Mijn eerste stappen als 20 jarige zijn rechtstreeks naar de koude douche. Een bebaarde kerel kijkt me aan vanuit de spiegel en gromt als een Bengaalse Tijger. Hij glimlacht tevreden en begint dan met het afscheren van zijn prachtige Venitiaans-blonde baardje.
Als cadeau krijg ik mijn eerste les Tamil van een hele meute door elkaar schreeuwende indiaantjes die een onverstaanbaar gebrabbel produceren. Ik probeer aan de hand van de iets oudere kinderen, die al een half mondje Engels spreken, mijn vocabularium bij te vullen. Als ik mijn schrift om een korte rustpauze in te lassen even neerleg en het daarna weer wil oprapen is het spoorloos verdwenen. Mijn zoektocht is tevergeefs en na een tijdje geef ik op. Korte tijd later zie ik ineens een kastdeurtje opengaan en mijn voormalig eigendom wordt uit zijn schuilplaats gehaald. Leecher 1 begint een hevige discussie met Leecher 2 over wie nu het meeste recht heeft op het ontvreemde voorwerp. Dat meen ik toch af te leiden van de stroom snelle woorden en stampjes die de twee uitwisselen terwijl ze elk aan een kant van het schrift staan te sleuren Ondanks de vreemde manier van lesgeven en de onderweg tegengekomen problemen lukt het me nu al aardig enkele woordjes Tamil in het dagelijkse leven te gebruiken. En omdat de communicatie nog niet moeilijk genoeg verloopt door het verschil in alfabet en Gesproken Taal is er nog een fantastische extraatje op de proppen gekomen De Body Language. Dit is dus zon een land waar (voor ons) nee schudden met je hoofd toch ja betekend. Vrij demotiverend dus om een verhaal te vertellen waarbij de luisteraar heel de tijd met zijn hoofd zit te draaien alsof alles wat je zegt en doet stevig wordt afgekeurd.
Aangezien alle Mowglis van 8 tot 16 uur naar school gaan hebben we tijdens die momenten dus de ruimte om wat tijd voor onszelf vrij te maken. De Perfecte gelegenheid dus om een goed kleurtje op te doen; mijn, door het voorbije halfjaar leeggelopen, hersencellen terug met wat kennis bij te vullen en de stad te verkennen. De Riksja-rit die daarbij hoort is ook weer fenomenaal, een oude handtoeter prijkt langs de zijkant en geen enkele gelegenheid om hem te gebruiken blijft onbenut, frontale botsingen worden op de allerlaatste seconden vermeden en voor het geld dat we moeten betalen zou ik me nog niet eens bukken als het op straat lag Alleen jammer dat het geen Indiër is maar een motor die het karretje trekt.
The Supah Store heeft meer immense verdiepingen dan ik op één hand kan tellen maar de onophoudelijke mensenstroom vult elke ruimte, gaatje en gangpadje dat ik op mijn weg tegenkom. Alles is er te koop! Als een opgewond kind ren ik tussen de rekken en ik verdedig mijn eer als Westerling en deelnmer aan de consumptie maatschappij naar mijn hele vermogen
Over 2 dagen start ons officieel Programma en één van onze eerste opdrachten is ook meteen één van Formaat! Samen met anderen vrijwilligers en Leden van de organisatie Childline/Childlink * worden we naar Egmore gestuurd, één van de grootste stations van Chennai. Daar is de opdracht de aankomende treinen op te wachten en deze groep** te spotten. Alleen reizende kinderen worden dus naar het doel van hun bestemming gevraagd en ze moeten een geloofwaardig adres weten voorleggen waar ze terecht zouden kunnen. Indien ze dit niet kunnen worden hun gegevens doorgegeven aan de politie die dan nagaat of ze eventueel als vermist zijn opgegeven, reeds gekend zijn bij het gerecht, etc. Ondertussen worden ze opgevangen in één van de centra waar ook wij zitten tot er een oplossing wordt gevonden. Soms komt die er nooit en blijven ze dus en krijgen eten onderdak onderwijs . Meer daarover dus later!
Met pijn neem ik afscheid,
Thomas
*Een erkende VZW die weglopers, wezen en andere jongeren onder de 14**, aangetrokken door het stadsleven en de hoop als schoenpoetser, loopjongen of met andere baalberoepen aan de kost te komen, onderschept. D.i. als het goed gaat. Als het wat meer tegenzit wordt het de prostitutie, de onvrijwillige organendonor, het drugsverkeer, .
Na de ongeveer9 uur durende vlucht heelhuids te zijn doorgekomen voelen we bij de eerste stappen buiten het vliegtuig de drukkende hitte al op ons neerslaan. Het is half 9 sochtends. Wanneerwe de luchthaven verlaten op zoek naar een taxi hebben we al meteen prijs (of is het omgekeerd?) Eenmaal in de auto weet het kleine mannetje van toeten nog blazen de weg ondanks het feit dat we even daarvoor: yez yez my friendz, i knowthe plaze uit zijn tandloze mond hoorden komen, maar weetdan toch na al zijn taxi vriendjes om instructies te hebben gevraagd ongeveer dejuiste richting. De rit is geniaal zolang mijnogen op de weg gericht blijven: old skool taxi's, een koe, wegen die verdrinken in de autostroom, riksjas, swastikastickers, nog een koe, onophoudelijk getoeter en geschreeuw en kleine brommertjes overaltussendoor cruisend terwijl ze doorzakken onder het gewicht van hun berijders, als het er 4 zijn mag je nog van geluk spreken: hele gezinnen worden vervoerd op zon ding. Als we onze blik dan verder doen afdwalen zien we de eerste minder aangename beelden van de wereld waar we de komende maanden in ondergedompeld zullen worden: samentroepende mensen rond een kleine vuilnisbelt, bedelende kinderen, een man slapend op het voetpad onder een klein dekentje (cest ce que jespère), huizen waarvan mijn tuinhuisje in een Whos Best Contest zo hard ass zou kicken dat het gewoon beschamend zou zijn en old people with the crazy eyes .
We bereiken na een uurtje dan toch onze bestemming en staan voor een groot en redelijk intact gebouw. We worden vriendelijk begroet door leider van het project, een franciscaan die ons meteen naar de eettafel loodst en ons wat brood en ei(?) voorzet. (Dat was de eerste en tot nu toe enige maaltijd waar we gespaard bleven van die duivelse rijst) Daarna worden onze kamers getoond en krijgen we de tijd om uit te pakken en van een siësta te genieten. 7 uur later word ik wakker en krijgen we voor de eerste maar zeker niet de laatste keer die heerlijke witte smurrie! Het smaakt fantastisch gecombineerd met allerlei vreemde sausjes.
Daarna worden we geïntroduceerd aan de bewonertjes van het huis. Terwijl iedereen op de grond zit worden aan ons stoelen aangeboden: deze ogenschijnlijke barrière wordtzeer snel gebroken wanneer enkele minuten later er 3 op schoot zitten er 1 aan je nek hangt te sleuren en nog anderen heel de tijd je hand willen vasthouden. Daarna volgt een korte wandeling door de wijk, de drukte op straat is rond half 11 nog bijna niet afgenomen en de term rondnozemen op straat krijgt een geheel nieuwe dimensie. Slapen doe ik als een roosje onder mijn überchille muskietennet dat mijn gammele rustplaats toch op een hemelbed doet lijken...
De volgende ochtend om half 10 worden we verwacht op het kantoor op de eerste verdieping enkrijgen we de eerste officiële kennismaking met de staffmembers en onze projectleider. We krijgen al zon 20-tal leden te zien, maar in totaal zijn het er rond de 70, volop bezig een sporttornooi te organiseren. De overigen zitten verdeeld over de verschillende andere huizen die de organisatie bezit. Siësta wordt doorgebracht voor de televisie (meer luxe als thuis) en ik zie Henin op haar doos krijgen! Daarna voetballen met een kapotte tennisbal tot ik verdrink in mijn eigen zweet!
De derde dag is ook rustig en bestaat voornamelijk uitontspannen lezenop het dakterras. Het aangename zonnetje en de wiegende palmbomen geven me een paradijselijk gevoel terwijl ik nageniet van de kleine stukjes kokosnoot die ik even daarvoor had binnengespeeld. Van deze fantastische levensstijl zal ik maar even kunnen genieten aangezien de eerste dagen gezien worden als acclimatisatie en de prille eerste stappen in de Tamil cultuur en -taal. Daarna komt het echte werk....
