Ik las dit ergens op het internet en vond het zo goed dat ik het aan zoveel mogelijk mensen wil laten lezen:
Het leven is hard voor zei die authoriteit eerder als waarheid zien, dan waarheid als authoriteit.
Ik was vandaag van plan om naar schriek te gaan, om op het land te gaan werken, maar met mijn verkoudheid en met die vermoeiende week achter de rug... dacht ik dat het beter was om wat te rusten en lekker warm binnen te zitten. Ergens vind ik het wel jammer want ik keek er zo naar uit.En het beloofde zeker leuk te worden. Lekker wroeten in de aarde, spitten, enz... en dan s'avonds heerlijk eten en feesten. Anderzijds moet ik echt aan de gezondheid denken dus...
Het heeft mij vandaag in ieder geval goed gedaan, al is het nog niet over, mijn stem is al veel beter. Ik hoop dat het zo blijft, want vorige week is het ook de hele week met ups en downs geweest. Ik hoop in ieder geval dat ik vannacht beter ga slapen. dat mijn buren ook nog eens kunnen slapen want de laatste nachten.... telkens ik ga liggen moet ik heel hard hoesten, en met die siroop die ik nu heb is het even beter, maar na een paar uurtjes is die uitgewerkt. Nu ja het zal wel weer beter worden. Ik denk dat ik een beetje meer het leven in me moet opnemen, en er ten volle moet van leren genieten.
Deze week met Cathérine gebeld. Ooh wat was dat fijn, ze sms'te mij of het nog niet te laat was, en het was idd al laat maar ik wou zo graag met haar praten... En bleek uit het gesprek dat iedereen dus zijn goede en minder goede tijden heeft. Iedereen heeft zijn tegenslagen en zijn geluk...
Al mag ik de laatste tijd echt niet klagen hoor. Als ik zie wat andere mensen in mijn buurt doormaken, arme zielen... Ik ben echt gelukkig, en ik ben heel bij met al het geluk dat eindelijk op mijn pad komt. Ooit heeft iemand tegen mij gezegd dat iedereen zijn deel krijgt, en ik heb toen gedacht: " dan staat er mij nog veel goeds te wachten..." Wel ik denk dat dat goede nu aan't komen is, en ik vind het echt wel leuk. Het mag nog lang zo doorgaan. Ik ben gelukkig met de mensen in mijn buurt, vrienden familie, partner, collega's , buren. Sommigen hoor of zie ik vaak , anderen minder, maar dat wil zeker niet zeggen dat ik minder geniet van de momenten die we hebben. Al de mensen die nu in mijn leven zijn zijn mensen die bijgedragen hebben aan het geluk dat ik nu ken. Al denk ik dat er daarvoor nog enkelen ontbreken. Maar ik ben er zeker van dat die nog zullen komen, zoals ik de laatste tijd mensen terug tegenkom, en anderen leer kennen... Nog even geduld en er komen er nog wel enkele bij. En zoniet ... ik ben tevreden met degene die er tot vandaag zijn.
In het bijzonder mijn mama, aan haar heb ik héél veel te danken.
De laatste tijd krijg ik steeds weer goed nieuws. En toch blijf ik bij twijfel steeds weer stressen.
Ik wil mijn appartement kopen, aangezien ik er anders niet kan blijven wonen, en natuurlijk omdat ik het een fantastisch appartement vind. Het is fantastisch gelegen, het is gezellig en mooi. Ik woon er nu iets meer dan twee jaar. en woon er nog altijd even graag, zoniet nog liever dan eerst. Ik heb me zelden zo thuis gevoeld als hier.
Ik had enkele weken geleden een aanvraag gedaan voor een lening , en guess... Jepaaahhhh, ze is goed gekeurd. Eigenlijk wist ik wel dat het in orde kwam, maar ik had nog geen officiele bevestiging. Pffffff en maar twijfelen, en stressen..... Maar het was voor niets. Het is in orde, ik kreeg vandaag bevestiging!!!
Hip Hoi lalalalalalalaaaaaalalalaaalalllalaaal
Haha grappig eigenlijk hoe zo'n nieuws weer zoveel verlichting kan brengen.
Nu wat mijn buren betreft is er wel wat veranderd, mijn bovenburen gaan uit elkaar, en dus zal Judith het alleen kopen, wat het natuurlijk voor haar zwaarder en moeilijker maakt. Maar ze heeft een goede buurvrouw he(al zeg ik het zelf!!!) De rollen kunnen eens omkeren he, nu kan zij naar hier komen als ze zich eenzaam voelt. Net als bij Nazha, daar zijn de rollen nu ook omgekeerd. zij blijft thuis, en ik ga werken, vroeger kwam zij hier langs , nu ga ik bij haar langs. grappig hoe het leven van ne mens in 1 2 3 kan veranderen.
Ooooh ik kijk al uit naar zaterdag, dan ga ik weer naar het land, in schriek. Het vreemde is, ik doe mijn job bij proximus heel graag, maar vorige keer toen ik naar het land geweest was voelde ik heimwee, en had ik ineens geen zin meer om te gaan werken. Nu ondertussen heb ik het een beetje kunnen relativeren, en weet ik dat het ook fijn is om te werken, en dat dan de ontspanning op het land eens zo fijn is. Vandaar dat ik dus nu zaterdag weer mee ga, en er is s'avonds dan ook nog eens een feest voor de verjaardag van Martine en Frank. Het belooft weer heel leuk te worden.
ik was deze week niet zo goed, ik had last met m'n ademhaling. omdat ik niet volgende week heel de week thuis wou zijn, nam ik een halve dag verlof om naar de dokter te gaan en wat uit te rusten. ik wou nl volgende week niet de rest van m'n opleiding voor het werk missen. dus ging ik op de middag naar huis en kort na de middag naar de dokter. blijkt het een mengeling te zijn van een bronchit met een zware allergische en astmatische reactie te zijn. nu dat laatste kunnen ze niks aan doen voor de bronchit genezen is. dus nog even afzien.
maar ja in ieder geval, ik ging na de afspraak met de dokter dus naar de apotheek om de medicijnen te halen die ze had voorgeschreven. ik stond daar en de puffer die de dokter had voorgeschreven kon ze me niet geven, maar ze zou eens horen bij de apotheek om de hoek en die had hem wel. dus ze zei ik zal hem even halen voor u. dus ik stond daar te wachten en kwam er daar een jufrouw binnen met een kinderwagen en een kindje aan haar arm. ik keek haar aan en herkende haar meteen. Cathérine. catherine van felix, ja... ik keek en keek nog eens en ondertussen was de vrouw van de apotheek terug. ze was tegen mij bezig over hoe en hoeveel, maar ik hoorde er niet veel van. ik was maar steeds aant kijken en aan't luisteren, en op een bepaald moment zei ik: Cathérine??? en ze keek. en zei: Martine...??? we vlogen elkaar om de hals het was hartelijk en warm...... zoooooooo lang geleden..... meer dan dertien jaar!!! ze is ondertussen al 11 jaar getrouwd met bokul. een hele lieve man. ze heeft een zoontje van zes en een dochtertje dat nog geen jaar is. we praatten in sneltempo en wisselden telefoon nummers uit. we spraken af om met elkaar te bellen. hmm ik kijk er al naar uit.....
Gisteren namiddag zoals gezegd naar Schriek geweest om op het land te gaan werken. In de voormiddag was het grauw en grijs, en ik dacht ooohh neen dat wordt niet leuk! Maar het tegendeel was waar. Tegen de tijd dat we vertrokken was het zonnetje van de partij, en was het best nog gezellig. Met de wagen vol geladen met het verschriekelijk bio team ;-) vertrokken we richting Schriek. Eerst gingen we nog langs booischot, om Alexander op te halen, en bleek dat ik daar vlakbij nog gewoond had.
Daar aangekomen was het even onwennig omdat Frank en Martine er blijkbaar niet waren. Maar dankzij de reeds vergaarde kennis van Stef , Nazha en Michel, konden we toch al gauw aan de slag. Frank had ook een paar instrukties achter gelaten, en dat hielp ons ook al aardig op weg.
We zijn in twee teams begonnen eentje in de serre en eentje buiten. Buiten hebben we het eerste bed al aardig verder opgekuist. en we hebben ook een klein eikje gered van de mesthoop. We plantten het naast een van de anderen die er op het terein staan.
We konden ook nog enkele verstopte pompoenen oogsten. En van reuma zullen we de eerste dagen ook geen last hebben. Er stonden aardig wat netels, en ze waren niet echt zacht. Michel en ik hadden handschoenen aan, maar de netels prikten er los doorheen. De eerste pijn was verschrikkeleijk, maar enkele minuten later was het eigenlijk nog redelijk welkom, ik kreeg er warme handen van, ondanks het feit dat het toch wel redelijk koud was.
Later bekeken had ik eigenlijk nog spijt dat ik er niet een deel geplukt had om soep van te maken, mijn mama deed dat vroeger ook, en dat is best wel lekker en nog gezond ook!
Na een tijdje gingen we de kinderen terug halen van het attelier, waar ze zich nog heel goed geamuzeerd hadden en nadien hebben we in de serre verder gewerkt. Het volledige rechter bed hebben we proper gemaakt, en geoogst wat er te oogsten viel, de boontjes opgekuist en geoogst, een hele mand vol augurken en een hele hoop kruiden zoals peterselie en pijpajuintjes konden we ook nog meenemen.
Toen het te donker werd om nog verder te werken hebben we alle spulletjes en oogstgoed bijeen genomen en zijn we naar de wagen terug gekeerd, net op dat moment kwamen Frank en Martine thuis. Zodat we de avond knden afsluiten met een fijne babbel, en nog wat info onden delen. Martine en Frank nodigden ons ook uit voor het verjaardagsfeest van hen beiden binnen 14 dagen.
Het was een fijne dag en ik denk dat ik voor velen spreek als ik zeg dat het vermoeiend maar rustgevend was en ons een voldaan gevoel heeft gegeven
vanmorgend heel vroeg opgestaan, ik was al om half zeven op. ben jerry naar zijn werk gaan doen, omdat ik de wagen wou gebruiken om straks naar schriek te gaan met het verschriekelijk bio team. nadien mijn nederige stulpje nog wat aan kant gezet en opgeruimd. Toen begon ik terug te denken aan de voorbije periode en ontdekte dat ik eigenlijk al veel tegenslag heb gehad in mijn leven, maar dat ik de laatste twee jaar toch wel veeeeeel verbeterd ben, en echt wel veel geluk heb gehad!
ik was aant denken aan twee jaar geleden toen ik hier ben komen wonen, hoe mijn appartementje er toen uit zag en hoe het er nu uitziet. wat ik ondertussen allemaal heb meegemaakt en veranderd heb. je houdt het niet voor mogelijk! het ging (en zal nog zo gaan) soms van hipper aktief, over verdrietig en dolgelukkig, naar de kalmte zelf en dat allemaal op een paar uur tijd!
het vreemde is dat ik dat op de moment zelf niet ervaar, maar pas nadien merk.
mijn appartementje was nog niets toen ik erin kwam, en is stillekes aan met de hulp van vrienden en familie uitgegroeid tot een echt gezellig stulpje. we hebben er heel hard in gewerkt en dat zal er nog niet op beteren! want onlangs stond het te koop, en dankzij heel wat hulp van verschillende aard, heb ik de mogelijkheid gekregen om het te kopen. nu de koop is nog niet rond dus daar houd ik jullie nog van op de hoogte. vorige donderdag ben ik het krediet onderzoek gaan laten opstarten. dus binnen de tien dagen heb ik antwoord.
ik ben ook heel blij dat tim en judith hier boven blijven wonen, en heel erg benieuwd naar de nieuwe mensen van onder mij en van helemaal beneden! we branden kaarsjes op de goede afloop, en op het feit dat we hier goede buren krijgen. ik houd jullie op de hoogte
nu ga ik me klaarmaken om op het land te gaan werken in schriek;-) daar volgt ook nog een verslagje van
Beyond the shadows of the sun Where countless alien realms are hung The lord of earth reached out in dread To claim his tribute from the dead His horn sounds out his warning cry The wild hunt thunders across the sky.
Mage and Lorelord combine their might To crush the chaos of the night With cunning craft they forge for war The sword of power, Caliburn The Amulet of Evermore, The Wraithbane, rod of lore. Upon a bier of burning gold They set the cup of power untold.
Before the radiant host they fly To chasms deep below the sky Within the crystal Isle of Glass The destiny of men must pass. The earth is rent as powers collide, Victors and vanquished sealed inside. Warriors, Lorelords, all are gone - Lost, entombed in Avalon.
It doesnt interest me what you do for a living. I want to know what you ache for and if you dare to dream of meeting your hearts longing.
It doesnt interest me how old you are. I want to know if you will risk looking like a fool for love for your dream for the adventure of being alive. It doesnt interest me what planets are squaring your moon... I want to know if you have touched the centre of your own sorrow if you have been opened by lifes betrayals or have become shrivelled and closed from fear of further pain.
I want to know if you can sit with pain mine or your own without moving to hide it or fade it or fix it.
I want to know if you can be with joy mine or your own if you can dance with wildness and let the ecstasy fill you to the tips of your fingers and toes without cautioning us to be careful be realistic remember the limitations of being human.
It doesnt interest me if the story you are telling me is true. I want to know if you can disappoint another to be true to yourself. If you can bear the accusation of betrayal and not betray your own soul. If you can be faithless and therefore trustworthy.
I want to know if you can see Beauty even when it is not pretty every day. And if you can source your own life from its presence.
I want to know if you can live with failure yours and mine and still stand at the edge of the lake and shout to the silver of the full moon, Yes.
It doesnt interest me to know where you live or how much money you have. I want to know if you can get up after the night of grief and despair weary and bruised to the bone and do what needs to be done to feed the children.
It doesnt interest me who you know or how you came to be here. I want to know if you will stand in the centre of the fire with me and not shrink back.
It doesnt interest me where or what or with whom you have studied. I want to know what sustains you from the inside when all else falls away.
I want to know if you can be alone with yourself and if you truly like the company you keep in the empty moments.
Deliver me, out of my sadness. Deliver me, from all of the madness. Deliver me, courage to guide me. Deliver me, strength from inside me.
All of my life I've been in hiding. Wishing there was someone just like you. Now that you're here, now that I've found you, I know that you're the one to pull me through.
Deliver me, loving and caring. Deliver me, giving and sharing. Deliver me, the cross that I'm bearing.
All of my life I was in hiding. Wishing there was someone just like you. Now that you're here, now that I've found you, I know that you're the one to pull me through.
All of my life I was in hiding. Wishing there was someone just like you. Now that you're here, now that I've found you, I know that you're the one to pull me through.
