Wat doen we met de contradictie?

Aborteur klapt uit de biecht

Bron : www.provita.be

Pro Vita – Gezin en Leven, A. Geudensstraat 19, B - 2800 Mechelen

We weten allemaal dat wat een mens doet en zegt nooit een perfect klare afspiegeling is van wat er zich in zijn binnenste afspeelt. Iedereen verbergt wat, iedereen speelt een beetje toneel. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat we maar zelden iets te horen krijgen over de innerlijke belevingswereld van de aborteur. Uit schaamte dan wel berekening verbergt hij zijn diepste gevoelens en gedachten voor de buitenwereld. De Amerikaanse Lisa Harris is een uitzondering. In een artikel gepubliceerd in mei 2008 gaat ze verbazingwekkend openhartig in op de vele onoplosbare gevoels- en gedachtenconflicten van iemand die bij wijze van broodwinning zijn ongeboren medemens liquideert.

Harris verricht abortussen tot 24 weken zwangerschap. Tweede trimester abortussen (van de derde toten met de zesde maand zwangerschap) worden meestal uitgevoerd door gebruik te maken van de dilatatie en evacuatie (D&E) techniek. Tijdens de dilatatie fase wordt de baarmoederhals kunstmatig breder gemaakt zodat de aborteur met instrumenten in de baarmoeder kan binnendringen. Tijdens de evacuatie fase wordt de foetus met speciale verlostangen, die vooraan grof getand zijn als bij een vijl, in de baarmoeder uiteengerukt. Stuk voor stuk wordt het kind naar buiten gehaald. Na de abortus worden alle delen van het kind weer samen gelegd om te zien of alles wel uit de baarmoeder gehaald is. Deze abortustechniek is ook voor de vrouw zeker niet zonder gevaar. In de VS alleen stierven het afgelopen decennium 49 vrouwen door een abortus in het tweede trimester.

Wordt vervolgd …

Uit onze hulpverlening

Bron : Gezin en leven, informatieblad van Pro Vita, jan. 2010

Pro Vita – Gezin en Leven, A. Geudensstraat 19, B - 2800 Mechelen

www.provita.be

Ik ben Marleen. Binnenkort is het twee jaar geleden dat ik een abortus liet uitvoeren op Geoffrey. Dat is de naam die ik aan mijn ongeboren kind heb gegeven. Mijn toenmalige vriend en zijn ouders maakten de keuze voor mij. Volgens hen was abortus dé oplossing. Ik was toen nog geen 17. Dus nam ik de telefoon en maakte een afspraak. De abortus ging een week later  door. Ik herinner me alles nog haarscherp. Ik wou het niet laten doorgaan, maar liet alles gebeuren alsof ik op automatische piloot was overgeschakeld. Ik ging op de tafel liggen met mijn bene gespreid. Ik voel nog steeds dat vreemde gevoel toen ze mijn kind eruit zogen. Twee maanden later maakte mijn vriend het uit. Hij gaf mij de schuld dat ik het kind niet had willen houden. Mijn leven stortte in. Ik was mijn vriend en mijn kind kwijt, dat ik tenslotte zelf had vermoord. Op een dag werd het te erg en heb ik 20 pillen geslikt. Ik stond aan het raam om te springen toen net een vriend aanbelde. Die heeft me dus eigenlijk gered. Binnenkort is het de tweede verjaardag van mijn abortus. 8 mei en 27 december zijn de moeilijkste dagen van het jaar. 8 mei is de dag van de abortus. 27 december is de dag waarop Geoffrey geboren had moeten worden. De tranen komen vanzelf. Ik wou mijn verhaal aan jullie kwijt en andere meisjes waarschuwen. Het is niet waar dat je problemen weg zijn omdat je kind weg is. Integendeel !

Laten wij ons niet jonassen door de steeds herhaalde bevestiging van de meesters van het Kremlin : dat zij vrede willen. Hun handelswijze logenstraft hun rede. Het Russische woord “mir” heeft twee betekenissen : “vrede” en “wereld”. Het eerste doel van de Sovjets was en blijft de verovering van de wereld en de heerschappij over het heelal. Op één dag kunnen de Russische strijdwagens de westerse landen bereiken. Op enkele minuten bezwijken deze onder hun moordende kernwapens. Door Moskou rijk bezoldigde onderkruipers zijn overal onze vernieling aan het voorbereiden…

Vandaag nog moet er gekozen worden, morgen is het te laat. Bidden, en dan zal O.L.Vrouw ons vrijwaren … of we zullen onze gestolen vrijheid betreuren.

Laat ons dagelijks in de familiekring de rozenkrans bidden voor ons heil, voor de Kerk, voor het vaderland en voor het mensdom. Verspreiden wij deze devotie onder onze nabestaanden.

Einde

In 1917 werd een geruïneerd en leeggebloed Rusland communistisch en atheïstisch. Maar eveneens in 1917 gaf de H. Maagd te Fatima (Portugal) een boodschap over gebed en boete voor de hele wereld aan drie kleine kinderen. Ze zei tenslotte : “Wanneer men zal luisteren naar Mijn Stem, dan zal Rusland zich bekeren en zal er vrede zijn. Zoniet, dan zal zij haar dwalingen over de hele wereld verspreiden, oorlogen ontketenen en de Kerk vervolgen.”

En is het vandaag de dag het communisme niet dat vanuit Rusland overal oorlogen en corruptie ontketent en de volkeren tot anarchie aanzet ?

O.L.Vrouw van Fatima heeft ons een middel gegeven om ons hiertegen te beschermen. “Ik kom u vragen, elke dag de rozenkrans te bidden en u te bekeren. Bid elke dag de rozenkrans, om de wereldvrede te verkrijgen.” (13 oktober 1917) Zullen wij doof blijven voor de goede raad die onze Hemelse Moeder ons geeft ? Zr. Lucia (een van de zienstertjes van Fatima werd religieuze) sprak namens O.L.V. en verklaarde in 1958 : “Er is geen enkel probleem, geestelijk of materieel, nationaal of internationaal, dat niet opgelost kan worden door het rozenkransgebed en onze offers.

En zie hoe de geschiedenis O.L.V. gelijk gaf. De rozenkrans redde Portugal in 1928. De rozenkrans redde Brazilië in 1964. De rozenkrans redde Oostenrijk in 1955, dankzij een Oostenrijks priester, pater Petrus, die alleen de rozenkrans gebruikte om zijn land van de Russen te bevrijden. 700.000 Oostenrijkers (het tiende deel van heel de bevolking) ondertekende de belofte om iedere dag de rozenkrans te zullen bidden. En zie, het ongelooflijke gebeurde : 13 mei 1955 (de verjaardag van de eerste verschijning van O.L.V. te Fatima in 1917) verleende Rusland hen de onafhankelijkheid. 53 jaar geleden greep Hongarije daarentegen naar de wapens om zich tegen de Russische overheersing te verzetten. Maar de Russen ondernamen een aanval tegen de opstandelingen en het verzet werd in bloed gesmoord. Wat wapens niet vermochten, verkreeg de rozenkrans. Wat menselijke krachten niet vermogen, verkrijgt de rozenkrans.

Dit historische feit illustreert duidelijk wat Pius XII in 1951 zei : “Wij zijn ervan overtuigd dat de rozenkrans het meest doeltreffende en het allerbeste middel is om Maria’s hulp te verkrijgen. Het is niet door macht, noch door wapens, noch door menselijke kracht, maar door dit gebed dat de Kerk de goddelijke hulp ontvangt waarmee zij, zonder enige vrees, de helse vijand zal kunnen weerstaan, sterk als David met zijn slinger.” (Ingruentium malorum, 15 september 1951)

Wordt vervolgd …

Het feest van Maria’s heilige naam

Dit feest doet denken aan die speciale bescherming, waarmee Maria het christenvolk omringt.

In 1683 vielen de Turken Hongarije binnen, rukten op naar Oostenrijk en sloegen al het beleg op voor Wenen, met een leger van 200.000 man. De hoofdstad bood dapper weerstand, bang als ze waren om in de handen van de wrede Turken te vallen, en voor de verschrikkingen van een afschuwelijk bloedbad. De angst was nog gestegen toen er een felle brand uitbrak in een kerk, die met grote snelheid om zich heen greep en het arsenaal bedreigde waar het kruit lag opgeslagen. Men kon ieder ogenblik een ontzettende explosie verwachten, waardoor de weg voor de vijand open zou liggen, die zodoende een groot deel van de stad kon bezetten en de inwoners overmeesteren.

Het was 15 augustus, het Feest van Maria ten Hemel Opname. Heel het volk riep de Koningin des Hemels aan en herhaalde steeds weer met groot vertrouwen haar Heilige Naam. Al deze gebeden waren niet tevergeefs. Als door een wonder hield de felle brand op en doofde zelfs helemaal uit. Net op dat moment verscheen er, door de Voorzienigheid, een Pools leger onder leiding van de held Sobieski. Prins Charles de Lorraine, aanvoerder van het Duitse leger, maakte zijn verbinding met Sobieski bij een kapel, waar ze samen de H. Mis bijwoonden ter ere van Maria. Sobieski wilde zelf de H. Mis dienen. Met de armen voor de borst gekruist ging hij te Communie. Na de H. Mis, na de laatste zegen, riep hij de soldaten toe : “Vooruit, de Madonna staat aan onze zijde.” Het was een vreselijke slag. Maar al gauw waren de Turken verslagen. Hals over kop trokken ze zich over de Donau terug en lieten al hun munitie achter, 200 kanonnen, en bijna de helft van hun manschappen aan doden en gewonden. De twee christelijke generaals keerden naar het Maria-altaar terug om haar te danken voor haar hulp en voor de buitengewone genade van de overwinning. De zalige Paus Innocentius XI kreeg het groene vaandel van Mohammed, dat hij aan de voeten van de H. Maagd neerlegde. Hij kondigde af dat de zondag onder het octaaf van de geboorte van O.L.Vrouw, de hele Kerk het feest zou vieren van de Heilige Naam van Maria, als dankbare herinnering aan deze eclatante overwinning van de christenen.

Wordt vervolgd …

Mocht het leven ons eens erg zwaar vallen, laten wij dan denken aan die mensen, bezield met een uitzonderlijke grootmoedigheid, zoals bijvoorbeeld Charles de Foucauld. Zij deinsden er niet voor terug om aan hun leven een extra diepte te geven, en dat zeker niet om hen na te doen, maar meer om ons aan te moedigen.

Het is bekend dat pater Foucauld zich al jaren lang op het martelaarschap voorbereidde. Al in 1897 schreef hij : “Hoe denk je over de dood ? Bedenk eens, dat je de marteldood zal sterven, van alles ontdaan, uitgestrekt op de aarde, naakt, onherkenbaar, vol bloed en wonden, en op een smartelijke manier gedood, en verlang er dan naar, dat dat vandaag zal gebeuren … Om die grote genade te verkrijgen, wees waakzaam en trouw in het dragen van je kruis. Bedenk, dat heel je leven op zo’n dood gericht moet zijn, en zie van daaruit hoe onbelangrijk heel wat dingen zijn. Denk vaak aan die dood, om je er op voor te bereiden en om de dingen op hun echte waarde te schatten.”

Het martelaarschap zal niet van ons gevraagd worden … hoewel, je weet het nooit. Wat echter wel zeker van ons gevraagd wordt, is het op bovennatuurlijke wijze aanvaarden van alle ellende van het leven, en de inspanning om God alle liefde te schenken die Hij van ons verwacht.

Het grote voordeel van ons denken aan de dood is dat het ons aanzet tot en een voortdurende uitnodiging is om ons uiterste best te doen om niet tevreden te zijn met een middelmatig bestaan, en niet in te dutten in kleingeestige gemakzucht. Integendeel, het spoort ons aan om iedere dag ons uiterste best te doenvoor de eeuwige waarden van het leven.

Het is nu geen tijd om in te dutten. “Onze werken zullen ons volgen” leert ons het evangelie van de Mis van de overledenen. Wat verstaan wij onder “onze werken” ? Tolstoï vertelt ons een verhaal om te onthouden. Een man had drie vrienden : zijn geld, zijn vrouw en zijn verdiensten. Toen hij ging sterven, liet hij ze alle drie komen. Tot het geld zei hij : “Vaarwel mijn vriend, ik ga sterven.” Het geld antwoordde hem : “Vaarwel mijn vriend, wanneer je gestorven zal zijn, zal ik een kaars voor je laten branden voor je zielenrust.” Tot zijn vrouw zei hij : “Lieve vriendin, ik ga sterven.” Zij beloofde hem weg te brengen naar de begraafplaats en aan hem te blijven denken. Tot de verdiensten die hij met het doen van goede werken had verdiend, zei hij dezelfde afscheidswoorden, als tegen de twee voorafgaanden : “Het einde is gekomen, ik ga heen.” En de verdiensten antwoordden : “Neen , wij nemen geen afscheid. Ik verlaat je niet. Toen jij leefde, leefde ik ook. Nu je sterft, ga ik met je mee.” (Uit : L’entrée dans la Maison du Père, R. Plus S.J.

Wordt vervolgd …

Hoe meer men heeft ontvangen, hoe meer men ook moet verantwoorden.

Alleen hier op aarde kunnen wij verdiensten verzamelen. Na de dood is er slechts beloning (of straf voor hen, die sterven in een toestand van opstand tegen God). Laten wij daarom de jaren, die de Goddelijke Voorzienigheid ons heeft toebedeeld, goed gebruiken om ons eeuwig geluk op te bouwen, niet op de eerste plaats om zelf zo gelukkig mogelijk te zijn, maar om God de grootst mogelijke lof (liefde) te mogen toezingen, een hele eeuwigheid door.

Wanneer wij erover nadenken hoe het zal zijn, als God ons eens rekenschap zal vragen over ons leven, laten wij er dan eens aan denken, wat pater Faber ons in zijn boek Tout pour Jezus aanraadt. Hij spreekt daar wel over slapeloosheid, maar het kan zeker op andere omstandigheden worden toegepast. Hij raadt ons aan om ons met Jezus te verenigen in Zijn overgave aan God, in het graf en in het tabernakel, en dat met verschillende intenties, bijvoorbeeld :

1. Draag uzelf op, in vereniging met Jezus, om voor uzelf en voor allen die u lief zijn, een goede dood te verkrijgen.
2. Dat u op het uur van uw sterven vol zult zijn van liefde tot God, en dat us dat nog intenser verder mag zetten in de Hemel.
3. Om hier op aarde veel zielen te redden.
4. Dat u kwijtschelding mag krijgen van het vagevuur.
5. Dat u veel verdiensten in dit leven mag verzamelen, die ten goede kunnen komen aan andere zielen.
6. Dat God na uw dood verheerlijkt mag worden hier op aarde, door het goede dat u deed, door de goede raad die u gaf, om zielen dichter bij God te brengen.

Wordt vervolgd …

De zielen in het vagevuur

Bron : Emmerickblaadje, augustus 2009

De overledenen hebben ons gebed en onze diepe aandacht nodig. Het dogma van het vagevuur leert ons dat juist het vagevuur de grootheid van Gods rechtvaardigheid aan ons openbaart.

Het heilig Misoffer heeft een oneindige waarde. Het Bloed van Jezus kan het vagevuur voor de overledene verlichten. De doden hebben een onuitsprekelijke dorst naar dit Bloed. Ook de voor ons onbekende overledenen, die nog in het vagevuur zijn, hebben onze aandacht nodig. Ook zij smeken ons om hulp.

Wij moeten goed begrijpen dat de doden ons zien, dat zij van ons houden en ons meer beïnvloeden dan tijdens hun leven.

Daarom is het belangrijk dat wij de H. Mis met aandacht bijwonen en communiceren en dat wij missen voor hen laten opdragen. Offers brengen en aalmoezen geven, de kruisweg en de rozenkrans bidden zijn eveneens van belang. De zielen, die wij met onze gebeden geholpen hebben, zullen ons altijd dankbaar zijn.

De gedachte aan de dood kan ons helpen om beter te leven. Te veel vrome christenen staren zich blind op het vraagstuk van de zonde en bedenken niet, dat een leven aan Christus gewijd niet alleen bestaat in het vermijden van de zonde, maar dat het een edelmoedige en daadwerkelijke inspanning vereist om Hem allerinnigst lief te hebben.

Wordt vervolgd …

Wij vinden de hele schepping vanzelfsprekend. Voedsel, zuurstof, zon, maan, regen, sneeuw, geduldige medemensen, gewetensvolle, plichtsbewuste en eerbiedwaardige mensen vinden we doodgewoon.

Alles is attentie en gave van God. Al het vanzelfsprekende verwijst naar God. Het is een heilige plicht om bovenal God te danken. En de mooiste manier om Hem te danken, is Hem graag zien, Hem oprecht beminnen, tijd nemen voor Hem.

Schoten wij tekort ? Waren we ongehoorzaam aan de tien geboden ? Zijn er daden of omstandigheden die niemand mag weten ? Dan kunnen we nog altijd terecht bij de Hemelse Vader. Hij is barmhartig. Hij is geduldig. Hij zit te wachten op onze bekering. Wie de mildheid van God ooit gevonden heeft, wordt ook zachter in zijn oordeel over de medemensen. Het kwaad moeten we nooit goedkeuren. Maar wie het kwaad beging, is gevoelig om nieuwe levenskansen te krijgen. Biechten lijkt verouderd.  Voor velen lijkt het voltooid verleden tijd. Intussen zitten kabinetten van huisartsen vol met patiënten : stress, relatiestoornissen, een ongewenst kind dat weg moet of de morning after pil, of een serie pillen om zeker niet zwanger te kunnen worden. Zoveel scheve relaties maken de gezondheid kapot. Een beetje drugs gebruiken mag van de minister, maar wat als men verslaafd raakt ? De band met God, met ouders, broers, zussen en vrienden wordt verbroken. Zich verzoenen met God en de naasten is genezend. De hemelse Vader danken en medemensen danken is een deugddoend medicijn. Wat we zeggen zonder veel tralala : we hebben je broodnodig. Zonder jou kunnen we niet. “Gij zult de Heer uw God beminnen en de naasten als uzelf. Vraagt Christus te veel ? Iedereen gelooft in de liefde. Het is voor onze Kerk in het hoog tijd om te verkondigen dat God één en al liefde is. Wie regelmatig hoort of leest : God is liefde, die begint zich bemind te weten en zal op zijn beurt onvermoeibaar beminnen. Wie wekelijks in de Eucharistie drinken aan de onuitputtelijke Bron van Liefde, worden op hun beurt een bronnetje van ware liefde voor hun omgeving. Het is meer dan de moeite waard te beginnen met het beminnen. Het is een boeiend avontuur, omdat je geboeid wordt door de Liefde, die God is. Zijn Liefde is sterker dan de dood. Christus had men gekruisigd en gedood. De Liefde heeft Hem zozeer bemind als veelgeliefde dat Hij waarlijk opgestaan is. Door Hem, met Hem en in Hem zijn ook wij verrijzenismensen, alleluiamensen. (…)

Wees goed voor elkaar en vol medeleven. Vergeef elkaar zoals God u in Christus vergeven heeft. (Brief van Paulus aan de Effeziërs 4, vers 32)

Einde

Wat we dringend nodig hebben, zijn waarachtige christenen. Dat zijn niet alleen wij, lezers van “Geroepen” en leden van het Priesteruurgebed. De hele wereld hunkert naar authentieke gelovigen.

Eenvoudige mensen zeggen volks : dat is nog nen echten. Daarmee bedoelen ze : hij meent wat hij zegt. Zijn woorden en daden komen overeen. In hem is geen bedrog. Hij volbrengt zijn beloften. Daar kan je op rekenen.

In alle sectoren, standen, rassen en talen, in alle continenten zijn schone, goede en waarheidlievende mensen gewaardeerd. Ze zijn goud waard. Ze verwijzen zonder veel woorden naar Christus. Hij zei ronduit : “Ik ben de waarheid.”

Er zijn veel advocaten. Ze pleiten, ze schrijven rekeningen voor elk papier dat ze typen, voor elke telefoon, voor elke kopie, voor elk optreden. Slachtoffers betalen vaak boven de 50.000 euro (2 miljoen Belgische Frank) gerechtskosten. De rechter laat alles meer dan tien jaar aanslepen en het dossier slaapt in. Waar zit de rechtvaardigheid ?

Waarom laat een minister van justitie toe dat mensen met lange ellebogen en veel poen rotte corruptie ongestraft laten verjaren ? Christus zegt : “Haast u het eens te worden met uw tegenstander.”

Welke inspanningen leveren wij om ruziemakende koppels te helpen overeen komen ? Zetten wij stappen om ontevreden mensen weer vrede te helpen vinden met zichzelf, met de naasten en met God ?

Gelovigen willen wel verder leven in het Rijk Gods, maar eeuwig leven begint vandaag, niet na ons sterven. Jezus rekent op ons om op aarde een stukje hemel te brengen aan de tochtgenoten.

Zijn eerste woorden waren recht uit Zijn goddelijk hart. Ze klonken op het eerste zicht hard, maar ze waren enkel bedoeld voor ons welzijn : “Bekeer u, het Rijk Gods is nabij.”

Ons verzoenen met God en de naasten is een voortdurende opdracht. Hoe vaak danken wij God ? Laat ons zeer eerlijk zijn met onszelf ! Hij is ons en ons volk al eeuwen aan het overladen met weldaden en genaden. Hoezeer wordt Hij bemind ?

Wordt vervolgd …

Geboeid door de liefde die God is

Priester Dirk Van der Linden aan het woord

Bron : Emmerickblaadje, april – juni 2010

Artikel uit tijdschrift : Geroepen

(…)

Het is niet te geloven wat achter de huisgevels gebeurt aan goed en kwaad.

Ons land kent wekelijks een familiedrama en dagelijks tien gelukte zelfmoorden. Tegelijk hoor je politici beweren dat het goed gaat in ons land. Eén vindt zelfs een reclamestunt. Via de BBC en andere wereldmedia laat hij voor een miljoen euro het bericht verspreiden dat België één blijft. Tegelijk vind je in allerlei provinciesteden sociale diensten om hongerigen, daklozen, vluchtelingen en mensen zonder papieren op te vangen. We zijn een politiestaat geworden. De staat wil zo veel mogelijk gegevens van de burgers weten via een nieuw paspoort, siskaart en doorzichtige bankverrichtingen.

Men heeft ook al leugendetectors. Sommige rechters laten zich omkopen, anderen zien stilzwijgend toe en machtigen maken misbruik van hun macht of van hun voorlopige onschendbaarheid. De massa gelooft niet meer dat men bij het laatste oordeel rekenschap zal moeten afleggen jegens Iemand die het laatste woord heeft : de levende, gevende en vergevende God.

Wat enorm opvalt is dat Adam en Eva nog altijd leven. In zoveel meningsverschillen gebruiken mensen een paraplu. Het zijn de anderen, niet ik. Desnoods is het God zijn fout, maar niet de mijne. Hoe kan men vergeving schenken of vragen, wanneer men het kwade niet ziet, uitspreekt of bekent ? Het kwade verdoezelen is meehuilen met het kwade. Hoe twee volwassenen verzoenen als één altijd gelijk wil hebben ?

Wordt vervolgd …

“Kijk, de zusters zijn weggegaan,” stelt ze even later vast. Dan komt er een nieuw idee in haar op. Ze fluistert haar kind toe : “Luister, je kruipt nu onder de koord door tot aan de zetel. Als je vlakbij bent, streel je met je hand over de zetel waarop Maria gezeten heeft, en je komt dan snel terug.” De kleine laat het zich geen tweemaal zeggen. Op handen en knieën kruipt ze naar de plek toe. Dan legt ze haar wang gedurende een lange tijd  op de met fluweel beklede zetel. De moeder blijft als versteend staan. Heel langzaam komt de kleine terug. “Waarom heb je dat gedaan ?” berispt de moeder het kind. “Ik had je toch gezegd dat je maar heel even de zetel zou aanraken.” – “Maar mama,” antwoordt de kleine, “de Dame heeft me uitgenodigd om mijn hoofd om Haar knie te leggen.”

Teruggekeerd in Brazilië was het kind volledig genezen. Het gebeuren veroorzaakte zoveel ophef dat de aartsbisschop van Recife zelf de Zusters van Liefde van de rue du Bac daarover wilde onderhouden. Hij zou alle medische deskundige certificaten en alle noodzakelijke bewijzen bezorgen om deze menselijkerwijze onverklaarbare genezing te bevestigen.

Einde

Moeder en kind komen door de grote poort het klooster binnen. Ze gaan tot het einde van de gang waar de kapel ligt van de Wonderbare Medaille. Er bidden daar veel mensen. De moeder herkent de plek die ze op prentbriefkaarten heeft gezien. En heel langzaam, op de knieën biddend, schuift ze aan tot vlak bij de zetel. Jammer genoeg is er een koord gespannen die haar belet helemaal tot bij de zetel te komen. Maar voor de Braziliaanse is dat geen belemmering. Ze is niet zo ver gereisd om de zetel enkel met de ogen te bekijken. Wat moet ze nu doen ? Zusters werken bij de altaarruimte. “Zuster, zou de kleine even op de zetel mogen plaatsnemen ?” – “Neem mij niet kwalijk, maar dat kan ik niet toestaan, want dan zou iedereen erom vragen, en dat is onmogelijk.” Die woorden geven de moeder een steek in het hart, want ze had de zetel volledig in haar plan opgenomen. Ze moet nu een oplossing zoeken.

Wordt vervolgd …

Het moederhart in de “rue du Bac” in Parijs

Artikel verschenen in : Emmerickblaadje, okt. – nov. – dec. 2008

Middelares en Koningin, nov. 2006

Echo uit Afrika, sept. 2004

Parijs, januari 1995. De overste van de Zusters van Liefde neemt de telefoon op. Aan de andere kant meldt zich een mannenstem met buitenlands accent. Het gaat om een dringende boodschap van de aartsbisschop van Recife in Brazilië. Hij zegt dat hij daarvan alle bewijzen in handen heeft en hij neemt zelf de verantwoordelijkheid voor de echtheid van het gebeuren. Dit had plaats enkele weken voor het telefoongesprek.

Een Braziliaanse reist naar Parijs. Ze wilde die lange reis maken nadat ze gehoord had dat Maria in de rue du Bac grote dingen verricht voor wie bij Haar komt bidden. Ze neemt haar dochtertje mee die vijf jaar is en ongeneeslijk ziek. Samen gaan ze naar de rue du Bac om een wonder af te smeken. De moeder wenst het kind op de zetel te plaatsen waarop Maria zelf zat toen ze in 1830 aan Catherine Labouré verscheen. Dan zal zij tot de Moeder van God spreken als een moeder tot een andere moeder. Maria zal haar nood zien en zal de kleine niet onverrichterzake naar huis laten terug keren.

Wordt vervolgd …

5. Slotwoord

Tot slot van deze beschouwing over het eerste gebod, een uittreksel uit de preek van Jezus over het eerste gebod. (deel 2 van het Epos van de God-Mens, van Maria Valtorta, pag. 322)

Jezus zegt:

“Ik zeg jullie dat de Vader zijn armen naar jullie uitstrekt als jullie met een rouwmoedig hart en een door tranen gewassen gelaat zeggen: “Vader, ik heb gezondigd. Ik weet het. Ik verneder mezelf en beken het voor U. Vergeef mij. Uw vergeving zal mijn kracht zijn om terug te keren en het ware leven te leven.”

Vreest niet, voordat jullie uit zwakte zondigden, wist Hij dat jullie zouden zondigen. Maar Zijn hart sluit zich alleen af als jullie volharden in de zonde en willen zondigen, en daardoor van een bepaalde zonde of van vele zonden jullie afschuwelijke afgoden maken. Vernietigt elke afgod, maak plaats voor de ware God. Hij zal met Zijn heerlijkheid afdalen om jullie hart te wijden, als Hij ziet dat Hij de enige daarin is.

Geeft God zijn woonplaats terug. Die is niet in de stenen tempels, maar in het hart van de mensen. Reinigt Zijn tempel - jullie hart - bevrijd het binnenste van al het nutteloze of schuldige versiersel. God alleen, alleen Hij. Hij is alles! Het hart van de mens waarin God woont is niets minder dan het Paradijs; het hart van een mens die zijn liefde uitzingt voor Zijn goddelijke Gast. Maakt van jullie hart een hemel. Begint nu op aarde reeds aan de samenwoning met de Allerhoogste.”

Einde

Waarzeggerij is een zonde tegen het eerste gebod.

God kan aan zijn profeten en heiligen via inspraak of visioenen de toekomst openbaren. We moeten ons echter hoeden voor ongezonde nieuwsgierigheid. Het is niet goed de toekomst proberen te weten te komen door het raadplegen van mensen met inspraken en visioenen. Als de Heer ons een woord geeft, is dat goed.

Het moet echter Zijn initiatief blijven! Wij moeten vertrouwen op Gods voorzienigheid.

Zware zonden tegen het eerste gebod zijn:

- een beroep doen op satan of de duivels om de toekomst te weten te komen.

- het oproepen van geesten van overledenen.

Zonden tegen het eerste gebod zijn tevens:

- raadplegen van horoscopen

- astrologie

- handlezen

- kaartlezen, naar waarzegsters lopen.

- helderziendheid en gebruiken van mediums.

Men moet zich ver houden van alle magie, tovenarij en spiritisme. Het dragen van amuletten is af te keuren.

4. Gij zult de naam van God niet ijdel gebruiken

Men zondigt ook tegen het eerste gebod door God uit te dagen of op de proef te stellen, bijvoorbeeld door van God tekens te eisen, in de zin van “als Gij dit niet doet God, dan geloof ik niet meer, of dan doe ik dit of dat niet.” Het gaat hier om een vorm van twijfel aan Gods liefde, voorzienigheid en aan Zijn macht.

God op de proef stellen is ook van Hem verlangen dat Hij zus of zo handelt. God voorschrijven hoe Hij te werk moet gaan.

Men zondigt tegen het eerste gebod door daden van heiligschennis. Men spreekt van heiligschennis, wanneer iemand de voorwerpen of plaatsen, die aan God zijn toegewijd, ontwijdt of onwaardig behandelt. De heiligschennis is een zware zonde, vooral wanneer ze begaan wordt tegen de Eucharistie, omdat in dit sacrament het Lichaam zelf van Christus werkelijk aanwezig is.

Wordt vervolgd …

3. “Gij zult geen andere goden naast mij hebben”

Bijgeloof is een zonde tegen het eerste gebod.

Bijgeloof is een magische kracht toekennen aan bepaalde handelingen, voorwerpen of gebeden, los van de innerlijke gesteltenis die hierbij vereist is. Gebeden, medailles, beeldenverering, e.d. hebben maar zin als men gelooft!

Niet de gewijde medaille beschermt, wel het geloof waarvan de gewijde medaille de uitdrukking is. Naar een wenend beeld gaan zien enkel om tranen te willen zien, zonder dat men zich bekeert, zonder echt geloof en liefde tot God, is bijgeloof.

Afgoderij is een zonde tegen het eerste gebod.

Onder afgoderij verstaan we oa. het veelgodendom, het vereren van zon, maan, hemellichamen en natuurkrachten. Dit is actueler dan we denken, vooral in de esoterische bewegingen en in de New Age. Men gaat de kosmische krachten en energieën vereren, vergoddelijken. God wordt dan een kracht, een energie, “iets”, niet “Iemand”.

Maar afgoderij bestaat ook in het vergoddelijken van de schepselen, van wat niet God is. Er is sprake van afgodendienst zodra de mens een schepsel vereert in plaats van God.

En dit kan van alles zijn:

Men kan satan vereren i.p.v. God; de zgn. satanisten.

Men kan een afgod maken van:

geld en macht

het lichaam v/d ander: genotzucht

eten en drinken

ras en volk, de staat

de wetenschap en de sport

zichzelf

de natuur

Afgodendienaars zijn we wanneer we de schepselen méér beminnen dan God.

Wordt vervolgd …

2. “Hem alleen zult gij eer bewijzen”

Wij eren God door Hem te aanbidden, tot Hem te bidden en offers te brengen.

a)   God aanbidden

Wij eren God door Hem te aanbidden.

God aanbidden betekent: Hem als God erkennen, als Schepper en Verlosser, als Heer van al wat bestaat, als oneindige en barmhartige Liefde.

God aanbidden betekent in eerbied en onderdanigheid erkennen “hoe nietig het schepsel is”.

God aanbidden betekent Hem loven en prijzen om zijn wonderwerken. Het betekent van harte “dank u” zeggen voor het leven, voor al wat God ons geeft.

b)   Bidden tot God

Wij eren God door het gebed.

De gelovige is verplicht tot gebed, elke dag. Wij mogen geen dag laten voorbijgaan zonder onze geest en ons hart uitdrukkelijk een ogenblik tot God te verheffen om Hem te loven, te danken, voor anderen en voor onszelf God om bijstand smeken.

Dit gebed neemt concrete vormen aan: morgen- en avondgebed, dagopdracht, gebed voor en na het eten, het bidden van de christelijke gebeden. Wie nooit bidt, zondigt tegen het eerste gebod.

c)   Offeren aan God

Wij eren God door offers te brengen.

Hieronder verstaan wij het opofferen van onze dag, onze goede werken, onze moeiten en pijnen, onze kruisen. Wij maken van heel ons leven een offerande aan God. I.p.v. de offerdieren uit het Oude Testament bieden wij God onszelf aan, al wat we zijn, onze liefde en inspanning, onze talenten.

d)   Beloften en geloften volbrengen jegens Hem

God eren, betekent ook onze beloften en geloften jegens Hem volbrengen. Als we beloofden een bedevaart te doen om van God iets te verkrijgen, moeten we na gebedsverhoring deze belofte ook volbrengen.

Wordt vervolgd …

a)   De hoop

Het eerste gebod vraagt ons tevens dat wij al onze hoop op God zouden stellen, d.w.z. dat wij alles van God verwachten, hier in dit leven en later het eeuwige leven.

Men zondigt tegen de hoop door:

Wanhoop, dit is: niet meer geloven dat God mij kan redden of mijn zonden kan vergeven.

Het is verzet tegen Gods goedheid, trouw en barmhartigheid. Het is de zonde “tegen de H.Geest” die niet vergeven kan worden. Het is de zonde van het verwerpen van God, uit wanhoop, na een leven van zware zonde. Het is de zonde van Judas.

Een andere zonde tegen de hoop is het vermetel vertrouwen, dit is denken dat men zichzelf wel kan redden zonder hulp van God, ofwel denken dat God mij alles zal vergeven zonder dat ik berouw heb over mijn zonden en boete doe voor mijn zonden.

b)   De liefde

Het eerste gebod houdt in dat wij God beminnen, liefhebben. Hem wederliefde betonen voor de liefde die Hij ons geeft.

Zonden tegen de liefde tot God zijn:

volkomen onverschilligheid t.o.v. God en het geloof.

ondankbaar zijn voor Gods liefde en weldaden, ondankbaarheid na gebedsverhoringen.

haat tegen God omdat God de zonde verbiedt en straffen oplegt.

Wordt vervolgd …

Het eerste gebod

Bronnen: www.users.telenet.be/katholieke-informatie/volwassenencatechese

Katechismus van de Katholieke Kerk (KKK) nrs 2041 tot 2084.

Overwegingen bij het eerste van de 10 geboden: “Bovenal bemin één God”.

Hieruit vloeien alle andere geboden voort. Wie God bemint zoals het hoort, zal al Zijn geboden en voorschriften onderhouden en zijn medemensen beminnen als broers en zusters, kinderen van dezelfde Vader in de hemel.

1. “Gij zult de Heer uw God aanbidden en Hem alleen dienen”

Het eerste gebod omvat het geloof, de hoop en de liefde. De uitnodiging en de verplichting hiertoe.

a)   Geloof

Geloven dat er een Schepper is die alles geschapen heeft, is de natuurlijke houding en plicht van elk mensenkind. Toch vraagt dit een wilsdaad van de mens. “Ik wil geloven, ook al zie ik God niet, ik zie immers het werk van zijn handen en vooral het wonder dat mijn leven is.” Deze wilsdaad kost ons soms wel eens moeite, vooral in de beproeving.

Daarom moeten we vaak uitroepen: “God, help mij te geloven in U.” Volgens de apostel Paulus brengt de goddeloosheid, d.w.z. het niet in God willen geloven elke zedelijke ontaarding mee. Dit geloof in God is tengevolge van de zondeval van Adam en Eva en de verduistering van ons verstand die eruit voortvloeide, moeilijker geworden voor de mens. Dankzij de komst van Gods Zoon, Jezus Christus, op aarde hebben we echter weer de noodzakelijke hulpmiddelen die ons helpen in God te geloven. Het eerste gebod vraagt ons dat wij ons geloof voeden en beschermen.

Men zondigt als volgt tegen het geloof:

Door de systematische, opzettelijke twijfel aan alle geloofsmysteries, omdat ons verstand niet bij machte is ze te begrijpen. Deze gekoesterde twijfel leidt tot verblinding van de geest, de geestelijke hoogmoed, door Maria in Medjugorje de “zonde van het Westen” genoemd. Er is ook de onvrijwillige twijfel wanneer we ons ongewild in een geloofscrisis bevinden. Dit is een toestand die we niet zoeken maar die God soms toelaat om ons geloof uit te zuiveren. Hier is dan natuurlijk geen sprake van zonde.

Hardnekkig ongeloof t.o.v. God en de geopenbaarde waarheden – de geloofsmysteries - is zondig.

Andere zonden tegen het geloof zijn:

ketterij = het ontkennen of verdraaien van één of andere geloofswaarheid.

apostasie (= geloofsafval) = na gedoopt te zijn geweest, zijn christelijk geloof volkomen verloochenen.

schisma = het verwerpen van het gezag van de paus.

Wordt vervolgd …