Sportdag vandaag. 2 jaar geleden was een van de gelukkigste dagen uit mijn leven. De foto van die dag was een van de mooiste ooit. Stralend van geluk. Al twee jaar geleden Nog steeds geen wij...
Treinen afgeschaft vandaag. Ik stelde me voor hoe ik zou doodgaan als ik niet in Brussel zou geraken terwijl jij en ik samen de sportdag zouden doen. Hoe opgejaagd dat me zou maken. Nu keer ik terug naar huis, in mijn cocon, een leeg huis, met een vol hart...
Ik heb je gemaild vandaag. Ik twijfelde lang, maar ik wou het toch doen. Onze foto van 2 jaar terug. Geen 2 mensen die zo hard kunnen stralen als wij die dag. Misschien had ik de herinnering beter voor mezelf gehouden. Misschien vond je het fijn om even terug te grijpen naar het gevoel van toen. Ik weet het niet. Maar ik wil wel heel graag die mooie herinnering warm houden in mijn hart. Ik mis je...
Een heerlijk namiddag met mijn meisjes. Scholenveldloop. Iets totaal uit hun comfortzone, maar ze deden het super. De kleinste had de vijfde plaats. De grootste ergens in het midden. Maar zo dapper allebei. Ik ben terug rustiger. Minder opgejaagd en dat voelen de kindjes ook. Ze hebben me terug een beetje moed gegeven. Moed om door te zetten en te blijven strijden voor hun rechten. Het recht op een zorgzame opvoeding.
Ik zie je doodgraag engel. Maar meer en meer spookt de vraag door mijn hoofd of ik je nog wel wil. Of wij samen nog wel een goed iets zou zijn. Of het evenwicht tussen ons niet helemaal scheefgetrokken is. Of wij vanuit een gelijkwaardigheid een relatie zouden kunnen aangaan. Als die mogelijkheid er ooit zou komen. En toch weet ik zeker dat als jij en ik terug samen zouden zijn, het evenwicht weer helemaal daar is. Dat ik wel terug een plaatsje krijg en niet enkel gehoorzaam moet zijn. Ik haat die schommelingen in mijn hoofd. Ik was altijd overtuigd dat jij mijn ware liefde was. Maar je bent zo vreselijk streng voor me op een moment dat enkel mildheid mij uit dat diepe dal kon helpen. Nu vind ik het heel erg verwarrend dat ik soms gedachten heb waarbij ik me afvraag of ik niet beter af ben zonder jou...
Inzinking op het werk. L trekt zich terug voor de verblijfsregeling. Opnieuw geen overeenkomst. Opnieuw stress. Opnieuw zoeken en zoeken naar die laatste restjes moed om opnieuw het gesprek aan te gaan. Opnieuw intimidatie. Ik kan niet meer. Ben op... Dit lukt me niet meer. En jouw mail blijft malen in mijn hoofd. Sommige stukken waren gewoon grof. Echt grof. Je hebt me zo hard in de steek gelaten. Dan mag je me nog zo graag zien, dat is wel wat er gebeurd is. Hoe je het ook draait of keert. Jij houdt de regie in handen en ik ben een marionet die volgt. Jij kreeg ook de handleiding tot mijn ziel. Ik moet me mooi aan de jouwe houden. Maar denk je soms over de mijne? Verdomme.
Ho engel, hoeveel tijd heb je nog nodig om te beseffen dat wij gemaakt zijn voor elkaar? Hoe lang nog de twijfel en de aarzeling? Ik sta te poppelen om aan het leven met jou te kunnen beginnen. Ik wil geen seconde meer missen van jou. Ik wil elke resterende seconde jou kunnen ademen, jou kunnen voelen, jou laten voelen hoe juist het is dat jij en ik samen zijn. Ik wil je elke dag veroveren. En zelfs als we samen zijn je elke dag overtuigen van de keuze. Ik hou verdomd zielsveel van jou. Ik wil er aan beginnen schat. Wacht alsjeblieft niet te lang meer....
Nog steeds geen wij...
