Morgen moeten we wel nog onze kostprijsanalyse verdedigen en dat zie ik niet écht zitten. Om ons programma te schrijven hebben we niet echt genoeg tijd gehad. En hydraulica, da's voor in Uganda.

Maar enfin, olweejs loek on de braajt saajd of laajf. We hebben intussen Rudy nog eens gecontacteerd. Hij zat in Atlanta in de VS om samenwerking tussen botanische tuinen te bespreken. Hij komt zaterdag terug en zal ons zondag voor het instappen weer ontmoeten. De maandagnamiddag zijn we al op weg naar Fort Portal.

Ik heb deze week ook nog een webalbum geopend op picasaweb. De link staat hiernaast (links). Daar gaan we dan veel meer foto's op zetten dan hier. En dan zijn ze deze week ook nog eens langs geweest van de gazet! We gaan nog celebberities (of hoe spel je dat ook) worden.

Verder gaan we proberen om volgende week al wat op de blog te zetten. We zouden dan al het een en ander te vertellen moeten hebben, denk ik. O ja, Joris krijgt al wat zenuwen :)

Allez, bye bye Belgium!

Lee (en een beetje Joris)

10-04-2008 om 17:28 geschreven door leejoris  

Nog een dikke 2 weken en we zijn eindelijk weg. De tijd gaat nog sneller dan verwacht. We hebben dan ook werk genoeg. Ons groenproject is zo goed als af, en met onze kostprijsanalyse gaat het ook lekker. Het werkje van hydraulica daarentegen... Maar we hebben toch nog een dikke week.

Ik begin meer zenuwen te krijgen voor het vertrek dan voor die paar examens over enkele weken. Ik ben van plan volgende week mijn valies weer te maken. Hopelijk moet ik er dan weer niets uithalen. We hebben ook juist besloten om en trein vroeger te nemen naar zaventem, namelijk van 5u58 vanuit brugge, want Murphy heeft ons al genoeg meegezeten afgelopen weken. Mijn vriendin komt dan ook nog eens pas terug de dag na mijn vertrek van haar eindejaarsreis in Marokko, RAAAGH! Wat een soepe toch. Maar ja tga nie anders.

Joris is weer zoals altijd in zijn rustige kalme doen. Dat gaat waarschijnlijk zo blijven tot op de dag van het vertrek. Maar ja das toch beter dan ik.

Nog een duwtje, 13 april kan er niet vlug genoeg zijn!

Lee.

27-03-2008 om 16:43 geschreven door leejoris  

15-03-2008 om 00:00 geschreven door leejoris  

06-03-2008 om 16:07 geschreven door leejoris  

04-03-2008 om 21:11 geschreven door leejoris  

04-02-2008 om 00:00 geschreven door leejoris  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door leejoris  

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005 om 16:32 geschreven door leejoris