Want hoe vaak gebeurt het niet dat geschillen voor de rechter uitgevochten worden ? Dat is nù  zo, maar dat zal in Jezus’ tijd niet anders geweest zijn. Tot op het moment dat je voor de rechter staat, hebben mensen wel degelijk nog de kans om onderling het geschil bij te leggen en tot een oplossing te komen. Daar kunnen zij zélf iets aan doen. Men moet alleen de beslissing nemen om dat ook effectief te doen. Het kan, als je wíl … Want eenmaal je voor de rechter staat, is het te laat. Je geeft op dat moment je zaak uit handen en laat een ander een beslissing nemen in je zaak. En hoe vaak gebeurt het dan niet dat men eigenlijk helemaal niet tevreden is met de beslissing van de rechter ? Heel vaak gaat men net daarom in hoger beroep. Er had dus een betere oplossing kunnen zijn. En die heb je helemaal zélf in handen door je zaken onderling op te lossen nog vóór je ze voor een rechter brengt.

Maar Jezus wil met Zijn uitleg nog een stap verder gaan. Wereldse rechtbanken oordelen over wereldse zaken. Eenmaal je daar staat is het te laat om het nog goed te maken. Maar … eenmaal we voor God staan – en God is uiteindelijk ieders rechter op het einde van ons leven – is het ook te laat om nog iets te doen of te veranderen. Op het moment van onze dood oordeelt God over ieders leven. Jezus bedoelt dus dat we ons leven lang het goede moeten doen, ook geschillen bijleggen met onze medemens, ook die geschillen die in wereldse termen niet, zelfs nooit voor de rechter komen. We moeten met iedereen overeen komen en goed zijn voor elkaar, nu we dat nog kunnen, nu we nog de tijd hebben om dingen goed te maken. Nù kunnen we nog beslissen om te leven naar Jezus’ evangelie. Want eens we voor God als opperste rechter staan, is het te laat. Ons leven is dan ten einde, en het moment van Gods oordeel over ons leven is daar. Op dat moment hebben we alleen nog de keuze over hoe we onze fouten kunnen uitboeten. Meer dan dàt kunnen we op dat ogenblik niet meer doen. Aan ons dus om de goede, de juiste keuzes te maken …

Einde

Levende voorbeelden

Bron : www.alanames.org

Vandaag de dag zijn velen verward in hun leven en ze worstelen met de manier waarop ze goed moeten leven. De wereld oefent druk uit op de mensen om te leven op manieren die zij niet willen, en die ook niet goed voor hen zijn, noch voor de hele mensheid.

Weinigen leven als voorbeeld van goedheid en weinig mensen zetten anderen aan om goed te leven. Dus wordt het gemakkelijk voor de verkeerde wegen om vat te krijgen op ons, en om te groeien in de wereld.

De christenen zijn bedoeld om voorbeelden van goedheid te zijn. Vele christenen willen ook een dergelijk voorbeeld zijn en proberen dat een tijdje te zijn, maar ze geven het dan op uit frustratie omdat er zo weinig lijkt bereikt te worden, en omdat het kwade en verkeerde wegen lijken door te gaan met het wurgen van de wereld.

Vele christenen proberen zelfs niet eens om het voorbeeld te zijn dat ze zouden moeten zijn, en toch zijn net zij de eersten om te klagen over het slechte in de wereld.

Vele christenen lijken de manieren van leven in de wereld te omarmen, vooraleer ze Gods manier van leven omarmen. Door dat te doen, zien ze niet dat ze God ontkennen en dat ze de wereld de zegen onthouden die zij bedoeld zijn om te zijn.

Nu is het de tijd voor allen die van Onze Heer Jezus houden, om zich hun geloofsgetuigenis, het Credo, te herinneren, en de beloften die ze deden in de sacramenten van God. Daarom moeten ze beginnen met het leven als voorbeelden van Zijn liefde.

Wordt vervolgd …

Elke katholiek is bedoeld om het fel schijnende licht in de wereld te zijn, dat het duister verdrijft en de Zoon bij alle mensen brengt.

Elke katholiek zou de taak op zich moeten nemen om God te dienen, en Hem te dienen op de manier die God wil, en niet op de manier die zij zelf willen. We moeten God dienen op de manier die werkelijk de katholieke manier is.

Elke katholiek moet terug kijken naar de vroege Kerk en zeggen : “Ik zal leven zoals zij deden, helemaal toegewijd aan de Heer Jezus.”

Elke katholiek moet zich naar de Heer keren en Zijn hulp vragen om op deze manier te kunnen leven, en moet Zijn kracht vragen om elke beproeving, die zeker op zijn weg zal komen, te kunnen doorstaan.

Elke katholiek moet aan de Heilige Geest vragen om zijn ziel in vuur en vlam te zetten, zodat het vuur van Gods liefde zich kan verspreiden opdat het opnieuw in de wereld kan branden.

Elke katholiek moet zeggen : “Hier ben ik, Heer, ik zal doen wat U van mij verlangt.”

Katholieken moeten onthouden dat het hun taak is om het geloof te verspreiden door het voor te leven en niet door bang te zijn om de wondere schat van Gods liefde, die bedoeld is om de rijkdom van het leven naar alle mensen te brengen, te delen.

Wanneer elke katholiek dit doet, dan zorgt hij ervoor dat elke katholiek kan zeggen dat hij een christen is, en dat gebeurt wanneer iedereen kan weten dat door hen God de wereld kan veranderen en verbeteren.

Wanneer katholieken dit doen, zal de wereld Christus Onze Heer zien in elk katholiek leven en zal geraakt worden door Hem, Die zich uitstrekt naar hen doorheen elke katholiek die op Zijn manier leeft en Hem nadoet.

Onthoud dat het begint bij jou, niet bij iemand anders.

Einde

Uit “Wat is waarheid”, over homoseksualiteit

Bron : www.alanames.org

Het is belangrijk om homoseksualiteit van wat naderbij te bekijken, want vele mensen zien niets verkeerds in homoseksualiteit, en zien het als een acceptabele keuze of een recht.

Iedereen die volgens het christelijke geloof leeft, zou homoseksualiteit niet als een recht of als natuurlijk mogen accepteren, zelfs niet als de hele wereld het accepteert. Het is duidelijk in de Heilige Schrift dat God man en vrouw schiep om één te worden in de liefde, zodat er kinderen op de wereld zouden kunnen komen. Indien homoseksualiteit een natuurlijke relatie was, die iedereen kon beleven indien zij dit zo wensen, dan zou de mensheid als soort uiteindelijk ophouden te bestaan, omdat er geen of niet genoeg kinderen zouden zijn om het voortbestaan van de soort te garanderen.

De partner die God schiep voor de man was vlees van zijn vlees: Eva, een vrouw (zie Gen. 2, 23: Eindelijk been van mijn gebeente en vlees van mijn vlees. Mannin zal zij heten, want uit een man is zij geboren.) Dus vanaf het begin van de mensheid stelde God deze relatie in, de eenheid van liefde die Hij wilde.

In de wereld van vandaag zijn er mensen die proberen om dit te veranderen, en soms gebruiken zij het excuus dat homoseksualiteit al sinds duizenden jaren bestaat, dus dat het dan ook niet verkeerd kan zijn. Het is waar dat er doorheen de hele geschiedenis van de mensheid homoseksuelen geweest zijn, maar deze manier van leven ontstond vanuit de oorspronkelijke zonde van de mens, die de moraliteit van de mensen, die steeds verslechterde, dus maar zo goed als alles accepteerde. God herinnerde de wereld hieraan toen Hij Sodom en Gomorra verwoestte (Gen. 18 en 19). Dit excuus is ook niet geldig, omdat mensen hetzelfde zouden kunnen zeggen over elke zonde. Moord, stelen, liegen, alles zou aanvaardbaar worden omwille van zijn historische achtergrond. Er wordt ook beweerd dat het een recht is om homoseksueel te zijn, een recht dat soms geleerd wordt in sommige scholen!

Wordt vervolgd …

In de Heilige Schrift is het duidelijk dat homoseksualiteit niet goed is, maar slecht. Lev. 18, 22: Met een man moogt gij geen omgang hebben als met een vrouw: dat is een gruwel. Lev. 20, 13: Als een man met en andere man omgang heeft als met een vrouw, begaan beiden een afschuwelijke daad. Zij moeten ter dood worden gebracht; zij hebben hun dood aan zichzelf te wijten. Rom. 1, 26b – 27: Hun vrouwen hebben de natuurlijke omgang verruild voor de tegennatuurlijke. Eveneens hebben de mannen de natuurlijke gemeenschap met de vrouwen opgegeven en zijn in lust voor elkaar ontbrand: mannen plegen ontucht met mannen.

Homoseksualiteit is rechtstreeks in strijd met de wil van God en degradeert de ware liefde die er moet zijn tussen mensen. Het is van zeer groot belang om te onthouden dat niemand een ander mag veroordelen indien de ander homoseksueel is. Niemand heeft het recht om de ander te veroordelen, alleen God heeft dat recht. Men moet ook onthouden dat men homoseksuelen niet moet discrimineren, dat ook zij met liefde, respect en mededogen moeten behandeld worden. Het is de taak van elke christen om mensen met deze aandoening te helpen om tot een vergelijk te komen over hun onnatuurlijke begeerten, zodat iemand die homoseksueel is een manier kan vinden om zijn begeerte onder controle te krijgen. Indien een christen homoseksueel is, dan is het essentieel dat zij geen homoseksueel leven leiden, maar zich onthouden van deze praktijk.

Al diegenen die God liefhebben en Gods weg willen volgen, Christus’ weg, zouden moeten bidden voor hen die lijden aan homoseksualiteit, opdat ze genezen worden van deze kwaal. Ook zouden christenen moeten opstaan en aan hun regeringen en aan de wereld moeten verkondigen dat homoseksualiteit niet acceptabel is als een wettige en bindende relatie binnen de maatschappij, dat homoseksualiteit geen deel zou moeten uitmaken van opvoedkundige instructies over seks in scholen. Zij moeten ook verkondigen dat met homoseksualiteit niet moet geparadeerd worden voor een publiek, in amusement, omdat dit de weerstand van de maatschappij over wat verkeerd en immoreel is, naar beneden haalt, vooral bij de jonge mensen die gemakkelijk te beïnvloeden zijn door films, televisie en sterren in de muziekwereld. Deze verkondiging van Gods waarheid moet altijd gedaan worden, doch in liefde en in waarheid, in alle rust en in medeleven, en tegelijk met een vaste greep op Gods wil voor de mensheid in zijn waarlijk liefdevolle relaties.

Einde

Slechte ouders, slechte jeugd

Bron : Tijdschrift “Peper en zout”, juni 2009

Ook verschenen in het Emmerickblaadje, juli – sept. 2009

Eén op vijf Vlaamse jongens vindt dat homoseksuelen niet dezelfde ‘rechten’ mogen hebben als heteroseksuelen. Die “rechten” zijn het “recht” om te ‘huwen’ met een gelijkslachtige partner en het “recht” om samen kinderen te adopteren. Eén op de tien jongens vindt eveneens dat seks tussen twee mensen van hetzelfde geslacht fout is. Dat blijkt uit twee universitaire onderzoeken die begin mei in Klasse, het tijdschrift van het ministerie van Onderwijs, verschenen.

Het blad van het ministerie reageert geschokt op de resultaten van het onderzoek. Het betreurt dat nog “zoveel” jongeren “traditioneel” denken over man-vrouwverhoudingen. Wij van onze kant betreuren het dat slechts 20 % jongeren niet akkoord gaan met homo-“huwelijk” en –adoptie en dat amper 10 % homoseks fout vindt.

De universiteiten van Antwerpen en Hasselt ondervroegen vierduizend jongeren.  Meisjes blijken positiever te staan tegenover homoseksualiteit dan jongens. Zij zijn dus minder “traditioneel”.

Het onderzoek toont ook aan dat één op de drie jongeren het storend vindt als een jongen zich gedraagt als een meisje. Twee op de drie stoort zich er dus niet aan. De homo-organisatie “Wel Jong Niet Hetero” (WJNH) zegt dat zij “bezorgd” is omdat nog zoveel jogneren “traditioneel denken”. Wij zijn ook bezorgd, maar om de tegenovergestelde reden.

Wordt vervolgd …

Indoctrinatie

WJNH vraagt dat het ministerie van Onderwijs het thema “holebiseksualiteit” expliciet opneemt in de eindtermen. Volgens het kabinet van Vlaams minister van Onderwijs, Frank Vandenbroucke (sp.a) staat het al “expliciet in de eindtermen”. Dat is inderdaad zo. Homoseksualiteit wordt in de scholen gepropageerd als normaal. Daarom moeten wij erkennen dat, hoewel het verontrustend is dat zoveel jogneren abnormaal gedrag reeds als normaal beschouwen, het verheugend is dat één op vijf jongens dit niet doen, ondanks de enorme indoctrinatie door school en media waarvan deze jongeren dagelijks het slachtoffer zijn.

Hopelijk kunnen onze kinderen ook aan de verhoogde indoctrinatie weerstaan waaraan de staat hen straks gaat onderwerpen. Immers, op het kabinet van de trotskitische minister Vandenbroucke wordt aangekondigd dat, hoewel “de thematiek” (bedoeld wordt de promotie van homoseksualiteit) al expliciet in de eindtermen staat, “het nog duidelijker aan bod komt in de eindtermen die van kracht worden vanaf september 2010. Wij kregen daarvoor advies van Sensoa. De lerarenopleiding moet zich richten op die eindtermen, dus ook daar zou de thematiek voldoende aan bod moeten komen.”

Sensoa is een door de staat gesubsidieerde organisatie die allerhande seksuele perversiteiten promoot.

Wordt vervolgd …

Intuïtie

Het komt er dus voor u als ouders en grootouders op aan om uw kinderen en kleinkinderen zoveel mogelijk te beschermen tegen de nefaste invloed van de staat, die deze kinderen actief wil indoctrineren en perverteren. De “eindterm” die u als ouder moet nastreven, is uw kind te leren dat de staat immoreel is en dat hij de vijand is van gezin en samenleving, van vrijheid en geluk.

Ouders die niet in de mogelijkheid verkeren om hun kinderen thuis te onderwijzen, hebben de plicht om hun kinderen na de schooluren grondig te “deprogrammeren” en aldus de indoctrinatie waaraan zij op school blootgesteld werden, ongedaan te maken. Verantwoorde ouders lezen de boeken en bladen die de kinderen op school gebruiken. Zij vragen hun kinderen na de schooluren uit over wat hen op school werd aangeleerd. Zij maken de kinderen duidelijk dat de staat hun vijand is, die de traditionele samenleving en de christelijke moraal ondermijnt, en dat de school een instrument is in handen van deze vijand en bijgevolg niet vertrouwd kan worden. Indien kinderen op school dingen horen die ingaan tegen hun intuïtie of tegen de zaken die zij thuis horen, dan moeten ouders hun kinderen voldoende tijd en aandacht geven, zodat de kinderen er thuis met hun ouders over kunnen spreken en het kwaad dat werd aangericht, hersteld kan worden.

Wordt vervolgd …

Goed voorbeeld

Christelijke ouders en grootouders leren hun kinderen eveneens dat de officiële kerkelijke en christelijke organen die door de staat gesubsidieerd worden, tot het vijandelijke kamp behoren en eveneens gewantrouwd moeten worden. Het feit dat een organisatie zich “katholiek” of “christelijk” noemt, heeft geen enkele betekenis indien het om een gesubsidieerde organisatie gaat.

Zo was het niet verwonderlijk (integendeel, het tegendeel zou verbazend zijn) dat Visie, het weekblad van de Christelijke Mutualiteiten, op 8 mei schreef dat het “zeer verontrustend” en “problematisch” is dat sommige jongeren nog steeds vinden dat “holebi’s niet dezelfde rechten moeten krijgen inzake adoptie en huwelijk” en dat “seks tussen mensen van hetzelfde geslacht fout” is.

Visie stelt dat, aangezien nog “zoveel” jongeren “oerconservatief” zijn, de “schuld” hiervoor bij “slechte” volwassenen moet liggen. “Hoe komt het dat een deel van de jongeren zo eng naar de wereld kijkt ? Misschien door het slechte voorbeeld dat ze krijgen van volwassenen ? Stof voor nieuw onderzoek, zou ik zeggen,” schrijft Peter Heirman in Visie. Heirman is een collaborateur, Visie is een collaboratieblad, CM en ACW zijn collaboratie-organisaties. Verantwoorde, goede ouders – m.a.w. ouders die volgens de staat en de christelijke zuil “slecht” zijn – houden dergelijke organisaties en bladen buiten de deur.

Wordt vervolgd …

Bijkomende nota van de auteur van het blog :

Mogelijk denken velen, die bovenstaand artikel hebben gelezen, dat hier wel heel straffe taal wordt gesproken en de voorgestelde mening hierin nogal verregaand is. Toch denk ik dat wij als christenen echt moeten gaan nadenken over wat zich in de maatschappij rondom ons afspeelt, en meer en beter stilstaan bij de visie van bepaalde tijdschriften en organisaties. Vandaar dat ik het belangrijk vond om bovenstaand artikel toch op dit blog te zetten.

Ter uitbreiding wil ik hier ook even een andere organisatie vermelden die niet in bovenstaand artikel aan bod komt. Hoewel Amnesty International op zich schitterend werk verricht, verneem ik dat vele christenen geen lid meer wensen te zijn van Amnesty. De reden ligt vooral hierin dat zij ook actie voeren voor het recht op abortus en voor homoseksuelen. Ook ikzelf heb om die reden mijn lidmaatschap na meer dan 10 jaar opgezegd.

Laat het wel duidelijk zijn dat ik alle respect heb voor ieders mening en visie. Het is niet aan ons mensen om over onze medemens te gaan oordelen, laat staan hen te veroordelen. Het uiteindelijke oordeel komt God toe. Daarom wil ik aan iedereen een warme oproep richten om, volgens de christelijke traditie, nederig te zijn en onze oordelen, vooroordelen en veroordelingen zo veel mogelijk achterwege te laten, hoe moeilijk deze opdracht ook is. Laten we vooral eerst in ons eigen hart kijken naar onze eigen fouten en tekorten. Laten wij ervoor zorgen dat deze zaken eerst worden rechtgezet en zo min mogelijk nog voorkomen. Pas daarna zullen wij met een betere en opener blik naar de ander kunnen kijken en hen met zachtheid over hun fouten heen kunnen helpen. Gebed, eucharistie, biechten en vasten zijn hierin heel belangrijke hulpmiddelen.

Einde

Het visioen van Paus Leo XIII

Precies 33 jaar tot de dag voorafgaand aan het grote zonnewonder in Fatima, dat is 13 oktober 1884, kreeg Paus Leo XIII een opmerkelijk visioen. Toen de bejaarde Paus klaas was met het opdragen van de Eucharistie in zijn privékapel in het Vaticaan, bijgewoond door enkele kardinalen en leden van het personeel van het Vaticaan, stopte hij plots voor het altaar. Hij stond daar gedurende ongeveer tien minuten alsof hij in trance was, zijn gezicht asgrauw. Toen ging hij meteen vanuit de kapel naar zijn kantoor en schreef een gebed tot de Heilige Michaël. Volgende instructies werden bijgevoegd: dit gebed moest overal op het einde van elke Eucharistieviering gelezen worden.

Toen men hem vroeg wat er gebeurd was, legde hij uit dat, toen hij op het punt stond van de voet van het altaar weg te gaan, hij plots stemmen hoorde. Twee stemmen, de ene vriendelijk en zacht, de andere schraperig en ruw. De stemmen leken van bij het tabernakel te komen. Terwijl hij luisterde, hoorde hij het volgende gesprek:

De schraperige stem, de stem van satan in zijn trots, pochte tegen Onze Heer:

“Ik kan Uw Kerk vernietigen.”

De vriendelijke stem van Onze Heer:

“Kan je dat? Vooruit, doe dat dan maar.”

satan:

“Om dat te doen, heb ik meer tijd en meer macht nodig.”

Onze Heer:

“Hoeveel tijd? Hoeveel macht?”

satan:

“75 tot 100 jaar, en een grotere macht over diegenen die zichzelf willen overgeven aan mijn dienst.”

Onze Heer:

“Je krijgt de tijd, je krijgt de macht. Doe met hen wat je wil.”

Wordt vervolgd …

Laten we hier even bij stilstaan om erover na te denken.

Dit gebeurde in 1884. De duivel zei dat hij 75 tot 100 jaar nodig had. Wel, 75 jaar gerekend vanaf toen, is 1959. Wat een toeval dat het op 25 januari 1959 was dat Paus Johannes XXIII publiekelijk het Tweede Vaticaans Concilie bijeen riep. Herinner u dat Paus Leo XIII na het visioen onmiddellijk een gebed tot de Heilige Michaël neerschreef om ons te helpen om de duivel in zijn doel te overwinnen. Hij gaf instructies om het na elke Eucharistie te bidden.

Een van de eerste veranderingen die uit het Tweede Vaticaans Concilie voortkwamen, was het afschaffen van de gebeden, ingesteld door Paus Leo XIII, die o.a. het gebed van de Heilige Michaël bevatten. Deze gebeden werden afgeschaft in 1964, het tachtigste jaar in de periode van 75 tot 100 jaar die de duivel nodig had om de Kerk te vernietigen. Het lijkt ons dat het nu net de tijd is om dit gebed te blijven bidden, niet om het weg te laten.

Omdat Christus zei dat Zijn Kerk altijd bij ons zou zijn, is het onmogelijk dat de duivel de Kerk van Christus zou kunnen vernietigen. De ware Kerk heeft zijn bevolking ondertussen wel zien verkleinen tot een peuleschil van wat het eens was, maar het zal overleven: “Op mijn beurt zeg Ik u: Gij zijt Petrus, en op deze steenrots zal Ik mijn Kerk bouwen en de poorten der hel zullen haar niet overweldigen. Ziet, Ik ben met u alle dagen tot aan de voleinding der wereld.” (Mt. 16,18.28,20)

Hieronder volgt het gebed tot de Heilige Michaël, geschreven door Paus Leo XIII.

Heilige Aartsengel Michael, verdedig ons in de strijd.

Wees onze bescherming tegen de boosheid en de listen van de duivel. 

Dat God hem gebiede, zo smeken wij ootmoedig,

en Gij, Vorst van de Hemelse legermachten,

drijf satan en alle andere boze geesten,

die tot het verderf van de zielen over de wereld ronddwalen,

door de Goddelijke kracht in de hel terug.

Amen

Einde

Twee jaar na overlijden van hun zesjarige dochtertje vinden haar ouders nog steeds afscheidsbriefjes…

Voor de Amerikaanse Elena Desserich (6) kon geen hulp meer baten. Door een tumor in haar hoofd zou het meisje nog slechts enkele maanden leven. Toen ze ook niet meer kon spreken, schreef ze tientallen liefdesbriefjes die ze overal in huis verstopte. Tot op vandaag, twee jaar na haar dood, blijven vader Keith en moeder Brooke Elena's briefjes vinden.

Elena Desserich was bijna zes toen dokters in haar hoofdje een hersentumor vonden. 'De dokters vertelden er meteen bij dat ons meisje misschien nog 135 dagen zou leven. Mijn vrouw en ik besloten Elena het vreselijke nieuws niet te vertellen', zegt vader Keith. 'Onze dochter mocht alleen weten dat ze ziek was en dat ze niet meer naar school moest.'

'Elena vertelde tegen iedereen die langskwam honderduit over haar ziekte', vertelt moeder Brooke. 'Mijn dochter had een grote nood om te communiceren. Niets kon haar het zwijgen opleggen, tenzij de groeiende tumor. Maar zelfs toen Elena daardoor niet meer kon spreken, weigerde ze te zwijgen. Ze begon te communiceren via tekeningen en briefjes.'

Elena stierf uiteindelijk in maart 2007, 235 dagen na de diagnose. Maar zelfs de dood kon haar het zwijgen niet opleggen. 'Twee dagen na de begrafenis vond ik een briefje', zegt Keith. 'Het zat tussen twee boeken. Een kaartje met daarop: Mama en papa, ik hou van jullie.'

Wordt vervolgd …

'Eerst keken we ernaar en dachten we: wat lief. Meer zochten we er niet achter. We dachten dat Elena het kaartje daar toevallig had achtergelaten. Gaandeweg vonden we steeds meer kattebelletjes. In onze aktetas, rugzak, boeken, in de lades van onze kleerkast, in de zakken waarin we onze kerstversiering opbergen, tussen fotoalbums, achter foto's in kaders... .'

Soms was het briefje vol getekend met hartjes, soms stond er tekst op. Sommige briefjes waren aan de ouders gericht, andere aan de grootouders. Eentje zelfs aan de hond van de groottante. Maar Elena schreef vooral voor haar kleine zus Grace: Love Grace. Go! Go! Grace was toen twee jaar oud. 'Ik herinner me mijn oudere zus vooral van de foto's die overal thuis staan', zegt Grace vandaag, twee jaar later. 'Wanneer ik groter ben, mag ik papa's dagboek lezen waarin hij alles opschreef over Elena.'

Intussen blijven de briefjes van Elena maar opduiken. Sommige zijn op een blaadje van een blocnote geschreven, andere op post-its of op papieren hartjes die de moeder op vraag van Elena had uitgeknipt. 'Toen we die eerste hartjes vonden, beseften we dat er meer achter stak en dat Elena niet zomaar lukraak kattebelletjes had achtergelaten. Dat ze die briefjes echt wel voor ons had verstopt. Dat was haar manier om ons te laten weten: alles komt wel weer goed', zegt haar moeder.

Wordt vervolgd …

'Elena had dat belerende wel in haar. Ze was haar leeftijd ver vooruit. Ze had iets schoolmeesterachtigs. Soms kwam je haar kamer binnen en dan was ze bezig al haar boeken te rangschikken volgens kleur. De volgende dag ordende ze haar bibliotheek weer volgens grootte. Ze wilde altijd alles in orde hebben. Misschien waren die briefjes haar manier om het leven na de dood te organiseren.'

De ouders worstelen met die gedachte. Want het betekent dat Elena wist dat ze zou sterven. 'We blijven geloven dat Elena niet wist dat ze stervende was. Maar elk briefje dat we vinden, spreekt dat tegen. We moeten er rekening mee houden dat ons meisje haar dood voelde naderen.'

De ouders hebben intussen al drie dozen vol Elena-briefjes. 'Het is wonderlijk voor ons om die briefjes te blijven vinden. Hard ook. Toch hoop je dat het nooit stopt', zegt vader Keith.

De ouders vonden ook twee dichtgeplakte briefjes, aan hen persoonlijk geadresseerd. 'We hebben ons voorgenomen die nooit te openen', zegt Brooke Desserich. 'Die briefjes zijn onze levensverzekering. Zolang we ze niet openmaken, weten we dat er altijd nog iets is dat Elena ons moet vertellen. En dat is allicht iets heel speciaals. Anders zou Elena die twee briefjes nooit hebben dichtgeplakt.'

Einde

Gebed en vasten

Bron: www.bloggen.be/medjugorje

Janice Connell had met elk van de zieners uit Medjugorje een interview. Terry Colafrancesco sprak met vader Pétar Ljubicic. Daarbij hadden zij het over heel wat onderwerpen, zoals het gebed, vasten, lijden en ziekte, waarom Maria verschijnt, over de hemel, de hel en het vagevuur, enz.

In een eerste samenvatting van gesprekken met Vicka Ivankovic, Ivanka Ivankovic, Marija Pavlovic, Mirjana Dragicevic-Soldo en Vader Pétar Ljubicic wil ik het hebben over wat zij ons vertellen over gebed en vasten.

Toch even kort iets over voornoemde personen:

Vicka en Ivanka zien de Gezegende Moeder sinds 24 mei 1981. Voor Vicka zijn de dagelijkse verschijningen nog niet opgehouden. Ivanka had dagelijkse verschijningen van 24 juni 1981 tot 7 mei 1985. Op die dag vertrouwde Maria haar het tiende en laatste geheim toe en dat ze haar hele leven nog een verschijning zou hebben op de verjaardag van de verschijningen, 25 juni.

Onze Lieve Vrouw verscheen voor het eerst aan Marija Pavlovic op 25 juni 1981. Zij heeft nog elke dag verschijningen en is de zienster aan wie Maria elke 25ste van de maand de openbare boodschap, bestemd voor de wereld, doorgeeft. Zij kreeg intussen negen geheimen. Haar gebedsmissie is te bidden voor de zielen in het vagevuur.

Van de zes zieners was Mirjana Dragicevic de eerste van wie de dagelijkse verschijningen van de Gezegende Moeder stopten. Op Kerstmis 1982 kreeg zij het tiende geheim toevertrouwd. Nu verschijnt de Gezegende Moeder enkel nog op haar verjaardagen en naar aanleiding van speciale gelegenheden. Vanaf 1987 begon ze boodschappen op de tweede dag van elke maand te ontvangen om Mirjana te helpen met de zware draaglast van de geheimen en om haar voor te bereiden op de nakende vervulling van de geheimen. Het is Mirjana die op instructie van de Gezegende Moeder de geheimen zal onthullen, één geheim per keer door E.H. Petar Ljubicic te Medjugorje. Hij, op zijn beurt, zal ze delen met de wereld, drie dagen voorafgaand aan de gebeurtenissen die zij profeteren.

Wordt vervolgd …

De boodschap die de Gezegende Moeder brengt is dat er altijd vrede moet heersen tussen het mensdom en God en tussen de mensen onderling. Ze roept ons op om terug te keren tot God. De weg is geloof, vrede, gebed, vasten en bekering.

De Gezegende Moeder staat altijd klaar voor ons. We zijn vrij om Haar te verwerpen of van Haar te houden. Dat hangt van ons af.

Haar belangrijkste boodschap hier is bidden, omdat dat ons geloof verdiept. Als we bidden beginnen we God te ervaren in elk detail. We kunnen Hem horen en zien. We kunnen echt een relatie hebben met God. Het gebed is de sleutel tot God. Leven in de aanwezigheid van God en zijn Gezegende Moeder vereist geloof.

Ook Marija vertelt ons, net als de andere zieners, dat de Heilige Moeder ons uitnodigt om Haar boodschappen over geloof, bekering, boete, het twee keer vasten per week, het gebed, het maandelijkse biechten, het toegewijde leven en het plaatsen van de Heilige Mis in het middelpunt van ons leven, te beantwoorden. Ook zij vertelt dat de Heilige Moeder van iedereen houdt op dezelfde manier. Zij kent geen voorkeur.

De hele wereld kan Haar liefde voelen. De Heilige Moeder belooft dat wij met het gebed alles kunnen bereiken. Beetje bij beetje zullen wij Gods liefde voor ons aanvoelen. Het is door het gebed dat we deze grote liefde kunnen ervaren.

Tranen kwamen in Mirjana’s ogen, als ze het volgende vertelde: "Ik vraag jullie hulp om samen met mij bidden voor degenen die niet geloven. Jullie helpen me weinig. Jullie hebben weinig liefdadigheid of liefde voor jullie buren, en God gaf jullie de liefde en toonde hoe jullie anderen zouden moeten vergeven en liefhebben: om deze reden, verzoen jullie en reinig jullie zielen door te biechten. Neem jullie rozenkrans en bid. Draag jullie lijden met geduld. Herinner hoe geduldig Jezus voor jullie heeft geleden.

De Gezegende Moeder eindigde met een dringende bemerking: "Leg jullie geloof niet op aan ongelovigen; toon het hen door jullie voorbeeld en bid voor hen, mijn kinderen, bid!"

Wordt vervolgd …

In Haar boodschappen vraagt Maria altijd dat wij bidden. Vooreerst moeten we voor vrede bidden in onze eigen harten, daarna in onze families en enkel daarna voor de vrede in de hele wereld.

Als één lid van de familie bidt, zal de volledige familie gered worden; onze gebeden zijn nooit nutteloos. In families waar sommigen niet bidden of geloven, zullen de anderen bidden voor hen en vertrouwen en geloof behouden. De ongelovige familieleden zullen terug komen tot God. Onze woorden kunnen niet helpen, wel onze gebeden en offers.

Elk familielid moet dagelijks bidden voor elk ander familielid en als het mogelijk is met elk familielid elke dag. Het is zeer belangrijk dat families samen bidden, speciaal de rozenkrans. Kinderen zouden moeten bidden met de ouders, ouders met de kinderen.

Bidden met de familie en voor de familie is heel belangrijk. De Gezegende Moeder zegt dat bidden en vasten en speciaal de rozenkrans bidden als een familie zo krachtig zijn, dat ze zelfs oorlogen kunnen stoppen. Alle oorlogen ... familieoorlogen, oorlogen met buren, steden, landen.

Wordt vervolgd …

Het gebed is het krachtigste wapen, speciaal het Rozenkransgebed. “Ik blijf de rozenkrans benadrukken,” zegt Vicka. De niet-katholieken moeten bidden op hun manier volgens hun eigen geloof. We zijn allemaal kinderen van God. Het is niet God die de verschillen maakt op aarde, wel de mensen zelf. Hoe dan ook, iedereen wordt uitgenodigd om de Rozenkrans te bidden. Dat is voor iedereen in de wereld, niet alleen voor de katholieken.

We beseffen echt niet hoe krachtig bidden kan zijn. Door te bidden met het hart en door te vasten, door op woensdag en vrijdag brood en water te nemen, kunnen we oorlogen stoppen. Kleine oorlogen, grote oorlogen ... alle oorlogen.

Wij kunnen die mensen, die niet weten hoe te bidden, helpen door onze gebeden. Door onze gebeden leren we God kennen, waardoor zij bekwaam worden om God te kennen door ons. Jezus heeft gezegd dat, als er twee of drie mensen tezamen bidden, Hij met hen is.

Onze Lieve Vrouw benadrukt steeds opnieuw het gebed. In elke boodschap die wij van Haar krijgen, roept Zij hiertoe op. De Gezegende Moeder vraagt dat we hiervoor tijd nemen, dat we gemeend tijd nemen voor God. Als we elke dag een welbepaalde tijd voorbehouden voor God, dan zal de oprechtheid waarmee we Hem plaats bieden in ons leven vruchten voortbrengen en zullen we ook leren hoe te bidden met een oprecht hart.

Wordt vervolgd …

Zelfs ons werk kan een gebed worden. Hoe kan dat? Door ons werk met vreugde op te offeren aan de Eeuwige Vader. Zo wordt het werk een gebed. Gebed is een verbindingsmiddel. Als we vreugdevol ons werk schenken en God ontvangt dit, dan is dit een vorm van gesprek. Omdat een gesprek met Hem een gebed is, is elk vreugdevol geofferd werk een gebed.

Dus, zelfs als ons werk niet aangenaam is, is het iets dat de Heilige Vader kan behagen. Wij kunnen altijd ons werk opdragen. Als het iets is dat ons doet lijden of dat moeilijker is, dan kunnen we ons werk opofferen aan God. In plaats van ons te fixeren op het feit of het werk aangenaam is of niet, wensen we te werken als een geschenk. Wij wensen het steeds beter te doen, omdat het een geschenk is dat we aan God opofferen. En zo kan deze opoffering ons gebed worden en kan het ons helpen om te groeien in Heiligheid.

Wordt vervolgd …