Dood met de kogel, dat is wat onze Bart De Wever te wachten staat. De onophoudelijke stroom van verwensingen en bedreigingen kent een sinister hoogtepunt. Eens het zover is zullen de media hun onschuld uitschreeuwen, ook de Franstalige pers, Le Soir op kop, zal de aanslag keihard veroordelen. De gevolgen van zoveel hypocrisie zullen niet uitblijven.

Ik vernam gisterenavond uit goede bron dat de politie de Franstalige daders op het spoor zou zijn. Inderdaad, 'daders' in het meervoud, niet één of andere loslopende freak à la Volkert Van der Graaf. Het zit diep, erg diep.

Ik merk dit trouwens ook in mijn eigen vriendenkring. Mijn beste vrienden zijn nooit erg N-VA-gezind geweest, maar ze vonden het best wel 'sympathiek' en 'tof' dat ik in de politiek zat. Mijn engagement leek in hun ogen een bijna logische verlenging van mijn KSA-bondsleiderschap. Zolang het allemaal maar onschuldig en kleinschalig bleef. Dat is niet meer het geval, de N-VA is gevaarlijk geworden en ik zit er veel te diep in. Ik schreef het eerder, wij kampen al anderhalf jaar drie gewichtscategoriëen boven ons politiek gewicht en dat allemaal dankzij het supertalent van Bart. Dit ontgaat uiteraard ook de Franstaligen niet. Uitschakeling door de kogel lijkt voor sommigen blijkbaar de enige optie. Een vreselijke vergissing, de wacko die Bart vermoordt tekent het definitieve doodsvonnis van België, in Vlaams-nationaal bloed weliswaar.

Bart gaat in mijn ogen iets te lichtzinnig om met deze dreigementen. De dag dat Le Soir schreef dat Bart een negationist is had ik een ontzettend slecht gevoel. Ik heb hem toen gebeld om mijn bezorgdheid uit te drukken. Zolang de communautaire hetze duurt moet hij zich laten beschermen, willens nillens. En dan bedoel ik het hele pakket: bodyguard, politie, geblindeerde ruiten... tutti quanti. Het klinkt misschien nogal Midden-Oosters maar ik lach er totaal niet meer mee. Ook al ben ik misschien wat overdreven voorzichtig in dit soort zaken, mijn voorgevoel zegt me al maanden dat dit slecht gaat aflopen.

Anekdote: Zelf ontving ik één keer een doodsbedreiging. Lach niet, maar ze kwam van een die-hard-Sergio-fan nadat ik publiekelijk vragen had gesteld bij de hallucinante kostprijs van zijn (gemeentelijk) ereburgerfeestje. Totaal hilarisch en gestoord, ik weet het, maar voor alle zekerheid heb ik toch aangifte gedaan bij de politie.

PS: Mijn besluit staat vast, vanaf nu noem ik Le Soir consequent en pertinent Radio des Mille Collines. Leterme, groot gelijk! Shame on you De Standaard!

 De Standaard: kokketeert met plezier met Radio des Mille Collines, in mijn ogen onbegrijpelijk voor zo'n, voor het overige, sterke kwaliteitskrant. Had dit dan ook eerder van de De Morgen verwacht.