Zaterdag vandaag. Jij vandaag de marktroutine met het gezin. Ik zou normaal met S naar Antwerpen gaan, naar de Anton Corbijn tentoonstelling. Ik ga met L. Ik hoop je daar niet tegen te komen. Niet dat ik je niet wil zien, ik wel nergens liever zijn dan bij jou. Maar ik wil niet terug voor verwarring zorgen. Ik meen het echt dat ik er die zaterdag in Antwerpen niet was om jou op te zoeken. Ik was er van overtuigd dat je met vakantie was. Dus ik hoop dat er niet terug misverstanden met frustraties opduiken.
Ben wel blij dat ik dit ga doen. Heb de afleiding nodig. Gisteren goed gesprek gehad bij de psycholoog. Ik besef dat jouw woorden 'je had bij wijze van spreken gewoon op een stoel moeten zitten en wachten', mij heel diep geraakt hebben. En dat is wat er nu ook effectief met me gebeurt. Ik heb me op een stoel vastgebonden in een duffe wachtkamer zonder enige lichtinval, met die grote deur voor mij, waarvan ik hoop dat ze elk moment opengaat. Geen idee wat er achter die deur allemaal gebeurt. Misschien gaat ze ook nooit open. En blijf ik een heel leven wachten. Ik heb mezelf na die woorden echt letterlijk in een wachtmodus geplaatst. Ergens hoop ik ook wel dat je dat zo niet bedoeld hebt. Ik denk het niet. Dat was de coping die sprak. Net zoals die bij mij dingen heeft doen neerpennen die ik niet meende. Ik hoop dat we op een dag op dat punt komen, dat we elkaar in de armen kunnen sluiten en kunnen toegeven dat we allebei de mist zijn ingegaan.
Mijn engel. Liefdesverdriet doet zo allesvernietigend pijn...
Ik heb een vreselijke nachtmerrie gehad. Heb de hele nacht gehuild. Ben compleet lam geslagen opgestaan. Je weet misschien nog wel hoe levendig dromen bij mij soms zijn. En hoe hard ze mij kunnen doen wankelen. Het is nu een week geleden dat ik je de laatste keer gehoord heb en ik sla weer helemaal tilt. Ik wil mijn armen openkrabben om de pijn niet te voelen. Wil me verdoofd smoren en lazarus drinken om van de wereld te kunnen gaan. Ik weet me geen houding te geven en kan zelfs niet meer doen alsof het gaat met me. Zelfs niet voor even. Ik ben weer aan het crashen lieverd. Wat moet ik toch doen? Hoe moet ik dit doen? Hoe doe jij dit? Ik wil zo graag dat dit tij keert. Dat er iets positief gebeurt. Ik wil zo graag heel eventjes gelukkig zijn. Ik hoop constant dat je me toch meevraagt op die tweedaagse staptocht. Ik laat onmiddellijk alles vallen voor jou. Gaat het bij jou ook van kwaad naar erger en nog erger?
Ik zie het niet meer zitten. Ik kan echt niet meer. Ik wou van dit blok een positief iets maken, maar mijn hoofd en mijn gevoel willen niet mee...
Een week voorbij... weer een week... vandaag beseft dat ik mijn maatje S zal moeten loslaten. Zijn ex heeft hem nodig en laat geen contact toe. Een lang verhaal. Ik vertel het je wel eens. Maar ik ben mijn maatje kwijt... zaterdag alleen naar de tentoonstelling. Pfffff... loslaten loslaten en loslaten. Wat kan ik nog vasthouden?
Ben gecrasht vandaag. L. vroeg me om samen te gaan wandelen. Dat deed deugd. Dat had ik nodig. Om de tranenstroom in te tomen...
Hoe zou het met jou gaan? Morgen ziet B. Je misschien... Ik verwacht niet dat ik oprecht te horen zal krijgen hoe het met je gaat. Ik vraag het me wel af. Elke seconde van de dag...
Zware dag vandaag. Heel hectisch met onverwachts wat moeilijkheden. Hoe ziet jouw woensdagroutine er uit? Pannenkoeken 's middags en verder heb ik geen idee meer.... voel me soms zo buitengesloten uit jouw leven. Welke kant gaat dit op, schat? Ik begin mensen te ontwijken zodat de vraag hoe het met me gaat onbeantwoord blijft. Misschien ben ik een egoïst, misschien ben ik zielig, misschien ben ik zwak of nog zo veel meer... Maar dan ben ik dat maar. Want dit is hoe ik me voel. Rotslecht en diep ongelukkig. Ik kan er niks aan doen. Sorry daarvoor...
Ik vond vandaag achterin mijn kast een roothooftcaramel. Van toen we er samen nog van smulden. Van toen jouw smaak zich in mijn mond vermengde met de smaak van karamel. Van toen die smaken samen mij helemaal deden smelten. Ho wat mis ik die tijd. Wat mis ik jou. Dat heb ik vandaag ook luid gezegd op het werk. Er loopt VanAlles mis dat niet zou mislopen met jou. En toen zei ik hoe hard ik je mis. Voor de eerste keer bleven de tranen mooi achter mijn ogen en hoefde ik niet weg te rennen naar toilet voor een tsunami aan verdriet. Ik hield me sterk. Maar dat betekent niet dat het gemis minder erg wordt. Integendeel... en geen mens die snapt wat ik allemaal mis aan jou...
Kon ik je maar even knuffelen. Ik hou zo van jou... zo zo zo zo zo veel.
Zwaar dagje vandaag. Heel down. Stilletjes teruggetrokken in mezelf. Ik mis je. Ik Moet sterk zijn, ik weet het, ik heb het beloofd. Maar ik ben zo bang dat ik het niet kan. Ben zo bang van de toekomst. Ik wil graag dag per dag nemen, maar ik vind het zo moeilijk...
Mijn werk geeft me alvast ook geen energie meer. De associaties met jou, maar ook de manier waarop alles gebeurt.... Ik heb meer in mijn mars, maar dreig eerder afgestompt te worden ipv verder te ontwikkelen... Ik zou moeten veranderen. Maar nu is de goede moment niet. Soms kijk ik al eens naar vacatures. Maar om te solliciteren heb je kracht nodig... Hoe lukt dat bij jou? Soms droom ik er van dat we samen iets beginnen. Onze eigen bakkerij of zo. Jij bakken, ik verkopen. Hoe zalig zou dat zijn...
Straks eerste dansles na de zomerstop. Vanaf dit jaar dansen we ook op vrijdag. Heb er zin in, maar dansen is nog steeds zo geassocieerd met jou. Als het me lukt te denken dat ik dans voor jou, I move througt the room like breathing is easy. Maar als ik je mis, werkt het lichaam beetje tegen. Ben benieuwd welke knop straks vooral aan zal staan.
Zondag. Een mooie stralende dag. Gezellige bbq for life met de vrienden, geocachen en terrasje bij mij thuis. Mijn vrienden voelen zich hier thuis. Komen graag, aarzelen niet. Ik heb altijd graag een open huis gehad waar iedereen met plezier op bezoek komt. Dat kon vroeger niet. Nu wel. Een voordeel van de scheiding. De gastvrouw in mij heeft zichzelf teruggevonden.
Maar zoals telkens opnieuw, als ik even een kleine beetje hoogte toelaat in mijn dag, dan gaat de laagte erna toch weer net dat tikkeltje dieper. De klop nu. Iedereen naar huis, meisjes in bed, morgen werkdag. Geen zin in morgen. Geen zin in nu. Alleen zin in jouw armen. Zou het op een dag kunnen? Dat ik zondagavond in jouw armen kan rusten? Ik voel me zo machteloos tegenover het verlangen dat na al die tijd nog zo krachtig is. Is elke dag die passeert er eentje dichter bij een mooie toekomst? Of is elke dag die passeert er eentje die de kans op onze toekomst verkleint? Alleen de toekomst weet het. Ik kan alleen dag na dag doorkomen tot die toekomst het heden wordt... Ik moet blijven geloven.
Ik hou van jou. Zo intens veel. Kon je nu maar kunnen voelen wat mijn hart jou wil vertellen...
Eenzame zondagavonden... how can it feel this wrong, from this moment, how can it feel this wrong...
Een volgeladen dagje. Voortdurend in beweging. Dat werkt het beste. En dat kan intussen wel. Tot voor kort ontbrak het me alle energie om tot actie te komen. Nu kan ik af en toe al eens zeggen dat het een productief dagje was. Ik stond wel te kort naar de meisjes toe. Ze zijn druk en vermoeiend, ze weten van de eerste schoolweek. En ik had hier en daar wel wat meer geduld kunnen uitoefenen. Of zijn dat net de dingen waar ik beetje meer mildheid naar mezelf toe moet tonen? Als je jezelf niet goed voelt, dan is dit normaal, zegt men mij. Ook dat betert wel.
Er is een konijntje beetje ziek. Ik hoop dat het niks erg is. We kunnen het best wel missen dat er met de konijntjes, na een goede week hier bij ons thuis, al iets zou foutlopen. Verder begin ik wat meer orde in huis te krijgen. Hier en daar kleine veranderingen, zodat het meer en meer mijn huis wordt. Mijn eigen nestje. Met steeds minder associaties met het verleden. We zijn op bezoek geweest bij de achterbuurvrouw. Een nieuwe vriendin in mijn nieuwe leven. Het is bizar te zien hoe ik op een jaar tijd een heel nieuw netwerk heb uitgebouwd. Gisterenavond nog lang met L gechat, ze heeft een zware burn-out. En met S, totale crisis bij hem thuis met hem en zijn ex. Twee lieve vrienden die heel hard bouwen op mij. Ik probeer er maximaal voor hen te zijn. Ze zijn er ook maximaal voor mij.
Ik mis je schat. Wat ik het allermeeste mis, is jou knuffelen. De eenzaamheid is enorm, maar niet eens goed vastgepakt kunnen worden door jou, is het pijnlijkste. Daar zou ik alles voor over hebben, voor een dagelijkse knuffel. Zeker als de meisjes in huis zijn, dan mis ik jou enorm 's avonds. Dan is de confrontatie met de eenzaamheid het grootst.
Ik plof dadelijk in de zetel. Weer een dagje om. Weer een dagje dichter bij een betere toekomst. Hoop ik...
Een nieuwe start, een nieuwe blog. Eentje alleen voor mezelf. Eentje waar niemand van af weet. Eentje waarvan ik hoop op een dag aan jou te kunnen tonen. Zodat we het samen kunnen lezen. Terwijl ik in jouw armen lig, of jij in de mijne. Terwijl we na het lezen van elke zin elkaar een lieve zoen kunnen geven. Terwijl we diep in elkaars ogen kunnen kijken en zien hoe liefde alles heeft overwonnen. Ik hoop dat dit op een dag zal kunnen. En als niet, dan zal dit me helpen om me in mijn kracht te kunnen laten staan, terwijl stormen van gemis, verdriet, pijn, hoop, wanhoop, overspoelende liefde me zullen doen wankelen. Maar mijn liefde en mijn hoop op ons op een dag houden me staande.
Ik mis je verschrikkelijk. Elke dag. Ik werk thuis en luister naar Frank Vanderlinden zijn nieuwe plaat. Traantjes bij 'gebrek aan jou'.
Ik heb sinds een week twee konijntjes. Voor de meisjes. Voor hun zachtheid. Maar ook voor mijn zachtheid. Ik wil nooit meer die hardheid voelen die me soms overnam de voorbije maanden... Ik weet nu hoe het moet. Al blijft het ontzettend moeilijk om dag na dag moed te houden. Ik hoop dat je mij ook terug daar op dat warme plekje op je schouder hebt kunnen zetten. Dat je me hebt kunnen vergeven...
