Geen lang verhaal, want weinig schrijfgoesting en het is potverdorie mooi weer in Moskou (zalige stad trouwens!). De verhalen zullen nog wel volgen, als het niet geschreven is, dan wel live :). De mensen in West-Vlaanderen, Gent en een enkeling uit Overpelt (jiha!) kunnen al een Sint-Petersburg/ Moskou-verslag krijgen van Katrien.
Wou jullie gewoon even laten weten dat we morgen de trein nemen om dan vrijdagmorgen (4 nachten later) in Siberie (Irkoetsk) aan te komen. Vanaf dan zitten we in afstand eindelijk! ver van Belgie en is het in ons leven 5 uur later dan in dat van jullie. Zoals waardige BBB's hebben we hele zakken vol noodrantsoen, want ja wat doe je 3 hele dagen op de trein?
Dat is weer enorm lang geleden dat ik nog iets heb bijgedragen aan de blog..ondertussen hebben we weer veel (hoe kan het ook anders?) gezien befeefd, gevoeld en natuurlijk ook geproefd!!
Op het moment zitten we in Kiev de hoofdstad van Ukraine (4 milj mensen, 22 km van het uiteinde van de stad tot het centrum), enorm dus. Het is maar best dat we daar aan wennen, want onze volgende stops zijn Moscou en Sint Petersburg. We moeten bekennen dat we lichtjes beginnen te ijlen als we daar aan denken :). Dit is de plek waar ons liftavontuur eergisteren ten einde is gekomen. De laatse week hebben we behoorlijk wat kilometers al liftend afgelegd.
Van Tulcea-Roemenie aan de Donau-Delta wilden we in 1 keer naar L'viv (culturele hoofdstad van Ukraine, in het westen, niet zo ver van Polen) liften. Dat is dus mislukt: we hebbben er drie dagen over gedaan, over foute inschatting gesproken :). Ter compensatie (want liften hoe vrij je je ook voelt aan de kant van de weg is ook behoorlijk vermoeiend) hebben we dan maar in een 4sterren-hotel geslapen met grootste ontbijtbuffet ooit inclusief champagne (dit alles voor 20 euro)! Ukraine is een mooi land, heel vriendelijke mensen en dus ook extreem goedkoop.
Soms wilden we dat we gefilmd werden als we bvb. in een oude sovjiet-auto zitten, met geblindeerde ruiten die niet sneller dan 30 km per uur kan. Onderweg wordt even gecontroleerd door de vriend van de chauffeur of de band nog stevig genoeg vastzit.
Van auto's en chauffeurs hebben we natuurlijk een hele mix gehad: van oude bakjes, die met koorden aan elkaar worden gehouden, tot de meeste dure en fancy jeep toe (denk dat de Hummer onze duurste 'auto' was, de vrachtwagens en sneeuwruimer natuurlijk niet meegeteld). Op het einde waren we echte lift-snobs: " we gaan voor een veilige auto, liefst zo duur mogelijk". Haha een vrouw moet aan haar veiligheid denken. Maandag is dat helemaal gelukt: we zijn in in keer van L'viv tot Kiev geraakt (550 km) in een nieuwe auto met een jonge chauffeur die Engels sprak. We hebben 8u30 samen in de auto doorgebracht (wegens slechte kwaliteit van de weg en voorzichtigheid van de chauffeur) wat maakt dat we weer heel wat zijn te weten gekomen (ook dat hij gelooft dat Adam en Eva 1000 jaar geleefd hebben, want dat staat in de bijbel). Vreemd hoe mensen soms denken, maar ja dat is natuurlijk deel van de hele ervaring en dat maakt het ook wel interessant. Er zijn zoveel van die grappige, bizarre en soms toch ook wel mindere ontmoetingen (maar dat zijn er gelukkig maar heel weinig). Zo hebben we ook 100 HRY (ukrains geld, 10 euro) van een HOLLANDER gekregen voor de bus, ja sommige vooroordelen moet je laten vallen ;). Slim als we zijn hebben we de bus niet genomen en gewandeld tot de eerste beste slaapplaats (zie 4-sterrenhotel hierboven, uiteindelijke kostprijs voor ons per persoon 15 euro).
Vanaf nu nemen we de trein, eerste stop: Moscow. Waar we Katrien ergens in een enorm metro-station moeten zoeken. Misschien moeten we gewoon frieten, chocolade en wafels roepen en op elkaars geluid afgaan. Of misschien moet Katrien gewoon in het station speuren naar de twee bruinste meiden met sjofele kleren. Hier vallen we trouwens extreem op tussen de Matroesjka's op enorm!! hoge hakken, met zeer lange benen en zeer korte rokjes/ shortjes...Mijn teeva-sandalen in combinatie met manneshort hebben ze hier precies nog nooit gezien en ik voel me een proto-type toerist. Als ik niet wil opvallen doe ik best een doorschijnende sexy outfit aan. Jammer dat dat niet in mijn rugzak-garderobe zit.
We hebben trouwens al helemaal treinstress...pff want nu moeten we opzoeken, plannen, aanschuiven voor de tickets en zien dat we op tijd in het station staan natuurlijk. Het herinnert ons te veel aan het papier en het regel-leven dat op ons wacht als als we terug zijn in Belgie. Het cyrillisch schrift maakt het niet bepaald makkelijker, maar ja we zullen het maar zien als een nieuw avontuur zeker :).
Nog even dit: mijn allerliefste Wim (jiha) is eventjes met ons meegereisd in Roemenie en heeft dus zelf een aantal bizarre en leuke dingen met ons meegemaakt: zoals slapen bij een meisje die ons heeft meegenomen. Bleek wel dat de ouders 'ridders ter verdediging van het christendom en de christelijke cultuur' waren en onze ideeen behoorlijk botsten (om het zacht uit te drukken). Maar met hen hebben we dus het Orthodoxe pasen gevierd compleet met paaslam en andere lekkernijen. Roemenie is een enorm, eindeloos land waar ik vooral onder de indruk was van de bergen en de Donau-Delta. Bij deze laatste hoorde je geen enkele auto, maar een kikkerconcert zoals je er nog nooit 1 gehoord hebt en het geklapper en gekwekker van meer verschillende vogels dan ik ooit op 1 plek heb gezien. Voor de limburgers: Wim heeft de live-verhalen (tot aan een tamme reiger toe :) ).
Wakker worden in een oud klaslokaal van de vroegere dorpsschool van Letovnik, nu omgetoverd tot een kleurrijke maar stoffige slaapzaal:
Nog even de krant lezen voor de werkdag begint:
maar de plicht roept:
tenzij de natuur plots iets anders wil:
maar maartse sneeuwbuien duren nooit lang en de patatjes moeten mooi recht in de grond worden gestopt:
na een dagje arbeid nog even een avondwandelingetje:
en zelfs in de kleinste dorpen doet de EU haar best door bruggen te bouwen:
en als de maan tevoorschijn komt dan komen ook de fles raki en de kaarten boven en is het verzamelen geblazen met de schaapherder en de jager van het dorp:
en de verliezer moet snuiven:
en dat doet niet altijd zo`n deugd:
maar gelukkig blijft de EU aanwezig om ons in elke situatie te helpen:
Ge ziet: Belgen hoeven niet zo veel te zagen over hoge belastingen want hun geld wordt goed besteed....
Ondertussen al twee maand geleden maar beter laat dan nooit...
Sarajevo bij valavond:
Onze eerste couchsurfing ervaring bij een bende vrienden afkomstig uit Istanboel, in Sarajevo. Het komt er dus op aan je zo snel mogelijk aan te passen aan je omgeving en dan krijg je een gratis en luxueuze slaapplaats aangeboden...dus Marieke is sindsdien fan van Galatassaray...alhoewel, voor haar kon het ook Dinamo Split zijn of Hayduk Zagreb ;-)
Mostar in de winter:
Een koffie drinken zoals het hoort, very serious business:
na bijna drie maanden reizen heb ik eindelijk ook es de weg gevonden naar de blog van Marieke, en een beetje van mij....
Marieke is nog steeds hard aan het werken in Letovnik, in het zuiden van Bulgarije (zo beweert ze toch, maar ik vrees dat ik vrijdag een raki-snuivende verslavende en een naar-een-niet-zo-gezonde-boerenlucht-ruikende Marieke terugzie in Veliko Tarnovo, een 7000 jaar oude stad in het Noorden van Bulgarije). Na een paar weken confronterende rust, regelmaat en stilte in Letovnik nam ik 2 weken geleden afscheid van Marieke na een gezellig weekend `hiken` in de overbesneeuwde Bulgaarse bergen. De sfeer in Kosovo (of was het de door alcohol beinvloede herinneringen?) was sinds we daar samen waren vertrokken een goeie maand geleden, ergens blijven hangen en de drang om nog es terug te gaan was behoorlijk groot... dus: zo gedacht, zo gedaan...
Alleen reizen is even aanpassen maar het is wel boeiend om eens volledig op jezelf aangewezen te zijn en nieuwe avonturen tegemoet te gaan. Het torenhoge cliche dat reizen je verandert klopt eigenlijk niet want hoe langer je weg bent van het vaste stramien van werk-vrienden-familie in Belgie, hoe meer je beseft wat je zelf eigenlijk waard bent zonder het `opvangnet` van thuis... Alhoewel, alleen reizen betekent eigenlijk dat je nooit alleen bent want als je eventjes ergens zit dan komt er gegarandeerd binnen de 5 minuten iemand op je af om een praatje te maken (lees: vnl pensioenleeftijdsgerechtigde mannen die je een macchiato, expresso of cappuchino aanbieden ... maar soms heb je meer geluk en kan het gezelschap meer dan aangenaam zijn ;-) ). Ik heb vele macchiato` s gedronken op een zonnig terrasje ergens in Prishtina, mensen urenlang geobserveerd, pinten gedronken met de Belgische mannen van de EU-lex (en nee, ik kan niet mee met hun tempo), gaan rondrijden in de bergen met een vriend die we er vorige keer leerden kennen, een dagje op uitstap geweest naar Prizren, lange gesprekken gevoerd over de oorlog waardoor ik er nu nog minder van begrijp, opnieuw dronken geworden in dezelfde bar waar herinneringen zijn ontstaan, Prishtina verkend in al haar facetten dus ;-), ...
Ondertussen ben ik via Skopje terug in Sofia beland en kijk ik al uit naar het weerzien met Marie. Bijna drie maanden al (tot 2 weken terug) spendeerden we iedere dag, uur, minuut, ... samen en dat heeft zo zijn gevolgen. Marieke weet al dat ze minimum 4 keer nog naar het toilet kan als ik zeg dat ik een doucke ga pakken, ik weet dat het nu echt wel tijd is om op te staan als ik Marieke haar luidruchtige uitstrekkende ochtendgaap hoor vanuit mn knusse warme slaapzak, Marieke kan dan weer gerust in slaap vallen als ze mn -licht-ronkende-in-slaap-vallende-adem hoort en ik zie de tomaten of andere groenten al uit Marieke haar bord vliegen als ze beslist haar vlees in stukskes te snijden ;-) ... Maar het moet gezegd, Marieke is gewoon de meest geduldige, open, lachende en dus ideale reispartner die je kan bedenken... echt wel.
Zoals alles went ook het reizen en rondtrekken: het leven uit een rugzak versus vers gewassen kleren en goed ruikende handdoeken uit de kast halen; een burek sa meso uit een plaatselijk kraampje versus twee pistolets en een croissant van bakkerij Vandevelde; in oude yugo`s door elkaar worden geschud terwijl je een balans zoekt tussen het op tijd ontwijken van gaten in de weg en genieten van de fenomenale bergomgeving versus rijden op de E40 of A17 en hopen dat de file niet te lang duurt; warme pivo of peeja drinken versus een koude stella of jupiler; het juiste kleingeld zoeken als je heel dringend naar toilet moet tussen Bosnische marken, Kroatische kuna, Servische dinar, Macedonische denar, Bulgaarse leva en Kosovaarse euro (!) versus simpelweg dertig eurocent aan de wc-madam geven; uren wachten aan de grensposten, je beste glimlach tevoorschijn toveren voor de politiecontroleurs en stempels verzamelen in ons paspoort, .... maar wat niet went is de zee van tijd die voor je ligt bij het opstaan; niet weten met welke nationaliteiten je die avond een flesje wijn zal delen, geen verplichtingen, geen rinkelende gsm s, geen vervelende post; verhalen en ontmoetingen met medereizigers en lokale bevolking en het steeds opnieuw afscheid moeten nemen van diezelde mensen en plaatsen waar je intense momenten mee hebt beleefd, het nog steeds zeer lekkere eten; de eindeloze bergen, watervallen en ondergaande zonnen; raki drinken; de adrenaline wanneer we staan te liften, enzovoort enzovoort...
Het is hier plotseling heel druk aan het worden in de living van de jeugdherberg waar ik nu al uren zit (om eindelijk es die foto s op de pc te zetten) want al het internationaal gezelschap verzamelt zich voor de tv om te zien of hun land aan het winnen is in de kwalificatieronde van het WK voetbal 2010 in Zuid-Afrika dus ik ga me er eens tussen begeven en nog een glas bier drinken uit een warme plastic fles jihaa!
Het is weer lang geleden... De laatse keer dat ik geschreven heb, was ik zenuwachtig voor het nakende bezoek dat super is geweest. In het kort: Papa en Alex hebben ons verwend (ik voelde me weer helemaal kleine dochter :) en papa heeft zich gepromoveerd tot 2de peter van Tine). Ze hebben zich helemaal aangepast aan onze levensstijl (lees: we hebben veel, lekker en zeer goedkoop gegeten). Ze gaan vanalles vanuit Bulgarije invoeren in Belgie (die vanalles is nog strikt geheim natuurlijk) en vanaf dit jaar gaan ze elke 10de week van het jaar naar Bulgarije komen. De vrouwen mogen mee, maar als ze niet willen dan gaan ze toch. Ik denk dat ze Bulgarije dus ook wel de moeite vonden. Het afscheid was wel behoorlijk emotioneel. Het was dubbel moeilijk omdat zij verder trokken en wij achter bleven om een kleine maand op dezelfde plek te werken. Daar stonden we met onze pas op de markt gekochte fuck me boerinnenbotten in de hand (toch wel een zeer goede aankoop!), terwijl ze weg reden.
Dat is al weer bijna 2 weken geleden. Ondertussen zijn we helemaal geintegreerd in het dorp Letovnik (zeer moooi gelegen in het zuiden van Bulgarije, dichtbij de grens met Griekenland en Turkije, in het Rodopigebergte). Er wonen max 50 mensen in het dorp en een drievoud van dieren. We kunnen onze cv ondertussen al aanvullen met een veelvoud van dingen: in de mest staan met onze botjes, mest schuppen en verspreiden ('er hangt stront aan de knikker' is een spreekwoord dat we al letterlijk hebben ervaren), vruchtbaar maar ZWAAR slip op en af de berg vervoeren in een kruiwagen naar de groententuin, patatten planten, hout zagen, een slecht gepleisterde muur terug min of meer rest schuren en de gaatjes opvullen., ... Het enige jammere is dat je na een dag mest of pleisterwerk geen douche kan nemen, maar ja je kan niet alles hebben in het leven :). 1 x per week is er de sauna...met enig inlevingsvermogen kunnen jullie je wel voorstellen dat dat deugd doet! En ja babydoekjes kan je zeer multifunctioneel gebruiken! Van de jacht hebben we ook al geproefd: wilde gans is enorm lekker! De jonge jager in kwestie heeft zijn oog laten vallen op Tine (zeker nadat hij haar zeer geslaagde appelcake heeft geproefd), maar er is meer nodig dan een wilde gans om Tine's hart te winnen :). Ik vrees dat hij weinig kans maakt.
We hebben onze naam gemaakt in het snuiven van rakia: jaja de integratie verloopt op verschillende vlakken. De mannen en onze vriendbuurherder komen soms savond kaarten (een variant van presidenten, bij de Afrikanisten wel bekend). De verliezer moet ofwel zelf gestookte rakia drinken of een lepeltje snuiven (voorkomt dat je zat wordt en de volgende vroege morgen weer 'fit' uit je bed kan). Wil hje het thuis proberen: neem een lepeltje met iets straf, hou het onder je neus, pits een kant toe en snuiven maar. TIP: doe alleen het rechterneusgat. We hebben ook het linkerneusgat geprobeerd, maar bij mij had dat een zeer onaangenaam effect: mijn linkerhersenhelft was de kluts kwijt en deed pijn.
Ahja Tine heeft ondertussen haar 27ste levensjaar ingezet. We hebben dit gevierd met 8 bulgaren (waarvan de helft dierenarts), de zangeres van de liveband van het restaurant heeft haar door de micro een goed jaar gewenst en heeft toen speciaal voor haar Vaya Con Dios (denk de enige Belgische groep die hier bekend is) gezongen.
Nog veel te vertellen, maar het is ontbijttijd! We vertrekken seffens met een groep naar een berg ofzoiets (we snappen het niet zo goed) en als het mooi weer is gaan we morgen 30 km in de bergen wandelen (of zoiets :) ).
Nog een ding: ons eerste uurverschil is ingezet. Het is ier 1 uur vroeger dan bij jullie. We hebben nog 5 uur te gaan..want in Mongolie is het 6 uur verschil!
Juist een avond op het gemak in de youth hostel en wat bijpraten met andere reizigers (altijd leuk om te horen wat de tips zijn). We moesten ook wel bekomen, want we hebben vandaag ons eerste ZEER indecent proposal gehad: 10 euro voor een uur! Ja lap..moet ik er een tekeningtje bijmaken wat we dat uur moesten doen?! De man heeft potverdorie een dochter die even oud is als ons, de viezerik! Laten we zeggen dat ons antwoord heel duidelijk was.
Maar soit, dat zijn we al (bijna) vergeten, want morgen krijgen we (hoog) bezoek: papa en nonkel Alex. Wel een beetje gek hoor.. ik kan het me moeilijk voorstellen: familiebezoek in de Balkan...spannend! Ze gaan ons trouwens begeleiden naar onze werkplek in de buurt van Kardgali, waar we normaal gezien een maand gaan blijven.
hihi nog even vergeten te zeggen dat we vermeld zijn op de blog van Tony. Trouwens een zeer interessante blog als je wat meer over Kosovo en Prishtina te weten wil komen! www.elpatron.skynetblogs.be Hieronder heb ik zijn tekst + "geweldige foto" van ons net voordat we de bus opstapten gekopieerd..trouwens hij heeft ons een waardevol geschenk gegeven: een reep chocolade van cote d'or..njammie dat heeftgesmaakt!
Hi Bloggers,
Deze week zijn er in Kosovo twee B.B.B.s op bezoek geweest.
B.B.B. is een vrij nieuwe afkorting (ik ken ze pas sinds eergisteren) en staat voor Belgische Bourgondische Backpackers.
Tja,
de twee jonge dames uit Brugge en Overpelt zijn zowat de meest
gastronomische backpackers die ik ooit in mijn leven ontmoet heb. Ze
waren op weg van Montenegro naar Macedonië en hebben enkele dagen de
sfeervan Prishtina en Mitrovica opgesnoven.
Tine
en Marieke, het was leuk jullie te hebben mogen herbergen en gidsen
naar de toeristische/gastronomische plekjes. Geniet nog van jullie reep
chocolade en van het boeiende avontuur.
We moeten iets bekennen... het heeft te maken met onze manier van reizen! We zijn geen die-hard backpackers.. ik vrees zelfs verre van. We zijn de bourgondische backpackers. Tony (onze zalige Peltse gastheer in pristhina) heeft ons BBB oftewel Bourgondische Belgische Backpackers gedoopt. We besparen op zeer veel (vervoer, slapen- aiai deze nacht gaat de kroon spannen (BAH wat hangt er tegen de muur!???)-, behalve op eten! Gelukkig zijn we alletwee fan van eten en we gaan dus ook (bijna) iedere dag op restaurant.. mhhhh jammie. Het budget van de dag wordt tijdens het eet-moment dus met een gerust geweten overschreden. Er zijn veel redenen waardoor we goed moeten eten en die we dus regelmatig zeggen: "We mogen al gratis slapen, dus daar besparen we op", "We hebben een goedkoop appartement/ slaapplaats", 'ja we hebben toch wel een zware rugzak en moeten goed eten", 'in maart gaan we een maand werken voor kost en inwoon, dus dan doen we bijna niets op", "we moeten beleefd blijven, dus wat er ons wordt aangeboden kunnen we niet weigeren", nog een goeie: "In Belgie kost het zeker het dubbel", "we gaan naar Mongolie, dus we moeten nu goed eten", ........ ik vrees dat er nog veel van deze zinnetjes op ons lijstje staan. Als we terug zijn denk ik dat we zwaar moeten afkicken van al dat zeer lekkere eten.
Bij meer tijd vertel ik over Pristhina (we waren onder de indruk!!), jaja ook van jou Toni (de politie je vriend :) ). We zijn nu op onze laatste ex-joegoslavie bestemming: Macedonia. Ohrid-lake en de weg er naar toe was zeer de moeite, van Skopje zijn we niet echt weg (heeft waarschijnlijk ook te maken met onze slaapplaats, nogmaals: BAH wat hangt daar tegen de muur???!). Maar het is wel vreemd en we vinden het ook wel droevig dat deze etappe van de reis bijna gedaan is. Morgenvroeg gaan we naar Sofia (Bulgarije) waar papa en nonkel Alex (haha zeer grappig) op bezoek komen en dan is het dus een maand werken. Maar ja eerst nog een aantal keer op restaurant!!!
...van snowboarden. We vonden het geweldig..alleen het snowboarden en apres-skien moeten we nog leren om beter te combineren (laten we zeggen dat ik weer even last had van mijn slokdarm ;) ). Als je graag fots wil zien, moet je op facebook zijn..We hebben zelf de camera niet mee de berg op genomen, maar Jelena (de dochter van onze tijdelijke huisbaas) heeft foto's genomen van het out -en indooravontuur. (Let niet op onze roodheid op de foto's, deze is te wijten aan de gezonde berglucht, het zonnetje en het feit dat het buiten -15 graden was) Het is onze laatse dag in Montengro (Crna Gora), morgen gaan we weer naar andere oorden..dus de volgende keer dat we weer toegang hebben tot internet volgt er een nieuw verhaal!
Mensen kopen veel dingen...huizen, autos, mobilehomes, motors ,... wat wij gekocht hebben is tijd. We hebben 6 maanden tijd gekocht. Trouwens een zalig idee -tijd kopen-, maar goed dat we het leuk vinden, anders hadden we een miskoop gedaan. Ik moet wel zeggen, een huis blijft staan, maar de tijd VLIEGT. Er is dus weer heel wat gebeurd op onze trip, maar van reizen wordt je ook wel moe, dus ik ga jullie deze avond maar een kort verhaaltje vertellen....
Tine, Marieke en de sneeuwlawine...
De 2 meisjes (we worden steeds jonger geschat ) zijn vanuit het zonnige Kroatie aangekomen in het eerst zonnige, maar nu zeer sneeuwerige Montenergo. En alweer ging hun hartje sneller slaan bij al de natuurpracht. Vermits de zon even geen zin meer had en de sneeuw des te meer, besloten ze ervan te profiteren en naar het noorden te trekken, alwaar een groot natuurgebied met ski- liften en -instructeurs op hun wacht. Ze moeten er wel eerst geraken natuurlijk, want Montenegro had voor de laatste keer 10 jaar geleden zoveel sneeuw. Ook in het kustgedeelte met Middelands zeeklimaat, ligt er een meter sneeuw...De wegen zijn zeer bergachtig en een lichte ramp, dus overal stonden autos die zich hadden vastgereden in het midden van de weg. Geen probleem, men slalomt hier zonder probleem omheen, totdat alles vastzit en een fille ontstaat. De politie staat er bij en kijkt er naar (belgie is toch wel netjes georganiseerd), en uiteindelijk kan je weer verder rijden.... Het was een behoorlijke afstand en het begon donker te worden en wat lag daar op de weg?! Een wolf of een beer zou mogelijk geweest zijn, want die leven hier nu eenmaal, maar het was groot en wit, jaja het was een sneeuwlawine. Ja lap heel de weg onder de lawine met boompjes..ik heb lawinegevaar altijd iets vreemd gevonden, maar nu snap ik het GEVAAR bij het lawinegevaar wel. Je kan hier moeilijk omdraaien en een andere weg nemen, want er is maar 1 weg..dus er is maar 1 optie...wachten op de hulpdiensten met een sneeuwruimer.. Tine maakte het hilarische mopje dat de hulpdiensten hier waarschijnlijk mannekes met schupjes zijn...maar daar zagen we de flikkerlichtjes in de verte. Ik was toch wel nieuwsgierig wat de hulpdiensten van plan waren...eerst moet alles natuurlijk lang besproken worden en dan schiet men in actie met een schup!! Ja ja de lawine wordt weggeschupt...eerst met 1 schup, dan een 2de en uiteindelijk wordt er zelfs een 3de bijgehaald (af en toe wordt het schuppen onderbroken om een denneboompje weg te gooien)... na anderhalf uur schuppen, hebben ze er dan toch de buldozer bijgehaald. En nu zitten we hier voor de eerste keer in ons leven in een skie-oord. We hebben nog nooit zoveel sneeuw gezien en morgen nemen we snowboardles, jiha!
En nu ga ik in mijn bedje de humo lezen (dankjewel mama en papa van Tine)!!
De tıtel ıs gezegd door een student ın Belgrado dıe polıtıcs studeert. we hebben al heel wat verhalen van de oorlog gehoord en ook al veel gebombardeerde huızen en gebouwen of huızen vol kogelgaten gezıen. Het ıs nog altıjd moeilijk te vatten, wat er hıer allemaal gebeurd ıs.
Trouwens het ıs behoorlıjk genant om te zeggen dat je van Belgıe bent..ıedereen denkt dat we op het punt van oorlog staan en dat de enıge reden dat dat nog nıet het geval ıs, ıs omdat we geld hebben. Het ıs bıjna onmogelıjk om de Belgısche sıtuatıe duıdelıjk uıt te leggen en terwıjl je een pogıng doet, denk je: waar zıjn we ın Belgıe toch allemaal mee bezıg...ık HOOP dat er meer ıs dan geld waardoor er bıj ons geen oorlog ıs/ komt...zeker als je zıet wat dat allemaal aanrıcht.
Dıt even ter zıjde...
Ondertussen ıs er weer heel wat gebeurd..ık denk nıet dat ık het nog kan bıjhouden ın vertellen wat we allemaal al hebben gezıen en hebben meegemaakt (ja sorry het ıs een turks toetsenbord, dus de i staat op een vervelende plaats daarom gebruık ık de ı). Mıjn nederlands ıs er ook al op achteruıt aan het gaan, dus hıervoor mıjn excuses.
Op dıt moment zıjn we voor de laatste dag ın Sarajevo...een enorme aanrader voor jullıe volgende cıtytrıp. Sarajevo ıs echt een ongelofelıjk mooıe stad, met lekker en goedkoop eten, zeer vrıendelıjke mensen, veel cultuur, musea en natuur op een mını boogscheut (gısteren hebben we een zalıge tocht door de bergen gemaakt). Ik denk dat ık bıj thuıskomst een toerıstenbureau ga opstarten ter promotıe van Bosnıe. Een enorm mooı land, alleen de wegen zıjn bedekt met wannabe asvalt, wat het rıjden wat vertraagt (om het posıtıef uıt te drukken). Maar ja zo kan je het landschap op je gemak opnemen.
Iets dat we zeker met jullıe wıllen delen ıs onze tocht van Belgrado naar Sarajevo. We hadden besloten dat we de bus en de treın te veel gedoe vonden (we hadden toen nog een zalıge treınnacht ın ons geheugen van Banja Luka naar Belgrado, waar ze ons 7 keer hebben wakker gemaakt voor paspoort- of tıcketcontrole). Dus brave as we are gıngen we lıften (sorry moeke, maar we doen wel voorzıchtıg. Bıj vıeze mannen dıe alleen een koffıe wıllen gaan drınken stappen we nıet ın!). Iedereen verklaarde ons behoorlıjk gek, want ıs toch wel een tocht van 350 km en je moet de Servısch-Bosnısche grens over. Het was een zalıge dag en we hebben het met glans gehaald! We zıjn zelfs door een vrıendelıjke servısche meneer dıe ın Oostenrıjk-Tırol (hıhı) werkt, meegenomen naar zıjn vrouw en huıs. Waar we zeer gastvrıj werden ontvangen met bosnısche koffıe, beleg en brood. We hebben fruıt meegekregen, want als je op pad bent met de rugzak, moet je veel vıtamınen opnemen en wat ıs er dan beter dan een cıtroen!. Een trucker dıe grote boomstammen vervoert, heeft een fıle veroorzaakt om ons voor 10 km mee te nemen. Alleen de communıcatıe ıs soms wel moeılıjk. Na Dober Dan (goeıedag), Kako ste (hoe gaat het), Dobro (goed), Dgıvılı (sante), Hvala (dankje) ıs er al veel van onze Servo-Kroatısche woordenschat opgebruıkt. Rond 4 uur waren we de grens over en hadden we nog 150 km voor de boeg. Toen heel grappıg, probeerden zowel de Servısche polıtıe aan de ene en de Bosnısche polıtıe aan de andere grenscontrole een lıft voor ons te regelen. Ja dat hadden we nu ook nıet gedacht: hulp van de douane!
Een vrıendelıjke Turkse trucker en zıjn zoon hebben ons meegenomen. Doordat de weg naar Sarajevo heel bergachtıg ıs, hebben we een ongelofelıjke omweg gemaakt. De rıt heeft van 18 uur tot 11u30 geduurd. Turks behoort jammergenoeg nıet tot onze woordenschat...maar na bıjna zes uur en een koffıe ın een wegrestaurant, voelde het enorm vertrouwd aan zo met zn 2en op het bed en de vader en zoon voor ons op een zetel. Zonder elkaar te verstaan, met tekenıngen, handen en gezıchtsuıtdrukkıngen kan je toch wel een heel relaxte omgevıng creeeren.
En dan het engste deel van dıe reıs: de taxı ın Sarajevo, dıe even zın had om mee te doen aan een straatrace. Ik was de hele tıjd aan het roepen van het verschıeten. Tıne en de chauffeur waren aan het lachen en de chauffeur zeı: we bosnıans are crazy drıvers...amaı mıjn hart gıng tekeer.
Om half 1 hebben we dan eındlıjk kunnen avondeten en de ober van het restaurant zeı dat we aan couch surfen moeten doen (gratıs blıjven logeren bıj mensen, je moet je hıervoor ınschrıjven op een websıte) en ın zıjn appartement slapen we nu.
Morgenvroeg nemen we om kwart voor 7 (aı aı) de treın naar Mostar. We horen/lezen overal dat het een mooıe rıt ıs, dus ık ben eens benıeuwd.
ahja het plan was om hıer te skıen...we vertelden dıt tegen de taxıchauffeur en zıjn antwoord was:" ıt's 14,5 degrees, ı dont thınk you can skıe"...tıs hıer dus behoorlıjk warm :).
er gaat snel een (ongecensureerd, beloofd ) verhaal volgen, want we hebben weer heel wat beleefd. Gısteren van Belgrado naar Sarjevo gekomen op de niet-toerıstısche manıer..maar hıerover later meer.
groetjes vanuıt Sarajevo (bij onze toekomstıge gastheer, we zıjn per ongeluk aan het couch surfen geraakt)
GRRRRRRRRRRRR ik heb juist een heel (lang en interessant) bericht getypt en het is niet verschenen. Computertechnologie kan toch zo frustrerend zijn...dus bij deze hebben jullie niets nieuws om te lezen. ik laat jullie gewoon deel uit maken van mijn frustraties. groetjes
Mara (mijn bosnische naam, we zitten dus in Bosnie, Tine wordt tot haar grote ergernis overal Tina genoemd)
dus nog even wat meer info. We zijn sinds donderdagavond in Zagreb (Hrvatska oftewel Kroatie) toegekomen. We voelen ons terug helemaal student en het Nederlands spreken wordt steeds moeilijker (er sluipt stiekem engels tussen).. alhoewel we worden hier opgevangen en begeleid door Toni een vriend van Tine uit Bosnie en student Nederlands. HIj spreekt al heel goed Nederlands, dus we kunnen ook niets stiekems zeggen, want hij verstaat het! Gisteren zijn we met de hele groep studenten 'Nederlands' naar een expositie van Rembrandt geweest. Het was de moeite, ook al voelden we ons wel een beetje diertjes, want voor veel van de groep waren we de eerste (buiten de proffen) 'echte' Nederlandstaligen die ze in hun leven zagen. Het voelde een beetje alsof we zonder onderbroek op straat liepen, gelukkig wende het na een tijdje. Handbal is hier trouwens een enorm populaire sport. In Split (ad kust) vindt nu het wereldkampioenschap handbal plaats. Kroatie doet het zeer goed, gisteren hebben we in de massa op the main square de match gevolgd tegen Hongarije. Iedereen in outfit, met bier en toeters: veel lawaai dus toen ze wonnen. Vanavond is het tegen Slowakije, ik ben ns benieuwd...
Tot nu toe worden we overal trouwens een beetje verwend: eerst in Ljubljana door Marusa en Tomas. We hebben twee keer zeer lekker bij hen gegeten en de Sloveense wijn geproefd (njammie). EN EN EN ze hebben ons onze eerste ski-ervaring van ons leven bezorgd. Blijkbaar hebben we talent, jiha zelfs ik met mijn motorische gestoordheid kwam over alsof ik een goede coordinatie had. Tine was helemaal kampioen: ze is er in geslaagd om een salto te maken. Ze dacht dat het bergje sneeuw haar wel zou afremmen, niet dus . En ook hier weer, we mogen in de kamer slapen van een vriendin van Toni (ze slapen hier trouwens allemaal per 2 in een klein kamertje- we zijn toch wel verwend hoor in Belgie), we mogen haar studentenkaart gebruiken (waardoor we kunnen eten voor ongeveer een euro per maaltijd!), ...
Iedereen van de studenten hier heeft de oorlog meegemaakt. Daarstraks hebben we een basis gekregen in de aanleiding en het verloop, maar we moeten nog hard studeren voor we de complexe situatie van ex-joegoslavië begrijpen. Dus als iemand een goed boek heeft, mag het altijd opgstuurd worden! Vermeld gewoon Tine en Marieke en het komt wel toe.
Toni heeft vandaag zijn eerste 'kwakje' geproefd. Toen hij dit zei, lag Tine bijna onder tafel en schoot mijn kwak in het verkeerde keelgat. Met andere woorden we hebben belgisch bier gedegusteerd. Je vind ze hier overal: stella artois van de tap, blonde leffe van de tap... moeke zou hier gemakkelijk haar Hoegaarden kunnen drinken.
We hebben foto's geslecteerd, maar ze zijn nog te groot. Morgen gaan we proberen om ze te verkleinen en anders blijft het woorden zonder beeld.
Nu ik ah schrijven ben, is er nog zo veel te vertellen, maar ik ga jullie laten.
Nog een fijne zondag en geniet morgen van het maandaggevoel (dat gaan wij ook doen als we op de berg staan boven Zagreb!),
we hebben al twee keer iets geschreven en het is telkens niet verschenen op de blog ... zeer vervelend! Dus even testen of het vanuit Zagreb wel werkt.
We zijn toegekomen in het mooie en ook wel regenachtige Ljubljana. |de letters staan hier niet op de juiste plek op het klavier, als ik op dubbel punt druk krijg ik dit >, dus mijn excuses voor het af en toe vreemd tekengebruik. In in het kort onze weg/ - op woensdagnamiddag| amai dat is al een tijdje geleden| zijn we dus uit Bourg en Bresse geraakt en via een tussenstop in Geneve zijn we als echte fashion babes in Milaan toegekomen. Gelukkig lag er sneeuw en viel het niet zo op dat onze outfits niet echt in het kader pasten. - donderdag| Milaan > Modena. Dit is een heel leuke, kleine stad waar we een vriendin van Tine hebben bezocht. Op vrijdag waren we het al een beetje gewoon dat er 6 maanden niets hoeft. Of toch bijna niets, want ik ben zo slim geweest om maar weinig ondergoed mee te nemem, dus het handwassen op grootmoeders wijze zal een regelmatige bezigheid zijn . Tine is veel slimmer geweest, maar ze moet wel 6 kilo meer dragen. Dus terwijl jullie werkten, hebben we in het zonneke ontbeten op een mooi plein tussen de oude mannetjes. - vrijdag| Modena > Verona >Venezia Als we dan toch door Italie reizen toch maar even gebruik maken om wat steden te bezoeken. Verona baadde in een mysterieuze mist en in Venetia was het vooral donker bij aankomst. Volgende dag zoals echte toeristen |want amai dat zijn we echt wel in onze wind/regendichte jas, met het enorm fototoestel van Tine, en onze wandelschoenen| venetia bezocht onder een zalig zonnetje. -zaterdag| Venezia > Trieste Onze laatste Italiaanse bestemming, volledig omgeven door Slovenia...en daar zijn ze nu. Gisteren in een minidorp geslapen en dan nu in de hoofdstad. Deze middag afgehaald door Marusa /een vriendin van Annita, mijn buurvrouw/ een zeer sympathieke madam waar we straks mogen gaan eten en morgennamiddag nemen zij en haar man ons mee op pad.
We blijven hier toch wel eventjes, want het is toch al wel druk geweest van stad tot staD.
Reizen is afkicken, niet alleen van de mensen om je heen, maar ook van het Belgische leven. Het is leren dat je soms gewoon |binnen de perken natuurlijk | je zin kan doen. Het is natuurlijk enorm veel zien, ervaren en ontmoeten. Het gaat om de mensen die je tegenkomt onderweg. Het zijn meestal vluchtige ontmoetingen, maar zeer waardevol! Tot zover de wijze woorden van Marieke
dada allemaal!!
en als er in Belgie zon is, mag die altijd via telepathie naarhier gestuurd worden.
Deze morgen op tijd de wekker gezet voor de TGV richting Milaan... ja lap niks 'au revoir' France, Julie et Sasha. De wegen zijn op dit moment een ijsbaan, auto's staan stil want ze kunnen de berg niet op. Dus de mama van Julie (slim als ze is) heeft het zekere voor het onzekere genomen en we zijn teruggekeerd. Samenvatting: il fait froid ici à la douce france en we zitten vast! Misschien dat het seffens beter wordt en begint te dooien of wie weet zijn de Franse strooiers snelle mannen en halen we de trein van één uur. Ja reizen, het avontuur ... We gaan nog veel onverwachte dingen tegenkomen, dus we nemen het zoals het komt (wijs als we zijn ).
allee hopelijk hebben we binnenkort minder tijd...
PS we hebben beslist na 2 dagen medemama te zijn... kindjes zijn zeer mooi voor een tijdje, maar onze moedergevoelens zijn op dit moment toch al weer een beetje uitgedoofd (sorry papa's).
Al een storende factor voor Tine: ik heb al helemaal de neiging om continu Frans te spreken. Mais en fait elle aussi commence à me répondre en français
jaja, dag 1 en we zijn al aan het bloggen.... na een beetje vermoeiende dag (jaja, afkicken van het harde werkleven en alle emoties) zijn we aangekomen in Bourg en Bresse, een klein stadje op een uurtje van Lyon.... genoten van party-crêpes en cider bij de familie van Julie.... et voila, nu moeten we alweer weg.... greetz van ons beiden
):
,... wat wij gekocht hebben is tijd. We hebben 6 maanden tijd gekocht. Trouwens een zalig idee -tijd kopen-, maar goed dat we het leuk vinden, anders hadden we een miskoop gedaan. Ik moet wel zeggen, een huis blijft staan, maar de tijd VLIEGT. 
) verhaal volgen, want we hebben weer heel wat beleefd. Gısteren van Belgrado naar Sarjevo gekomen op de niet-toerıstısche manıer..maar hıerover later meer.
... zeer vervelend! Dus even testen of het vanuit Zagreb wel werkt.
| je zin kan doen. Het is natuurlijk enorm veel zien, ervaren en ontmoeten. Het gaat om de mensen die je tegenkomt onderweg. Het zijn meestal vluchtige ontmoetingen, maar zeer waardevol! Tot zover de wijze woorden van Marieke 
