Lieve bloglezers,

Allereerst mijn respect voor de volhouders en mijn excuses voor de vertraging van dit verslag.

We gaan weer verder waar ik jullie 3 weken geleden achterliet: De trip naar Madurai-Munnar

Met 3 op een minuscuul bankje gepropt begon de 8 uur durende reis. Bij op het krappe ding zat ook nog een oud vrouwtje dat nu niet meteen naar rozen rook en al snel ronkend in slaap lag tegen Hessels schouder . Of ze echt sliep of slechts deed alsof weet ik niet maar toen de conducteur langskwam voor de kaartjescontrole werd ze niet gespaard. Een flinke duw deed haar naar de realiteit terugkeren en toen ze geen kaartje had werd ze ook meteen van de trein geflikkert. Beetje zielig maar alles altijd zonnig bekijken is mijn specialiteit dus: Meer plaats! Het blijft echter smalletjes en de “op indian people voorziene beenruimte” is ook ruimschoots onvoldoende waardoor krampen niet lang uitblijven. Gelukkig weet ik na enige tijd en plekje voor de deur (=lees gat in de trein) te bemachtigen waar ik lekker kan hangen, kan genieten van een prachtig uitzicht, de zon op mijn gezicht voel en de wind door mijn haren.

Aangekomen in Madurai laten we ons leiden door de lonly planet en vinden een klein en crappy hostelletje. Maar we zitten hoog, droog en hebben zicht over heel Madurai en haar grootste bezienswaardigheid: de Sri Meenakshi tempel. De eerste 24-uur  nemen we het ervan, zoeken een liquorshop en genieten van een dagje madurai verkennen en in de kamer voor de televisie tot rust komen. Om dat we geen cultuur barbaren zijn, de tempel ook echt vlak aan onze voeten ligt, en het allemaal draait om een bloedmooie 3-borstige godin besluiten we deze tempel met ons bezoekje te vereren. Het is een prachtig tempelcomplex dat moet ik hen nageven maar de hindoeïstische spiritualiteit is er ver te zoeken. Het is pure business. Overal moet extra voor worden betaald, er lopen meer blanken dan Indiërs rond en als je genoeg roepies op tafel gooit kan je zelfs gezegend worden door de slurf van de vastgekende olifant die in het hoekje staat. ‘S avonds  eten we in de plaatselijke restaurantjes, duiden random de gerechten met vreemdste namen aan en ontdekken dat de Indiase keuken toch wel iets ruimer is dan enkel die verdomde rijst. We bezoeken ook het paleis, dat jammer genoeg getrasht is door vuil en zwart-witte vlekjes die duiven graag achterlaten.

De mensen in Chennai kunnen als vriendelijk beschreven worden maar die van Maduarai zijn gewoon TE vriendelijk. Ze zijn de toeristen gewend en hun voornaamste doel is om onze zakken zo snel mogelijk te ledigen. Voor je het weet het je wordt de gezellige man van de straat die je zo graag ongevraagd een hele rondleiding begint te geven, de man met een souvenirwinkeltje (de eerste en tevens laatste halte van zijn toertje), en als je daar dan niets van moet hebben kan je ook nog de meest illegale dingen voor een koopje krijgen. Conclusie: Madurai was niet mijn favoriete plekje

Maar na 3 dagen kunnen we dan eindelijk naar Munnar waar we met de nederlandse collegas de vakantie kunnen  verderzetten, (er was wat vertraging opgetreden aangezien er eentje wat ziek was geworden.) Samen gaan we de grens over van Tamil Nadu naar Kerala en zitten daarmee knal in de natuur. Munnar was goddelijk: een hoog plekje in de bergen met avond-temperaturen die er voor zorgden dat de herinnering aan het gevoel “kou” voor de eerste keer terug werd opgefrist en de prachtige natuur omsingeld ons langs alle kanten. We maken een wandeling tussen de eindeloze zee van groene thee veldjes en het lekkere aroma dringt mijn neusgaten binnen. Aan het einde worden we beloond met een waterval en meertje. Er zitten ook 2 poolse hippies, die een leuke babbel opleveren. Het vreemde is ook dat alle blanke jongeren erbij lopen met rasta’s, piercings en andere vreemde zooi en dus dat eigenlijk wij de alternatievelingen zijn.

Ondertussen terug veilig op het project aangekomen is het dagelijkse leven terug op gang gekomen.

Hoewel we Zondag nog wel een fantastische nieuwe ervaring hebben opgedaan.  Het bijwonen van een Cricket-match. Hoewel het in mijn ogen niet echt een bijster interessante sport is zijn zulke evenementen hier soms het hoogtepunt van de maand of zelfs jaar. We hebben de cheapest tickets en zitten knal tussen de verwilderde, opgewonden en stevig aangeschoten fans van de ”Chennai Super Kings“. Wanneer de blanke cheerleaders het podium opkomen gaan al die zwarte mannetjes al helemaal uit hun dak en ik voel medelijden voor de Indiase jeugd en alle opgekropte gevoelens waar ze blijk van geven. “I Gotta Feeling” wordt niet veel later door de boxen over het veld geblazen en ik voel de excitement nu ook door mij heen zinderen. Helemaal in het geel gehuld en met een vlag van “de Kings” ben ik  helemaal klaar voor om kleur te bekennen aan een team waar geen enkele spelersnaam van ken en een dikke maand geleden nog nooit van had gehoord. Ons hevig gesupporter blijft niet onopgemerkt en ik verschijn op de televisie over heel India. Nice!

Ook nog even melden dat aangezien de kans op een verlengd visum relatief klein is en we de smaak van het reizen nu helemaal te pakken hebben, we zo goed als zeker besloten te hebben in plaats van de voorziene 1 maand, de laatste 2 maanden niet op het project door te brengen maar te gaan reizen in Thailand of China. Afhankelijk van het dan resterende budget, de mogelijkheden ter plaatste en waar onze avonturiersgeest ons gewoonweg leidt.

Ik hou jullie op de hoogte van de reisplannen en de visumtoestanden.

Vele groetjes.

Thomas

20-03-2010 om 00:00 geschreven door Thomas