Sinds 2000 ben ik 'Vlaams Beweger'. Ondertussen heb ik al heel wat watertjes doorzwommen. In december 2007 werd ik verkozen tot provinciaal N-VA-voorzitter van Vlaams-Brabant en Brussel. In die hoedanigheid zetel ik ook in het nationale N-VA-partijbestuur.
Hier lees je mijn mening over de actualiteit en kom je meer te weten over mijn politiek en maatschappelijk engagement.
Een schalkse ruiter voor Vlaamse onafhankelijkheid
13-05-2008
Mijn nonkel Edgar is al 30 jaar arts en pater Oblaat in Bolivië. Ik ontvang via hem geregeld de 'Andeskrabbels' van zijn collega Gilberto (zie onder).
Bolivië is, net als zowat heel Zuid-Amerika, volop in beweging. Het socialisme viert er hoogtij, de indianenvolkeren geraken eindelijk bevrijd. In Bolivië won de indiaanse boerenleider en 'cocalero' Evo Morales de verkiezingen en sindsdien is niets meer hetzelfde. Zijn militante MAS-partij deelt er de lakens uit.
Opvallend is dat ze er sinds kort ook 'communautaire problemen' kennen. Het rijke en door blanken gedomineerde departement van Santa Cruz wil onafhankelijkheid maar mag niet van La Paz. Toch organiseerden ze vorige week een onafhankelijkheidsreferendum dat in feite ongrondwettelijk is (zelfde situatie mocht Vlaanderen dit organiseren). Als gevolg van dit omstreden referendum kwamen de tegenstellingen nog eens fors aan de oppervlakte. De uitslag van het referendum is duidelijk: 85% van de deelnemers van het referendum stemde voor meer autonomie, weg van de centrale regering in La Paz. President Evo Morales erkent de uitslag echter niet. Voor meer info, klik hier.
Er is zeker een vergelijking te trekken met Vlaanderen, maar de politieke context is totaal anders. In feite zou ik Santa Cruz eigenlijk liever niet met Vlaanderen willen vergelijken. Het is een overwegend blanke, neoliberale, pro-Amerikaanse provincie waar uitbuiting van de Andesvolkeren dagdagelijkse kost is. Ik sympathiseer eerder met die onderdrukte indianen, hoewel ik niet veel van 'hun' president Morales moet hebben, zeker niet sinds ik op de blog van de Iraanse dictator Ahmadinejan (trouwens echt de moeite om eens te bekijken: http://www.ahmadinejad.ir/) las dat ze goed bevriend zijn en dat ze samen strijden tegen 'de Amerikaanse duivel'...
Socialisme/communisme en islamfundamentalisme, ik blijft het een bijzonder vreemd broederschap vinden... (en dat is dan wél weer erg toepasselijk voor de Vlaamse context, het mislukte Resist-fusieproject en het drammerig multiculgepamper indachtig...). Soit, ik wijd uit. Wat ik wou zeggen is dat ik hier met een soort van persoonlijk dilemma kamp. Als volksnationalist zou ik moeten pleiten voor de onafhankelijkheid van Santa Cruz, maar eigenlijk weet ik het niet goed.
Het doet me denken aan volgende uitspraak van de Joodse filosoof-hoogleraar en auteur van het magistrale 'Just and unjust wars' Michael Walzer in Knack van vorige week: 'Ik beschouw mezelf als een liberale communautarist. Dat betekent dat ik weliswaar een zionist ben maar dat ik ook wil pleiten voor een Palestijnse staat. Zoals de Iraakse nationalisten ook zouden moeten pleiten voor een Koerdische staat. De test van je eigen nationalisme is altijd het welzijn van de andere natie. Je moet bereid zijn om andere de rechten te geven als de rechten die je voor jezelf opeist.'
Van: Edgar Francken [mailto:edgaromi@hotmail.com] Verzonden: zaterdag 3 mei 2008 14:57 Aan: Onderwerp: FW: Andeskrabbels 169
Amigos nuestros,
Leven in verscheidenheid
1. De langverwachte (of gevreesde) dag is nabij: 4 mei. Volgende zondag wordt in het departament Santa Cruz een referendum gehouden, waarbij de statuten voor autonomie aan de bevolking ter goedkeuring worden voorgelegd. Dit referendum is door de centrale regering van Evo Morales onwettig verklaard, want de organisatie ervan is niet gebeurd in overeenstemming met de grondwet. Vooral twee gevaren bedreigen dit gebeuren: 1. dat hierbij Bolivia feitelijk uit mekaar valt; 2. dat dit gepaard gaat met uitbarstingen van geweld.
2. Dat het bestuur van het land gedecentraliseerd moet worden, daar is iedereen het over eens. Er zijn verscheidene vormen van autonomie in de maak: regionale, departamentale, etnisch-culturele en gemeentelijke. Het twistpunt is dat men vindt dat dit niet op deze manier en onder de leiding van deze mensen (de oligarchie van Santa Cruz) kan gebeuren. Een brede volkslaag in Santa Cruz verzet zich dan ook tegen dit referendum en zegt niet te zullen deelnemen. Het conflict is dus niet alleen met de westelijke hoogvlakte, maar is ook in Santa Cruz zelf aanwezig. In gans het land zijn dezer dagen tal van manifestaties aangekondigd voor de eenheid van het land en voor de vrede. Velen zijn akkoord met meer zelfbestuur, vrijwel niemand met afsplitsing van Bolivia.
3. Met de organisatie van dit autonomie-referendum heeft men alvast reeds bekomen dat het nationale referendum voor de goedkeuring van de nieuwe grondwet wordt uitgesteld. Na 4 mei hoopt men de uitslag van de volksraadpleging te kunnen aanwenden om dit project naar de prullemand te verwijzen en zo een van de grootste betrachtingen van de regering van Evo Morales ongedaan te maken. Liever baas blijven desnoods alleen maar in het Oosten van het land, dan een nieuw Bolivia te laten geboren worden, dit is wat de rijke-blanke minderheid in Santa Cruz, daarin gesteund door buitenlandse belangen, verkiest.
4. Normaal zal volgende zondag alles rustig verlopen. Internationale organisaties willen het referendum geen legaal karakter geven, door waarnemers te sturen. De volksorganisties worden door de regering aangemaand geen mensen naar Santa Cruz te sturen. Er zijn haarden van regeringsgezind verzet (San Julian, Yapacani, Plan 3000), maar als het dan toch tot geweld zou komen, dan zal dit eerder zijn oorsprong vinden in radicale minderheidsgroepen (het neonazisme is Santa Cruz), misdaadbendes of ophitsing door massa-media (TV, radio). Volgende zondag en maandag komt Bolivia, hoe dan ook, in het wereldnieuws.
5. Intercultureel samenleven op basis van gelijkwaardigheid, daar komt het nu op aan. Verschillen kunnen daarbij geaccentueerd of weggemoffeld worden. Dat viel me op, een paar weken geleden, tijdens een symposium met enkele mensen van El Alto (La Paz) en van Oruro. De tegenstellingen tussen de Andeswereld en de "dominante" samenleving werden in geuren en kleueren uiteengezet, maar het verschil tussen beide plaatsen kwam gewoon niet ter sprake. El Alto is een jonge stad met een bevolking die overwegend uit de Aymara-dorpen overkwam. Oruro is een oude mijnstad die ook stilaan door mensen uit de omliggende dorpen (Aymara en Quechua) wordt omsingeld en ingepalmd. In El Alto voert men een defensief anti-discours (zoals 10-20 jaar geleden in Oruro) tegen de "anderen" die daarnaast in het lager gelegen La Paz wonen. Hier in Oruro is, zonder veel woorden maar met een onstuitbaar economisch en politiek overwicht, een onopvallende overname van de stad aan de gang door de autochtone bevolking. Op beide plaatsen is men een nieuwe identiteit aan het uitbouwen. De Andesvolkeren veroveren de steden.
De autonomie-geschiedenis in Bolivia is nog lang niet ten einde. Tot na het referendum,
Gilberto Pauwels Oruro - Bolivia
Bolivia: een prachtig land
Santa Cruz: binnenkort onafhankelijk?
Morales y sus amigos: als dat maar goed afloopt...
Reacties op bericht (1)
14-05-2008
Is Bolivia een schurkenstaat?
Theo, bedankt voor je bijdrage aan het debat over de regionalisering van de arbeidsmarkt op mijn blog http://www.bloggen.be/derodevoorzitter . Wat Bolivia betreft heb ik op mijn blog de volgende kanttekening gemaakt bij jouw waarnemingen:
Op de blog van Theo Francken staan een paar interessante bijdragen over Bolivia. Zijn oom is namelijk al 30 jaar arts en pater in dat land. Ik ben aangenaam verrast door het feit dat Francken niet te spreken is over de afscheidingsbeweging in het oostelijke deel van dat land. Als volksnationalist heeft hij het er moeilijk mee, maar hij moet erkennen dat die afscheidingsbeweging vooral te maken heeft met rijke Bolivianen die hun privileges willen beschermen. Dat vind ik zeer eerlijk en fair van Francken. Hij zou de afvallige provincie Santa Cruz liever niet met Vlaanderen willen vergelijken. Ik juist wel natuurlijk, maar ik vind het bemoedigend dat zelfs een volksnationalist afstand neemt van het opportunistische streven naar onafhankelijkheid van de Boliviaanse oligarchie in Santa Cruz.
Minder enthousiast ben ik over het gemak waarmee Francken zich op sleeptouw laat nemen door de schurkenstatenretoriek tegen landen zoals Cuba, Venezuela, Bolivia en Iran. De Boliviaanse president Evo Morales wordt op zijn blog afgebeeld in de dreigende aanwezigheid van Castro, Chavez en Ahmadinejad (president van Iran). Over de mate waarin Cuba nu minder of meer democratisch is dan pakweg zijn kapitalistische buurlanden de Dominicaanse Republiek, Haïti of Jamaïca wil ik bij een andere gelegenheid nog wel eens een boom opzetten. Democratie gaat volgens mij namelijk over méér dan het voldoen aan westerse vormvereisten. Dat heb ik onder andere geleerd uit mijn waarnemerschap in de Pakistaanse verkiezingen. Maar voor Venezuela en Bolivia is het duidelijk: ook naar westerse normen zijn deze landen democratieën. Als volksnationalist zal je minder enthousiast zijn dan ik over de nationalisaties van sleutelsectoren die Chavez en Morales doorvoeren, maar beide presidenten voeren daarmee het programma uit waarop ze met een grote meerderheid verkozen zijn. Bovendien leggen ze met die nationalisaties de fundamenten voor de welvaart van hun burgers en voor een vorm van economische democratie waarvan wij in het westen enkel kunnen dromen.
De antidemocratische acties komen hier vanuit Washington en recent ook vanuit Berlijn. Daar wil men een cordon sanitaire rond deze landen leggen. Venezuela en Bolivia worden daardoor gedwongen om handelsrelaties aan te knopen met landen met een onfris politiek regime zoals Iran. Maar het is wel erg hypocriet om hierover nadrukkelijk te struikelen en tegelijk over het hoofd te zien dat bijvoorbeeld de Verenigde Staten (die nochtans menen een patent te hebben op de democratie in de wereld) zéér hartelijke en winstgevende relaties onderhouden met een vunzig regime zoals Saoedi-Arabië. Is Saoedi-Arabië democratischer dan Iran ? De president van Iran is nog min of meer verkozen, de koning van Saoedi-Arabië niet.
