Een nieuwe start, een nieuwe blog. Eentje alleen voor mezelf. Eentje waar niemand van af weet. Eentje waarvan ik hoop op een dag aan jou te kunnen tonen. Zodat we het samen kunnen lezen. Terwijl ik in jouw armen lig, of jij in de mijne. Terwijl we na het lezen van elke zin elkaar een lieve zoen kunnen geven. Terwijl we diep in elkaars ogen kunnen kijken en zien hoe liefde alles heeft overwonnen. Ik hoop dat dit op een dag zal kunnen. En als niet, dan zal dit me helpen om me in mijn kracht te kunnen laten staan, terwijl stormen van gemis, verdriet, pijn, hoop, wanhoop, overspoelende liefde me zullen doen wankelen. Maar mijn liefde en mijn hoop op ons op een dag houden me staande.
Ik mis je verschrikkelijk. Elke dag. Ik werk thuis en luister naar Frank Vanderlinden zijn nieuwe plaat. Traantjes bij 'gebrek aan jou'.
Ik heb sinds een week twee konijntjes. Voor de meisjes. Voor hun zachtheid. Maar ook voor mijn zachtheid. Ik wil nooit meer die hardheid voelen die me soms overnam de voorbije maanden... Ik weet nu hoe het moet. Al blijft het ontzettend moeilijk om dag na dag moed te houden. Ik hoop dat je mij ook terug daar op dat warme plekje op je schouder hebt kunnen zetten. Dat je me hebt kunnen vergeven...
