Vandaag vond de zesde Ijzerwake plaats. Een 5000-tal mensen luisterde naar de toespraken met als rode draad 'Vlaanderen laat de Rand niet los'. Zeer toepasselijk op dit ogenblik. De Rand staat immers al enkele weken vooraan in de actualiteit met o.a. de, onvermijdelijke, splitsing van BHV en de, door de Franstaligen gewenste, uitbreiding van Brussel. 5000 man, niet weinig als je het mij vraagt, en waarschijnlijk ook dit jaar meer volk dan er op de 80ste Ijzerbedevaart zal opdagen (voorbije jaren een 3000-tal). Alhoewel, gezien het jubileumjaar én de politieke actualiteit, zal er misschien op de bedevaart dit jaar wel meer volk opdagen dan anders. We zullen zien.

Ik ga al enkele jaren naar géén van beide. Ik vind de Ijzerbedevaart veel te veel een soft Spirit-feestje en de Ijzerwake te veel een Blok/Belang-feestje. De verhalen die ik gehoord heb van mijn beste collega en N-VA partijbestuurslid, Karl Vanlouwe, over het reilen en zeilen binnen het Ijzerbedevaartcomité (zijn vader, Carlos Vanlouwe, zat jaren in het comité, maar stapte op), over de vele misbruiken en malversaties, sterken me enkel in mijn besluit om aan géén van beide herdenkingen deel te nemen.

De dag dat er opnieuw één herdenking plaats vindt, zal ik terug naar de Westhoek afzakken. Ik breng dan ook graag de oproep van de jeugdspreker van de Ijzerwake van vorig jaar, Pieter Bauwens (nu trouwens waarnemend VVB voorzitter!) in herinnering: "Bij echte godsvrede, echte verdraagzaamheid, zou er maar één ijzerherdenking zijn. Echte godsvrede betekent dat niemand zich opsluit in het grote gelijk en dat de Vlaamse Beweging aan de IJzer weer met één stem kan spreken. Vlaamse vrienden: we zijn lang genoeg gescheiden, de kinderen klagen."

  VS



De 51ste Ijzerbedevaart, in mijn geboortejaar 1978, toen nog dé hoogdag voor ALLE nationalisten. Nu, 30 jaar later, een flauw afkookseltje van en voor Anciaux-getrouwen.