Aan mijn trouwe volgelingen,

Na de ongeveer  9 uur durende vlucht heelhuids te zijn doorgekomen voelen we bij de eerste stappen buiten het vliegtuig de drukkende hitte al op ons neerslaan. Het is half 9 s’ochtends. Wanneer  we de luchthaven verlaten op zoek naar een taxi hebben we al meteen prijs (of is het omgekeerd?)  Eenmaal in de auto weet het kleine mannetje van toeten nog blazen de weg ondanks het feit dat we even daarvoor: “yez yez my friendz, i know the plaze” uit zijn tandloze mond hoorden komen, maar weet dan toch na al zijn taxi vriendjes om instructies te hebben gevraagd ongeveer de juiste richting. De rit is geniaal zolang mijn ogen op de weg gericht blijven: old skool taxi's, een koe, wegen die verdrinken in de autostroom, riksjas, swastikastickers, nog een koe, onophoudelijk getoeter en geschreeuw en kleine brommertjes overal tussendoor cruisend terwijl ze doorzakken onder het gewicht van hun berijders, als het er 4 zijn mag je nog van geluk spreken: hele gezinnen worden vervoerd op zo’n ding.
Als we onze blik dan verder doen afdwalen zien we de eerste minder aangename beelden van de wereld waar we de komende maanden in ondergedompeld zullen worden: samentroepende mensen rond een kleine vuilnisbelt, bedelende kinderen, een man slapend op het voetpad onder een klein dekentje (c’est ce que j’espère), “huizen” waarvan mijn tuinhuisje in een “Who’s Best Contest” zo hard ass zou kicken dat het gewoon beschamend zou zijn en old people with the crazy eyes….

We bereiken na een uurtje dan toch onze bestemming en staan voor een groot en redelijk intact gebouw. We worden vriendelijk begroet door leider van het project, een franciscaan die ons meteen naar de eettafel loodst en ons wat brood en ei(?) voorzet.   
(Dat was de eerste en tot nu toe enige maaltijd waar we gespaard bleven van die duivelse rijst)
Daarna worden onze kamers getoond en krijgen we de tijd om uit te pakken en van een siësta te genieten. 7 uur later word ik wakker en krijgen we voor de eerste maar zeker niet de laatste keer die heerlijke witte smurrie! Het smaakt fantastisch gecombineerd met allerlei vreemde sausjes.

Daarna worden we geïntroduceerd aan de bewonertjes van het huis. Terwijl iedereen op de grond zit worden aan ons stoelen aangeboden: deze ogenschijnlijke barrière wordt  zeer snel gebroken wanneer enkele minuten later er 3 op schoot zitten er 1 aan je nek hangt te sleuren en nog anderen heel de tijd je hand willen vasthouden. Daarna volgt een korte wandeling door de wijk, de drukte op straat is rond half 11 nog bijna niet afgenomen en de term “ rondnozemen op straat” krijgt een geheel nieuwe dimensie. Slapen doe ik als een roosje onder mijn überchille muskietennet dat mijn gammele rustplaats toch op een hemelbed doet lijken...

De volgende ochtend om half 10 worden we verwacht op het kantoor op de eerste verdieping en  krijgen we de eerste officiële kennismaking met de staffmembers en onze projectleider. We krijgen al zo’n 20-tal leden te zien, maar in totaal zijn het er rond de 70, volop bezig een sporttornooi te organiseren. De overigen zitten verdeeld over  de verschillende andere huizen die de organisatie bezit. Siësta wordt doorgebracht voor de televisie (meer luxe als thuis) en ik zie Henin op haar doos krijgen! Daarna voetballen met een kapotte tennisbal tot ik verdrink in mijn eigen zweet!

De derde dag is ook rustig en bestaat voornamelijk uit ontspannen lezen op het dakterras. Het aangename zonnetje en de wiegende palmbomen geven me een paradijselijk gevoel terwijl ik nageniet van de kleine stukjes kokosnoot die ik even daarvoor had binnengespeeld. Van deze fantastische levensstijl zal ik maar even kunnen genieten aangezien de eerste dagen gezien worden als acclimatisatie en de prille eerste stappen in de Tamil cultuur en -taal. Daarna komt het echte werk....

Tot schrijvens en tot ziens

Uw rijstvretende vriend,
Thomas

01-02-2010 om 18:45 geschreven door Thomas  

27-01-2010 om 00:00 geschreven door Thomas