Aangezien ik door de rijst nu langzaamaan spleetoogjes begin te krijgen en we toch een beetje op de diversiteit bij onze voeding moeten letten zijn we inmiddels trouwe klant bij de KFC of ook wel Kentucky Fried Chicken. Dit etablissement is uitermate geschikt om de Basmatie-zooi weg te spoelen met gefrituurde kippenvleugeltjes, burgers, frietjes en een ijskoude coke. Dit alles voor het fabelachtige bedrag van 2,5. Buiten dit en het feit dat het aantal muggenbeten op mijn benen met een gemiddelde van 5 per dag toeneemt ben ik gelukkig nog steeds in perfecte gezondheid.
Enkele dagen geleden hebben hooggeëerd bezoek gekregen, Ein German von Germany die de verschillende centras kwam bezoeken om kennis te maken met het werk van onze organisatie! Zijn naam: Alfons Schumacher, Mr. Schumacher, helaas geen familie van onze goede vriend Michael, was aangenaam en gezellig gezelschapmaar wat hem echt tot mijn dikke vriend maakte was zijn Duits-Arnold-Schwarzenegger-Engels waardoor alles wat hij zei mij als muziek in de oren klonk.Toch schraap ik ook mijn beste Duits eens van de grond maar zie zijn haren vergrijzen tijdens mijn poging dus stap maar snel weer over naar de veilige Engels zone. Ook het feit dat hij als eerste de pintjes boven tafel haalde speelde in zijn voordeel. Helaas voor mij komt Kingfisher absoluut niet in de buurt van de Stella waar mijn huis woont en al zeker niet bij Trappist Westmalle!!!
Vandaag vroeg uit de veren voor een bezoekje aan de Tsunami-areas. Thailand werd het zwaarst getroffen op die lang vervlogen decemberdag van 2004 maar ook Zuid India kreeg wat water over zich heen. Op onze toch krijgen eindelijk het India van buiten de stad te zien, het is hobbelig en stoffig maar fantastisch en de frisse zeebries is al van ver te ruiken. We bezoeken 5 verschillende gemeenschappen die na de Tsunami zijn moeten herbeginnen en ik ben verrast te zien hoe goed ze het eigenlijk hebben in vergelijking met sommige andere landgenoten uit de stad. Uw geld werd toen dus goed besteed!
Overal waar we komen worden we eerst gespot door enkele kinderen die heel de meute vervolgens binnen enkele minuten verzameld weten te krijgen. Na het eindeloze handenschudden blijven alle ogen ons verwachtingsvol aankijken. Bij gebrek aan iets beter halen we maar weer onze dansmoves uit de kast. En met luid gejuich en prachtige imitaties wordt onze Kabouterdans, Macarena en Hoofd, Schouders, Knie en Teen een succes bevonden!
Even later baad ik mijn pootjes in de Bengaalse baai bij een aangenaam avond temperatuurtje. Een verdiende ontspanning!
En met de trotse mededeling dat de schimmel op mijn tenen nog steeds niet is verschenen neem ik afscheid GrüBen und Knüffels
Hopend dat mijn dierbare Europeanen mij trouw blijven schrijf het volgende:
Het is half 2 en ik ben klaarwakker, de reden is zeer simpel: een gezellig hoopje Hindus heeft blijkbaar nog nooit van zoiets als verboden nachtlawaai gehoord en zet stevig de bloemetjes buiten! Hun tromgeroffel rolt door de straten en aan de intensiteit te horen hebben ze besloten kamp op te slaan op enkele meters van mijn slaapkamer. De volgende ochtend blijkt dat het een vaakvoorkomend ritueel is om kwade geesten op afstand te houden. De effectiviteit van dit uitstapje lijkt me onwaarschijnlijk; integendeel
Een ander uitstapje, naar het lokale museum/markt/pretpark, was echter onvergetelijk! De kleine hutjes vertelden elk een verhaal over Chennai en haar geschiedenis, economie, politiek, sport, etc.. In het begin wel interessant maar na een tijdje veel te warm daarbinnen en van dit soort musea ben ik nooit echt een fan geweest. De Markt, waar het museumpje in uitmondde, leek op een festivalweide: Uitgestrekt, kraampjes langs alle kanten, bezaaid met vuil en een ontelbaar mensenaantal die de vlakte inpalmde met hun staande, zittende of languit neerliggende lichamen. Tot slot het pretpark: een serie attracties die, naar mijn vakkundig oordeel, lang niet zouden voldoen aan onze veiligheidseisen, maar desalniettemin heb ik me fantastisch kunnen uitleven op de vliegende piratenboot! Hoe geliefd de aanwezige attracties ook waren aan één ding konden ze niet tippen: Onze aanwezigheid! Hessel, compagnon en tevens mijn persoonlijke bodygard, viel met zijn kleine 2m ook al van mijlenver te spotten. Aangestaard als Goden liepen we tussen de menigte door en iedereen: Jong, oud, man en vrouw, wou handje schudden, foto maken met onze camera, zijn "engels" demonstreren en soms zelfs zijn/haar hele familie voorstellen met een glimlach van hier tot in Tokio (hoewel dat nu niet meer zo heel ver is). Ik kan alleen maar zeggen dat deze verering, waarvan ik vind dat ik ze mijn hele leven al verdiende maar nooit eerder zo uitvoerig kreeg, me goed deed.
Minder aangenaam kom ik ook tegen wanneer ik door een smalle eindeloze straat loop, strooien hutjes staan tegen elkaar gedrukt en aan de weerszijden zitten de vrouwen en kinderen in gescheurde en vuile kleding te koken en te spelen. De oudjes spelen een dobbelspel en lachen hun missende en rotte tanden bloot. Een geit kijkt me loom aan en katten en honden met vreemde bulten en verdwenen plukken vacht lopen tussen de ravottende kinderen en kookpotten door. Dit tafereel doet langzaamaan een afkeer opborrelen die ik maar met moeite kan onderdrukken maar schud iedereen toch vriendelijk de hand en groet ze in de lokale taal. Tegen de tijd dat ik bijna aan het eind van de tunnel ben heb ik een hele stoet kinderen achter mij verzamelt die me met reusachtige ogen aanstaren, een tamil-regen op mijn hoofd doen neerkomen en schaterlachen nadat ik wordt gevraagd een impressie van Michael Jackson te doen. Dit is Richie-street, mijn terrein voor de komende maanden.
Eén van de fancy local boys, mede-uitbater van ons stam-internet-café, is ons zeer goed gezind. Als ik vraag of we in zijn shop onze gsm van belkrediet kunnen voorzien is het antwoord helaas neen maar hij stelt meteen voor om mij naar het juiste adres te brengen. Ik mag achterop meerijden op zijn Hero Honda en na een gesprek over koetjes en kalfjes vraagt hij plots of ik van poesjes hou en if I "want to see some". Blij dat hij mijn gezicht niet kan zien antwoord ik maar dat ik het meer voor honden heb In tegenstelling tot bovenstaande vrij open benadering zijn er ook zeer straffe winden die uit een geheel andere richting komen aanwaaien zodra ik met iemand ven een generatie ouder een babbeltje doe. Hij vind dat liefde onmogelijk goed kan komen door het verschil in klassen, taal, en zelfs huidkleur. Voorbestemde huwelijken zijn de beste oplossing. Hij gaat zelfs nog een stevig stapje verder: Ik citeer Women, that already have been married with a man should never be taken by any other, Its like vomit, you do not eat what another had before you after spitting it out Over meisjes die al ooit een relatie hebben gehad, voor zover dat hier mogelijk is, is hij iets milder maar nog steeds vindt hij het een ware schande. Maar wederom een bewijs dat niet iedereen dezelfde opinies deelt...
Met de heropfrissing van deze belangrijke kennis laat ik jullie gaan! Gegroet
Mijn eerste stappen als 20 jarige zijn rechtstreeks naar de koude douche. Een bebaarde kerel kijkt me aan vanuit de spiegel en gromt als een Bengaalse Tijger. Hij glimlacht tevreden en begint dan met het afscheren van zijn prachtige Venitiaans-blonde baardje.
Als cadeau krijg ik mijn eerste les Tamil van een hele meute door elkaar schreeuwende indiaantjes die een onverstaanbaar gebrabbel produceren. Ik probeer aan de hand van de iets oudere kinderen, die al een half mondje Engels spreken, mijn vocabularium bij te vullen. Als ik mijn schrift om een korte rustpauze in te lassen even neerleg en het daarna weer wil oprapen is het spoorloos verdwenen. Mijn zoektocht is tevergeefs en na een tijdje geef ik op. Korte tijd later zie ik ineens een kastdeurtje opengaan en mijn voormalig eigendom wordt uit zijn schuilplaats gehaald. Leecher 1 begint een hevige discussie met Leecher 2 over wie nu het meeste recht heeft op het ontvreemde voorwerp. Dat meen ik toch af te leiden van de stroom snelle woorden en stampjes die de twee uitwisselen terwijl ze elk aan een kant van het schrift staan te sleuren Ondanks de vreemde manier van lesgeven en de onderweg tegengekomen problemen lukt het me nu al aardig enkele woordjes Tamil in het dagelijkse leven te gebruiken. En omdat de communicatie nog niet moeilijk genoeg verloopt door het verschil in alfabet en Gesproken Taal is er nog een fantastische extraatje op de proppen gekomen De Body Language. Dit is dus zon een land waar (voor ons) nee schudden met je hoofd toch ja betekend. Vrij demotiverend dus om een verhaal te vertellen waarbij de luisteraar heel de tijd met zijn hoofd zit te draaien alsof alles wat je zegt en doet stevig wordt afgekeurd.
Aangezien alle Mowglis van 8 tot 16 uur naar school gaan hebben we tijdens die momenten dus de ruimte om wat tijd voor onszelf vrij te maken. De Perfecte gelegenheid dus om een goed kleurtje op te doen; mijn, door het voorbije halfjaar leeggelopen, hersencellen terug met wat kennis bij te vullen en de stad te verkennen. De Riksja-rit die daarbij hoort is ook weer fenomenaal, een oude handtoeter prijkt langs de zijkant en geen enkele gelegenheid om hem te gebruiken blijft onbenut, frontale botsingen worden op de allerlaatste seconden vermeden en voor het geld dat we moeten betalen zou ik me nog niet eens bukken als het op straat lag Alleen jammer dat het geen Indiër is maar een motor die het karretje trekt.
The Supah Store heeft meer immense verdiepingen dan ik op één hand kan tellen maar de onophoudelijke mensenstroom vult elke ruimte, gaatje en gangpadje dat ik op mijn weg tegenkom. Alles is er te koop! Als een opgewond kind ren ik tussen de rekken en ik verdedig mijn eer als Westerling en deelnmer aan de consumptie maatschappij naar mijn hele vermogen
Over 2 dagen start ons officieel Programma en één van onze eerste opdrachten is ook meteen één van Formaat! Samen met anderen vrijwilligers en Leden van de organisatie Childline/Childlink * worden we naar Egmore gestuurd, één van de grootste stations van Chennai. Daar is de opdracht de aankomende treinen op te wachten en deze groep** te spotten. Alleen reizende kinderen worden dus naar het doel van hun bestemming gevraagd en ze moeten een geloofwaardig adres weten voorleggen waar ze terecht zouden kunnen. Indien ze dit niet kunnen worden hun gegevens doorgegeven aan de politie die dan nagaat of ze eventueel als vermist zijn opgegeven, reeds gekend zijn bij het gerecht, etc. Ondertussen worden ze opgevangen in één van de centra waar ook wij zitten tot er een oplossing wordt gevonden. Soms komt die er nooit en blijven ze dus en krijgen eten onderdak onderwijs . Meer daarover dus later!
Met pijn neem ik afscheid,
Thomas
*Een erkende VZW die weglopers, wezen en andere jongeren onder de 14**, aangetrokken door het stadsleven en de hoop als schoenpoetser, loopjongen of met andere baalberoepen aan de kost te komen, onderschept. D.i. als het goed gaat. Als het wat meer tegenzit wordt het de prostitutie, de onvrijwillige organendonor, het drugsverkeer, .
Na de ongeveer9 uur durende vlucht heelhuids te zijn doorgekomen voelen we bij de eerste stappen buiten het vliegtuig de drukkende hitte al op ons neerslaan. Het is half 9 sochtends. Wanneerwe de luchthaven verlaten op zoek naar een taxi hebben we al meteen prijs (of is het omgekeerd?) Eenmaal in de auto weet het kleine mannetje van toeten nog blazen de weg ondanks het feit dat we even daarvoor: yez yez my friendz, i knowthe plaze uit zijn tandloze mond hoorden komen, maar weetdan toch na al zijn taxi vriendjes om instructies te hebben gevraagd ongeveer dejuiste richting. De rit is geniaal zolang mijnogen op de weg gericht blijven: old skool taxi's, een koe, wegen die verdrinken in de autostroom, riksjas, swastikastickers, nog een koe, onophoudelijk getoeter en geschreeuw en kleine brommertjes overaltussendoor cruisend terwijl ze doorzakken onder het gewicht van hun berijders, als het er 4 zijn mag je nog van geluk spreken: hele gezinnen worden vervoerd op zon ding. Als we onze blik dan verder doen afdwalen zien we de eerste minder aangename beelden van de wereld waar we de komende maanden in ondergedompeld zullen worden: samentroepende mensen rond een kleine vuilnisbelt, bedelende kinderen, een man slapend op het voetpad onder een klein dekentje (cest ce que jespère), huizen waarvan mijn tuinhuisje in een Whos Best Contest zo hard ass zou kicken dat het gewoon beschamend zou zijn en old people with the crazy eyes .
We bereiken na een uurtje dan toch onze bestemming en staan voor een groot en redelijk intact gebouw. We worden vriendelijk begroet door leider van het project, een franciscaan die ons meteen naar de eettafel loodst en ons wat brood en ei(?) voorzet. (Dat was de eerste en tot nu toe enige maaltijd waar we gespaard bleven van die duivelse rijst) Daarna worden onze kamers getoond en krijgen we de tijd om uit te pakken en van een siësta te genieten. 7 uur later word ik wakker en krijgen we voor de eerste maar zeker niet de laatste keer die heerlijke witte smurrie! Het smaakt fantastisch gecombineerd met allerlei vreemde sausjes.
Daarna worden we geïntroduceerd aan de bewonertjes van het huis. Terwijl iedereen op de grond zit worden aan ons stoelen aangeboden: deze ogenschijnlijke barrière wordtzeer snel gebroken wanneer enkele minuten later er 3 op schoot zitten er 1 aan je nek hangt te sleuren en nog anderen heel de tijd je hand willen vasthouden. Daarna volgt een korte wandeling door de wijk, de drukte op straat is rond half 11 nog bijna niet afgenomen en de term rondnozemen op straat krijgt een geheel nieuwe dimensie. Slapen doe ik als een roosje onder mijn überchille muskietennet dat mijn gammele rustplaats toch op een hemelbed doet lijken...
De volgende ochtend om half 10 worden we verwacht op het kantoor op de eerste verdieping enkrijgen we de eerste officiële kennismaking met de staffmembers en onze projectleider. We krijgen al zon 20-tal leden te zien, maar in totaal zijn het er rond de 70, volop bezig een sporttornooi te organiseren. De overigen zitten verdeeld over de verschillende andere huizen die de organisatie bezit. Siësta wordt doorgebracht voor de televisie (meer luxe als thuis) en ik zie Henin op haar doos krijgen! Daarna voetballen met een kapotte tennisbal tot ik verdrink in mijn eigen zweet!
De derde dag is ook rustig en bestaat voornamelijk uitontspannen lezenop het dakterras. Het aangename zonnetje en de wiegende palmbomen geven me een paradijselijk gevoel terwijl ik nageniet van de kleine stukjes kokosnoot die ik even daarvoor had binnengespeeld. Van deze fantastische levensstijl zal ik maar even kunnen genieten aangezien de eerste dagen gezien worden als acclimatisatie en de prille eerste stappen in de Tamil cultuur en -taal. Daarna komt het echte werk....
Mijn laatste nachtelijke internet-uurtjes in mijn "cosy and loved" België gaan in. Een prachtig moment om het eerste leven te blazen in wat de komende maanden jullie voornaamste informatiebron zal worden...
De afgelopen 5 maanden waren reeds fenomenaal en de 5 die gaan komen worden dat zonder twijfel ook. Aan mijn zijde strijd "Hollandse reisduder Hessel" met wie ik dit avontuur tegemoet zal trekken. Onze vlucht vertrekt morgen rond 14.30 in Düsseldorf, we landen voor een 3 uur durend Dubai by Night en vliegen dan verder naar onze eindbestemming: Chennai. (8.00 local time) En nu ik er dus zowel mentaal als vaccinaal helemaal klaar voor ben resteert mij niets anders te doen dan de laatste uurtjes in ongeduldigheid te doden met wat slaap en HIMYM's!
Mijn beste Cabron(inas), fantatische familie en alle anderen Hou jullie hier goed en I Shall Return dus vergeet me niet!
Thomas
Ps. Masselis: Ik zal u partyhol missen en keep het (intact) allereerst voor JLo's en vervolgens mijn terugkomst! Studenten: Geniet van de sowieso verdiende lesvrije, Go Nutz!!
