Vreemd en Merkwaardig!!

Bron : www.bemoediging.web-log.nl  

Vreemd,

dat 100 euro zo veel lijkt

als je naar de kerk gaat,
maar zo weinig als je ermee gaat shoppen.

Vreemd,

hoe lang het duurt

God een uur te dienen,

maar hoe snel 60 minuten voetbal omgaan.

Vreemd,

hoe lang een paar uren in de kerk zijn,

en hoe kort ze zijn, als je een film kijkt.

Vreemd,

dat we niet weten wat we bidden moeten,

maar dat we onze vrienden altijd wel wat te vertellen hebben.

Vreemd,

dat het zo spannend is

als de voetbalwedstrijd in de verlenging gaat,

en hoe we zuchtend op onze horloge kijken

als de kerkdienst langer duurt dan anders.

Vreemd,

hoe moeilijk het is

om een hoofdstuk uit de Bijbel te  lezen,

maar hoe makkelijk het is

om 100 bladzijden van een bestseller te verslinden.

Vreemd,

hoe mensen bij een concert

dolgraag de voorste plaats willen,

en zich in de kerk

om een achterste plaats verdringen.

Vreemd,

dat we 2 tot 3 weken nodig hebben

om een kerkelijke aangelegenheid in ons plan te brengen,

maar een andere aangelegenheid

op het laatste moment beslist kan worden.

Vreemd,

hoe moeilijk het is voor de mensen

om het Goede Nieuws te vertellen,

maar hoe makkelijk het is

om de laatste roddels verder te vertellen.

Vreemd,

dat we de krant geloven,

maar twijfelen aan wat de Bijbel zegt.

Vreemd,

dat zich grappen snel over internet verspreiden,

maar als iemand begint met nieuws te verzenden dat God verheerlijkt,

dan denken mensen wel twee keer na

of ze het wel door zullen sturen.

Vreemd …, of niet?

Lach je?

Denk je na?

Verspreid het goede nieuws

en geef God de eer,

want Hij is goed!

Vreemd,

hoeveel mensen die op jouw adreslijst staan

deze mail niet ontvangen,

omdat jij niet zeker bent of ze dit wel zullen waarderen.

Vreemd ? Treurig !!!

Merkwaardig,

hoe makkelijk mensen God verloochenen

en zich erover verwonderen

waarom de wereld naar de hel gaat.

Merkwaardig,

dat wij geloven kunnen wat er in de krant staat,

maar  dat we twijfelen aan de Bijbel.

Merkwaardig,

dat iedereen in de hemel komen wil

en dan ook maar aanneemt

dat ze niet hoeven te geloven, te denken,

te zeggen en te doen wat er in de Bijbel staat.

Merkwaardig,

hoe iemand zeggen kan: "Ik geloof in God",

maar desondanks ook nog de duivel volgt

(die ook in God "gelooft").

Merkwaardig,

hoe het obscene, vulgaire,

gewelddadige en occulte
vrij de cyberspace passeren kan,

maar een openlijke discussie over Jezus

in de scholen en werkplaatsen onderdrukt wordt.

Merkwaardig,

dat je in vuur en vlam kan staan voor God in de kerkdienst,

maar de rest van de week een onzichtbare christen bent.

Merkwaardig,

dat ik me meer bezorgd maak

over wat de mensen van mij denken,

dan wat God van mij denkt.

Merkwaardig,

hoe makkelijk mensen het vinden

om God eenvoudig in de prullenmand te gooien

en zich dan afvragen waarom de wereld naar de hel gaat.

Merkwaardig,

dat als je deze mail verzendt,

je deze niet aan veel mensen in je adressenlijst zult sturen,

omdat je weet wat ze geloven

of wat ze van jou zullen denken als je dit hebt verstuurd.

Doe met deze mail wat je zelf het beste vindt,

denk daarbij aan het onderstaande:
JA, ik houd van God.

Hij is mijn leven en mijn Redder.
Hij zorgt er elke dag voor, dat ik functioneer.

Zonder Hem was ik niets.
Zonder Hem ben ik niets,

maar met Hem kan ik alle dingen doen

door Hem, die mij sterk maakt: Christus.

(Fillipenzen 4:13)

Denk er dus goed over na,

ook voor hen die niet "geloven"

kan dit een belangrijke boodschap zijn.

Gebed en stilte

bron : blog.senorennet.be/broederjan

geschreven door Br. Jan van der Weyden

Je hoort zo vaak zeggen : “Nood leert bidden.”

Maar is dat zo ? Wie echt zó in de put zit als de bijbelse Job, wie zó eenzaam is en verlaten, zó kapotgeslagen, zit heus niet te wachten op een opwekkende bijbeltekst die een pastoor of dominee even uit zijn mouw komt schudden.

Wat voor een rare God is dat die ongelukken of rampen op mensen zou afsturen om hen hun afhankelijkheid te laten voelen en hen leert te 'bidden'!

Mensen in nood die zo onmachtig zijn als Job, vragen niet om machten en goden, maar hoogstens om een vriend of vriendin die naast hen komt zitten, en wacht en mee-lijdt. Waar mensen voor elkaar een vriend en helper zijn, dààr is God te vinden. Waar in woord en daad een goede boodschap verkondigd wordt, moet God wel heel dichtbij zijn. Waar beweging is van mens naar mens, waar mensen elkaar op de been helpen, een hart onder de riem steken en zeggen: “Ik zal er zijn voor jou, kom óp,kop óp,' en een nieuw begin mogelijk maken:
daar komt schot in dat Rijk van God op aarde.” Zo'n soort 'gangmakers' vragen geen aandacht voor zichzelf. Ze kijken wat onwennig bij een pluimpje. Ze zeggen hoogstens 'niets te danken' of  'graag gedaan' en werken verder.

Zo iemand gaat ook rond in Galilea. 'Zijn faam verspreidde zich' lezen we in het evangelie.
We lezen ook over genezing, bevrijding, opstaan uit onmacht en in de put zitten.
Kafarnaüm komt in beweging, want er is een nieuwe rabbi die zin geeft aan het leven!
'Zo'n  man, zo'n vriend, moet wel van God zijn!', wordt gezegd.

En, zoals dat altijd gaat bij superstars: als vanzelf vormt zich een fanclub, een groep supporters, die maar niet genoeg krijgen van Jezus' grote daden.

Maar Jezus wijst daarentegen, anders dan we van populaire jongens en meiden gewend zijn, alle aandacht voor zichzelf af.

Hij trekt zich terug in de stilte. Na die stilte en gebed weet hij:  het gaat niet om mij, het gaat ook niet om een nieuwe sekte  in Israël.  Ook niet om een groepje uitverkorenen die achter een interessante rabbi aansjokken. Het gaat in het evangelie om een wereld van broeders en zusters die elkáár helpen, een wereld van allen voor allen, van liefde voor elkaar.

(Lezingen Job 7,1-4; 6-7; Marcus 1,29-39.)

Genezing

bron : blog.senorennet.be/broederjan

geschreven door Br. Jan van der Weyden

In het evangelie wordt o.a. het verhaal gelezen van Jezus, die een melaatse geneest. Melaatsen zijn gedwongen om in aparte groepen te leven. Jezus geneest niet alleen de huid van de man, maar ook een andere pijn : het gevoel er niet meer bij te horen. Vaak is die nevenpijn net zo erg als de eigenlijke kwaal of verdriet.

Iemand vertelt : Toen mijn man arbeidsongeschikt werd, deed dat zeer. Niet alleen de vernauwing in zijn bloedvaten, maar ook dat hij zijn vak niet meer kon uitoefenen. En die opmerkingen op feestjes : ‘Jij hebt gemakkelijk praten. Je hoeft nooit meer te werken. Jij krijgt je geld zo wel op je bankrekening.’

Of iemand verliest een partner. Hij houdt zich flink voor de buitenwacht, maar niemand ziet zijn tranen als hij ’s avonds alleen voor de tv zit. Hij hoort de omgeving denken : “Hij is haar wel vlug vergeten. Hij doet net of er niks gebeurd is.”

Of ouders hebben problemen met hun kinderen. Dat is al moeilijk genoeg. Maar dan ook nog de kletspraat in de buurt. Dat is ook wat ik nevenpijn noem.

Tegen veel ziekten kunnen we weinig doen. Maar die tweede pijn, die onze samenleving aantast, en soms ‘melaats’ maakt, aan die rotte plekken kunnen we wel iets doen : minder kletsen, niet zo vlug oordelen, beter luisteren, en wat meer denken : Hoe zou ik me voelen in zo’n situatie ??

De lamme en zijn dragers …

bron : blog.senorennet.be/broederjan

geschreven door Br. Jan van der Weyden

“Toen Jezus in Kafarnaüm was teruggekeerd en men hoorde dat Hij thuis was, stroomden de mensen in zulk een aantal samen, dat zelfs de ruimte voor de deur geen plaats bood. Men kwam een lamme bij Hem brengen die door vier mannen gedragen werd. Omdat zij wegens de menigte geen mogelijkheid zagen hem dicht bij Jezus te brengen, legden ze het dak bloot, maakten een opening en leiten het bed, waarop de lamme lag, zakken. Toen Jezus hun geloof zag …” (Mc. 2, 1 – 12)

De lamme en zijn dragers. Prachtig verhaal. Er wordt op een vindingrijke manier iemand binnen gebracht die alleen op een brancard ergens kon komen. De vier dragers gaan met hun gehandicapte vriend op sjouw. Ze zeggen tegen hem : “Joh, wij weten wel iets voor je.” Ze pakken hun vriend en zeulen hem het dak op.

Je ziet het gebeuren : op dat platte, lemen dak. Jezus ziet ook dat zij (de dragers) het zijn die nog het meest in een wonder geloven. Er staat nu geschreven : En omwille van hun geloof zegt Jezus tegen de lamme : ‘Jongen, je zonden zijn je vergeven.’

Een beetje gevaarlijke tekst van Jezus … Is het verlamd zijn van die man dan een straf voor zonden ? Ik vermoed dat die dragers verbaasd zijn over de woorden van rabbi Jezus : “Je zonden zijn je vergeven.” Zijn ze daarvoor op het dak geklommen ?

Jezus wil zeggen : Het is een teken dat er iets nieuws met mensen kan gebeuren. God denkt niet langer aan alles wat ooit fout ging, maar aan alle kansen die je nog hebt. Natuurlijk kan een lamme weer lopen, maar hij gelooft ook weer dat hij verder kan in zijn leven.

In de eerste lezing staat : ‘Ik ga niets nieuws beginnen. Het is al begonnen. Merk je het niet ?’

Het evangelieverhaal is even goed het verhaal van de vier vrienden als van de lamme !

Iemand anders kan ook voor je geloven !

Een levensnood :  In staat van genade zijn ! 

Bron : Nieuwsbrief Zuster Emmanuel

November 2010

Deze boodschap van de 2^de is minstens 10 keer te lezen en te herlezen !  Gospa lijdt, herhaalt, ziet dat haar woorden ontsnappen.  Bijgevolg herhaalt ze het steeds opnieuw. Ze ziet al het kwaad dat de duisternissen van de zonde ons aandoen. Steeds komt ze onvermoeibaar naar ons terug, als een moeder, ze zegent, ze hoopt …

De huidige oproep van Maria is van levensbelang.  Velen vragen ons : “Wat denkt ge van de nabije toekomst ?  Zijn de onlusten in Frankrijk een voorsmaakje van wat er later en nog gewelddadiger zal gebeuren ?   Nee !  We willen dat niet !  We willen het leven, we willen de echte vrede !  De echte vrede zal komen, maar na welke beproevingen ?  Het is aan ons om de tijd van de beproevingen te verkorten !

Het is waar dat de “nieuwe tijd” waar de H. Maagd ons over spreekt, zal komen. Hij nadert. Maar, voor hij er is, hangt de duur van de beproeving van ons af. Eerst en voor al moeten we de zonde achterwege laten en ons er goed van verzekeren dat we in “staat van genade” zijn.  Niet welbewust iets ernstigs blijven doen, die God mishaagt. Daarom de 10 Geboden (Deut.5) nemen en nagaan of we al deze punten, die God ons aanbevolen heeft als bakens om het leven te hebben en niet de dood van de ziel.  Dan onze zonden oprecht gaan biechten bij een priester. En dan besluiten om God de eerste plaats te geven, Jezus is immers ons enige wapenrusting tegen de vijand.

Gisteren zei me een pelgrim : “Ik weet het, ik leef in zonde, maar God is goed, Hij zal me wel vergeven !” (Hij leefde met een andere vrouw).  Ik vrees hem wat geschokt te hebben door te zeggen dat de Barmhartigheid van God oneindig is, steeds bereid, maar dat ze veronderstelt dat men berouw heeft over zijn zonde en er aan verzaakt. Jezus heeft de overspelige vrouw vergeven, maar Hij heeft er aan toegevoegd : “Ga, en zondig niet meer !”

Laten we de Moeder Gods niet meer afwijzen, integendeel, laten we haar met dankbaarheid ontvangen !  Nu, meer dan ooit, brengt ze ons “het licht van het leven om de duisternissen van de dood in ons te verjagen”.

Een talisman (porte-bonheur) ?  

Bron : Nieuwsbrief Zuster Emmanuel

November 2010

Van in het begin van de verschijningen heeft de H. Maagd er bij de zieners op aangedrongen dat we een gewijd voorwerp zouden dragen, zoals medailles, kruisjes, Agnus-Dei’s, enz… Ze vroeg ook dat we kruisbeelden zouden aan onze muur hangen, beelden, die door een priester gewijd zijn, vooral deze van haar Onbevlekt Hart, het Heilig Hart van Jezus of andere godsdienstige afbeeldingen.

Deze voorwerpen herinneren aan de aanwezigheid van God. Ze storen de kwade geesten, die door het feit van de zegen van God, ontwapend worden. Ze vallen ons bijgevolg minder aan en zo vermijden we heel wat moeilijkheden, ongevallen of conflicten, ziekten en depressies, slapeloosheid, zelfmoordneigingen, enz … (Het is duidelijk dat al deze zaken niet noodzakelijk aanvallen zijn van de duivel !)

In Kroatië is het de traditie de huizen elk jaar door een priester te laten zegenen. Toen Frankrijk (en onze streken) nog christelijk waren, bestond die mooie traditie ook. Er waren toen meer priesters omdat de families fier waren een priester te hebben onder hun kinderen en dit aan God vroegen.

De  vijand, onze tegenstrever, aapt, soms op een heel subtiele manier, alles na wat God en de Kerk doet. Het is belangrijk de aandacht op deze zaken te trekken, want dikwijls worden we geconfronteerd met mensen, die slachtoffer geworden zijn van “wolven verkleed in schapenvacht”.  Zonder op private zaken te willen ingaan, wil ik eenvoudig waarschuwen : Neem geen nutteloze risico’s !  Vlucht als de pest voor “porte-bonheur’s” !  Tegenwoordig biedt men van langsom meer dingen aan die geluk of gezondheid zouden beloven, maar die enkel het venijn van de vijand meebrengen. Sommige zijn vervloekt tijdens geheime satanische bijeenkomsten en bestemd om degenen, die ze dragen te schaden. Zoveel Christenen dragen nog tekens van de dierenriem rond hun hals, of kleine slangen of dingen die ze van mensen gekregen hebben, die “ingewijd” zijn.  Gospa zegt ons : “Kinderen, Satan wil u op duizenden manieren bedriegen” !

We hebben er alles bij te winnen om enkel gewijde voorwerpen te dragen. Het volstaat een godsdienstig voorwerp aan de priester aan te bieden na de H. Mis en hem te vragen het te zegenen.  Laten we ons beschermen door de zegen van de priester !  Het is ook goed met overtuiging de eindzegen van de H. Mis te ontvangen van de celebrant. Gospa heeft ons dikwijls gezegd : “Lieve kinderen, als een priester u zegent, dan is het mijn Zoon zelf, die u zegent”.  Daar zijn we zeker van, van het overige niet !

Opvoeding

bron : blog.senorennet.be/broederjan

geschreven door Br. Jan van der Weyden

Het moderne kind mag alles en krijgt alles; het zou zich toch eens even niet happy voelen ... !

Opvoedingsproblemen in onze westerse wereld:

-  het onvermogen van veel ouders om 'nee' te zeggen hun kinderen;

-  de overdreven perfectie die een aantal ouders nastreven als het om hun kinderen gaat; 

-  de soms waanzinnige geldstromen die aan de 'kleine prinsjes en prinsesjes' worden uitgegeven.

Het consumentisme viert hoogtij, ook in de opvoeding. Men wil geen gemiddeld leven. Alles moet perfect zijn :  je huis, je relatie, je carrière en ook je kinderen.

Veel ouders pushen hun kinderen boven hun krachten om het hoogste te  bereiken op school en in de maatschappij, en verwennen ze tegelijkertijd tot op het bot.

Dan komen er problemen. O, maar dan huur je toch professionele opvoeders in en ga je toch opvoedcursussen volgen.

Ik weet zeker dat mijn ouders in mijn jeugd géén opvoedcursussen hebben gevolgd en niet gecoached werden door psychologen, pedagogen of andere gogen...

Wanneer een gelovige gestorven is, komen we met het dode lichaam naar het kerkgebouw. In die samenkomst - een Eucharistieviering of een gebedsviering - bidden we dat de overledene thuis mag komen in het Paradijs. Voor ons, christenen, is de dood niet het einde van alles. Door de dood en de verrijzenis van Jezus Christus mogen we binnengaan in het leven bij God. Wanneer ons lichaam het begeeft, keert onze ziel terug naar God om het oordeel en het loon naar het voorbije leven te ontvangen. We bidden ook om sterkte en geloof voor hen die achterblijven.

Alles spreekt daarover in de uitvaart. Er is de brandende Paaskaars: teken van de Verrezen Heer mag dicht bij ons zijn. Rond het lichaam van de overledene staan brandende kaarsen, teken van ons vertrouwen dat de overledene thuis mag komen in het Licht van God. Er wordt uit de Heilige Schrift gelezen en een homilie gehouden waarin we horen dat onze God een God van liefde is die uiteindelijk zal voltooien wat Hij concreet in deze mens begonnen is.
Al zal er in een kerkelijke uitvaart ook worden teruggedacht aan het leven wat voorbij is, we kijken vooral vooruit. Er wordt gebeden om Gods Barmhartigheid en dat de overledene nu bij God mag leven. Ook later in het persoonlijke gebed en in het laten opdragen van heilige Missen zullen we blijven bidden dat de overledene thuis mag zijn bij de Heer.

Op het einde van de kerkelijke uitvaart wordt het lichaam van de overledene besprenkeld met doopwater. Deze mens was een gedoopte mens, God laat zijn gedoopte en gelovige kinderen niet los in de dood, aan die belofte van het Doopsel willen we herinneren met het besprenkelen met doopwater. Daarna wordt het lichaam van de overledene bewierookt. We brengen eer aan dit lichaam want dit lichaam van de overledene is – zoals wij dat noemen – “tempel van de Heilige Geest” geweest, God heeft langs deze mens ons iets van Zijn goedheid en liefde laten zien.

Einde

Afscheid van tante Fientje

Bron : Wekelijks woord van de pastoor

www.rk-bergeijk.nl

Deze zomer overleed Fientje. Bij een bijeenkomst op het seminarie raakte ik met deze ongehuwde onderwijzeres eens aan de praat, sindsdien bleef het contact. Fientje bad iedere dag voor mij en ze was ook op mijn priesterwijding. Fientje werd oud, begon te dementeren, verhuisde naar een verpleeghuis en de laatste jaren kende ze niemand meer. In die warmste zomerdagen ging de Hemel voor Fientje open. De familie stuurde me een rouwkaart.

Er was alleen een crematieplechtigheid die geleid werd door een Dela-mevrouw, die enkele gedichtjes voorlas en de hele tijd sprak over “tante Fientje” alsof het haar lievelingstante was, een neef sprak nog over hoe leuk het was om vroeger bij tante Fientje te logeren. Na een half uur stonden we weer buiten. Geen gelovig woord was er gesproken, geen gebed. Of wel… Er werden 3 liedjes gedraaid. “We’ll meet again” en “From the time you say goodbay” van Vera Lynn en “omdat er op de kamer van tante Fientje een Mariabeeldje stond luisteren wij nu naar een Ave Maria”. Ik sprak er bij de koffie met de familie over dat het mij verwonderde dat er geen kerkdienst was, Fientje was toch een gelovig en kerkgetrouwe vrouw. Ja, tante Fientje had niets opgeschreven over haar uitvaart en daarom hadden ze het gedaan zoals zij het voor zichzelf zouden willen… In de daarop volgende dagen heb ik in de Heilige Missen bijzonder deze goede vrouw aan Gods Zorg toevertrouwd.

Regelmatig moeten we vaststellen dat diepgelovige mensen geen kerkelijke uitvaart meer krijgen omdat nabestaanden nergens meer in geloven of geen enkele band meer hebben met de Kerk. Het mag ons eens laten stilstaan bij de betekenis van de kerkelijke uitvaart.

Wordt vervolgd …

De ontsporing voorbij

Bron : Gezin en leven, informatieblad van Pro Vita, juli 2010

Pro Vita – Gezin en Leven, A. Geudensstraat 19, B - 2800 Mechelen

www.provita.be

Onderstaand bericht stond op een internetsite waar men terecht kan voor advies !

Help mij a.u.b. : Ik overtuigde mijn vrouw om een abortus te doen, nu is ze aan het gillen.

Ik wil geen kinderen en na een lange discussie en veel huilen (ze wil kinderen), heb ik mijn vrouw overtuigd om een abortus te ondergaan, hoofdzakelijk door te zeggen dat iedereen het doet omdat het economisch zo slecht gaat en het nu geen goed moment is om een gezin te stichten. Echter, nu na de abortus, heeft ze de afgelopen drie dagen niets anders gedaan dan boven liggen huilen. Ze heeft zelfs niets gegeten, de deur is op slot en ik kan haar horen gillen. Wanneer ik naar boven ga en met haar probeer te praten, doet ze niets anders dan mij een varken noemen en me vragen hoe ik dit heb kunnen doen. Dat vind ik nogal stom, want ik heb haar toch niet gedwongen tot een abortus, ze deed het vrijwillig. Ik heb geen pistool tegen haar hoofd gehouden en haar geforceerd. Hoe is dit mijn fout ? Help me a.u.b. om mijn vrouw te begrijpen. Wat moet ik nu doen ?

Dit schrijnend verslag op het internet maakt duidelijk dat onze samenleving de ontsporing ver voorbij is. Wat te denken van de echtgenoot die niet meer beseft dat bescherming bieden aan vrouw en kinderen geen optie is maar een plicht ? Wat te denken van de vrouw die onder zware druk verstandelijk kiest voor de relatie met haar man om dan met het vermorzeld hart vast te stellen dat ze haar baby heeft gedood ?

Veel van de moderne malaise is toe te schrijven aan wat Paus Johannes Paulus II de cultuur van de dood heeft genoemd. Het menselijk hart is gemaakt voor de grenzeloze liefde van God. Augustinus vatte het goed samen : het menselijk hart vindt geen rust, tenzij het rust vindt in God. Het is te verwonderen dat er steeds meer mensen hun hart trachten te vullen met ‘erzats’. Hoeveel zijn er niet die verslaafd raken aan drugs, drank en seks ? Hoeveel zijn er niet die de innerlijke leegte zo beu zijn dat ze uitgeblust, depressief en suïcidaal worden ?

De samenleving die zich heeft afgekeerd van de Vader, de Auteur van het Leven, kan niet anders dan vallen in de klauwen van die andere vader, diegene die Jezus ‘de moordenaar en leugenaar van in den beginne’ heeft genoemd (Joh. 8, 44). Daarom zal het niet beteren tot de dag dat de mensen weer op de knieën gaan om te bidden : “Vader, verlos ons van het kwade”.

Dovend vuur

Bron : Wekelijks woord van de pastoor

www.rk-bergeijk.nl

Veel gelovigen gaan zelden of nooit naar de kerk. Als je daar met mensen over spreekt dan krijg je zo altijd die cliché-antwoorden: “Je hoeft toch niet naar de kerk te gaan om gelovig te zijn”, “Ik ben gelovig op mijn eigen manier en heb daar de kerk niet bij nodig”, “Ik kan gelovig zijn zonder naar de Mis te gaan”. Is dat zo ? Het is natuurlijk zo dat op plekken in de wereld waar geen kerken en priesters beschikbaar zijn , mensen het geloof toch ook kunnen bewaren maar wordt dat geloof nog gevoed en groeit de band met de Heer Jezus nog ? Wie echt begrijpt wat in de Mis gebeurt, zal het voor het gelovig leven niet kunnen missen. Is het samen bidden in de kerk, het beluisteren van Gods Woord voor ons en de uitleg daarbij en de Eucharistische dienst waarin de Heer werkelijk onder ons aanwezig komt onder de gedaante van brood en wijn ook voor mij iets onmisbaars ? Ik moet helaas vaststellen dat de geloofskennis en de diepte van het geloof bij veel mensen heel beperkt is. Dikwijls is de geloofskennis datgene wat men ooit bij de eerste communie- en vormselvoorbereiding heeft gehoord en ook dat was dikwijls heel beperkt...

Ik kreeg een heel mooi verhaal doorgemaild wat ons duidelijk maakt waarom het belangrijk is toch naar de H. Mis te gaan: daar word je echt gevoed !

Het verhaal spreekt eigenlijk voor zich. Een man die regelmatig naar de kerk kwam, bleef ineens thuis. Na een paar weken besloot de pastoor bij hem langs te gaan. Het was een gure avond. De pastoor trof de man thuis aan voor een knapperend haardvuur. De man, die wel kon raden waarom de pastoor langs kwam, heette hem welkom, bood hem een gemakkelijke stoel aan bij de open haard en wachtte. De pastoor ging lekker zitten, maar zei niets. Tijdens de plechtige stilte sloeg hij de vlammen gade, die rond de brandende houtblokken speelden. Na een paar minuten nam de pastoor de tang, pakte voorzichtig een stukje gloeiend hout en legde het aan de kant van de haard, waar geen vuur was. Daarna ging hij weer zwijgend zitten. De gastheer keek geboeid toe. Het eenzame stukje hout brandde steeds zwakker, gloeide even op en doofde toen. Al snel was het helemaal koud. Sinds de begroeting was er geen woord meer gesproken. Vlak voordat de pastoor wegging, pakte hij het koude stukje hout en legde het weer midden in het vuur. Door het licht en de warmte van de blokken eromheen begon het direct weer te gloeien. Toen de pastoor aanstalten maakte om te vertrekken, zei zijn gastheer: "Heel erg bedankt voor uw bezoek en met name voor de vurige preek. Zondag ben ik weer in de kerk."

Dit verhaal mag ook ons bevragen. Ben ik ook een eenzaam stukje hout wat steeds zwakker wordt in het geloofsleven of zorg ik dat ik vurig blijf door mijn wekelijkse gang naar de Heilige Mis ?

Maria in Fatima

Bron : Emmerickblaadje, april – mei – juni 2008

Deze tekst verscheen eerder in Echo der liefde,

tijdschrift van Kerk in Nood / Oostpriesterhulp,

nr. 7, oktober 1997

Volgende tekst werd geschreven door Werenfried van Straaten. Om even over na te denken …