Op mijn twaalf was ik een beetje doof denk ik.
Ik kreeg toen suikerziekte of diabetes, maar ik heb het eigenlijk niet goed gehoord dat ik dat had.
gedurende de twintig jaar die daarop volgde, heb ik niets gedaan dan gevochten!
gevochten tegen mijn emoties, gevochten tegen het feit dat ik
suikerziekte had, gevochten tegen mijn mama en tegen iedereen die rondom
me was.
Ik heb twintig jaar héél hard mijn best gedaan om de uitzondering te zijn die de regel bevestigd!
Alles deed ik om te kunnen leven zonder dat ik te veel moest denken aan het feit dat ik suikerziekte had.
Ik at wat ik wou wanneer ik het wou, en had lak aan alles wat regeltjes waren en of discipline vroeg.
Mijn leven was dan ook één gevecht!
NU een twee tal maand geleden hebben we beslist om echt te proberen
een kindje te krijgen.. wel was de douche effe koud die ik kreeg toen ik
naar het ziekenhuis ging op controle!
Juffrouw als u zo aan kindjes begint is de kans groot dat één van de twee u of uw kindje het niet overleven!
Ik kon wel huilen!!! een baby hebben van mezelf is mijn allergrootste wens!
Ik ben die dag huilend naar huis gereden, ik huilde zo erg dat ik amper zag waar ik reed.
een week later moest ik terug, ze wilden me erg kort opvolgen om me te helpen het goed te doen.
Toen ik daar aankwam moest ik weer heel mijn verhaal doen, ze wisten
precies niet meer wie ik was, en ik had de tranen in mijn ogen daar al!
de dokteres was hard, maar het was nodig! ze zei dat ik even moest
doen of ik nog nooit suikerziekte had gehad, en dit het begin was...
maaaan daar had ik nu net geen zin in!
alles op uur en tijd doen, al mijn eten afwegen en opschrijven wat mijn waarden zijn, wat ik eet en wat ik doe.
ik ben de hele dag bezig met eten maken, eten wegen afwassen opschrijven en opnieuw beginnen...
Toen ik die dag na dat tweede consult thuis kwam belde ik mijn
buurvrouw(beste vriendin) op, en zei: J. Ik heb net te horen gekregen
dat ik suikerziekte heb! ze zei: je hebt dat toch al jaren?
ik: Ja maar ik wist het eigenlijk nog niet zo goed.
zei: ah acceptatie....
ik: ja en we praatten nog wat verder.
nu doe ik het al een aantal weken echt zoals het hoort!
Ik vind van mezelf dat ik het goed doe, maar ik wordt er wel wat nukkig van.
en ik ben erg moe, maar ik doe het voor onze toekomst! voor ons kindje!
laten we hopen dat het dan ook lukt!
Op momenten als deze is het vaak erg moeilijk om de juiste beslissingen te nemen. Ik ben bezig met mijn voorbereidingen voor onze trouw en dan denk je aan alles en iedereen. Ik wil al de mensen aanwezig die iets betekenen voor mij. Ik wil mijn familie erbij en ik wil liefst dat die allemaal samen overeen komen! Ik weet echter dat er veel mensen nogal wat moeilijkheden hebben met elkaar, en ik wil niet dat dat uitmond in ruzies of spanningen. Het moeilijkste va al is goed doen voor mijn mama.... Logisch zeker? moeder dochter.... is vaak erg moeilijk he. Mijn mama is en blijft mijn mama en ik heb heel veel respect voor haar. heel veel want wat zij verwezenlijkt heeft... Ik kan alleen maar hopen dat als ik in zo'n situatie zou komen ik het even goed zou doen als zij. Maar ze maakt het ons niet makkelijk. Zij en haar broer en zus komen niet goed overeen, en daarin is zij de moeilijkste. Ik wil mensen bedanken die voor mij veel betekend hebben, en waar ik op momenten dat ik het heel erg moeilijk had altijd kon op rekenen, maar als ik dat doe dan trap ik mss op haar tenen. Ik weet dat het mijn dag is en dat ik mag kiezen, en dat ik met hen eigenlijk niet zoveel rekening moet houden. Maar dit vind ik erg moeilijk.
Op mijn twaalf was ik een beetje doof denk ik.
