Zondag. Een mooie stralende dag. Gezellige bbq for life met de vrienden, geocachen en terrasje bij mij thuis. Mijn vrienden voelen zich hier thuis. Komen graag, aarzelen niet. Ik heb altijd graag een open huis gehad waar iedereen met plezier op bezoek komt. Dat kon vroeger niet. Nu wel. Een voordeel van de scheiding. De gastvrouw in mij heeft zichzelf teruggevonden.

Maar zoals telkens opnieuw, als ik even een kleine beetje hoogte toelaat in mijn dag, dan gaat de laagte erna toch weer net dat tikkeltje dieper. De klop nu. Iedereen naar huis, meisjes in bed, morgen werkdag. Geen zin in morgen. Geen zin in nu. Alleen zin in jouw armen. Zou het op een dag kunnen? Dat ik zondagavond in jouw armen kan rusten? Ik voel me zo machteloos tegenover het verlangen dat na al die tijd nog zo krachtig is. Is elke dag die passeert er eentje dichter bij een mooie toekomst? Of is elke dag die passeert er eentje die de kans op onze toekomst verkleint? Alleen de toekomst weet het. Ik kan alleen dag na dag doorkomen tot die toekomst het heden wordt... Ik moet blijven geloven. 

Ik hou van jou. Zo intens veel. Kon je nu maar kunnen voelen wat mijn hart jou wil vertellen...

Eenzame zondagavonden... how can it feel this wrong, from this moment, how can it feel this wrong...

Zoen,

Jouw prinsesje