Te voet naar Santiago de Compostela

Inhoud blog

	30 april 2019
	29 april 2019
	28 april 2019
	27 april 2019
	26 april 2019

Archief per maand

	05-2019
	04-2019
	08-2018
	07-2018
	06-2018
	04-2018
	03-2018
	02-2018
	01-2018
	05-2017
	04-2017
	01-2017
	05-2016
	04-2016
	03-2016
	05-2015
	04-2015
	09-2014
	08-2014
	07-2014
	06-2014
	05-2014
	04-2014

E-mail mij

Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Te voet naar Santiago de Compostela

29-04-2017

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

29 april 2017

Finisterra naar Santiago de Compostela. 90km 1910 hm.
Om 10h00 laad ik mij fietsje voor de laatste rit. Ik heb me warm aangekleed, maar in de zon en uit de wind voelt het al best warm aan. Ik zet me dus maar in een kort tenu en smeer me alvast in met mijn factor 50. ÃÃ©nmaal op de fiets is het net iets frisser â¦ tot het bergop gaat. Dan parelt het zweet zowat overal en vind ik mijn kort tenuutje helemaal niet te fris.
In de tegenovergestelde richting kom ik vaak pelgrims tegen. Zowat allemaal ingeduffeld alsof het winter is. Het is ook merkbaar dat het zaterdag is aan de grote hoeveelheid mountainbikers. Gelukkig lijken ook zij geen last te hebben van de koude. Zo val ik minder op. Nochtans â¦ met een wegfiets, gepakt met zakken, fietsend over een grindpad in de heuvels?
Voor wie ooit zin heeft om dit stuk te fietsen geef ik hier een gouden regel: volg niet de aangeduide wandelroute maar teken er een uit over de weg.
Gans de dag neemt de bewolking stelselmatig toe. Op het einde wordt het behoorlijk fris. Bij aankomst aan het pelgrimskantoor staat alweer een lange rij mensen aan te schuiven en dus ga ik eerst onderdak zoeken.
Iets voor 8 kom ik er, fris gewassen, terug aan. Nog steeds schuiven er mensen aan. Ik zet me achter aan in de rij. Naast mij staat een Duits meisje haar verhaal te doen tegen enkele medepelgrims. Ze is in Sevilla gestart met haar hondje. Maar omdat het beestje niet in alle albergues binnen mag, heeft ze vaak buiten geslapen bij haar hond. Het is mijn beurt, maar ik laat haar voor. Ik krijg net daarna het lokker ernaast. Bij mij geen probleem, maar voor de Duitse wel. Ook al staat haar boekje vol stempels van Sevilla tot hier, ze heeft de laatste 100 km geen twee stempels per dag gehad en haar stempels zijn niet gedateerd. En dus kan ze geen certificaat krijgen van haar afgelegde tocht. Tijdens haar tocht heeft ze een jongen leren kennen die nu bij haar rugzak op de hond let. Als ik buiten kom vertel ik hem wat er aan de hand is en geef hem de raad om even langs te gaan. Hopelijk staan ze met twee sterker om de dame achter het lokker te overtuigen van haar eerlijke prestatie.
Ik ga intussen verder voor mijn cadeau van de dag. Pizza! Dat is 4 maanden geleden en vandaag zondig ik eens tegen gans mijn dieet.