Uit De Standaard van vandaag, lekker ironisch...


Relzucht

Met drie zo'n rebelse meiden mag links in Vlaanderen voortaan zowel op zijn linker- als zijn rechteroor slapen

De journalistiek is relzuchtig, gericht op personen in plaats van op zaken, heeft geen intellectueel niveau en de journalisten lopen allemaal met elkaar in de pas van de heersende mode, de zogeheten politieke correctheid. Het is een uitspraak van de gewezen EU-commissaris Frits Bolkestein uit november 2001. Ik heb er de afgelopen week vaak aan moeten denken. In de lange voorrondes die aan de regeringsvorming voorafgaan, is niet alleen het uur van de waarheid geslagen voor politici, maar tonen ook de media waartoe ze vandaag in staat zijn. De manier waarop de N-VA-voorzitter Bart De Wever de afgelopen maanden is aangepakt, is voor mij een levend bewijs dat het weer eens tijd wordt dat de media zich bezinnen over hun maatschappelijke taak. De Wever is met alle zonden van Israël beladen. Men heeft er zijn zus en zijn broer bij gesleurd. Er zijn opmerkingen gemaakt over zijn maten - waarmee niet zijn partijgenoten werden bedoeld. Het is geleden sinds Theo Lefèvre dat in dit land een nog levende politicus zo in de pers is beklad. Al die uitlatingen kwamen niet het minst uit de hoek van lieden die De Wever zien als de verrader van een nationalistisch gedachtegoed, of van anderen die proberen het collaboratieverleden van hun voorzaten te verdoezelen door heel hard hun afgrijzen voor de 'nieuwe fascisten' uit te schreeuwen. En daar moet men in Wallonië ook maar eens mee ophouden, want het Rexisme was wel een Franstalige beweging. Wie de Franstalige media in dit land volgt, moet vaststellen dat de journalisten er al een tijdje hun afstandelijkheid en prettige ironie hebben laten varen en nauwelijks nog in staat zijn om neutrale vragen te stellen. De Wever valt op omdat hij blijkbaar meent dat het mogelijk moet zijn in de politieke strijd te overleven met een principieel eerlijk standpunt. De man heeft het hart op de (scherpe) tong en denkt dat je het hardop kunt zeggen als je zelf fout bent geweest. Dat is natuurlijk iets anders dan politici die zich excuseren voor iets wat is misgegaan lang voor ze zelf waren geboren. Dat laatste is nogal gemakkelijk. Vooral als je dan ook nog eens die excuses op een briefje of op een filmpje achterlaat en zelf naar China vliegt om daar iets vaag nuttigs te gaan verrichten. Ik ben het niets eens met tal van standpunten van Bart De Wever. Ik kom allerminst uit een Vlaams-nationalistisch nest en heb dan ook niet de behoefte om verdrongen familieachtergronden te verwerken. De Wevers visie is niet de mijne, sociale rechtvaardigheid heeft voor mij absolute voorrang en komt voor een staatshervorming (tenzij je me weet te overtuigen dat in sommige gevallen het ene met het andere te maken heeft). En wat Bart De Wever over de Palestijnse kwestie wist te vertellen, vond ik op dat moment niet ter zake doen. Maar de N-VA-politicus daarom afschilderen als iemand die bijna de Holocaust loochenende, vind ik wel bijzonder grof. Er valt beslist iets te zeggen over de journalistieke zeden van vandaag. Maar of de politiek zoveel aan kwaliteit heeft gewonnen, is maar de vraag. Dat het intellectuele niveau van het politieke personeel in dit land drastisch achteruit is geboerd, werd nog maar eens geïllustreerd in een collectief vraaggesprek dat Het Laatste Nieuws had met drie vrouwelijke politici. Het was de krant niet ontgaan dat drie dames ter linkerzijde de oppositie moeten gaan leiden: Mieke Vogels die gerecycleerd wordt bij Groen!, Caroline Gennez, het nieuwe boegbeeld van de S.PA, en Bettina Geysen van de Partij-van-Bert-Anciaux. Mieke Vogels stelde voor de politieke rivalen De Wever, Dedecker en Dewinter gezamenlijk met de handtas te bewerken. Mevrouw Geysen opperde het idee om de Blackberry's in de handtassen te laten zitten, zodat de slagen nog harder aan zouden komen. Maar de krant onthield vooral de uitlating van mevrouw Vogels dat extreemrechtse politici over een klein geslachtsdeel beschikken, wat de oorzaak zou zijn van hun politieke onmacht. Voorwaar: een rebelse meid is een parel in de klassenstrijd. En met drie zo'n rebelse meiden mag links in Vlaanderen voortaan zowel op zijn linker als op zijn rechteroor slapen. Tel daarbij aan de andere kant van de taalgrens de onverzettelijke Joëlle Milquet van het CDH en de onvergetelijke Isabelle Durand van Ecolo op en je krijgt de indruk dat in het work in progress dat België heet, de vrouwen van Mars komen.

De auteur is zelfstandig journalist en schrijft in deze column over wat hij in de voorbije week gezien, gehoord en gelezen heeft. marcelvannieuwenborgh@hotmail.com

 De Blackberry: het wapen van de relnicht