Ik ben nooit zo vaak aangesproken over 'de politiek' als de afgelopen twee weken. Tientallen mensen spraken of schreven me aan over de patstelling. Wat me bij die reacties het meest opvalt is de verbetenheid. Men vindt het blijkbaar echt nodig om 'den Theo van den N-VA' toch eens ferm te zeggen dat we/ze nu zeker niet mogen toegeven.
Dat het linkse journaille nog maar eens schrijft dat niemand wakker ligt van het communautaire...

Als ze me dan vragen hoe deze situatie opgelost zal geraken, moet ik ze teleurstellen. Ik weet het niet, ook al zit ik er elke dag met mijn neus op. Ik weet wel dat sinds kort de Vlaamse onafhankelijkheid echt bespreekbaar wordt, ook bij gematigde Vlamingen. Het wordt dan ook dringend tijd om hierover het nodige denkwerk te verrichten. Ik engageer me om de komende maanden een blauwdruk/stappenplan/scenario uit te werken over hoe de Vlaamse onafhankelijkheid in de praktijk zou kunnen bekomen worden, een Praktijkboek 'Naar een onafhankelijk Vlaanderen' zeg maar. Uiteraard doe ik dat niet alleen, maar zal ik dit doen in overleg met een aantal jongeren, parlementsleden en eminente juristen (van het kaliber Storme, Judo, Vanlouwe,...). Wordt vervolgd.



 Het lachen is Yves Desmet en co op 10 juni ongetwijfeld vergaan... Neen Yves, er is geen gat op centrum-rechts en tuurlijk Yves, er ligt geen hond wakker van het communautaire en uiteraard Yves, Vande Lanotte is de ideale premier. Alleen Yves, de kiezer wil niet mee...