Een volgeladen dagje. Voortdurend in beweging. Dat werkt het beste. En dat kan intussen wel. Tot voor kort ontbrak het me alle energie om tot actie te komen. Nu kan ik af en toe al eens zeggen dat het een productief dagje was. Ik stond wel te kort naar de meisjes toe. Ze zijn druk en vermoeiend, ze weten van de eerste schoolweek. En ik had hier en daar wel wat meer geduld kunnen uitoefenen. Of zijn dat net de dingen waar ik beetje meer mildheid naar mezelf toe moet tonen? Als je jezelf niet goed voelt, dan is dit normaal, zegt men mij. Ook dat betert wel.

Er is een konijntje beetje ziek. Ik hoop dat het niks erg is. We kunnen het best wel missen dat er met de konijntjes, na een goede week hier bij ons thuis, al iets zou foutlopen. Verder begin ik wat meer orde in huis te krijgen. Hier en daar kleine veranderingen, zodat het meer en meer mijn huis wordt. Mijn eigen nestje. Met steeds minder associaties met het verleden. We zijn op bezoek geweest bij de achterbuurvrouw. Een nieuwe vriendin in mijn nieuwe leven. Het is bizar te zien hoe ik op een jaar tijd een heel nieuw netwerk heb uitgebouwd. Gisterenavond nog lang met L gechat, ze heeft een zware burn-out. En met S, totale crisis bij hem thuis met hem en zijn ex. Twee lieve vrienden die heel hard bouwen op mij. Ik probeer er maximaal voor hen te zijn. Ze zijn er ook maximaal voor mij. 

Ik mis je schat. Wat ik het allermeeste mis, is jou knuffelen. De eenzaamheid is enorm, maar niet eens goed vastgepakt kunnen worden door jou, is het pijnlijkste. Daar zou ik alles voor over hebben, voor een dagelijkse knuffel. Zeker als de meisjes in huis zijn, dan mis ik jou enorm 's avonds. Dan is de confrontatie met de eenzaamheid het grootst. 

Ik plof dadelijk in de zetel. Weer een dagje om. Weer een dagje dichter bij een betere toekomst. Hoop ik...

Allerliefste zoen,

De jouwe