We'r on the move again. Stipt vertrokken om 13.30u aan het 'victorian arts centre' (operahuis en concertzaal) in melbounre. De bus is een stuk comfortabeler dan de vorige, hogere rugleuning, betere kussens, iets meer beenruimte - toch aan de rechterkant. De groep is 12 mensen groot + chauffeur (philip - ik schat hem rond de 40, klein, type gymnast). Wederom een mengelmoes van leeftijden: een duits koppel van rond de 60, een fransman (±50 - werkt in Parijs - woont in Pau - jaja le sud ouest), een 50 jarige man van de UK, de rest ik is jonger dan ik, 2 duitse sympatieke meisjes waarvan eentje ook de trip naar alice springs doet, een 20-jarige israeliet, nog een brit (±25), 2 hollanders, (jongen (18) en meisje (24) - een brits meisje (20) en een japanese (±30). Deze namiddag hebben we een kleine 250 km afgemaald, maar met redelijk wat 'scenic' stops. We volgen de 'great ocean road'. Grote oceaan, kleine weg. Een 2-vaksbaan (eentje voor elke rijrichting) met heel veel volk op. Een weg gemaakt om de oorlogsveteranen van WOI werk te kunnen bieden, af en toe zie ook memorials om de gevallen soldaten te herdenken. Een slingerende baan die voortdurend de kustlijn volgt, met af en toe hoge kliffen (tot 100m hoog). En waar het ook maar kan wordt er gesurft door jong en oud. Nu het paasweekend is, wordt er geen plekje onbenut gelaten. De golven zien zwart van de wetsuits. De eerste voorziene stop aan Bells Beach - DE surfplaats van de oostkust - werd al meteen afgeblazen omwille van de RipCurl pro competiton. 's Wereld grootste van het surfcircuit (beweren ze hier natuurlijk) en deze periode onbereikbaar voor de modale dagjestoerist. De eerste echte stop was in Torquay, de wieg van 2 grote surfmerken 'rip curl' en 'quicksilver' (eerst vrienden die samen rip curl oprichtten maar na een split is er eentje quicksilver begonnen - alle twee goed af zou ik zo zeggen). Zelfs nu, zaterdag, zijn al de winkels toe. Spijtig want de zomercollectie is hier nog altijd in solden maar zo blijft mijn portemonnee zwaarder en mijn rugzak lichter. De weg is adembenemd mooi, de steeds wisselende kleuren van de oceaan (alle tinten tussen blauw en groen), zalige stranden, rotsen waar de pacific voortdurend tegen aan beukt, dat alles gecombineerd met een heerlijk zonnetje en de geuren van de oceaan. Wat heeft ne mens meer nodig om te gelukkig te zijn. We slapen in een bbh in apollo bay, redelijk maar ik heb er al beter gehad. Morgen ontbijt om 7 - we zullen geen tijd hebben om paaseieren te rapen. op het programma: een korte wandeling door een of ander regenwoud, de 12 apostelen (rotsfomaties in de zee) en de rest weet ik niet meer, maar kunnen jullie hopelijk te weten komen in het verslag van morgen. Het begint hier serieus in te korten. Ik ben vandaag tot het besef gekomen dat ik hier nog maar 2 volle weekends ga doorbrengen en dan is het verhaaltje over (al good things comes to an end - een spreuk die je in reuze van letters op de vlieghaven van wellington terugvindt - hoe kunnen ze het weten). Zo ver zijn we nog niet, de volgende 2 weken nog alle zintuigen wijd openzetten om met elke lichaamscelletje te genieten van het prachtige oceanie. G'day, slaap wel en vang de paasklokken.
Ik heb weer wat foto's kunnen opladen. Ze staan op de gebruikelijke plaats ttz: ftp://arg.reginapacis.eu username: condor Password: veelgezien alles in kleine letters en zonder spaties Ga naar de volgende mappen: httpdocs - oceanie - 07-04-07 (waar die van vandaag staan)
Het klassieke ochtendritueel toegepast zeker wanneer er tijd voor is, slapen tot 9.00, ontbijten, teetje en ondertussen kijken wat er in de wereld gebeurd via internet. De blogsite nadert de magische 3000 bezoeken, wie had dat ooit kunnen denken. Misschien moet ik dan toch de 'tilliaanse kloosterorde' oprichten, we zouden met veel volk zijn. Ook hier goede vrijdag maar met goed weer. Alles is hier zo dood als ne pier (naar analogie met wat er op goede vrijdag gebeurd is). Maar met zo'n weertje zijn er alternatieven genoeg. St kilda heeft een strand, de keuze was rap gemaakt, ik heb daar een uurtje gezond (eerste keer sinds ik weg ben) en heb dan een duikje (eerste keer in de pacific) genomen. Heb mij wandelend door het zonnetje laten drogen, baden in de branding (beste manier om bruin te worden - geen paniek tina, mits af en toe een zonnebankje kan je nog concurreren). Ik ben blijven wandelen en heb gans de kustlijn gedaan tot ik niet verder meer kon omwille van de monding van de Yarra rivier in de pacific. Je komt dan westelijk voorbij het centrum (iets te ver dus). Tegen beter weten in ben ik dan toch maar naar het Melbourne Park gestapt (oude olympische site - waar je niets meer van terugvindt - maar ook daar waar the open australien worden gespeeld) en in het kader van onze te spelen daviscup dit weekend, volgde ik mijn geweten om het te gaan bekijken. Zeker wel 30 tennisterrreinen en alle 30 even leeg, geen kat te zien, het gehele centrum was afgesloten. De Imax filmsessies waren allemaal volgeboekt (hoe kan het ook anders, 't is ongeveer het enige wat hier open is), dan maar door de stad terug beginnen te wandelen, richting St Kilda. De mensen in Melbourne zijn inderdaad vriendelijker dan in Sydney. Melbourne is een propere stad. Maar dat gegeven is tot hier toe een constante geweest zowel hier als in NZ. Ik ben nog geen enkele vuile toilet tegengekomen, noch in de BBH (backpackerHostel), noch langs de baan, zelfs niet in de openbare toiletten. 'T is altijd deugdoend om op je gemak op het gemak te kunnen zitten. Al de NZ-landse en australische verkeerslichten zijn uitgerust met een geluidssyteem voor de blinden, Het is trouwens opvallend hoe alles - in beide landen - is voorzien voor mindervaliden. Tot in de BBH vind je douches voor rolstoelgebruikers. De ozzies hebben ook gevoel voor humor - de opschriften op t-shirten doen je af en toe glimlachen; in een eettent waar vnl kip werd gegegeten lopen de mannelijke obers rond met 'I make chiks hot'. Het is minder subtiel dan dat van de NZ maar het mag er zijn. Morgenvoormiddag probeer ik nog wat foto's op te laden. Ik moet pas om 13.00 uur aan het Victorian art centre zijn voor het vertrek van de 3,5 daagse naar Adelaide. Ik heb er de tijd voor, hopelijk vind ik een pc waar ik mijn foto's kan comprimeren. Het grote voordeel van deze blogsite is dat ik bij mijn thuiskomst jullie niets meer hoef te vertellen, jullie hebben alles al gelezen. Dan heb ik rustig de tijd om te bekomen van mijn jetlag. Ik hoor en lees dat meerdere onder jullie mij beginnen te missen. Het is wederzijds maar mijn dagen zijn hier zo gevuld dat ik er vergeet bij stil te staan en 's avonds val ik - na een 24-aflevering - gelijk nen blok in slaap. Vannacht droomde ik dat Gust mij nen dikke knuffel gaf, en het eerste wat er vanmorgen op mijn gsm vescheen was een smsje om te zeggen dat hij mij miste. Je ziet, zelfs al ben je 20 000 km ver, de 'telepathie' blijft werken. Voor jullie allemaal: Ne hele zalige Pasen, eet niet te veel chocolade en bedankt voor de blooooemengreacties.
Ben net terug van een dag slenteren door de stad. De BBH ligt hier in st kilda, een goede 10 km uit het centrum van melbourne. Vanmorgen via de kustlijn naar melbourne centrum gestapt (het equivalent van de afstand wemmel brussel-centrum - geen mens op aarde die er aan denkt om dat te voet te doen - nog maar eens het bewijs dat alles hier op het zuidelijk halfrond omgekeerd is). Onderweg even binnen gestapt in het memorial gebouw (eengebouw opgezet ter ere van al de ozzies die in een of andere oorlog zijn omgekomen) - eerder omdat ik dringend moest plassen dan iets anders, maar het was interessanter dan ik dacht en ben er iets langer gebleven. Het ligt trouwens bovenop een heuveltje en je hebt er een mooi overzicht over de stad. Aangekomen in het centrum, ben ik op de circle city tram gesprongen (zo vlot ging dat niet meer na die 10 km wandeling - of ligt het aan de leeftijd?) , een (gratis) toertje rond het centrum van Melbourne met wat uitleg over wat je tegenkomt. De tram zelf is er eentje van een 40-tal jaar geleden, met een kleine facelift (automatische deuren, soundsystem voor info,..) Morgen is hier alles dicht (goede vrijdag), het museum hier sluit maar op 1 dag en die is dus morgen. Vanmiddag heeft het hier geregend en ik ben dan maar gevlucht in het museum. De secties:Dino's, body and mind en het tropische regenwooud ben ik doorgevlamd, voor het australische gedeelte heb ik mijn tijd genomen. Veel geschiedenis en verhalen over en door de aboriginals. Het resultaat was dat ik daar gezeten heb tot na 17.00 u, en dan is al de rest toe. Nog wat rondgewandeld en geinformeerd naar het programma van de imax bioscoop want dat is ongeveer het enige dat morgen open is. Onze vorige gids heeft ons liggen, hij beweerde dat deze bbh een pick-up-point was voor mijn volgende trip, nu blijkt dit zo te zijn en moet ik zaterdagmiddag richting centrum melbourne. Er loopt gelukkig een tramlijn en bij het terug naar hier komen heb ik ze getimed om zaterdag zeker niet te laat te zijn (40 min.) Melbourne is inderdaad europees getint, alhoewel ik weinig europese steden ken met zoveel groen. Het albertpark is een groene oase middenin de stad waar je kan zeilen, joggen, fiesten,..., Het aquatic centrum waar vorige week de wereldkampioenschappen zwemmen plaats hadden, is er ook gevestigd. In de voorstad zie je veel 'victoriaanse huisjes', kleine voortuintjes met veel groen, pitoreske kantjes en hekjes, de britse invloed is nooit ver weg. Verder is elke straat (toch al diegenen die ik vandaag gedaan heb) voorzien van een voetpad met een apart fietspad ernaast. Weeral een bewijs dat de bewegingscultuur hier hoger staat aangeschreven dan bij ons. Ik stap morgen naar het rod leaver tennispark in de hoop dat ze er ook morgen rondleidingen geven maar ik vrees van niet, eerst zien en daarna geloven is dan maar het motto. Ik sluit de dag af met nog eenlichte maaltijd, nog wat lezen om nadien weg te zinken in dromenland. cu later mates!
Hi guys, Om 18.00 zijn we aangekomen in melbourne, de 2de grootste stad van australie, maar naar het schijnt de meest europees getinte. Ik zal dat de volgende dagen ontkrachten of bevestigen. Er woedt naar het schijnt een eeuwige strijd op alle vlakken tussen melbourne en sydney, ze willen elkaar constant de loef afsteken. We zijn vanmorgen weer op een sabbatjaar-onmenselijk vroeg uur moeten opstaan (6.00u) zodat we om 6.30 zouden kunnen vertrekken. In de buurt van lake entrance een heuvel opgereden tot aan een look-out-point waar we de hele uitleg kregen over lake entrance, de enige ingang van een groot meer dat een hele tijd parallel loopt met de langste kustlijn van australie (120 km). De menging van zout met zoet zorgt weer voor een specifieke fauna en flora. Weer een paar pelikanen en redelijk wat zwarte zwanen (machtige dieren met een rode bek) gespot. Nadien de weg verder gezet richting het nationaal park wilsons promentary, een schiereiland met heel wat granieten rotsen en meteen ook het meest zuidelijke punt van australie. In het park heel wat skippy's, emoe's (zeer schuchtere beesten en ze lopen weg wanneer je dichter komt dan 100m) en zeer uitzonderlijk - zeker overdag want het zijn nachtdieren- : wormbats, gezien. Je ziet wel overal roadsigns van die beesten maar ik had ze niet zo groot verwacht. Het is familie van de koala maar ze leven in pijpen onder de grond. Ze zijn bijna zo groot als een varken (zeker de mannetjes) en hebben een zeer hoog knuffelgehalte. In het park nog een 5km lange (korte?) wandeling gedaan, via de granieten rotsen en over een redelijk groot strand (zalig temperatuurke, great surfing waves - maar geen wetsuit mee, noch zwempak, 't zat trouwens vol met roze kwalletjes en omdat de gids niet meewandelde (om ons op te pikken aan het einde van de wandeling), wist ik niet of ze kwaad konden of niet en ben ik zelfs niet met mijn voeten in het water gegaan (het zekere voor het onzekere, alhoewel dat het wreed pikte). De laatse 250 km naar melbourne in enen trek (met een paar plaspauzes) gereden met als resultaat dat ik nu weer zit in te tikken op de pc's van den backbacker (brother, deze keer zijn het hp's). Morgen nen grasse matinee en op t gemak melbourne en omstreken onveilig maken. Het enige wat mij tegensteekt op het zuiderlijk halfrond, is het vroeg vallen van de nacht om 18.00 is alles hier donker. CU xxxxxxxx
Opgestaan om 7.00, heel lekker ontbijt. We reden vandaag zo'n 500 m, waarvan 120 over anverharde weg. Na het stevige ontbijt over de charlotte pass (hoogst gelegen weg van australie) naar boven (kosciusko national park) gereden. Een park van velle 1000den hectare groot waarvan 3% geexploiteerd zijn voor het skitoerisme. De enige plek in australie waar je kan wintersporten. Antony kan zin liefde voor dit oord niet verbergen, hij kent elk heokske en kantje van dit skigebied. Niet verwonderlijk, heeft hier als skimonitor, gewerkt en geleefd en wordt nu nog gesponsord door salomon voor demo's en materiaaltests. Boven gestopt voor een bergwandeling naar the blue lake (10 km heen en terug). Eigenlijk een grote afdaling en een grote klim en dan terug. Volle bak genoten van de fysieke inspanning. HIer ligt ook het gebied waar the snowy river (the man from snowy river) ontspringt om 500 km verder uit te monden in de pacific. Geluncht in Jindabyne, en via de barry way onze tocht door de blauwe bergen verder gezet. De 120 km onverharde hard hebben we 3 uur mogen ondergaan maar het was dik de moeite. Ongekende fauna en flora, anders dan NZ maar zeker even boeiend. Het nationaal park gaat over in alpine nationaal park, ongeveer daar waar we de provinciegens naar victoria state overschrijden. In 2003 heeft een bosbrand meer dan 100 000 hectare verteerd en de sporen zijn nog duidelijk aanwezig, maar de natuur is volop bezig zich te herstellen. Het bos bestaat voor 90% uit eucalytusbomen van verschillende soorten (blijkbaar komt onze saunaeucalyptus van de pepermunteucalyptus). Na de nationale parken kom je terecht in Buchan, een dorpje dat bekent staat voor het spotten van kangaroe's en de grotten (ik weet niet of we hier een causaal verband moeten zoeken). Skippy's zin beesten die niet in staat zijn om achteruit te vorderen (net zoals emoe's) en hun sterke staart is geen verlenging van het staartbeentje maar is een gewricht, voorzien van pezen en ligamenten.We hebben er een paar gespot maar blijkbaar minder dan gewoonlijk. Een super kort bezoekje aan een even klein grotje was de tweede attractie van dit dorpje. We slapen in een bbh (ettelijke categorien minder dan de vorige - 1 douche en toilet voor 12) in de buurt van lake entrance waar ze ons morgen van alles over gaan wijsmaken. Buiten de kangaroe's heb ik vandaag kakatoe's, emoe's, verschillende soorten papegaaien, pelikanen , soort van kraanvogels, en zwatrte zwanen gezien. Een rijkelijk gevulde dag dus. Intussen heb ik en verkoudheid opgelopen, waarschijnlijk een gratis soeveniertje van een of andere kamergenote in de bbh van Sydney, er was er eentje constant aan niezen en hoesten, mijn solidariteit is grenzeloos. De (onwettelijk vergaarde) eucalyptusbladeren hebben een kans om hun heilzame werking te bewijzen. Ik kruip onder de wol, morgen moeten we hier om 6.00 (oerhard voor iemand die in een sabbaatjaar zit) vertrekken, een van de gevolgen van de gecomprimeerde versie van deze trip. tot ooit
1 uur te vroeg wakker (beter dan een uur te laat). Uitgechekt in de bbh, ingechekt voor de 3 (ipv de voorziene 4 - vanaf 1 april wordt de toer gecomprimeerd naar 3 dagen) - daagse naar Melbourne (zonder omwegen ca 900 km). Busje van 20 man met remorkske voor de bagage (die ze ten andere niet cheken op gewicht). Chauffeur: Antony - Tom en Jacky een brits koppeltje (beiden 22), Chris (23) eveneens een brit, cahty nog een britse en Edith (60) een zwitserse van Bern. Plaats zat op het busje, het zou veel minder zijn bij een volle kar, de zeteljes zijn klein en staan dicht tegen elkaar. Autostrade naar Canberra, 2 rijvakken, rondom de stad is er tol te betalen. Fietsers zijn toegelaten en je ziet er regelmatig op de pechstrook rijden. De files voor het inkomend verkeer naar sydney zijn al even erg als die van Brussel, gelukkig rijden we Sydney uit. Een eerste stop is aan een meer dat volledig droog ligt. Australie ondergaat de droogste periode sinds de blanken hier arriveerden. Tweede stop: Canberra (aboriginals voor meeting place) hoofstad van de natie. Grote stad, heel brede wegen, veel groen, geen hoogbouw. Als hoofdstad gebombardeerd als compromis om niet te moeten kiezen, begin 1900, voor Sydney of Melbourne. Een rondleiding van een uurke in het parlement, pas 19 jaar in gebruik, helemaal ingekapseld in een heuvel, Groot gebouw, geen gebrek aan plaats hier om zo iets neer te zetten. Britsachtige outlook van de 2 kamers (senaat en vertegenwoordigers) maar uiteraard australisch getint. Doorgereden door begin van de blauwe bergen. Derde stop was een bezoekje aan een 'snowyhydro' museumpje, waar ze alles toelichten hoe ze de snowy mountains gebruiken om de grote steden van elekticiteit te voorzien. Een technische hoogstandje (200 km pijpen die in tunnels liggen, 7 dammen,....). Na een 600 km toegekomen in Jindabyne, het skioord (enige) in australie, aan de voet van de hoogste berg mt Kosciusko (2228m - niet echt om naar huis over te schrijven). Het logement was super de luxe, ruime kamer van 8, echte handdoeken, minikeuken, tv,... De groep is klein en gezellig en het is reuze om te kunnen genieten van het landschap zonder op de weg te moeten letten. Volop tijd om door de verrekijker te gluren of foto's te trekken. Antony weet ontzettend veel over de aboriginals, ik hang aan zijn lippen (neer figuurlijk, niet letterlijk)
snel een update van de laatste 2 dagen. gisteren vroeg vertrokken, een gropeje van 6 (4 jonge britten en 1 oudere zwitserse dame), 1 gids op een bus van 20 - we zitten comfortabel. gisteren een stop in canberra, parlement bezocht - groot nieuw gebouw - een kopie van the house of lords met een ozzietintje.doorgereden tot jindabyrne - het skioord van de oziies, Vanmorgen een zeer mooie wandeling naar the blue lake - 10km in de bergen - weer de moeite. via barry way naar lake entrance - waar we nu slapen - De barry way is een onverharde weg van 120 km waar we 3 uur over gedaan hebben en ligt midden op de grens tss new sout wales en victoria. 2 grote staten in australie. Morgen om 6.00 vertrekken naar melbourne met weer een wandeling in een nationaal park. de 4-daagsse trip werd sinds 1/4 ingekort tot 3 dagen, we hebben te maken met een gecomprimeerde versie, beetje spijtig maar niets aan te doen. dit betekent 1 dag langer in melbourne - nog 1 minuut voor ik er uitgesmeten word. see you.
De avond valt al over Sydney, en mijn activiteiten voor vandaag zitten erop. Vanmorgen heb ik een geleid bezoek gevolgd in het Operahouse. Het is nooit slecht om wat achtergrondinformatie te vergaren, de meeste feiten vind je wel op het internet maar de anekdotes en het te horen krijgen van het sappig gesproken ozzies-engels maakt het weer uniek. En ook aan de binnenkant mag het er ook zijn. Vandaar de ferry genomen om sydney vanaf het water gade te slaan, met een tussenstop aan de Tangoroe zoo. De tussenstop is een volledige namiddag geworden. Het is een hele grote zoo, ingekapseld op een heuvel met weer een stevig stukje wandelen als gevolg. Al de werelddelen worden vertegenwoordigd en je ziet een allegaartje aan beesten, vissen, amfibieen, vogels,.... In het naar buiten zag ik als allerlaatste dier een Andescondor opgesloten in een kooi, helemaal met zijn hoofd tussen zijn schouders, triest. Geef ze mij maar zwevend boven patagonie in hun volle glorie. Morgen om 7.00 uur op het appel voor de eerste van de vier geplande tripjes van stad naar stad. Eerste trip gaat van Sydney naar Melbourne en daar doen we drie dagen over. Over Canberra dwars door de blauwe bergen. Praktisch het enige gedeelte van gans Australie waar het hoger is dan 1000m. Voor de rest is het australische continent zo plat als een vijg (een platgestampte dan toch). Ik schat dat er onder de deelnemers weer veel jong volk zal tussenzitten, we zien wel. In de backpacker hangen er in ieder geval affiches van de organisatie. Raar maar waar, overmorgen zit ik over den helft van mijn trip down under, ik kan moeilijk geloven dat alles zo snel verloopt. Het is alsof ik nog maar net vertrokken ben. Ik mis jullie wel en ik merk dat ik vrij emotioneel reageer wanneer ik geconfronteerd word met liefelijke taferelen (afscheid en/of blij weerzien op een luchthaven enz...) maar verder dan dat gaat het niet. Ik snap nu wel waarom al die deelnemers aan een of ander expeditie (robinson ofzo) bij het minste beginnen te janken wanneer ze mogen bellen met hun familie, met mij zou het niet anders zijn. Ik zie wel hoe het verder verloopt om de blogsite bij te houden de volgende dagen. tot ooit PS: op de ftp staan weer een paar foto's van beesten, gelijkenissen met bestaande personen zijn puur toeval.
felicitations pour Tom - an al de andere met goede cijfers
Félicitations, Tommyboy. Je suis tres fière de toi. Tu vois que quand tu t'y mets, tu as des resultats. Tu merriteras bien tes vacances de pacques. C'est chouette que britje vient te visiter, vous vous amuserez bien les deux. Gros Gros bissous et peut-être que tu pourrais venir chez mois un weekend prolongé en mai. Demande à Anne si ce serrait possible. (Romanisten:gelieve mij te verontschuldigen voor al de grammaticafouten, nobody's perfect - maail mij de verbeterde versie maar door. - het ontbreken van accenten is een gevolg dat ik moet typen op qwerty-toetsenborden en ik ben de asci-codes vergeten voor de letters met accenten - op een paar na) Aan al de anderen die een goed rapport hadden (GUst, Cas, Brit, Tomas,...) doe zo voort, en op naar nog betere cijfers in juni.
Sydney is een wereldstad (het leven is hier weer heel wat duurder - ik schat zeker zo'n 30% meer dan in NZ) en het is ff wennen na het gemoedelijke NZ. Ik heb vandaag mijn benen onder mijn lijf gewandeld en ben blij dat ik nu op een stoel in een internetcafe zit. Het is hier al een uur donker en het avondleven wordt hier ingezet. In de stad vind je een mengelmoes van aziaten (alle soorten: chinezen, jappen, indiers, maleysiers, koreanen,...) en europeanen. Op vele winkelvensters zie je een of andere oosters schrifteken naast de engelse (en dan ben ik nog niet eens in chinatown geraakt). Overdag zie je geen aboriginals, enkel wat straatmuzikanten en ik heb een enkele dame gespot die een t-shirt droeg van een of andere aboriginal dansgroep. Nu de nacht valt zie je meerdere aboriginals maar spijtig genoeg de minder positieven. Ze liggen op straat te bedelen of lopen ladderzat in zichzelf te praten. Hoe een zo rijk volk, zo moet eindigen na het contact met de blanke man, die hun evenwichtige leven met de natuur volledig heeft verstoort (waar hebben we dat nog gehoord?). Ik ben uiteindelijk tot aan de haven geraakt. Deze is heel levendig, heel veel volk (maar niet dat je op de koppen moet lopen), veel straatanimatie, veel sfeer. De harbourbridge en het operahouse lijken zo familiair omdat je ze 1000 keer op foto gezien hebt, toch maken ze indruk als je er voor,op of naast staat. Het zalige zonnetje (24 graden) maakt het allemaal compleet. Ik had de intenties om de bridgewalk (geleide beklimming van de boog van de brug) te doen tot ik informeerde naar de prijs. Het ochtenddealtje - de goedkoopste) om 6.00 u 's morgens komt op 265 AD. Halloooo, das meer dan mijn skydiven in NZ. Omdat het zonnetje hier zo van haar gat geeft en omdat de organisatie van de geplande trips het vraagt - ne mens moet toch altijd een geldende reden hebben om geld op te doen - , heb ik mij vandaag een 'summerbreeze hat' gekocht, eentje waar er veel lucht door kan. Ik heb een deel van bagage in een depot kunnen laten (oef), 23 dagen vonden ze daar vrij lang, laat ons hopen dat ik het binnen 3 weken daar nog terug zie. Ik ben er vannamiddag trouwens nog wat boeken gaan deponeren om nog wat meer gewicht te sparen - ik geef wel toe dat ik er hier al een paar gekocht had. . Het openbaar vervoer mag er zijn. Je merkt dat dit voor de spelen een serieuze facelift heeft ondergaan met het resultaat dat we er 7 jaar later nog volop van kunnen genieten. De intercity trein heeft zelfs zeteltjes waarvan je de rugleuningen kan 'klikken zodat je altijd in de rijrichting kan meer reizen (of tegen de rijrichting natuurlijk - naar eigen voorkeur). De donsdeken die je ziet zijn niet gevuld met dons van eenden maar met de wol van de schapen natuurlijk (ik zag nl een dame op de trein die er net eentje had gekocht). Omdat ik nu maar 8 uur meer voorloop op jullie, moeten jullie mijn dagverslagje wat later dan gewoonlijk verwachten, meer tegen jullie middag aan. Ideaal net voor of tijdens de lunch. Morgen op het programma (betaalbare): rondleiding in operahouse, ferrietocht en eventueel een bezoek aan een of andere zoo.
Nen hele gelukkige, Tomas!! Ik heb je deze nacht proberen te bereken maar je gsmnummer is blijkbaar van hieruit geblokkeerd. Ik ben vanochtend op een onmenselijk uur (3.15u astablief!!) moeten opstaan om de vlieger van 6.00 u naar sydney te halen. Content dat ik mij niet overslapen heb, met als gevolg dat ik nu als ne zombie door sydney kuier. De backpacker is een megagroot, midden in 't stad (den hilton van de backpackers), met niets anders dan jeugd. Ze bekijken mij daar trouwens als nen alien (waar niet eigenlijk?). But who cares, ik heb een bed en nen douche. Ik probeer wandelend aan de haven te geraken om de wereldbefaamde brug en dito operahouse te bekijken. Ik heb de statistieken van de blogsite wat zitten doorscrollen en moet jullie allemaal proficiat wensen. Er werden tot nu toe 465 unieke bezoekers geregistreerd, waw!. Aantal pageviews: over de 2500! Ik had sponsors moeten vragen, het had mijn reiskosten wat geminderd. 58 bezoekers per dag gemiddeld met een piek van 73 op 21 maart. Vanaf volgende week, is het niet zeker of ik de blogsite dagelijks zal kunnen uploaden. Alles hangt af van waar we gaan slapen, en hoe laat we daar telkens zullen toekomen. Morgen nog een dagje sydney, maandag vroeg uit de veren om de eerste driedaagse aan te vatten op weg naar melbourne (van de ene olympische site naar de andere). Thanks aan al diegenen die reageren op deze blog, al dan niet via het gastenboek of mail. Ah ja ik zit nu 2 tijdszones dichter. Wij lopen hier nu 8 uur voor op jullie. tot ooit
Een degelijk cybercafe gevonden en dit betekent foto's opgeladen ('t zijn wel dellpc's maar ne mens moet af en toe compromissen kunnen maken) Voor diegenen die het al kennen, fris je geheugen op, diegenen die het nog niet kennen: onderneem de volgende stappen: surf naar ftp://arg.reginapacis.eu gebruikersnaam: 'condor' wachtwoord: 'veelgezien' - alles in kleine letters zonder spatie ga naar de map: httpdocs (let op er is een httpsdocs - map maar dat is niet de juiste) Kies daar voor de map oceanie - de foto's van de derde week zitten in de folder: 'Week3' tot ooit
Heb zalig goed geslape. Nadien het nu al geldend ochtendritueel toegepast ttz: ontbijtje klaargemaakt, teetje gedronken terwijl ik de reacties, mails en de virtuele gazet nalees. Op mijn gemak tegen 9.30 vertrokken om het stadje wat te verkennen. De t-shirt die ik tot nu toe enkel in wellington gezien heb, vind ik nergens anders. Ik vrees dat ik deze namiddag onvoldoende tijd heb om die terug te vinden in de stad. Tegen 11.00 u bagage ingechecked, autootje ingeleverd en teruggewandeld naar de ferry. Ik zit nu binnen, buiten is het echt warm en ik heb mijn botinnes aan, lange broek, kwestie om wat gewicht te sparen in de bagage. Om mijn gemak alles nagekeken voor de trips in Australie (wanneer ik moet bevestigen, wat slaapmogelijkheden voor de verblijfjes tusse de trips door,...). Ik hoop dat ik nde luchthaven van Sydney een locker kan huren waar ik een deel van de bagage kan achterlaten zo niet zit ik in de problemen om onder de 15kg te geraken voor de bustrips. Ik zie eigenlijk geen enkele reden waarom dit niet zou bestaan maar vanmorgen vond ik nog maar eens het bewijs dat alles hier omgekeerd is: meer dan de helft van de deurklinken worden hier onderste boven gemonteerd. Vraag mij niet waarom maar het is zo. De zee ziet er kalm uit (alhoewel je dit van hieruit nog niet kan zien), het wordt een mooie overtocht.
Het rijden ging zo vlot dat ik meteen ben doorgereden naar Picton (ferrystad).Ik slaap in ne spiksplinternieuwe backpacker, alles er op en er aan. Zo verzorgd dat ik me in een 4* hotel waan. Nu ik hier al ben, heb ik morgen een rustige voormiddag en kan ik nog wat rondslenteren voor ik de ferry op ga (de zee zag er vandaag iets onrustiger uit als in het heenkomen - ik hoop het beste en anders is er nog altijd de goeien ouwe touristil). Nog 1 dag op nieuw-zeelandse bodem (min de 4 uur overzettijd), tijd om een resume op te maken van dit land. De mensen. Je mag van geluk spreken wanneer je in NZ als mens door het leven mag gaan. De kans is namelijk 6 x groter dat je een schaap zou zijn (en wanneer er gelammerd wordt, verhoogt die kans naar 1/10). Desalniettemin zijn de kiwi's een zeer aangenaam volk. Ongedwongen in al hun doen en laten. Ongedwongen in hun kleding. Je ziet zelden mannen rondlopen met pak en das, sportief maar verzorgd (vaak zie je er blootsvoets rondlopen maar ik ben dit niet tegengekomen in een of andere werksfeer). Zeer vriendelijk maar nooit opdringerig, en heel belangrijk ze hebben gevoel voor humor. Een multiculturele maatschappij; maori's, blanken, aziaten, je vindt de drie categorien in alle beroepen (dan toch die beroepen waar je als toerist een kijk op krijgt). Ze zijn vroeg uit de veren, de winkels zijn vaak 7/7 en van 8 tot 8 open. In elke stad vind je wel een supermarkt die tot middernacht open is. Kiwi's zijn outdoomensen. En dan sta ik versteld dat het fitnessconcern van les mills zo succesvol is. Je zou dit eerder verwachten van een land waar de verstedelijking hoog tij viert. Ook hier (20.000 km ver - den andere kant van de wereldbol) zie je de rage van de trampolines in de tuinen. Het doet je nadenken over hoe klein ons planeetje eigenlijk maar is en hoe alles zo met elkaar verbonden is. de school Elke school die ik ben tegengekomen had een 'bewegingsrijke' speelplaats, ongeacht de grootte ervan. Overal vond je klim- en klautertuigen, klimtouwen, balsportmogelijkheden, ... Hier wordt gewerkt aan de psychomotorische ontwikkeling van de jeugd. De humaniorastudenten lopen allemaal keurig rond in uniform, tot kousen en schoenen toe. Hun lesdag eindigt rond 16.00. de wegen Door de sterke erosie waarmee ze hier te maken hebben, vragen de wegen een intensief onderhoudsbeleid. Dit resulteert in een mooi en goed onderhouden wegennetwerk. Enkel in de toeloop van grote steden (Auckland, Christchurh,...) zijn de highways voorzien van 2 baanvakken per rijrichting. Elders worden ze beperkt tot 1 baanvak. In de bergen heb je vaak de aanwezigheid van 'passingsites' waar je tijdelijk beschikt over 2 baanvakken om het traag verkeer voorbij te steken. Je ziet hier zo goed als geen verkeerslichten, enkel heel af en toe in de grootsteden. De platgereden opossums doen hier dienst als natuurlijke verkeersdrempels Om de kilometer ligt er wel atijd eentje maar ze zijn zo schadelijk voor de natuur en zijn hier zo talrijk aanwezig, dat elke kiwi je feliciteert wanneer je er eentje hebt geraakt. de natuur Woorden komen hier tekort om neer te schrijven wat je ziet. Het is waar wanneer ze zeggen dat het landschap hier verandert bij elke bocht die je neemt. En ik heb er heel wat genomen. Het enige wat je hier niet vind is woestijngebied (dit zal de volgende weken ruimschoots gecompenseerd worden in den outback), voor de rest hebben ze alles wat je hartje maar kan wensen. En het is nooit veraf. Daarenboven is het klimaat aangenaam. De mens heeft in het verleden al veel kwaad gedaan (zoals overal). Ontbossing op grote schaal, importeren van beesten waar de plaatselijke flora en fauna niet tegen gekant was, maar de hedendaagse kiwi is heel milieubewust en doen wat ze kunnen om de fouten terug recht te zetten. Besluit Nieuw-zeeland heeft er een mega-grote fan bij. Ik raad iedereen aan om hier ooit eens te komen. Het is het land bij uittek om een actieve vakantie door te brengen. De lange reistijd wordt uitermate gecompenseerd door al het moois dat je hier te zien krijgt. Ik probeer in ieder geval de opgedane impressies te accumuleren en op te slaan om er in mijn dagdromen terug van te kunnen genieten.
dikke knuffel en tot in australie kiwitille
ps: er zitten nog een paar nieuwe zeeleeuwen op de fotosite
Ik heb weer wat foto's kunnen uploaden op de ftp-side (in de vorige fotoberichten kan je lezen hoe je hier op geraakt). Volgende keer zit ik waarschijnlijk in australie en moet ik weer afwachten hoe vlot het ginder loopt om het dagboek bij te houden en/of foto's up te loaden. Ik zie wel. Sluuuukes!
Na een stevige wandeling van 2 uur, met wederom een redelijk steile klim van 1 uur, was ik boven op Bob's peak. De mountain victoria van Queenstown. Een goed stuk boven de stad (460m om precies te zijn), het vergezicht was weer navenant. Clear blue sky, volle bak zon, goed gezweet (Op mijn lijst favoriete geluiden, heb ik er eentje toegevoegd: Het kraken van mijn wandelbotinnes - even zalig als het kraken van sneeuw onder de ski's). Kloddernat van 't zweet toegekomen, een geluk dat er boven niet veel wind zat, want ik had geen droge t-shirt mee. De klim eindigt daar waar de 'scenic-helikopters' opstijgen (het lawaai van deze heli's is soms storend tijdens de wandelingen - ook zo op de fox en de frans jozef). Met een klein zetelliftje kom je nog een stukje hoger en kan je 'lugen' naar beneden (= onderaan zeteliftje). Er zijn 2 omlopen, de scenic en de advanced. De scenic gaat wat trager en hier kan je genieten van het zicht. De advanced is wat meer spelen met snelheid. Ik heb beiden gedaan en heb mij goed geamuseerd. Deze uitstap is een must voor families met kinderen alhoewel de 'grote' kinderen hier evenveel plezier hebben. Bovenaan de zetellift vertrekken de paragliders om 10 minuten later te landen op het rugbyveld (tegenover de backpacker waar ik slaap). Ik heb het overwogen om een sprong te doen, maar in vergelijking met het skydiven vond ik de prijs te duur. Ik slaap vannacht voor een laatste keer in Queenstown en vertrek dan naar het noorden. Ik doe er dan 2 dagen over ipv 3 maar ik denk dat dit goed te doen is (in totaal zo'n 800km). 'T weer is hier te goed om er niet van te profiteren. Ik heb de ferry voor vrijdagmiddag gereserveerd in picton, om dan rond 16.00 u aan te komen in wellington.
Yep, I did it - I embraced the fear ' I must not fear, fear is the mind killer Fear is the little death that brings total obliteration I will face my fear I will permit it to pass over and through me And when it has gone past, I will turn the ineer eye to see its path Where the fear has gone, there will be nothing Only I will remain' (Frank Gerbert - www.nzone.biz) De geplande 8.30 werd weer gecanceled omwille van te veel nevel, terug herboekt (hopend dat de derde keer de goede keer zou zijn) naar 10.30. Nog wat rondgewandeld in queenstown (ocharme mijne portemonne!). De briefing moest ik gelukkig niet meer doen, afspraak aan het busje om 11.00 - weer wandelen, weer wachten, weer ocharme mijne portemonnee. De route naar ginder, kende ik onderhand al wel. Het busje zat eivol en had moeite om de hellingen op te rijden. Twee shiften heb ik moeten wachten eer het onze (samen met 2 engelse dames van rond de 30) beurt was. Je krijgt een overal, een potske, een bril en een harnas dat de instructor volledig zelf aansjort. Nog een laatste demo hoe je uit het vliegtuig moet kruipen (banaantechniek), een checkup van je harnas en nadat de vlieger nog een tankbeurt onderging: 'hop on!. Het vliegertje is echt klein, geen zetels, je zit op de grond tussen de benen van je instructor. Mijn instructor heette Sasha, van geboorte joegoeslaaf maar al een tijdje in NZ en beschouwt zich ne kiwi, hij moet tegen de 2 m groot zijn. Ik was in veilige handen - voor zover je kan spreken van veiligheid wanneer je je lot overlaat aan de handen van 1 enkele man. Je klimt zowat 15' vooraleer je de springhoogte (12000 ft) bereikt. Je kan de klim trouwens goed volgen op de hoogtemeter van de instructor. Dit zijn de momenten waar je je afvraagt met wat je bezig bent - but there is no way back. Ondanks de bedenkingen heb ik zo goed en zo kwaad als het kon proberen te genieten van de prachtige scenary. Ik zat als eerste en dan heb je het voordeel dat je aan de doorkijkdeur zit en veel meer kan zien dan diegenen die achteraan zitten. Het was superhelder weer, al de ochtendnevel was weg en ik heb zelfs mount Cook (200 km verder) kunnen spotten. Op 11000 ft klit de instructor je vast aan zijn harnas en dan weet je dat het moment zeer nabij is. Mijn filmster Nicky, opent de deur en gaat als eerste. Ze hangt acrobatisch buiten aan het vliegtuig om mijn eerste 'luchtpassen' te filmen en vast te leggen op de gevoelige plaat. Eens de deur opent, gaat alles vrij vlot , voor je 't weet hang je in de lucht (ach meneer een mooie vogel wil ik zijn, met sterke vleugels aub meneer merlijn, een mooie vogel in de lucht met 1000....Tim vistrin). De vrije val duurt ± 45" maar die vliegen (letterlijk en figuurlijk) voorbij alsof het er 5 zijn. Je bereikt een maximum snelheid van 200km/u. Geen kriebels in de buik zoals in een bungee of een dalton terror maar wel zalig genieten/vliegen. Ik had verwacht dat het ademen moeilijk zou zijn maar ik heb daar niet bij moeten stilstaan, het ging vanzelf. Je hoort heel goed wanneer de instructor de parachute opentrekt, onmiddellijk voel je dat je vanaf dan gedragen wordt door het harnas, weg vrijheid, terug naar moeder aarde. Ze maken er geen paragliding van maar ondanks dat hang je toch een minuut of 8 aan de parachute. Moeder aarde komt ondanks de chute toch vrij snel dichterbij. Bij de landing vraagt de instructor om je benen te heffen om even later te lopen. Zachte landing. Mijn maag was onderste boven, niet van de vrije val maar Sasha heeft wat zitten spelen met de parachute en ik heb hem laten doen (daar waren af en toe wel wat buikkriebels). Vanaf nu ga ik ge-skydive-doopt door het leven! Ik heb alles laten vastleggen op foto en dvd maar ik heb het zelf nog niet kunnen bekijken. Voor ik reclame maak, wil ik dit toch eerst zelf bekijken. Rond 15.00 u waren we terug in queens. Van daaruit hebik het kiwibirdhuis bezocht. Ik vind dat ik NZ moeilijk kan verlaten zonder die beesten gezien te hebben. Ze zijn zo zeldzaam geworden dat je ze praktisch niet meer kan vinden in de vrije natuur. Het zijn trouwens nachtdieren en dan lig ik languit te pitten. Het birdhouse was de moeite waard, er zaten nog wat andere vogels, de meeste waren ooit binnengebracht nadat ze een vleugel of zo gebroken hadden en niet meer konden overleven in de vrije natuur (dat is toch wat ze ons probeerden wijs te maken). Nu ga ik eten, douchen - ondertussen is mijne was gedaan en steekt alles in den droger. Morgen beklim ik Bob's peak (je kan ook de eitjes pakken) en ludge ik naar beneden (als er nog plaats is). See you all!!! - Live strong!!
Vanmorgen de cruise gedaan op de milford sound. 2 uur genieten van de rust en de schoonheid van een uitzondelijk fjord (1 van de 14 die je hier aan de westkust kan vinden). Dolfijnen en pinguins waren vandaag niet van de partij wel zeeleeuwen, Jan-van-genten, andere zeemeeuw-achtige en last but not least een albatros. Deze laatste kregen we als reisgezel wanneer we op de tasmaanse zee zaten (stuk tussen NZ en Aus). Da beest volgt (spijtig genoeg van op redelijke afstand - net te ver voor een mooie foto) gewoon nen boot enkel en allleen op de thermiek van de zee zonder 1 enkele vleugelslag. En wij maar diesel stoken. De rostwanden reiken tot 2km boven je uit. De hoogste die het water raakt, bijna 1700 m hoog. Indrukwekkend!! Redelijk veel watervalletjes (de rotswanden die traantjes laten) waarvan je denkt dat ze amper 20m hoog zijn maar dan blijkt dat ze 200m lang zijn. Je hebt geen enkele referentie om notie te krijgen van breedte en hoogte (en hopelijk laten ze dat ook zo). Weer heel veel vocht, dus groen en veel bomen op die rotswanden en je vraagt je af hoe die hun wortels kunnen ingraven in de rotsen. Sommige bomen groeien op echt zeer steile stukken (ik schat soms meer dan 65 graden steil). Hier spreken ze dan ook niet van sneeuw- of rotslawines maar van boom lawines. No zo'n boomlawine duurt het tot 400 jaar eer zo'n plek weer volledig hersteld is. Af en toe bespeur je sporen van koper, goud, mineralen in de rotsen maar gelukkig is dit een nationaal park en mag geen mens hier aan raken. In een of ander baaike heben ze een onderwaterobservatorium geinstalleerd, waar je de gelegenheid krijgt om eventjes te piepen onder de zeespiegel (20m om precies te zijn). Een van de merkwaardigheden die ze pas een 10-tal jaar geleden hebben ontdekt, is het voorkomen van zwart koraal. Zeer ongewoon op deze ondiepe 'hoogte'. Spijtig genoeg is mijn fototoestelletje daar zonder jus gevallen en kon ik niets meer op de gevoelige plaat vastleggen. Ik zit nu 2 nachten in queenstown. Heb geboekt in weer nen backpacker waar ik dit alles nu intik. De pc beschikt wel over cardreaders maar over geen enkel programma om ze te bekijken. Ik zal morgen in 't stad weer proberen wat foto's op te laden.
Nog een bewijs dat alles hier omgekeerd is: Een wassende maan ('t is hier nu halve maan) is hier de sikkel waar je een 'd' van maakt (bij ons dernier dus dalende maan) en en dalende maan een 'p' (bij ons premier - groeiende maan). Ze zullen zich hier moeten behelpen met andere afkortingen. De sterrenhemels zijn hier ook zeer helder, je ziet praktisch elke avond de melkweg, de magelaanse wolken heb ik nog niet terug gevonden. tot morgen - als de parachute opengaat natuurlijk.
gevonden en dit betekent foto's opgeladen ('t zijn wel dellpc's maar ne mens moet af en toe compromissen kunnen maken)
