Karen, Aude, Gilles, Gaëlle, Marlies (vriendin van Gaëlle) en ik vertrokken op 19 juli richting Spanje. Na onze tegenslagen van april was ik een beetje bang om aan dit nieuw avontuur te beginnen. Ik was een vat vol stress toen we in de auto stapten naar Chaleroi (de nacht voordien ook niet geslapen). Alhoewel we het niet meer zouden doen reisden we terug apart. Cindy en Nico waren de dag voordien al vertrokken met een overvolle wagen en remorque. De vlucht verliep zonder problemen, Karen had haar ticket bij, Aude was flink op haar eerste vlucht, Gaëlle en Gilles zijn mekaar niet te lijf gegaan in het vliegtuig, we hadden geen vertraging, onze huurauto was gereserveerd en stond klaar,...allé de reis verliep ontspannen. Alles wat met Pasen verkeerd liep bleek nu piece of cake. Nico en Cindy hun rit verliep vlot, ze hadden zelfs tijd om een terrasje te doen vooraleer ons af te halen aan de luchthaven.
Zaragossa
Omdat we een beetje gierig waren en zo weinig mogelijk geld aan ons vliegtickets wilden spenderen vlogen we op Zaragossa. Als we op mappy keken was dat maar een goeie 200 km van ons huis, dus maar een beetje verder als van Barcelona naar ons huis. Waar we niet op gelet hadden was dat het van Barcelona naar ons huis autostrade is (en we dit afleggen op 1,5 u) maar van Zaragossa naar ons huis het binnenbanen door de bergen zijn waar we bijna 4 u over deden. Maar het zonnetje scheen, we waren op vakantie, we waren terug allemaal samen dus vielen die 4 uren al bij al nog mee. We hadden gereserveerd op de camping van Tirig, zo'n 4 km van ons huis. De uitbaters van vorige zomer waren vertrokken en hadden de camping overgelaten. De camping noemt nu 'Los Indianos'...amai wa was da. Er waren houten huisjes gebouwd ; tipi's aan het zwembad ; in de cafetaria stonden poppen met kleding van cowboys en indianen ; overal hingen dromenvangers, ... De uitbater bleek een Duitser die liever indiaan geweest was. Toen we zagen dat ze datzelfde fris poetsmadammeke van vorig jaar mee overgenomen hadden wisten we hoe laat het was. Orde en netheid waren ook bij de nieuwe uitbaters geen prioriteiten. We hadden 2 Chalets gehuurd. Bij aankomst stelden we vast dat de lattenbodem van ons bed doormidden gebroken was. Geen probleem : we leggen de matras gewoon op de grond. De douches bleken zowaar nog vettiger dan vorig jaar. Voor ons ook geen probleem : dan dweilen we toch zelf de douches vooraleer ons te wassen ? Het zou toch zonde zijn om ons hier allemaal druk om te maken, we hebben hier weken naar uitgekeken, we zijn samen, we zijn in ONS Spanje ; er is veel meer nodig dan dit om ons ons gelukzalig gevoel te ontnemen.
Robby : hard en veel werken was voor u geen probleem. (maar Liesbet zolang moeten missen viel echt niet mee hé...?) Filip : 'hard en ziere" werken was ook voor u geen probleem : met uw koordeke heb je bergen werk verzet. Veronique : ons weeuwsnitje zorgend voor het huishouden en de hongerige magen. Jullie hadden waarschijnlijk niet kunnen inschatten dat er zo weinig tijd voor elkaar en voor vermaak zou overblijven. Toch zijn jullie moedig doorgegaan. Robby, Filip en Veronique, door jullie staan we terug een stukje dichter bij het verwezenlijken van onze droom. Uit de grond van ons hart : jullie zijn vree, vree wel bedankt !
Zaterdagavond vertrekken Cindy, Robby, Nico en Maxime terug naar huis. Niet zo geladen als de heenreis maar toch opnieuw bakske vol. We hebben terug olijfbomen mee, werkmateriaal dat terug moet, veel sigaretten (ik hoop dat de douane dit niet leest) en natuurlijk de bagage. Het is niet leuk om apart te reizen maar wat moet moet. We besluiten om onze laatste avond naar San-Mateu te rijden om daar de feesten bij te wonen. Als we aankomen is de Processie "de los angeles" net gedaan. Alles is feestelijk versierd en er heerst een uitgelaten stemming op het dorpsplein. We sluiten onze vakantie af met sangria en tapas.
Na een uurtje is het echter gedaan met lachen. Een telefoontje van Nico zet mij onmiddellijk terug met de voetjes op de grond. De jeep staat in Barcelona in panne ! De wagen met remorque wordt afgesleept, Nico en Maxime moeten mee met de takelwagen...Cindy is er het hart van in : na een week intens samenwerken en samenzijn op zo'n manier elkaar moeten achterlaten ! Nico verzekert haar dat het geen zin heeft om bij hen te blijven en dat zij en Robby met de Peugeot moeten doorrijden naar huis. Er wordt een hotel geregeld voor Nico en Maxime. De volgende dag zullen ze opnieuw gecontacteerd worden om te zien wat er verder gaat gebeuren. Na een korte nacht met toch wel heel weinig slaap vertrekken wij uit La Jana richting Zaragosa. We hebben een rit van 3 uur voor de boeg en we vertrekken ruim op tijd. Ondertussen verneem ik van Nico dat hij 's avonds om 20 uur zal toekomen in Zaventem met het vliegtuig. Het slechte nieuws is, als de wagen binnen de 5 werkdagen gemaakt wordt moeten we zelf terug naar Barcelona om met de wagen terug te komen. Ze mogen ook wachten op de wagen maar met Nico zijn drukke agenda is dit niet mogelijk. Maxime heeft nochtans geen bezwaar tegen een paar dagen extra vakantie. Nico en Maxime laten het niet aan hun hart komen en brengen samen wat vader-dochter-quality-time door in Barcelona. Ze hebben gelijk : het heeft geen zin om hiervan een drama te maken en geef toe : er zijn slechtere plaatsen om te stranden. Een goed half uur voor we aankomen in de luchthaven worden we aan de kant gezet door de Spaanse Policia (motards). We weten bij God niet waarom. We reden niet meer dan de toegelaten snelheid van 50 km/uur. Bleek dat we niet gestopt waren om een mevrouw de straat te laten oversteken !!!!!! Dat is nu toch wel zoeken om iemand te kunnen bekeuren, niet ? De Spanjaarden mogen doorrijden maar net die 2 auto's van Hertz worden aan de kant gezet. 84 boete per auto ! Slik ! Moet nu echt alles tegengaan ? We kunnen ook niet beginnen discussiëren want we hebben een vliegtuig te halen. De klok begint aardig in de buurt van het uur van opstijgen te komen. We komen vol stress en kompleet opgedraaid aan in de luchthaven, een halfuur voor we moeten opstijgen. Rijkelijjk laat ! Vermits Karen haar ticket voor de terugvlucht niet heeft moeten we nog kunnen inchecken. Incheckbalie al gesloten natuurlijk, we hebben daar dan toch iemand gevonden die ons wou helpen. Net op tijd en kompleet buiten adem van het lopen halen we het. Zoveel stress is echt niet goed voor een mens. Wat is dat toch altijd met ons !
Op onze laatste dag gaan we nog eens naar het huis. We hebben van onze buurman een sleutel gekregen van zijn afgesloten garage om ons werkmateriaal te stockeren. We rijden over en weer om al ons materiaal over te brengen en Nico wordt nog aangevallen door een rat van minstens 50 cm met een evenlange staart.
Ik loop nog een laatste keer in het huis, rond het huis, door de boomgaard en ik heb het gevoel dat ik een stukje van mezelf moet achterlaten. We komen pas terug in Juli en dat is te lang. Raar wat dit huis en vooral deze plek met mij doet.
We hadden zoals vorige keer een planning om U tegen te zeggen. We hadden ons niet zo nipt gezet als voorheen zodat de verwachtingen deze keer zeker haalbaar zouden zijn. We hoopten stiekem dat het dak zou dicht liggen. We hebben alle dagen keihard gewerkt, soms tot 's avonds 20.30 uur. Robby en Filip hebben alle plankenvloeren op de verdieping geplaatst, puin geruimd en met balken en platen gezeuld.
Cindy en Nico hebben gaten gekapt, balken gestoken en weerom opgemetst.
Karen en ik hebben ons vooral bezig gehouden met de afbraak van het dak. Een lastig en vooral stoffig werk.
Veronique bleef meestal in het huisje zoals sneeuwwitje wachtende op haar dwergen die moe gewerkt thuiskwamen. Ze zorgde voor het huishouden, animeerde er de kindjes, genoot van het zonnetje,.... Gelukkig werd er weer veel gelachten en gezeverd op de werf en in La Jana. Zonder humor is een mens nergens op zo'n momenten. We zijn zeer tevreden met alle werken die gedaan zijn maar we zijn er niet in geslaagd alle balken van het dak te plaatsen. Het dak ligt dus al helemaal niet dicht. We hebben alles gegeven maar hadden er echt niet meer kunnen uithalen. Een planning is en blijft gelukkig maar een planning. We hebben er ons bij neergelegd : er zal veel meer tijd overgaan dan we verwacht hadden.
Zondagmorgen om 7u word ik wakker van Cindy die aan het telefoneren is. Ondanks haar "laat mij 's morgens gerust stemming" doet ze haar best om haar ma uit te leggen hoe ze tot in La Jana komen. En dan zij we plots met 18 : Marc, Chantal, Gaëtan (ouders en broer van Cindy), Thomas (vriendje van Gaëtan), Marc en Alain (fans van Gaëtan). Ondanks het feit dat ze in de mobilhome slapen blijkt dat ons vakantiehuisje voor 10 personen toch serieus overbevolkt aan het raken is. Ze zijn op weg naar het EK Motorcross in Madrid waar Gaëtan wedstrijd zal gaan rijden. Ter compensatie krijgen we heel wat hulp van Chantal en Marc. Op donderdagmorgen trekken ze verder richting Madrid.
Onze eerste werkdag begint goed : er is opnieuw ingebroken ! Ik denk dat zoiets went, want we waren dolblij dat enkel onze ijskast gestolen was. Als ze maar niets stelen dat ons belet verder te werken zijn we al vree blij hé. De compressor werkt niet en na een uurtje valt onze splinternieuwe stroomgroep ook al in panne. Nico en Cindy verspillen kostbare tijd aan het rondrijden om een groep te huren maar keren van een kale reis terug. Wegens het paasweekend is alles gesloten tot en met maandag. Gelukkig zien Filip en Robby het zitten de plankenvloer verder te leggen met hamer en nagels in plaats van met een schietpistool. OK dan, we proberen ons wel te behelpen zonder stroom. We blijven optimistisch en zijn er zeker van dat we nu wel alle pech achter de rug hebben.
Hierop moet de plankenvloer komen
Toen was er nog stroom
En toen niet meer.... In plaats van gaten te schieten de drilhamer is het dus uitkappen met hamer en beitel...
Cindy, Robby (neef van Cindy en Nico), Nico en Maxime gaan niet met het vliegtuig maar rijden met ons bagage en werkmateriaal naar Spanje. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat ze met de jeep en aanhangwagen gingen. De aanhangwagen bleek een kleine 1000 kg overladen te zijn. Nico en Cindy waren er niet echt gerust in maar geen van beiden sprak zijn ongerustheid uit. Tot het verlossende woord van mij kwam : "sorry, maar zo vertrekken jullie echt niet !". Gelukkig hebben we altijd wel een plan B, in dit geval de Peugeot Partner ! Ze zijn deze nacht om 01,30 u vertrokken met jeep en aanhangwagen (toch nog overladen) en de Peugeot Partner ook overladen.'s Morgens vertrokken Karen, Marlies, Gaëlle, Gilles, Veronique, Filip, Emma en ik met het vliegtuig. Bij vertrek blijkt dat ons Karen haar vliegticket niet mee heeft. Vlug naar ons bureau om te kijken of ik de tickets nog in mijn "Postvak In" zitten heb. Nee, dus ! Dan maar via msn Karen haar mails bekijken. Ook niets te vinden. Ondertussen beginnen de zenuwen ons parten te spelen want de klok tikt verder. Dan maar zonder ticket naar de vlieghaven. Mijn papa voert ons naar Chaleroi en ziet met lede ogen aan hoe chaotisch zijn dochter is. Hij windt zich gelukkig niet te erg op maar zegt enkel :"den dag dat gij zonder problemen op reis vertrekt ga ik te voet naar Scherpenheuvel !". Karen had Cindy al gebeld die prompt door de Franse politie aan de kant gezet werd om haar te beboeten voor het bellen in de auto...22 boete ! Bij Ryanair maken ze gelukkig geen spel van het verloren ticket en krijgt Karen krijgt een nieuw ticket. Ondertussen moeten in Issoire Nico, Cindy en Robby op zoek naar een bandencentrale want de aanhangwagen heeft 2 platte banden. Ginder willen ze enkel alle 4 de banden vervangen...allé weeral 200 ! Wij met het vliegtuig beleven een vlucht die we niemand toewensen : luchtzakken, daveren, kraken, schommelende bewegingen, onweer, blikseminslag,...Gans de vlucht geen enkele stewardess gezien : zegt genoeg zeker ? Aangekomen in Zaragoza blijkt dat Hertz in plaats van 2 auto's maar 1 auto op onze naam gereserveerd heeft. De 2de auto kan niet tegen het gunsttarief : 200 duurder dan we voorzien hadden. Na een rit van 3 uren door weer en wind (ja, zelfs met smeltende sneeuw) komen we aan in La Jana. De anderen komen een uurtje later ook aan. Iedereen is zeer blij dat we er ondanks onze tegenslagen toch allemaal veilig geraakt zijn.
Ondertussen is Nico al goed bedreven in het vervangen van banden.
We hadden een reservewiel mee.....MAAR van de verkeerde remorque !
Ons wagenpark
Ge ziet : 's avonds kunnen we er al hartelijk om lachen.
Lang uitslapen, ontbijt buiten en stralend weer, wat wil een mens nog meer! We hebben alle tijd vandaag. Niets moet, alles kan.
Onze terugvlucht is vanuit Barcelona, dus voor ons een dagje ontspanning. Maar eerst moeten we de auto nog toonbaar maken zodat we geen franchise van 560 aan ons been hebben. Niet evident om een auto te simoniseren in die warmte. We vonden dat het resultaat ermee door kon. Nu nog hopen dat meneer Hertz daar ook zo over denkt.
De rit naar Barcelona is 200 km en we besluiten om niet de autostrade te nemen maar langs de kust te rijden om dan ergens aan de zee te stoppen voor het middageten.
We rijden tot in Cambrils om daar ruim te tijd te nemen om te aperitieven en te eten. Sangria, inktvis, gamba's, ...meer moet dat niet zijn hé. We wandelen nog even lang de jachthaven waarna we verder rijden naar Barcelona.
We komen aan rond 17 uur en het is nog steeds 23 graden. Ongelooflijk maar we rijden recht naar de Ramblas. We hebben zelfs parkeerplaats in een zijstraat. Zo'n levendige stad. Het is gewoon te overweldigend! Met een paar uurtjes ben je hier niets. We beperken ons dan maar tot een blitzbezoek aan de haven en de Ramblas. We moeten zeker nog eens terug komen maar dan voor een paar dagen. Na het eten belanden we op een prachtig binnenplein waar we een plezante avond beleven.
Rond 1 uur vertrekken we uit Barcelona om ons richting Girona te begeven waar we ons hotel geboekt hebben. Hotel 'Aeroport'
Slapen in de luchthaven...dat hadden we nog niet gedaan. Niet echt comfortabel, maar goedkoop. Onnodig te zeggen dat we die nacht dus niet geslapen hebben en moe om 8u30 terug voet zetten op Belgische bodem. We kunnen weer beginnen plannen voor onze volgende trip van 10 tot 19 april. Wat zijn wij toch gelukzakken !
We ontbijten buiten op het terras, overleggend wat er die dag op het programma staat. We besluiten eerst naar enkele groothandelaars te gaan om prijzen op te vragen. Bij Big Mat is de persoon die engels praat nog niet aanwezig, we moeten terugkomen rond 16 u. Gisteren had onze buurman verteld dat er in Cati een lekker restaurant is en we besluiten het te gaan uittesten. De rit naar Cati is prachtig.
Aangekomen in Cati blijkt het restaurant gesloten te zijn, volgens mij was heel Cati gesloten ! Voor ons geen probleem ; dan gaan we naar San Mateu. In San Mateu installeren we ons op een terras op het dorpsplein knal in de zon.
Twee kannen sangria en wat tapas later rijden we verder naar ons huis. Daar placeren we ons in de ligzetels voor een lange siësta in de zon.
We meten het huis op (puntje 2 van onze lijst) en sluiten alles goed af want we komen pas terug in april. Nico en Cindy willen ons eens tonen tot waar ze de vorige keer verder gereden hebben. Wat dienen jeep kon was duidelijk geen terrein voor onze Corsa. Met de carrosserie langs beide kanten door de doornen. Amai ! Wel schaapherder tegengekomen.
Op terugweg gaan we naar La Jana en rijden we zonder adres of aanwijzingen recht naar het huis dat we voor april gehuurd hebben (puntje 3 van ons lijst). Wat is dat jong !
Huis is dik in orde maar de ligging is een beetje triestig. Maar enfin, als het huis maar in orde is ; in april zitten we toch heel de dag op onzen berg om te werken. Ik denk dat we door de superligging van ons eigen huis een beetje kieskeurig geworden zijn op dat gebied. Door onze escapade met de doornen was er nog een to do puntje bijgekomen. Wagen simoniseren ! (ik weet niet hoe je dat schrijft) Op weg naar Peniscola nog even stoppen bij onze engels-sprekende Spanjaard van Big Mat en ons lijstje was volledig afgewerkt. Barcelona here we come !
Voor deze trip hadden we een to do lijst : een garagebox zoeken voor ons materiaal, prijzen opvragen van bouwmaterialen, nog wat opmetingen doen en ons huurhuis voor april gaan bekijken. Cindy en Karen kwamen ons ophalen om 4u30. We stonden efkes onder stress want bleek dat het uur (6u40) dat ik doorgegeven had voor vertrek eigenlijk het vertrekuur van de terugvlucht was. We stegen op om 6u20 ! Ik zie de mensen die mij kennen al glimlachen en denken dat dit alleen maar Tanya kan overkomen. Maar enfin we hebben het gehaald. Aangekomen in Valencia stapten we gezwind (lees : ontdaan van overbodige jassen en pull's, Anouk op maximum volume, zonnebril op en ramen open) in onze Opel Corsa om de rit naar Peniscola aan te vatten.Vlug boodschappen doen om vervolgens naar ons huis door te rijden om daar te picknicken.
Opluchting alom toen alle sloten nog goed vastzaten. Het was weer thuiskomen. We hebben onze tuinmeubelen uitgehaald en ons gekoesterd in de zon. Heerlijk !
Onze buurman José Miguel kwam ons bezoeken. Ondanks onze lessen Spaans verstonden we er weer geen snars van. Toch een poging gedaan om te vragen of we onze materialen in zijn garagebox mochten zetten. Dienen brave mens bleef praten en glimlachen naar ons maar wist bij god niet waar we het over hadden. Uit pure wanhoop hebben we dan maar een hulplijn ingeroepen. We hebben naar Freya gebeld en het haar laten vragen. Het was geen probleem en in april krijgen we de sleutel om alles daar te plaatsen. Voilà, we konden al 1 puntje van ons lijstje schrappen.
Op 23 December werd Aude geboren, dochtertje van Cindy en Karen. Je moet de mama's eens zien : ze lopen over van liefde en trots ! Aude is zo klein, zo lief, zo mooi, zo braaf, zo schattig, en nog zoveel meer...
Op 24/10/08 vertrokken Cindy en ik rond 22.00u opnieuw naar Tirig. We wisten dat het een aparte reis zou worden want de twee andere musketiers waren niet van de partij : Karen sleepte een alsmaar dikkere buik mee en bleef thuis ; Tanya ging met de kinderen een weekje naar Tunesië. We konden echter niet vermoeden dat "apart" al gauw een understatement zou blijken. We vertrokken dus vol goede moed met de Peugeot Partner richting Frankrijk, met een remorque vol droge isolatiechape achter ons gat. Al gauw ( we waren nog maar in Nazareth) bleek dat ons Peugeootje het niet haalde : we geraakten met moeite aan 90km/uur en zagen in dat dit niet haalbaar was om zo de 1600 km lange rit tot een goed einde te brengen. Bon, niets aan te doen. Demi-tour, terug naar Merendree, Peugeot verwisseld voor de stoere Toyota Landcruiser en gezwind terug gestart aan de reis. We waren echter nog niet goed in Lille, of BANG !!!
Een klapband met de remorque. Het was dan al rond 1.00u. Dit akkefietje kon ons goed humeur natuurlijk niet bederven : we koppelden de remorque los en gingen op zoek naar een wielsleutel, want de sleutel van de Toyota paste niet op de wielen van de remorque. Ik daag iedereen uit om midden in de nacht een wielsleutel te vinden in Lille ! Ongeveer één uur en 100km later hadden we eindelijk een wielsleutel gevonden aan een schandalig hoge prijs en konden we ons wiel vervangen. Toch niet helemaal gerust (een mens heeft maar één reservewiel bij, nietwaar) zetten we de reis verder. De rit verliep verder vlot en naarmate we naderden voelden we het zonnetje meer en meer haar best doen. Helemaal opgewonden reden we wat we ondertussen "onze oprit" noemden op en zagen ons pareltje blinken tegen de bergflank. Maar bij het binnengaan...
ontdekten we dat de deur was ingestampt en dat (bijna) al ons materieel gestolen was ! Alles wat niet te zwaar of niet te groot was, was weg ! Slijpmachines, afkortzagen, hydrofoorpomp, tot zelfs mijn veiligheidsschoenen toe ! Onmacht, kwaadheid,... Ongeloof ook : we konden niet geloven dat in dit kleine dorpje met de vriendelijke inwoners blijkbaar toch mensen wonen die het niet zo goed voor hebben met anderen. Niet alleen was ons materieel gestolen, ook de caravan waarin we zouden slapen was volledig leeggehaald. Daar stonden we dan. Ik moet zeggen, lang heeft het niet geduurd. Praktisch zoals we zijn vatten we de toro bij de horens en deden we wat moest gebeuren : we reden naar de camping waar we hadden gekampeerd in Juli en huurden daar een veredeld tuinhuisje met dubbel bed :
's Avonds reden we reeds naar Vinaros waar we het noodzakelijke klein materieel aankochten zodat we dag erna direct konden beginnen.
(Onze ijskast bleek te groot om mee te nemen.)
Op zondag konden we onze werkzaamheden aanvatten. We begonnen met de waterput (ligt midden in wat onze living zal worden!): we hadden in Juli gemerkt dat er onfrisse geurtjes ontsnapten. We pompten hem leeg met de dompelpomp die we hadden meegebracht uit België (gelukkig maar, of we stonden daar schoon) en kuisten hem uit. Er zijn properder werkskes, maar a man's gotta do what a man's gotta do nietwaar.
Cindy metselde ondertussen het putje op en plaatste het deksel (neen, ik was er al uit !)
Hanneke had ervoor gezorgd dat een aannemer met een tankwagen water zou komen en we konden het propere frisse water in onze propere frisse put laten lopen. We waren content. Getuige daarvan :
Maar dat duurde niet lang ! We hadden op onze stroomgroep, die binnen stond, een buis gezet zodat de uitlaatgassen naar buiten werden geblazen. Blijkbaar is door de trillingen de buis scheefgezakt en verhinderde zo dat de uitlaatgassen konden ontsnappen. Gevolg : de stroomgroep liet het afweten. We mochten doen wat we wilden, we kregen hem niet terug aan de praat. Zonder electriciteit is men niet veel meer de dag van vandaag en dat hebben we ondervonden. We konden geen gaten schieten in de muren voor het plaatsen van de balken, we hadden geen licht om bij te schijnen als het wat donker werd en misschien nog het ergste : we hadden geen muziek meer ! Via Hanneke kregen we een drietal adressen van mensen waar we misschien terecht konden om de groep te maken, maar geen van allen kon ons helpen. De zoveelste tegenslag. Maar nog was het niet gedaan. Tot overmaat van ramp begon het op donderdagavond te stormen en zelfs te sneeuwen ! Geen weer om een hond door te jagen en dus bleven we noodgedwongen in ons tuinhuis en lazen wat. Kan je je voorstellen hoe gefrustreerd we ondertussen rondliepen ? Ondertussen had ik van Gilles vernomen dat het reisje naar Tunesië ook niet dat was : Tanya werd daar lastiggevallen door een Tunesiër die blijkbaar het woord no niet kende. Ik moet zeggen dat dit niet echt bijdroeg tot een verbetering van mijn gemoedsgesteldheid. Gelukkig duren die periodes niet lang bij ons en monterden we elkaar op. Een grapje hier en daar (op den duur werd Cindy daar ambetant van) doet soms wonderen.
We maakten zelfs tijd om eens vrolijk in onze tuin/boomgaard te huppelen en van de vruchten van onze bomen te proeven : amandelnoten, vijgen, druiven, olijven, granaatappelen, passievruchten, cactusvruchten, citroenen,... voor elk wat wils.
Zoals ik reeds vermeldde in het begin van dit bericht was deze werkreis niet echt wat we ervan verwacht hadden. We geven echter de moed niet op ! De volgende maanden kunnen we niet komen (Karen moet bevallen rond 20/12), maar in Maart komen we terug ! Spanjaarden, hou u vast aan uw bretellen ! Nico
Onze planning zag er zeer goed uit. Na 2 weken zouden de balken van de verdieping vernieuwd zijn, de nieuwe plankenvloer gelegd, het dak afgebroken en tenslotte zouden ook de balken en bebording vernieuwd zijn. Neen dus! We hadden geen rekening gehouden met de Spaanse hitte. Super als je niet moet werken, maar een hel als je arbeid moet verrichten. We hebben onze uitgekiende planning na twee dagen noodgedwongen uit ons hoofd moeten zetten. Uiteindelijk hebben we toch veel gedaan : het kot voor het huis is afgebroken, met de bosmaaier hebben we het gras gemaaid (een helse karwei !), een pomp geplaatst in de waterput, nog een stuk van de verdieping uitgebroken, balken vernieuwd in wat de living gaat worden en al een klein deel van de planken gelegd op de verdieping. We hebben ons volledig aangepast aan het zuiderse ritme en een zeer leuke werkvakantie gehad. We gingen tevreden (en best trots op onszelf) huiswaarts. Ik weet zeker, nu we terug in België zijn, dat we ons opnieuw zullen laten verleiden tot een planning maar dat er een Spanje zal nodig zijn om te beseffen dat onze regels daar niet gelden.
3 weken vakantie, heerlijk ! De eerste week houden we vakantie in ons huis in de Auvergne. Na die week komen Cindy en Karen ons vervoegen om dan samen door te rijden naar Spanje voor 2 weken werkvakantie. Ons huis in de Auvergne ligt juist halverwege Gent en Tirig, handig om uit te slapen natuurlijk. Eigenlijk best lachwekkend hoe we de trip van 1600 km gedaan hebben. We voelden ons net een bende zigeuners die met hun hebben en houden aan het rondtrekken waren. Cindy en Karen met een overladen camionette en een caravan. Nico met Maxime en Jelle in een overladen camionette met aanhangwagen. Tanya met Gaëlle, Gaëtan, Gilles en onze golden retriever Yeti met de jeep en een aanhangwagen.
De rit verliep moeilijk met zeer veel file. Amy Mac Donalds liedje "....where we gonna sleep tonight ?" galmt door de radio en hoe later het werd hoe toepasselijker het was voor ons. Aangekomen in Tirig was het al 01.00 uur en te donker om onzen berg op te rijden ; we hebben dus langs de kant van de weg moeten slapen. Deze rit en het leuke onbezonnen gevoel daarbij staat voor altijd in mijn geheugen gegrift !
De rede heeft het niet gewonnen ! We gaan ervoor ! Na veel overleg en rekenwerk besluiten we toch de sprong te wagen. Niet vanzelfsprekend, want ondertussen hebben Cindy en Karen heuglijk nieuws gekregen : ze zijn zwanger ! Eind mei maken we een afspraak met de notaris in Vinaros voor het verlijden van de akte. We hebben 4 dagen uitgetrokken voor deze trip omdat we al wat willen gaan opruimen in de masia. Na een bezoek aan de bank en de Notaris mogen we ons officieel de eigenaars van de masia noemen. We krijgen een verroeste grote ijzeren sleutel overhandigd van de eigenaar, de sleutel van het Gravensteen in Gent moet er ongeveer ook zo uitzien. Best grappig want delen van het huis zijn ingevallen en de sleutel heeft dus geen nut. Maar symbolisch des te meer natuurlijk. We rijden richting ons huis, best zenuwachtig alle vier want stel dat blijkt dat we toch alles geromantiseerd hebben ? Maar nee hoor : het is "thuiskomen". Ons gevoel heeft ons niet in de steek gelaten. Ilse, de zus van Nico is ook meegekomen en zegt dat ze ons zeer moedig vond dat we aan zoiets durven beginnen. Met andere woorden : ze verklaart ons gewoon zot, maar durft het niet met zoveel woorden te zeggen. De volgende dag beginnen we met de opruimwerken. De afbraak van het verdiep blijkt niet zonder gevaar te zijn : Nico, Cindy en Ilse hebben blijkbaar een engelbewaarder want op een bepaald moment wordt een balk onder spanning gekatapulteerd in hun richting ! Eén meter van hen wordt de balk tegengehouden door de enige betonbalk die nog in de muur zit. Cindy zakt een uurtje later door het verdiep en Nico schiet uit met de koevoet met een kap in zijn neus tot gevolg. De werken schieten ondanks alles goed op en als we terugkeren naar België ziet de woning er al heel anders uit ! Het is met spijt in het hart dat we terug moeten vertrekken. In België wacht opnieuw de plicht !
Tanya
Bij aankomst is alles overwoekerd en we moeten ons met een bijl een weg banen naar de deur.
Ons inkomhal
Je hebt nog een klein beetje verbeelding nodig maar dit is de keuken
Jaren hebben we (Cindy, Karen Nico en Tanya) weggedroomd bij het programma "Een plek onder de zon", boeken zoals "logeren bij Belgen in het buitenland" en interieurboeken die ons de prachtigste buitenverblijven toonden. Avonden (met menig wijntje) hebben we gefantaseerd over hoe graag we zoiets zouden willen : onze eigen plek onder de zon, ons toevluchtsoord,.... Maar op die manier geraak je er niet natuurlijk, het werd tijd om er eens echt voor te gaan. Na veel surfen op het internet constateerden we dat Castéllon in Spanje héél wat masia's te koop had die binnen ons budget lagen. We besloten een weekend op huizenjacht te gaan en maakten een afspraak met de makelaar ter plaatse. Onmiddellijk na aankomst in Valencia reden we door naar onze afspraak met Hanneke. Diezelfde dag werden we alle vier verliefd op een bouwvallige masia in Tirig. De weg ernaartoe maakte ons al wild van enthousiasme. Een aardeweg die slingert tussen de olijf- en amandelbomen tot bij de masia die tegen een bergflank staat, trots uitkijkend op het bergdorpje Tirig. We keken elkaar aan en we wisten dat we reeds verknocht waren aan deze plek. We bezochten nog veel andere huizen maar niets kon tippen aan de masia in Tirig. Ondanks geen elektriciteit, geen stromend water en jaren verbouwen voor de boeg was dit de enige masia waar het buikgevoel goed zat. De kracht en de energie die ik op deze plek voelde vergeet ik nooit meer. We vertrokken terug huiswaarts met massa's foto's en iets concretere plannen maar toch nog heel veel stof tot nadenken want terug thuis zouden we er nog eens goed over nadenken : zou het het verstand het winnen van het buikgevoel ?
Zaragossa
Aude als een visje in het water
Bakken en braden 
Aude vond het kampthema best ok
Voor het huis in La Jana
Bamboeonderdakverbranding....
.......allemaal vree wel bedankt !
Marlies en Gaëlle 
Emma en Gilles
Eind goed al goed
Als dakterras kan dit tellen hé !
