Sinds 2000 ben ik 'Vlaams Beweger'. Ondertussen heb ik al heel wat watertjes doorzwommen. In december 2007 werd ik verkozen tot provinciaal N-VA-voorzitter van Vlaams-Brabant en Brussel. In die hoedanigheid zetel ik ook in het nationale N-VA-partijbestuur.
Hier lees je mijn mening over de actualiteit en kom je meer te weten over mijn politiek en maatschappelijk engagement.
Een schalkse ruiter voor Vlaamse onafhankelijkheid
05-09-2007
Bart De Wever in het oog van de storm
Bart De Wever krijgt het de laatste weken steeds harder te verduren. Vooral de Franstalige pers (en De Morgen, of wat dacht u) hebben het op hem gemunt. Ze schuwen hiervoor de ranzigheid niet. Zo diepten ze een foto op waar Bart met Le Pen afgebeeld staat (De Wever = racist). Daarnaast blijven ze herhalen dat Bart De Wever aanwezig was op de begrafenis van Karel Dillen (N-VA = fascisten). Maar ook Walter Zinzen, de voltallige redactie van De Morgen, ECOLO, Groen! en nog vele anderen zien hem liever hangen.
Hoge bomen vangen veel wind zegt men dan. Deze Franstalige en linkse kritiek maakt alleszins duidelijk dat Bart de Wever op korte termijn een hele hoge (en dikke) boom geworden is. Onze Vlaamse eik, zeg maar. Zo snel groeien is misschien niet altijd de beste optie (snelgroeiers ontwortelen het snelst bij stormweer), toch ben ik ervan overtuigd dat onze voorzitter voldoende diepe wortels heeft.
Ik ken Bart nu al enkele jaren persoonlijk. Voor ik naar het kabinet trok, was hij zelfs gedurende enkele maanden mijn baas (als fractievoorzitter in het Vlaams Parlement). Hij is niet enkel een genereus man, hij is het grootste politiek talent dat Vlaanderen in jaren heeft voortgebracht. Daar mogen Freya, Caroline, Matthias en co maar eens aan gaan staan. En, Bart De Wever komt niet uit een partijpolitieke familie. Hij heeft het allemaal op zijn eentje moeten bewijzen, en geloof me als ik u zeg dat dat een héél pak moeilijker is dan wanneer je Tobback, Vandenbossche, De Clercq of De Gucht heet.
Geert Bourgeois is de vader van de N-VA, Bart De Wever haar oudste zoon.
Bart De Wever, ongeschoren briljant
De eik van Verwolde: kan tegen een stootje
Steun uit onverwachte hoek: Bert Anciaux op zijn blog:
Woensdag 29 augustus 2007
Wanneer ik hem bezig hoor, denk ik vaak: "wat een talent". Zelden heb ik zo een redenaar bezig gehoord. Zelden zo een knappe kop. De vlotheid van zijn antwoorden, de zelfzekerheid, dit is een man die ik echt graag bezig hoor, ook al ben ik het zo vaak oneens met wat hij zegt.
Hij is voorzitter van een partij die ik door en door ken. Ze behoorden vroeger tot mijn familie. Ze hebben me later in alles pogen af te breken, in alles pogen te kraken. Ze hebben me afgeschilderd als een verrader. Het rijke gedachtegoed van het democratisch en progressief volksnationalisme is mede door hen kapot gemaakt. Maar hun voorzitter is meer dan een troef, misschien wel hun enige. Ik verweet zijn voorganger onstandvastigheid, lafheid. Maar híj heeft een ruggengraat voor twee.
Vandaag tilt hij mee onze 'aartsvijand' omhoog. Hij beleeft nu hoogdagen. Sinds zijn crash met Dedecker heeft hij zelfs emotionele trekken gekregen. Zijn arrogantie heeft iets menselijks, iets kwestbaar. Zonder echter te twijfelen, zonder schaamte.
In Vlaamse kringen kan men hoge toppen scheren, maar ook snel en diep vallen. Ik kan het weten. Exact 15 jaar geleden deed ik de toenmalige 'Dialoog van Gemeenschap tot Gemeenschap' struikelen. Ik was de held van Vlaanderen. Nadien hebben we echte stappen gerealiseerd voor meer autonomie. Maar met elke stap voorwaarts werd ik meer en meer een verrader. Vlaanderen is groot geworden door dat verraad. Keer op keer. Hij zal het ook ondervinden, indien hij echt stappen wil zetten. Dan wordt men ontmaagd, zelfs vergruisd. Maar voorlopig kijk ik geboeid toe. En doe ik even wat niet hoort: een tegenstander bewonderen. Bert
