wist niet wat het was , wou niet opstaan, wilde niet lezen, gewoon niets ging me af!
tot ik plots naar het houtwerk keek in m'n kamer. ik lag daar zo naar te staren en ik kon m'n ogen er niet meer af houden.
twee ogen, net als van een kat , zo misterieus, keken mij aan. ik begreep het even niet, had ik dit nooit eerder gezien? hoe kan zoiets, jaren al slaap ik in die zelfde kamer en nooit had ik die ogen gezien.
ik kon niet ophouden te kijken, en begon precies te dromen, wist niet goed wat te doen, maar kon ook niet zo veel doen. ik kon enkel kijken, plots had ik het gevoel of ik niet alleen was, het was of er honderde wezens in mijn richting keken.
en geloof me of niet , maar elk plekje op het hout , leek op een oog. een oog dat in mijn richting keek.
ik had geen angst, neen in tegendeel, het gaf me een warm en vredig gevoel.
voor de rest van de dag heb ik liefde gegeven aan iedereen die het kon gebruiken,
in het bijzonder mijn vriend.
en toen ik s'avonds mijn space chekte las ik dat het vandaag een bijzondere dag is!
Ik heb een jaar gewerkt als opvoedster in een tehuis voor oudere mentaal en fisiek gehandicapte mensen.
ik moet eerlijk zeggen ik was daar de opvoedster, maar die mensen hebben mij meer opgevoed dan ik hen!
ik heb geleerd dat er zoveel meer is in het leven, dat je ook kan genieten van kleine dingen! dat het niet altijd om presteren draait, en dat uiterlijk vertoon meestal maar schijn is!
ze hebben mij geleerd om anders naar het leven en de wereld rondom mij te kijken. ze leerde me de keline dingen te zien, ik begon details te merken die ik voorheen nooit had gezien, ik keek door een volledig andere bril naar de wereld en de mensen rond mij!
ze leerden mij wat dankbaarheid is , en wat onvoorwaardelijke liefde is.
en dat dit niet wil zeggen altijd maar knikken en slikken, maar gewoon jezelf zijn en aanvaarden , wat je bent , wie je bent en hoe je bent!
maar ook de andere aanvaarden zoals die is , hoe die is en wat die ook doet!
dat het niet draait om wat je doet maar hoe en waarom je het doet!
ze leerden mij dat je geen groote dingen moet doen om heel groots te zijn!
ze leerden mij enorm veel heel waardevolle dingen!
ik probeer om die dingen zoveel mogelijk in de praktijk om te zetten , en in de maten van het mogelijke door te geven aan iedereeen die het maar wil weten!
hoe hard ik ook mijn best doe,het lijkt me niet te lukken. het blijft maar duren, en gaat steeds maar door.
de gedachten blijven maar komen, en blijven me bezig houden.
zelfs nu! nu ik gelukkig ben , en eindelijk een beetje rust kan vinden, niet enkel in mij maar vooral ook rond mij.
ik weet , mijn gevoel verteld me dat, dat dit goed is, maar m'n verstand probeert roet in het eten te gooien. mijn gevoel heeft me nog niet dikwijls in de steek gelaten. ik heb er altijd al op kunnen vertrouwen. en als ik dat niet deed, was het dik fout!
maar dit wetende kan het toch niet zo moeilijk zijn om gewoon m'n gevoel te volgen, en niet naar die blabla te luisteren. waarom blijft het dan zo moeilijk!????
ik heb ooit in school een bespreking moeten doen, van een nederlandstalig liedje.
de tekst ervan sprak mij zo erg aan dat het altijd is blijven hangen!
het is een liedje van johan verminnen.
soms soms heb ik zin om weg te gaan uit dit land van duivenmelkers van strevers met hun maatpak aan, die halve waarheden vertellen soms heb ik zin om weg te gaan, om andere zeeën te bezeilen, maar 'k laat mijn koffer altijd staan en gun het voordeel aan de twijfel. soms heb ik zin om weg te gaan als ik die onzin moet aanhoren, van wolven in een schapenvacht die het testbeeld komen storen. soms heb ik zin om weg te gaan, als naast het eitje bij 't ontbijt een briefje met een ruitje staat dat onheilspellend naar me kijkt. soms heb ik zin om weg te gaan uit dit land van mist en regen waar de kerk pal in het midden staat voor wie zijn kop uitsteekt wind tegen. soms heb ik zin om weg te gaan als fascisten hier heel dreigend als soldaten in de houding staan om toch nog hun gelijk te krijgen. als ik in een lange stoet van mensen vecht voor een verloren zaak en dan spreek ik niet van grenzen. soms heb ik zin om weg te gaan als ik lees tussen de regels dat de waarheid weer eens werd verdraaid en de werklijkheid verzwegen soms heb ik zin om weg te gaan om een andere koers te kiezen om mij op de wijde oceaan in de golven te verliezen soms heb ik zin om weg te gaan om andre zeeën te bezeilen maar 'k weet niet waar ik heen moet gaan dus ik blijf maar en ik twijfel
deze schreef ik niet zelf, maar ik vond hem geweldig!
Hij kwam op de aarde, om te doen wat hij wilde doen. Maar toen hij op de aarde kwam, was hij vergeten wat hij kwam doen. Hij merkte al gauw dat hij allemaal moeilijke dingen tegenkwam. Hij werd daar boos en verdrietig van. Hij zei: ik wil dit niet. Ik kwam hier om mooie dingen te doen, al ben ik vergeten wat dat was. Deze moeilijke dingen Wil ik niet! Hij ging zo Op in de moeilijke dingen en zijn eigen verdriet, dat hij vergat te Kijken. Hij vergat te kijken naar de Bomen. Hij vergat te kijken naar het blauw van de Lucht. Hij vergat te kijken naar de vogels in de bomen. Hij vergat te kijken naar het Wit van de wolken. Hij zag alleen nog maar pijn en verdriet. En moeilijke dingen.
Toen verscheen er een Grote Engel. De Grote Engel zei: Dag lieve Kleine Engel. Hoe gaat het met jou? De Kleine Engel zat voorovergebogen, zijn vleugels hingen op de grond. Hij keek niet eens op naar de Grote Engel. De Kleine Engel voelde zich moe. Moe van alle moeilijke dingen. Moe van alle pijn. Moe van alle verdriet.
Oh, goed, zei de Kleine Engel, zonder op te kijken. De Grote Engel ging naast de Kleine Engel zitten en zei: vertel mij jouw verdriet. De Kleine Engel vertelde; mijn ouders zijn gescheiden, zij maken ruzie. Ik zit op school, ik moet leren, maar ik Weet al zo veel. Ik wil spelen en genieten, maar ik weet niet meer hoe. Ik ben verdrietig. Ik ben boos. Ik wil dit niet. Ik heb het zo moeilijk. Het doet pijn. Ik wil dit niet meer. Ik wil terug naar de Hemel.
De Grote Engel sloeg zijn vleugels zacht om de schouders van de Kleine Engel, en de Kleine Engel huilde, dikke tranen van verdriet. Toen zei de Grote Engel: Maar lieve Kleine Engel kijk nou eens om je heen zie je de mooie bomen niet? Ja, zei de Kleine Engel, ik zie ze, maar hij keek helemaal niet, zo verdrietig was hij.
Kijk nou eens, zei de Grote Engel, kijk nou eens naar de bomen. Kijk eens naar het blauw van de lucht. Kijk eens naar het wit van de wolken. Kijk eens naar de vogels in de bomen. En de Kleine Engel keek. Hij zag bomen, met daarachter een mooie blauwe lucht. In de blauwe lucht waren witte wolken. In de bomen zaten vogels. Hij keek opzij. Naar de Grote Engel. Hij zag een Lief en Vriendelijk gezicht. Uit de prachtige blauw ogen straalde Liefde. Kleine Engel keek, en zag de schoonheid van Grote Engel.
De Grote Engel keek naar de Kleine Engel. Hij kuste de Kleine Engel en vroeg: wat kwam je nou eigenlijk doen hier op aarde? De Kleine Engel zei: ik ben het vergeten. Ik ben zo boos en verdrietig. Ik vind de dingen zo moeilijk. Ik kijk niet meer. De moeilijke dingen zijn lessen, zei de Grote Engel. Lessen die je wilde leren. Jij vindt ze zo moeilijk, dat je vergeet waarom je op aarde bent gekomen. Je bent zo opgegaan in je verdriet en in je pijn, dat je niet meer weet waarom je naar de aarde toegekomen bent.
Nu weet ik het weer, zei de Kleine Engel, ik kwam om mijn lessen te leren en om daarna mijn lessen te vertellen. Aan iedereen die het horen wil. Om te vertellen wat ik weet. Om te vertellen over God. Over de Engelen. Over Liefde.
De Grote Engel sloeg zijn vleugels zacht om de Kleine Engel heen en zei: ik ben Altijd bij jou. Ook als er moeilijke dingen zijn. Jij bent nooit alleen. Vraag mij maar als je het moeilijk hebt. Ik ben er direct. Vertel mij maar als je het fijn hebt. Ik zal er zijn. Ik ben altijd bij jou en zal er altijd zijn. Ik heb jou lief en zal dat altijd liefhebben.
Toen de Grote Engel klaar was met vertellen, legde hij de slapende Kleine Engel, terug in zijn bedje en zei: ik heb jou lief, altijd. En de Grote Engel gaf de Kleine Engel een kus en zei: slaap zacht, Kleine Engel. Ik heb jou lief. Voor altijd.
Al jaren schrijf ik heel veel van m'n gedachten en emoties neer. Eerst in schriftjes en nu deels op papier en deels hier op het net.
Het geeft mij een gevoel van tevredenheid. Het is net alsof er altijd wel iemand is die naar je luistert, al was het maar het papier. Net of je het een goede vriendin toevertrouwt. Nooit zal ze het vergeten. Nooit zal ze het verder vertellen, als je vraagt om een geheim te bewaren. Het brengt verlichting en opluchting. Je kan alles zeggen, zonder vrees voor comentaar. Zonder angst voor oordelen. gewoon heerlijk jezelf zijn. Het papier(of het net) is een van de weinige plaatsen waar ik volledig mezelf kan zijn. Het geeft mij een heerlijk en vertrouwd gevoel.op papier nog meer, kan ik volledig zonder schroom, zonder angsten, zonder twijfels mezelf zijn en alles zeggen wat ik in het dagelijkse leven niet altijd kan , durf of wil!
Het is voor mij een vorm van ontspanning. niet alleen als bezigheid, maar het geeft mij de kans om mijn gedachten even stil te zetten. alles wat ik heb opgeschreven, mag uit mijn hoofd. Alles wat op papier staat, moet ik niet meer onthouden. het staat op papier vereeuwigd, dus het hoeft niet langer in mijn hoofd te zitten! het bied de kans aan andere zaken om in mijn hoofd te komen, of gewoon even mijn hoofd leeg te maken. en even rust en ontspanning in mijn gedachten te creéeren.
ik ben heel erg een gevoels mens, mijn gedachten beinvloeden dan ook heel erg mijn emoties. daarom is het ook erg handig om die af en toe even op papier te zetten zodat alles in mij even tot rust kan komen! Als ik dan door eerlijk en open te zijn, (vooral dan op het net) anderen kan aanzetten om dat ook te doen, of anderen kan helpen door her-innering, of ervaringen te delen, dan help ik daar nog anderen mee ook. Dat geeft me een extra goed gevoel.
Ik heb dikwijls moeite om negatieve emoties te tonen. In mijn schrijven kan ik dat wel. verdriet, boosheid, en heel emotionele gedachten kan ik veel beter schrijven dan zeggen. Veel mensen denken als ze mijn space lezen , of wat ik schrijf, dat ik een heel negatieef iemand ben, maar als je me beter kent weet je dat dat helemaal niet zo is.
ik ben smartje, het eeuwig goedlachse elfje. Dat dansend door het leven gaat , en door niets of niemand klein te krijgen is!
ik weet niet wat me bezield, maar iets in mij maakt mij enorm emotioneel.
ik kan het ene moment uitgelaten van plezier, genieten van alles rondom mij, van gevoelens, van tederheid, van alles wat rondom mij is, ja soms zelfs van mijn gedachten!
enkele seconden later , denk ik aan iets en slaat het helemaal om! ben ik de bitterheid zelve! is alles tevergeeefs en kan niets me opvrolijken.
het is nog vreemder dat het niet enkel mentaal is, maar het slaat echt op m'n gestel.mijn ademhaling is volledig de kluts kwijt, mijn hartje raast dan als zot, en mijn hoofd staat dan op springen!
ik wil echt werken aan m'n goede voornemen, of creatie, of noem het wat je wil, maar mijn hoofd speelt me parten.m'n ego! mijn jepper!
de beste remedie hier tegen kwam van tawnyn(eigenlijk zei een vriend van hem dat ooit tegen hem) maar die is geweldig!
don't listen to de blabla in your head!
ma ja doe het maar he! is zo simpel ni!alhoewel! moet je eens proberen! stel je voor dat de blabla, de ratelende gedachten molen een manneke is, een figuurtje, geef het een vorm, en een naam. en als je merkt dat het weer bezig is , zeg je dat manneke, stop n eens even. ga zitten en zwijg effe! en je zal zien, het zal stoppen, probeer het maar eens!
behandel het manneke wel liefdevol, en respectvol, een beetje zoals je met een kindje zou doen! het leert snel, maar vraagt tijd!
hihi, hoor mij hier bezig! ik kan het wel goed uitleggen he!
vanaf vandaag, vanaf deze moment, vanaf het nu moment. laat ik niets of niemand nog mijn geluk verstoren of bepalen.
de enige die me nog ongelukkig kan maken ben ik zelf, ik kies vanaf vandaag voor een gelukkig en plezierig leven.
ik ben niet ongelukkig meer door wat anderen me zeggen of doen. ik ben enkele nog ongelukkig als ik mezelf toelaat ongelukkig te zijn, en in de mate dat ik ongelukkig wil zijn.(niet al te erg en veel dus).
als mensen denken me ongelukkig te moeten maken, is dat hun probleem! ik kan het me niet meer aantrekken! ik mag het me niet meer aantrekken, en als ze dan boos zijn hebben ze twee keer werk, ee keer om boos te worden en dan om weer terug goed gezind te worden.
iedereen heeft de keuze om te leren en te ervaren wat en hoe die wil, ik ook, en ik kies er voor om in alle plezier en geluk te leren.
ik kan niet beloven dat ik dit altijd even goed zal doen, maar het feit dat het hier staat en dat anderen het lezen, kunnen ze mij erop wijzen en kan ik het herlezen, en herlezen.
de mensen waar ik om geef, die ik het liefst in mijn omgeving heb, ziijn zo ver weg. ok ik kan met ze praten en smsen , ik kan contact met hen hebben.maar ze zijn zo ver weg. zo onberijkbaar ver weg.
op momenten als vandaag slaag ik er dan ook niet in om ander contact te maken met hen dan verbaal kontakt! en jammer is dat! want ik verlang zo naar dat begrip, die genegenheid, dat...
ik raak helemaal overstuur. ik barst in snikken uit en kruip weer in mijn hoekje! in m'n hoekje, waar ik veilig ben. het enige plekje waar ik momenteel rust vind. ik trek me terug en begin te tekenen. de mooiste creaties komen boven! met de tranen in m'n ogen en een heel klein hartje, maak ik de mooiste dingen! ik ben tevreden met m'n werk.
trots en weer een beetje in normale toestand, toon ik het aan de buitenwereld, blijkt dat ze het niet eens zien. ze zien niet wat ik maak, ze hebben geen komentaar, niets gewoon!!!niets, niets, niets!!!
dan geef ik mezelf maar een dikke proficiat, en een oscar voor het beste werkje ooit! mooi gedaan meid, sjiek, !
oooohhh, wat ben ik zielig!
neen da's niet waar, hoe kan ik nu verwachten dat anderen waarderen wat ik doe als ik dat zelf niet doe! mss ligt het wel aan mij! mss zie ik gewoon niet dat ze het eigenlijk wel waarderen.
pech, de tranen staan alweer in m'n ogen! mss tijd om nog eens wat te maken!
vroeger kon ik perfect toneel spelen. ik deed de mensen lachen en deed dat zelf ook constant.
ik heb altijd een masker opgehad , ik was altijd vriendelijk en lief, ik lachte en was het zonnetje in huis. maar diep in mij zat er een wezentje dat zich niet begrepen voelde! dat zich heel eenzaam en klein voelde, dat niet gewaardeerd werd om wat ze deed! dat niet eens opgemerkt werd, hoe ze ook haar best deed!
ze wilde naar buiten komen, en gewaardeerd worden, ze wilde laten zien wat haar mogelijkheden waren en deed dat ook, in het begin een beetje schuw , maar ze werd er beter in. ondanks al de moeite die ze deed , zag niemand haar zoals ze was!
niemand merkte haar gaven, en niemand zei , wauw, wat een mooi wezentje!
toen kroop ze in haar schulpje terug, en ze kreeg het moeilijk met de mensen, ze kon ze niet meer verdagen, en was verdrietig in hun bijzijn.
nu zit ze heel vaak heel alleen in een hoekje, ergens waar niemand haar kan zien! waar ze rust heeft en kan zijn wie ze is , zonder gekwetst te worden.
niemand die ziet wat een mooi wezen ze werkelijk is, niemand die weet wat ze allemaal kan, niemand die weet hoe of wie ze is!
sommigen denken haar te kennen, maar niemand weet wie ze werkelijk is!
dit is een wezentje dat diep in mij zit, en hunkert om naar buiten te komen, en gewaardeerd te worden , gezien te worden en aanvaard te worden , maar bovenal, geliefd te zijn!
ben ik echt zo onvriendelijk, en onbeleefd, doe ik dan iedereen pijn? lijkt wel of ik geboren ben om mensen pijn te doen, niet fysiek, maar met woorden. blijkbaar zeg ik heel dikwijls dingen die verkeerd aankomen, en dat enkel door open en eerlijk te zijn! maar mensen nemen wat ik zeg steeds weer verkeerd op! ben ik dan niet duidelijk?
als ik neen zeg, dan verstaan ze mij niet en doen ja, als ik zeg ik voel me niet goed, denken ze dat ik stervende ben! als ik zeg ik wil dit of dat, blijkt naderhand dat ze dat niet verstaan of gehoord hebben.
of beeld ik het mij in dat ik die dingen zeg? mss is het dat, ik denk dat ik het duidelijk zeg , maar zeg mss niets of iets anders dan wat ik denk gezegd te hebben! wow dit gaat te ver!!!
ik zeg dingen die mensen kwetsen, zonder dat ik het zelf weet! waarom???
ik wil dit niet, ik doe mijn uiterste best om vriendelijk en beleefd te zijn. ik ben hoffelijk, en aardig, en toch blijkt steeds weer dat het anders uitdraait!
gisteren avond, vroeg ik moeder aarde, de godin, en al de natuur wezens(waaronder de elfjesnatuurlijk), om me moed en sterkte te geven. om me te helpen goed voor mezelf te zijn, zodat ik me goed zou voelen en energie genoeg zou hebben om de dag door te komen , zonder me ergeren, moe of slap te voelen. eigenlijk om gewoon nog eens een hele dag normaal te kunnen doorkomen!
and guess what!
ze hebben me geholpen, ik heb me de hele dag goed gevoeld, ik heb me niet misselijk gevoeld, ik heb me niet verveeld , ik heb energie gehad tot de laatste seconde, ik heb al de klanten geholpen met een glimlach, ik heb me niet één keer geërgerd aan iemand, zelfs de moeilijke klanten heb ik met veel plezier hun verhaal laten doen, en geholpen waar ik kon!
dus als je wat wil? vraag het gewoon! en geloof dat het ook zo zal zijn!
we moeten enkel accepteren, dat het leven altijd de juiste weg neemt.hoe lang of hoe kort die ook is. het is altijd de juiste. wat we echt niet aankunnen krijgen we niet! we hebben al zoveel meegemaakt, en we zijn er nog steeds, als dat niet het mooiste bewijs is van deze stelling. accepteer dat je krijgt wat je aan kan en of nodig hebt om uit te leren!
respect,
respect voor ons zelf, en anderen. voor de omgeving, de natuur en alles om ons heen, van het kleinste steentje tot de hoogste boom, van het kleinste twijgje tot diepste zee, ja zelfs van het kleinste elfje tot de grootste draak(). respect voor anderen zorgt ook voor respect ten opzichte van ons zelf, en zorgt ervoor dat anderen ons gaan respecteren! hoe wil je gerespecteerd worden als je zelf geen respect toont! respectern van anderen hun mening, respecteren van privatie, en alles gewoon!
deze twee zorgen voor onvoorwaardelijke liefde, ja onvoorwaardelijk, want als je respect hebt en accepteerd zijn er geen voorwaarden, en ook geen verwachtingen! en dat is alles wat we nodig hebben om gelukkig te zijn.
als er geen verwachtingen en geen voorwaarden zijn , is alles goed zoals het is, als alles goed is zoals het is , ben je gelukkig toch???
haal me weg van deze plaats vol gekken.gekken die beweren dat andere gek zijn.
met slechts enkelen die begrijpen wat ik bedoel, en slechts een enkeleing die het niet begrijpt, maar toch probeert.
neem me mee naar de wereld van m'n dromen.
met velden vol bloemen, vogels en vlinders die de lucht kleuren, en geuren van gras, bloemen, en frisse lucht! heerlijk dromen, liggend langs een kabbelend beekje en starend naar de vogels vlinders en de helderblauwe lucht.
lopen door de velden van heerlijk kriebelend gras, met hier en daar een helder blauwe korenbloem die het veld siert!
hevige energie komt naar me toe. m'n gedachten zijn een soep! wisselend, dan weer vrolijk , dan weer afbrekend. m'n ego speelt me parten. het wil me niet laten genieten. gewoon genieten van wat ons gegeven wordt.
heerlijk die energie, ze maarkt me warm, warm vanbinnen. en tegelijk geeft het me koude rillingen, niet van angst of zo, gewoon van plezier.
een vreemd verlangen groeit diep in mij, gevoelens die mij vreemd zijn, komen de kop op steken, dit heb ik nog nooit mee gemaakt. velen zullen denken , dat kan niet, maar het is zo. ik heb dit nog nooit meegemaakt. het is me echt vreemd. ok verlangens heb ik reeds gehad, twijfels heb ik ook gehad, en al de andere gevoelens heb ik ook gehad, maar in deze contekst en in deze maten, neen dat is me vreemd.
heerlijk, dat is het wel. m'n hartje maakt sprongetjes als een dartel lammetje.
ja ok , het is lente aan't worden, maar dat heeft er weinig mee te maken vrees ik.
mooie ervaring hoor, wel konfronterend. soms moeilijk om toe te laten. Maar ooohhh zo heerlijk en verhelderend.
ik werd er gelijk heel vrolijk van en kreeg zelfs even de slappe lach.
de dansles dus! ja dat was de oorzaak van dit heerlijke gebeuren.
eerst een even tot rust komen en al de energie van de afgelopen dag laten bezinken en aan de kant zetten wat er in je hoofd zit! op zich al een hele ervaring , maar ondertussen al een gekend ritueel, tijdens de zonne dans. dan volgden de dansen elkaar op, er was een ontmoetingsdans, en die was heel erg moeilijk, vooral omdat mijn ego me dikwijls parten speelt. als je tegenstander je heel indringend aankijkt en bij wijze van spreken, hallo zegt via gedachten en zegt ik heb interesse in jou! amaai!!! havy hoor! maar heel fijn.als je tegenstander zegt , je bent bijzonder , zonder woorden! echt moeilijk!
toen na enkele heel actieve dansen en enkele om terug naar omlaag te komen, deden we een hele meditatieve dans! heerlijk, een meditatieve balet dans, heel rustige en sierlijke bewegingen, met de ogen dicht, en op eigen tempo. heerlijk, maar dan!
dan kom je jezelf tegen, en zeg je tegen jezelf: "hallo, jij bent bijzonder".
brrrr ik krijg kippevel bij de gedachte alleen al, maar het geeft je zo'n warm en heerlijk gevoel vanbinnen. weten dat je mag zijn wie je bent, met al je positieve en negatieve kantjes( of wat je zelf negatief vind althans). weten dat je ook maar een mens bent , die niet hoeft te streven naar perfectie, want je bent het al zoals je bent!
mooi , heerlijk, verhelderend, af gewoon!
zo vrij, elegant, energiek, en toch heel sterk, als een elfje! zo voel ik me nu.heerlijk na de afgelopen tijd.
ik was deze morgend allerlei karwijtjes aan't doen , en had eigenlijk helemaal geen zin.
toen dacht ik ineens aan repelsteeltje, en riep al de kaboutertjes elfjes en andere natuurwezentjes bij elkaar! ik vroeg ze of ze me even gezelschap wilden houden en eventueel een beetje wilden helpen. mijn hond verklaarde me gek, maar ach ook zij had er profijt van want we hebben gefeest terwijl we de afwas uitlaaden , en nog het ene en andere opruimden.het was echt gek!
neen er waren hier geen kleine wezentjes aanwezig, ik begin nog steeds niet te halucineren. maar het was wel veel aangenamer , en ik had ineens veel meer energie! het ging vooruit! echt was mega snel gedaan.
toen ik weer achter de pc zat , had ik een leuk gesprekje met marjanne, en vertelde haar dat het zo leuk was en zi snel gedaan was, ik zei ook dat m'n fantasie weer op hol sloeg! "neeen!!! " zei ze "je moet erin geloven".
en gelijk had ze ! geloof maar eens iets , je zal zien het is meteen waarheid voor jou! en zo heeft ieder zijn waarheid! simpel toch!
wat is het leven mooi als je er maar in gelooft! iedereen kan zo zijn/haar waarheid hebben zonder de anderen te beoordelen of veroordelen, het is dan zelfs veel makkelijker om samen te leven met ieder z'n waarheid.
).
