Ik ben even wakker geschud. Ik wist wel dat het belangrijk was,
Maar ik wilde niet in mijn kracht staan. Het was dikwijls zo pijnlijk.
Letterlijk pijnlijk! Het deed echt pijn, mijn spieren waren verkrampt,
Om van mijn geest nog maar te zwijgen. Mijn gezondheid liet te wensen
Over. En mijn biologische klok was volledig ontregeld.
Dag werd nacht, met alle gevolgen van dien, waardoor vooral mijn nachtrust
Het zwaar te verduren kreeg. Ook weer met alle gevolgen van dien.
Het universum, onze gidsen, mijn beschermengel, hoe je het ook wil noemen,
heeft ervoor gezorgd dat ik nu wel moet rusten en in mijn kracht moet staan!
Ik heb de kans gekregen om naar mezelf te luisteren. En mijn lichaam, mijn geest,
mijn ziel, hebben er samen voor gezorgd dat ik tot inzichten ben gekomen!
Ik kan en wil niet verder met mijn leven zoals het was!
Ik wil me niet meer verstoppen achter mijn werk, ik wil weer mezelf kunnen zijn.
Daarom vraag ik nu:
geef mij de kracht, en de mogelijkheden om mezelf te zijn en te blijven in alle
omstandigheden. Rijk me mogelijkheden die me helpen mijn creativiteit te ontwikkelen
en te uiten. Geef me kansen om te veranderen. En geef me moed en daadkracht om
het heft in eigen handen te nemen en er ten volle voor te gaan!
Geef me de mogelijkheid om deze mogelijkheden te zien en te benutten. Zonder vrees!
Ik weet dat het heel moeilijk is om de juiste dingen te vragen, want je krijgt altijd wat je vraagt en wij mensen formuleren onze vragen soms te vaag of niet compleet!
Maar ik vertrouw erop dat het universum me zal geven wat ik nodig heb, en niets meer of minder.
Ik heb al enkele kansen gekregen, en die neem ik !
Ik zal met de komende zeker hetzelfde doen!
Geef me de kracht om vol te houden zoals ik bezig ben en misschien nog iets meer, als dat goed voor me is!
Wat het leven als een elfje gemeen heeft met het leven als een hoog sensitief persoon?
Ik zal het je even uitleggen.
Ik voel me dikwijls als een elfje, ik kan me nog verwonderen over kleine mooie dingen , als het ontwaken van een tuin vol bloemen bv, of een lieve heersbeestje dat de bloemen kriebelt, of een vogel die danst met de wolken aan de blauwe hemel. Ik kan genieten van zachte muziek, of de geuren , kleuren en bewegingen van de natuur! zalig vind ik het om te kijken te luisteren en te voelen, hele kleine ,zacht en mooie dingen aanraken en koesteren.
Verschrikkelijk vind ik het, als de "grote mensen" deze wereld komen storen met hun bulderende auto's , razende bezigheden en oorverdovende muziek! Als ze je zeggen dat je een dromer bent en daarmee niets berijkt.zoals johan verminnen ooit zei in een van zijn liedjes : als politiekers die het testbeeld komen storen, als wolven in een schapenvacht!Erger nog vind ik het feit dat een kind geen kind meer kan zijn, je moet al zo snel zo veel!
Laat ons toch nog even genieten! Zou het niet zalig zijn om allemaal te kunnen genieten , als iedereen terug een beetje respect zou hebben voor zijn medemens, voor de natuur maar bovenal ook voor zichzelf? Is dat eigenlijk niet wat we allemaal willen? als we diep in ons even gaan kijken en luisteren, komen we wel zover en zal het voor iedereen, ook voor ons die het hoog gevoeligzijn niet ontkennen, veel aangenamer vertoeven zijn! want eigenlijk hebben al de mensen op aarde hetzelfde als wij, iedereen neemt waar wat wij waarnemen, maar verdringen het, ontkennen het of zijn zo naar buiten gericht , dat ze het niet merken! Wie is er dan de dupe? is de grote vraag.
dit is een klein beetje wat ik bedoel met leven als een elfje! ik denk dat ik een leven als een elfje of een heel jong kind heb, het is niet makkelijk hoor in een wereld van "grote mensen". maar enorm boeiend en je kan er zoveel mee doen!
Wat je ook voelt, ziet, ruikt, hoort of proeft, laat het zijn, jij bent jij en ik ben ik! wees tevreden met je gave, en leer anderen weer kijken, luisteren, voelen, proeven en horen als een elfje, en zie de verwondering in hun ogen. dit is mijn doel in dit leven!
In de hoop jullie te helpen te steunen, of gewoon er te zijn, wens ik ook jullie een aangename tijd hier en elders!
Ik zag in de spiegel, en alles werd ineens zo fel verlicht! Het deed pijn aan m'n ogen, zo fel was het licht.
Toen m'n ogen wat gewend waren, zag ik een wezen staan. Ze was oogverblindend mooi, zo mooi dat ze onmenselijk leek. Ze droeg een lang wit gewaad, en haar aura straalde alsof ze licht gaf! Helder hemelsblauw licht. Haar zilver goude haren vielen speels in lokken over haar schouders. een wondermooie verschijning! Ze straalde liefde, warmte, en genegenheid uit! Het gaf me een bijzonder gevoel!
De gedaante sprak niet tegen mij, en ze leek niet in het minste op iets menselijk, het was gewoon een gevoel. Het gevoel dat ik daar stond. Niet nu, Niet vroeger, waneer dan wel???
(de gedaante) Ik stond in een bijzonder mooie en rustgevende omgeving, en was omringd door honderde kleine en minder kleine wezentjes. Je weet wel als in de sprookjes!
Er waren er die vlogen, kropen, en anderen die gewoon wandelden! Ze zagen eruit als trolletjes, elfjes, vlinders, gnomen, eentje zag eruit als een aap! Maar allen hadden ze eenzelfde kenmerk! Ze hadden geen van allemaal een aangezicht, of ik kon het alleszins niet zien!
Ik daarentegen (de wondermooie figuur, ja zeg ik graag he)had het fijnste gezichtje dat je ooit gezien hebt. geen enkel rimpeltje, geen trekjes, of tekenen van welke negatieve aard ook!
Links van mij, was een waterval van het helderste sprankelende water dat je ooit zag! Het viel met alle elegantie naar beneden, en leek wel uit de hemel te komen. Rechtstreeks van de engelen afkomstig. Ik hoefde er niet aan te voelen, of van te proeven, of contact mee te hebben in welke vorm dan ook, om te weten dat het het zuiverste, frise en verkwikkendste water ooit was !
De oevers van het meer waar de waterval in uit kwam, was begroeid met de mooiste en welruikendste bloemen. Ze hadden de meest merkwaardige vormen, en leken in geen opzicht op de planten die ik kende van in de aardse wereld!
Er was een pad, bezaaid met heerlijk zacht, warm, en parelwit zand! Het eindigde in het meertje! Ik liep naar het meertje en schepte met m'n hand een beetje water om te drinken. Het ging bijzonder makkelijk, er lekte geen druppel uit mijn hand, en ik dronk. Het gaf me een uiterst fris gevoel, alsof en een beekje naar mijn binnenste vloeide met heerlijk fris, zacht bruisend, water! Mijn dorst was onmiddelijk gelest. Ik sprankelde wat over mijn gelaat, en het was of er een frisse wind waaide die me onmiddelijk verkoelde, en m'n vel ging er van schitteren. Ik voelde me enorm goed, en wilde er even in baden. als het nu al zulke effecten had, wat zou dat dan teweeg brengen?
Plots kroop er een van de wezentjes op mijn schouder, en er kwam een vreemd gevoel in mij op, een ongemakkelijk gevoel,licht beklemmend. mijn ademhaling ging iets sneller, mijn hart sloeg wat sneller, en ik kon niet helder meer denken! het was twijfel! Zou ik dit wel doen?
Het leek wel een kleine elf, met zijdeachtige vleugeltjes, en hele lange armpjes en beentjes! Terwijl ik ernaar keek, en werkelijk aandacht aan schonk, luisterde naar de gevoelens van dit wezen, eerder de gevoelens dat dit wezentje mij gaf! keerde de rust in mijzelf terug! En eens ik het erkend had, ging het elfje gewoon terug van mijn schouder. Met het weggaan van het elfje, was ook de twijfel volledig weg! Ik kon nu met een gerust gevoel, geweten en hart, het meer in!
Ik voelde mij geruster dan ooit en ging zonder twijfel het meertje in! Zodra ik er goed en wel in stond. kreeg ik een ander vreemd gevoel! Ik kon geen woord meer uitbrengen, een krob in m'n keel zorgde daar voor! En mijn hart leek wel in een gareel te zitten! Het bonsde in mijn keel. Tranen, liters tranen, mijn ogen brandden, ik kon ze niet stoppen! Ze bleven stromen. Het leek of het water steeg! Het steeg tot aan mijn hoofd, ik kon nauwelijks ademen! Toen besefte ik dat het verdriet was, verdriet voor onverwerkte gebeurtenissen uit het verleden . (mijn aardse verleden). Zodra ik dit besefte, zakte het water en verdween de drang om te wenen. Het gaf me een voldaan en warm gevoel!
Toen besefte ik dat elk wezen dat rond me was, alles in mijn omgeving , een gevoel was, een emotie! En tewijl ik dit besefte, sprong er een wonder mooi vlinder achtig wezentje op mijn hoofd! het gaf me een heelijk, warm en liefdevol gevoel! Een tinteling die tot in mijn tenen ging. Deze bracht me geluk, en ik dacht, heerlijk, vanaf nu bepaal ik lekker zelf welke emotie ik toelaat! Dit is mijn lijf, dit ben ik en ik bepaal welk wezen erop komt en welk niet! welke emotie er toegang krijgt en welk niet!
Toen ik dat dacht, kwam het aapachtige wezen mijn richting uit! Ik dacht, jij niet hoor! Want ik besefte dat hij de angst was!
Ik gaf hem een hand, en van die dag, van dat moment, is angst geen bedrijging meer, hij krijgt ook geen macht meer over mij, we lopen samen door het leven, vol kleur, en vol emoties!
gisteren ben ik begonnen met een healings proces van 21 dagen.
de eerste keer dat ik met lichtmeesters in contact kwam, en het was intens, maar heerlijk. het thuiskomen in je eigen lichaam, en dan die liefde en kennis doorgeven uit liefde en in vertrouwen. dat voelt zo heerlijk aan!
ik heb het altijd moeilijk om mijn eigen energie te laten stromen en om te stralen, maar gisteren ging het als vanzelf! mss waren het de meesters, die me hielpen , maar het was vooral omdat ik vanuit liefde ook tegelijk kon geven!
het is bijzonder dat tewijl je aan een ander geeft je jezelf toch ook healt!
vandaag begin ik aan de zelfhealing, en dat duurt 21 dagen!
ik heb mezelf voorgenomen om er een dagboekje over bij te houden , het zou heftig kunnen worden, maar uiteindelijk zal ik er sterker van worden! en ik vertrouw erop!
eerst stelen ze mijn gsm, fantastisch toch? nu kunnen ze mij niet meer storen, rust en stilte.
en volledig afgesloten van de sociale wereld!
dan ga ik naar de dokter en die vertelt mij dat als ik nog even zo door doe , ik geen zes maand meer te leven heb, dat ik moet rusten, en rusten en rusten! tof nog meer rust en stilte! en nog meer isolement!
en tot overmaat van ramp , vertelt tawnyn mij dat hij mij moet laten gaan, want dat hij weg moet, en dat hij mij anders alleen maar zou meesleuren in zijn ongelukkig zijn!
nog toffer! nog minder sociale contacten. mijn enige plekje waar ik tevreden en relaxed was, die ene persoon die toch wel om me gaf, dat bijzondere gevoel van iemand te zijn!
wist niet wat het was , wou niet opstaan, wilde niet lezen, gewoon niets ging me af!
tot ik plots naar het houtwerk keek in m'n kamer. ik lag daar zo naar te staren en ik kon m'n ogen er niet meer af houden.
twee ogen, net als van een kat , zo misterieus, keken mij aan. ik begreep het even niet, had ik dit nooit eerder gezien? hoe kan zoiets, jaren al slaap ik in die zelfde kamer en nooit had ik die ogen gezien.
ik kon niet ophouden te kijken, en begon precies te dromen, wist niet goed wat te doen, maar kon ook niet zo veel doen. ik kon enkel kijken, plots had ik het gevoel of ik niet alleen was, het was of er honderde wezens in mijn richting keken.
en geloof me of niet , maar elk plekje op het hout , leek op een oog. een oog dat in mijn richting keek.
ik had geen angst, neen in tegendeel, het gaf me een warm en vredig gevoel.
voor de rest van de dag heb ik liefde gegeven aan iedereen die het kon gebruiken,
in het bijzonder mijn vriend.
en toen ik s'avonds mijn space chekte las ik dat het vandaag een bijzondere dag is!
Ik heb een jaar gewerkt als opvoedster in een tehuis voor oudere mentaal en fisiek gehandicapte mensen.
ik moet eerlijk zeggen ik was daar de opvoedster, maar die mensen hebben mij meer opgevoed dan ik hen!
ik heb geleerd dat er zoveel meer is in het leven, dat je ook kan genieten van kleine dingen! dat het niet altijd om presteren draait, en dat uiterlijk vertoon meestal maar schijn is!
ze hebben mij geleerd om anders naar het leven en de wereld rondom mij te kijken. ze leerde me de keline dingen te zien, ik begon details te merken die ik voorheen nooit had gezien, ik keek door een volledig andere bril naar de wereld en de mensen rond mij!
ze leerden mij wat dankbaarheid is , en wat onvoorwaardelijke liefde is.
en dat dit niet wil zeggen altijd maar knikken en slikken, maar gewoon jezelf zijn en aanvaarden , wat je bent , wie je bent en hoe je bent!
maar ook de andere aanvaarden zoals die is , hoe die is en wat die ook doet!
dat het niet draait om wat je doet maar hoe en waarom je het doet!
ze leerden mij dat je geen groote dingen moet doen om heel groots te zijn!
ze leerden mij enorm veel heel waardevolle dingen!
ik probeer om die dingen zoveel mogelijk in de praktijk om te zetten , en in de maten van het mogelijke door te geven aan iedereeen die het maar wil weten!
hoe hard ik ook mijn best doe,het lijkt me niet te lukken. het blijft maar duren, en gaat steeds maar door.
de gedachten blijven maar komen, en blijven me bezig houden.
zelfs nu! nu ik gelukkig ben , en eindelijk een beetje rust kan vinden, niet enkel in mij maar vooral ook rond mij.
ik weet , mijn gevoel verteld me dat, dat dit goed is, maar m'n verstand probeert roet in het eten te gooien. mijn gevoel heeft me nog niet dikwijls in de steek gelaten. ik heb er altijd al op kunnen vertrouwen. en als ik dat niet deed, was het dik fout!
maar dit wetende kan het toch niet zo moeilijk zijn om gewoon m'n gevoel te volgen, en niet naar die blabla te luisteren. waarom blijft het dan zo moeilijk!????
ik heb ooit in school een bespreking moeten doen, van een nederlandstalig liedje.
de tekst ervan sprak mij zo erg aan dat het altijd is blijven hangen!
het is een liedje van johan verminnen.
soms soms heb ik zin om weg te gaan uit dit land van duivenmelkers van strevers met hun maatpak aan, die halve waarheden vertellen soms heb ik zin om weg te gaan, om andere zeeën te bezeilen, maar 'k laat mijn koffer altijd staan en gun het voordeel aan de twijfel. soms heb ik zin om weg te gaan als ik die onzin moet aanhoren, van wolven in een schapenvacht die het testbeeld komen storen. soms heb ik zin om weg te gaan, als naast het eitje bij 't ontbijt een briefje met een ruitje staat dat onheilspellend naar me kijkt. soms heb ik zin om weg te gaan uit dit land van mist en regen waar de kerk pal in het midden staat voor wie zijn kop uitsteekt wind tegen. soms heb ik zin om weg te gaan als fascisten hier heel dreigend als soldaten in de houding staan om toch nog hun gelijk te krijgen. als ik in een lange stoet van mensen vecht voor een verloren zaak en dan spreek ik niet van grenzen. soms heb ik zin om weg te gaan als ik lees tussen de regels dat de waarheid weer eens werd verdraaid en de werklijkheid verzwegen soms heb ik zin om weg te gaan om een andere koers te kiezen om mij op de wijde oceaan in de golven te verliezen soms heb ik zin om weg te gaan om andre zeeën te bezeilen maar 'k weet niet waar ik heen moet gaan dus ik blijf maar en ik twijfel
deze schreef ik niet zelf, maar ik vond hem geweldig!
Hij kwam op de aarde, om te doen wat hij wilde doen. Maar toen hij op de aarde kwam, was hij vergeten wat hij kwam doen. Hij merkte al gauw dat hij allemaal moeilijke dingen tegenkwam. Hij werd daar boos en verdrietig van. Hij zei: ik wil dit niet. Ik kwam hier om mooie dingen te doen, al ben ik vergeten wat dat was. Deze moeilijke dingen Wil ik niet! Hij ging zo Op in de moeilijke dingen en zijn eigen verdriet, dat hij vergat te Kijken. Hij vergat te kijken naar de Bomen. Hij vergat te kijken naar het blauw van de Lucht. Hij vergat te kijken naar de vogels in de bomen. Hij vergat te kijken naar het Wit van de wolken. Hij zag alleen nog maar pijn en verdriet. En moeilijke dingen.
Toen verscheen er een Grote Engel. De Grote Engel zei: Dag lieve Kleine Engel. Hoe gaat het met jou? De Kleine Engel zat voorovergebogen, zijn vleugels hingen op de grond. Hij keek niet eens op naar de Grote Engel. De Kleine Engel voelde zich moe. Moe van alle moeilijke dingen. Moe van alle pijn. Moe van alle verdriet.
Oh, goed, zei de Kleine Engel, zonder op te kijken. De Grote Engel ging naast de Kleine Engel zitten en zei: vertel mij jouw verdriet. De Kleine Engel vertelde; mijn ouders zijn gescheiden, zij maken ruzie. Ik zit op school, ik moet leren, maar ik Weet al zo veel. Ik wil spelen en genieten, maar ik weet niet meer hoe. Ik ben verdrietig. Ik ben boos. Ik wil dit niet. Ik heb het zo moeilijk. Het doet pijn. Ik wil dit niet meer. Ik wil terug naar de Hemel.
De Grote Engel sloeg zijn vleugels zacht om de schouders van de Kleine Engel, en de Kleine Engel huilde, dikke tranen van verdriet. Toen zei de Grote Engel: Maar lieve Kleine Engel kijk nou eens om je heen zie je de mooie bomen niet? Ja, zei de Kleine Engel, ik zie ze, maar hij keek helemaal niet, zo verdrietig was hij.
Kijk nou eens, zei de Grote Engel, kijk nou eens naar de bomen. Kijk eens naar het blauw van de lucht. Kijk eens naar het wit van de wolken. Kijk eens naar de vogels in de bomen. En de Kleine Engel keek. Hij zag bomen, met daarachter een mooie blauwe lucht. In de blauwe lucht waren witte wolken. In de bomen zaten vogels. Hij keek opzij. Naar de Grote Engel. Hij zag een Lief en Vriendelijk gezicht. Uit de prachtige blauw ogen straalde Liefde. Kleine Engel keek, en zag de schoonheid van Grote Engel.
De Grote Engel keek naar de Kleine Engel. Hij kuste de Kleine Engel en vroeg: wat kwam je nou eigenlijk doen hier op aarde? De Kleine Engel zei: ik ben het vergeten. Ik ben zo boos en verdrietig. Ik vind de dingen zo moeilijk. Ik kijk niet meer. De moeilijke dingen zijn lessen, zei de Grote Engel. Lessen die je wilde leren. Jij vindt ze zo moeilijk, dat je vergeet waarom je op aarde bent gekomen. Je bent zo opgegaan in je verdriet en in je pijn, dat je niet meer weet waarom je naar de aarde toegekomen bent.
Nu weet ik het weer, zei de Kleine Engel, ik kwam om mijn lessen te leren en om daarna mijn lessen te vertellen. Aan iedereen die het horen wil. Om te vertellen wat ik weet. Om te vertellen over God. Over de Engelen. Over Liefde.
De Grote Engel sloeg zijn vleugels zacht om de Kleine Engel heen en zei: ik ben Altijd bij jou. Ook als er moeilijke dingen zijn. Jij bent nooit alleen. Vraag mij maar als je het moeilijk hebt. Ik ben er direct. Vertel mij maar als je het fijn hebt. Ik zal er zijn. Ik ben altijd bij jou en zal er altijd zijn. Ik heb jou lief en zal dat altijd liefhebben.
Toen de Grote Engel klaar was met vertellen, legde hij de slapende Kleine Engel, terug in zijn bedje en zei: ik heb jou lief, altijd. En de Grote Engel gaf de Kleine Engel een kus en zei: slaap zacht, Kleine Engel. Ik heb jou lief. Voor altijd.
Al jaren schrijf ik heel veel van m'n gedachten en emoties neer. Eerst in schriftjes en nu deels op papier en deels hier op het net.
Het geeft mij een gevoel van tevredenheid. Het is net alsof er altijd wel iemand is die naar je luistert, al was het maar het papier. Net of je het een goede vriendin toevertrouwt. Nooit zal ze het vergeten. Nooit zal ze het verder vertellen, als je vraagt om een geheim te bewaren. Het brengt verlichting en opluchting. Je kan alles zeggen, zonder vrees voor comentaar. Zonder angst voor oordelen. gewoon heerlijk jezelf zijn. Het papier(of het net) is een van de weinige plaatsen waar ik volledig mezelf kan zijn. Het geeft mij een heerlijk en vertrouwd gevoel.op papier nog meer, kan ik volledig zonder schroom, zonder angsten, zonder twijfels mezelf zijn en alles zeggen wat ik in het dagelijkse leven niet altijd kan , durf of wil!
Het is voor mij een vorm van ontspanning. niet alleen als bezigheid, maar het geeft mij de kans om mijn gedachten even stil te zetten. alles wat ik heb opgeschreven, mag uit mijn hoofd. Alles wat op papier staat, moet ik niet meer onthouden. het staat op papier vereeuwigd, dus het hoeft niet langer in mijn hoofd te zitten! het bied de kans aan andere zaken om in mijn hoofd te komen, of gewoon even mijn hoofd leeg te maken. en even rust en ontspanning in mijn gedachten te creéeren.
ik ben heel erg een gevoels mens, mijn gedachten beinvloeden dan ook heel erg mijn emoties. daarom is het ook erg handig om die af en toe even op papier te zetten zodat alles in mij even tot rust kan komen! Als ik dan door eerlijk en open te zijn, (vooral dan op het net) anderen kan aanzetten om dat ook te doen, of anderen kan helpen door her-innering, of ervaringen te delen, dan help ik daar nog anderen mee ook. Dat geeft me een extra goed gevoel.
Ik heb dikwijls moeite om negatieve emoties te tonen. In mijn schrijven kan ik dat wel. verdriet, boosheid, en heel emotionele gedachten kan ik veel beter schrijven dan zeggen. Veel mensen denken als ze mijn space lezen , of wat ik schrijf, dat ik een heel negatieef iemand ben, maar als je me beter kent weet je dat dat helemaal niet zo is.
ik ben smartje, het eeuwig goedlachse elfje. Dat dansend door het leven gaat , en door niets of niemand klein te krijgen is!
ik weet niet wat me bezield, maar iets in mij maakt mij enorm emotioneel.
ik kan het ene moment uitgelaten van plezier, genieten van alles rondom mij, van gevoelens, van tederheid, van alles wat rondom mij is, ja soms zelfs van mijn gedachten!
enkele seconden later , denk ik aan iets en slaat het helemaal om! ben ik de bitterheid zelve! is alles tevergeeefs en kan niets me opvrolijken.
het is nog vreemder dat het niet enkel mentaal is, maar het slaat echt op m'n gestel.mijn ademhaling is volledig de kluts kwijt, mijn hartje raast dan als zot, en mijn hoofd staat dan op springen!
ik wil echt werken aan m'n goede voornemen, of creatie, of noem het wat je wil, maar mijn hoofd speelt me parten.m'n ego! mijn jepper!
de beste remedie hier tegen kwam van tawnyn(eigenlijk zei een vriend van hem dat ooit tegen hem) maar die is geweldig!
don't listen to de blabla in your head!
ma ja doe het maar he! is zo simpel ni!alhoewel! moet je eens proberen! stel je voor dat de blabla, de ratelende gedachten molen een manneke is, een figuurtje, geef het een vorm, en een naam. en als je merkt dat het weer bezig is , zeg je dat manneke, stop n eens even. ga zitten en zwijg effe! en je zal zien, het zal stoppen, probeer het maar eens!
behandel het manneke wel liefdevol, en respectvol, een beetje zoals je met een kindje zou doen! het leert snel, maar vraagt tijd!
hihi, hoor mij hier bezig! ik kan het wel goed uitleggen he!
vanaf vandaag, vanaf deze moment, vanaf het nu moment. laat ik niets of niemand nog mijn geluk verstoren of bepalen.
de enige die me nog ongelukkig kan maken ben ik zelf, ik kies vanaf vandaag voor een gelukkig en plezierig leven.
ik ben niet ongelukkig meer door wat anderen me zeggen of doen. ik ben enkele nog ongelukkig als ik mezelf toelaat ongelukkig te zijn, en in de mate dat ik ongelukkig wil zijn.(niet al te erg en veel dus).
als mensen denken me ongelukkig te moeten maken, is dat hun probleem! ik kan het me niet meer aantrekken! ik mag het me niet meer aantrekken, en als ze dan boos zijn hebben ze twee keer werk, ee keer om boos te worden en dan om weer terug goed gezind te worden.
iedereen heeft de keuze om te leren en te ervaren wat en hoe die wil, ik ook, en ik kies er voor om in alle plezier en geluk te leren.
ik kan niet beloven dat ik dit altijd even goed zal doen, maar het feit dat het hier staat en dat anderen het lezen, kunnen ze mij erop wijzen en kan ik het herlezen, en herlezen.
de mensen waar ik om geef, die ik het liefst in mijn omgeving heb, ziijn zo ver weg. ok ik kan met ze praten en smsen , ik kan contact met hen hebben.maar ze zijn zo ver weg. zo onberijkbaar ver weg.
op momenten als vandaag slaag ik er dan ook niet in om ander contact te maken met hen dan verbaal kontakt! en jammer is dat! want ik verlang zo naar dat begrip, die genegenheid, dat...
ik raak helemaal overstuur. ik barst in snikken uit en kruip weer in mijn hoekje! in m'n hoekje, waar ik veilig ben. het enige plekje waar ik momenteel rust vind. ik trek me terug en begin te tekenen. de mooiste creaties komen boven! met de tranen in m'n ogen en een heel klein hartje, maak ik de mooiste dingen! ik ben tevreden met m'n werk.
trots en weer een beetje in normale toestand, toon ik het aan de buitenwereld, blijkt dat ze het niet eens zien. ze zien niet wat ik maak, ze hebben geen komentaar, niets gewoon!!!niets, niets, niets!!!
dan geef ik mezelf maar een dikke proficiat, en een oscar voor het beste werkje ooit! mooi gedaan meid, sjiek, !
oooohhh, wat ben ik zielig!
neen da's niet waar, hoe kan ik nu verwachten dat anderen waarderen wat ik doe als ik dat zelf niet doe! mss ligt het wel aan mij! mss zie ik gewoon niet dat ze het eigenlijk wel waarderen.
pech, de tranen staan alweer in m'n ogen! mss tijd om nog eens wat te maken!
vroeger kon ik perfect toneel spelen. ik deed de mensen lachen en deed dat zelf ook constant.
ik heb altijd een masker opgehad , ik was altijd vriendelijk en lief, ik lachte en was het zonnetje in huis. maar diep in mij zat er een wezentje dat zich niet begrepen voelde! dat zich heel eenzaam en klein voelde, dat niet gewaardeerd werd om wat ze deed! dat niet eens opgemerkt werd, hoe ze ook haar best deed!
ze wilde naar buiten komen, en gewaardeerd worden, ze wilde laten zien wat haar mogelijkheden waren en deed dat ook, in het begin een beetje schuw , maar ze werd er beter in. ondanks al de moeite die ze deed , zag niemand haar zoals ze was!
niemand merkte haar gaven, en niemand zei , wauw, wat een mooi wezentje!
toen kroop ze in haar schulpje terug, en ze kreeg het moeilijk met de mensen, ze kon ze niet meer verdagen, en was verdrietig in hun bijzijn.
nu zit ze heel vaak heel alleen in een hoekje, ergens waar niemand haar kan zien! waar ze rust heeft en kan zijn wie ze is , zonder gekwetst te worden.
niemand die ziet wat een mooi wezen ze werkelijk is, niemand die weet wat ze allemaal kan, niemand die weet hoe of wie ze is!
sommigen denken haar te kennen, maar niemand weet wie ze werkelijk is!
dit is een wezentje dat diep in mij zit, en hunkert om naar buiten te komen, en gewaardeerd te worden , gezien te worden en aanvaard te worden , maar bovenal, geliefd te zijn!
ben ik echt zo onvriendelijk, en onbeleefd, doe ik dan iedereen pijn? lijkt wel of ik geboren ben om mensen pijn te doen, niet fysiek, maar met woorden. blijkbaar zeg ik heel dikwijls dingen die verkeerd aankomen, en dat enkel door open en eerlijk te zijn! maar mensen nemen wat ik zeg steeds weer verkeerd op! ben ik dan niet duidelijk?
als ik neen zeg, dan verstaan ze mij niet en doen ja, als ik zeg ik voel me niet goed, denken ze dat ik stervende ben! als ik zeg ik wil dit of dat, blijkt naderhand dat ze dat niet verstaan of gehoord hebben.
of beeld ik het mij in dat ik die dingen zeg? mss is het dat, ik denk dat ik het duidelijk zeg , maar zeg mss niets of iets anders dan wat ik denk gezegd te hebben! wow dit gaat te ver!!!
ik zeg dingen die mensen kwetsen, zonder dat ik het zelf weet! waarom???
ik wil dit niet, ik doe mijn uiterste best om vriendelijk en beleefd te zijn. ik ben hoffelijk, en aardig, en toch blijkt steeds weer dat het anders uitdraait!
)had het fijnste gezichtje dat je ooit gezien hebt. geen enkel rimpeltje, geen trekjes, of tekenen van welke negatieve aard ook!
).
