Marc Reynebeau reageert vandaag in zijn column 'Overstekend wild' op ons opiniestuk 'Belgicisten, wij zijn niet bang' waarin we hem een B-Plusbroeder van Van Istendael noemen. En hoe!

OVER EEN LEUGEN

Het zijn leugenaars bij de N-VA. Drie van hen toch. Het bewijs daarvan stond in deze krant, toen dit trio mij omschreef als een 'B-Plusbroeder' (DS 14 september). Niet dat het beschamend is om lid te zijn van B-Plus. Zijn Belgische federalisme is net zo legitiem als het separatistische Vlaams-nationalisme van de N-VA. Maar die drie N-VA'ers kletsen wel uit hun nek. Het is namelijk mijn privé-mening dat een journalist het best wat inlevert op het actieve burgerschap. Bijvoorbeeld door zuinig te zijn met lidkaarten of bij het ondertekenen van petities. Het is zoals met de vrouw van Caesar: opletten om de schijn niet tegen te krijgen. Ik bezit dus bitter weinig lidkaarten. Mijn meest riskante engagement is de 6,50 euro waarmee ik elke maand mijn schuldgevoel afkoop over de dode dieren op mijn bord. Dierenvrienden voederen daarmee lekkere maïskorrels aan een door mij geadopteerde, aan de hel van de legbatterijen ontsnapte kip die luistert naar de naam Mia. Toegegeven, Mia woont in het Waalse Waremme, maar dat komt door omstandigheden. Zit er ook een B-Pluslidkaart in mijn jaszak? Ik dacht het niet. Maar de kans is klein dat de drie N-VA-pipo's gewoon een honest mistake maakten toen ze het tegendeel insinueerden. Hun fout is alles behalve te goeder trouw. Ze heeft meer bepaald alles van een Fehlleistung, de Freudiaanse verspreking, één van de vier kanalen waarlangs volgens doctor Freud het onderbewuste te betrappen is. Want het trio mag dan wel zeer gesteld zijn op de Vlaamse onafhankelijkheid, die van de Vlamingen lust het al veel minder, zeker als het om journalisten gaat. In N-VA-Vlaanderen wordt namelijk niet zelfstandig gedacht. Het gaat er bij hen niet in dat wat ik beweer, wel eens het resultaat kon zijn van onafhankelijk denken, van studie, observatie en afweging. Of desnoods van eerbare vergissingen. Nee, voor hen ben ik een verraderlijke marionet, die alleen maar vertelt wat hem bij B-Plus is voorgezegd door hogere, vast erg duistere machten. Er hangt rond dat 'broeder' trouwens een - o complotdenken! - logeachtige solferdamp. Ze oreren zoals de Sovjetleiders onzaliger nagedachtenis: een andersdenkende was ofwel een door de CIA uitgekochte verrader ofwel iemand bij wie een steekje los zat. De N-VA-desinformatie getuigt van hokjesdenken. Voor het trio put een opinie haar waarde niet uit de kracht van het argument, wel uit de aanhorigheid van wie ze uitspreekt. En voor wie niet aanhorig is, liegen ze er wel een bij elkaar. Daarom lamenteren ze in hun leugenstuk ook dat iemand anders bij zijn teksten niet meldt dat hij lid is van B-Plus. Dan hoeven deze simpele zielen niet op argumenten te letten om er te kunnen tegen zijn. Eerder al had een andere separatist in deze krant gezeurd over onvermelde B-Plusbroederschappen (het is een ware obsessie bij die lui). Want die zouden helpen om opinies 'te plaatsen' (DS, 15 juni). Hoezo, hangt de waarde van een opinie dan af van de hoedanigheid van wie ze uitspreekt? Dat getuigt van een erg formalistisch, a-intellectueel en paranoïde denken. Daarom wilde het trio mij verdacht maken door mij te reduceren tot woordvoerder van een obscure belangengroep. Wat heel bezwarend is voor een journalist, die alleen de krant en haar lezers hoort te dienen. Maar helaas voor deze separatisten is de politiek geen studentikoos debatclubje, waar je alleen voor of tegen iets kan zijn. Het echte leven bestaat vooral uit alle grijstinten die daar tussen liggen. Iedereen kan daaruit, door studie en ervaring, zijn eigen conclusies trekken. Zo heb ik besloten dat het separatistische dossier niet deugt. Er zitten te veel gaten in, waaronder een ter grootte van Brussel, het steunt op betwistbare premissen, het is een achterhaalde en inefficiënte vorm van staatshervorming, het heeft een te weinig gearticuleerde ideologische agenda en het mist een democratisch draagvlak. Dat is geen kwestie van voor of tegen, wit of zwart, N-VA of B-Plus, wel van een concrete en praktische afweging. Mag ik? Maar in plaats van het debat aan te gaan, smoort het N-VA-trio het in een leugen. Dat is een oud zeer. Manu Ruys, oud-hoofdredacteur van deze krant, omschreef Vlaams-nationalisten als 'lichtgeraakt' en 'snel verongelijkt'; 'hun debatcultuur ontaardt soms in een dispuutcultuur die bederft wat ze aanraakt' (DS, 24 februari 1995). En het zou me benieuwen mocht Ruys een B-Plusbroeder zijn. En ze moeten niet beweren dat het maar om te lachen was. O, als er te lachen valt, mogen ze me altijd roepen. Maar weet dat Freud, naast de Fehlleistung, de Traumdeutung en de vrije associatie, ook de Witz heeft geduid als een ventiel van het onderbewuste. Niets is onschuldig, vrienden.

Marc Reynebeau is redacteur van deze krant 'Overstekend wild' verschijnt wekelijks op dinsdag www.standaard.be/overstekendwild

BRON: DE STANDAARD 18/09/07




 Marc Reynebeau, belgicist maar géén lid van B-plus.


--> Onze reactie: