De
fiscus gaat de buitenlandse rekeningen opvissen
Volgens de
administratie zouden 200.000 van de 364.000 weigeren hun buitenlandse rekening
aan te geven waardoor er roerende inkomsten zouden worden ontdoken (bron DE
TIJD, zaterdag 8 juni 2019).
Het lijkt
me voor de hand te liggen dat iemand met een buitenlandse rekening beseft dat
de informatie daarover ondertussen bekend is bij de Belgische fiscus.Dat er dan 164.000 Belgen die rekening
welbewust niet zouden vermelden op hun aangifte lijkt me weinig
waarschijnlijk.Droomt de fiscus van een
gigantische vangst, of vist ze naast het net ?
Het
doorgeven van informatie over rekeningen van Belgen in Zwitserland en Luxemburg,
om die twee maar te noemen, gebeurt met het zelfde fanatisme als dat waarmee
men diezelfde gegevens vroeger geheim hield.Dat brengt mee dat er veel dubbele mededelingen zijn.
Er wordt
dan ook vastgesteld dat zogenaamde gesplitste rekeningen, rekeningen waarin het
vruchtgebruik gescheiden is van de blote eigendom, onverdeelde rekeningen na
erfenis, telkens voor het geheel worden gemeld voor elke naam die in dat
verband voorkomt. Tegelijkertijd ijverig en lui, want wat is er gemakkelijker
dan meteen maar het hele boeltje aanleveren ?
Het valt te
vrezen dat de administratie weer eens veel tijd en energie zal verspelen na het
opvissen aan het uitvissen van die mengboel.
Tot in 1980 mocht en moest de discrete bankier de fiscus de deur wijzen wanneer die inlichtingen wilde verzamelen, zonder enige wettekst. Het hoorde niet dat een ambtenaar kwam neuzen in de bankpapieren van die goede en trouwe, tevens betrouwbare klanten. Wanneer er dan toch voor alle zekerheid een tekst werd voor gemaakt, kwam het eerste gat te voorschijn. Zo gaat dat als je dingen op papier zet en zeker als je daarvoor nogal wat woorden moet gebruiken (artikel 322 § 2 WIB). Voortaan mocht de inspecteur die een bezwaar behandelde wel een kijkje nemen voor zover hij zijn opgedane kennis slechts gebruikte in het kader van de oplossing van het bezwaarschrift dat hem werd voorgelegd. Voor de wat nonchalante handelaar, vrij beroeper of industrieel voelde dat nog comfortabel aan. Slechts als de financiële sectie van de toenmalige BOB ( Bijzondere Opsporingsbrigade) onraad had geroken en via deuren en ramen binnenklom bij de naarstige KMO-er die om, och arme, een paar zwarte overuurtjes te betalen en ook voor wat zakgeld voor zichzelf, achter in de straat zich wat fictieve factuurtjes had aangeschaft. Hij had die netjes betaald met een overschrijving en had daarvoor een nette check van 90 % van dat bedrag terug gekregen en dat stuk bij de lokale bankier ingeleverd om op een aparte, zeg maar spaarrekening te plaatsen. De BOB- er van dienst had er dan weinig moeite mee om van de éne bankrekening naar de andere over te wippen en zo een netwerkje op te kuisen, nadat hij 's ochtends vriendelijk aan de bedrijfsleider had gevraagd of die wilde bekennen en graag thuis zou slapen die avond. Maar dat waren uitzonderingen. Toch wel bijzondere tijden
Het maatschappelijk aanvoelen, dit keer gecapteerd door de politiek, was dat de fiscus eigenlijk toch recht had op wat meer informatie om het werk behoorlijk op te knappen. Dus, op één of andere manier mochten de bankiers in sommige gevallen hun rode das in hun grijs pak rechttrekken en antwoorden op de vraag van vadertje staat. Die gevallen worden beschreven in een wet die een grote mate van compromis doet vermoeden. Die draak schept een heel stuk broodwinning voor fiscale advocaten. Het was eenvoudiger gewoon toe te laten dat bankrekeningen mochten ingezien worden met een gematigdheid die door hogere ambtenaren moeten gegarandeerd worden en vooral dat het beroepsgeheim beschermd wordt. Het hoort niet dat alle bankinformatie zomaar ergens bij de fiscus rondhangt. Alle financiële informatie zou uitsluitend digitaal mogen verwerkt worden en opgeslagen worden in bestanden waarbij de belastingplichtige nadien kan controleren door wie en hoe lang dat bestand geraadpleegd werd. Nadien moet er een attest worden afgeleverd dat de informatie na controle vernietigd is. Niets van dat alles. Slimme politici gebackt door clevere cabinetards, zijn niet bezig met de dingen die er écht toe doen.
Lars Bové vindt het in De Tijd van nog een belangrijke verdienste van, noem ze maar op, Open VLD, cdH, CD&V,, PS en MR dit monster ter wereld hebben gebracht. Blijkt volgens dezelfde bron dat de BBI 3600 keer is gaan kijken en legt het verband met het povere miljard dat de BBI heeft binnen gebracht. Ik kan u verzekeren dat die niet komt van het binnen gluren achter het gordijntje van de bank. De BBI heeft grote dossiers behandeld die tot grote ontvangsten hebben geleid. Die fraudes zijn niet ontdekt dank zij het ondoordacht compromis van 2011. Mijn conclusie is dan ook dat het huidige systeem van bankonderzoeken onder de noemer "doelloos gedoe" moet ondergebracht worden. De fiscale overheid heeft geen wettelijk houvast om het recht op privacy te garanderen van die de bankonderzoeken ondergingen, hoe graag de meeste ambtenaren dat ook zouden willen.
Lars Bové maakt in de krant gewag van een overeenkomst
die Alex Khann kan sluiten met het Brussels parket.Hij zou daarvoor 3 miljoen moeten betalen,
terwijl hij BNP Parisbas Fortis voor 70 miljoen heeft opgelicht, aldus de
journalist.
In het belaste land worden beide themas behandeld,
zowel het criminele karakter van de BTW carrousel als het probleem van de
uitgebreide minnelijke schikking.Taxtoren gaat daar even dieper op in.
De werking van een btw carrousel wordt beschreven
vanaf p. 36.Het is een simpel en ruw
systeem waarbij er altijd een schakel is in de opeenvolgende transacties die
gewoon de BTW die hij aanrekent niet betaalt.
Het is dé oplossing voor gemakkelijk misdaadgeld
zonder gebruik van geweld.Je hoeft
zelfs niet tot een maffieuze bende te behoren.Je kunt dat als kleine misdaad-k.m.o.-er opzetten met een paar vrienden,
mits er ééntje bereid is even de gevangenis in te vliegen tegen een behoorlijke
vergoeding van de vrienden.
Het belaste land beschreef hoe op die manier
miljarden zijn ontvreemd aan de kassen van de Europese staten en van die van
Europa zelf.
De reden daarvan is ook toegelicht.Dit keer is het niet de Belgische wetgever
die de opening heeft gemaakt naar de rode loper voor gangsters.Neen, het is de Europese regelgever zelf die
een bijzonder fraudegevoelig systeem heeft op gang gebracht (het ziet er goed
uit, maar het rammelt), dat roept om oplichting.Het schijnt dat men nu in een fase is terecht
gekomen waarbij de Europese Commissie er iets aan gaat doen na miljarden aan de
misdadigers cadeau te hebben gedaan. Het
is te vrezen dat bij die hervorming wel goede bedoelingen aan de dag zullen
liggen maar dat gaten weer even breed zullen zijn.De voorbeelden zullen volgen.
Maar goed.Iemand die een ander oplicht die naïef is, hier de overheden, blijft een
oplichter en crimineel.
Die moet gestraft worden, zo hoort het toch in de
huidige fase van het westers denken over omgang met gepakte misdadigers.
Is daar een wettelijk kader voor ?Ja zeker: oplichting, fiscale fraude om
witwas zeker niet te vergeten.Er kan
behoorlijk wat afgepakt worden en geïnvesteerd worden in
gevangenisinfrastructuur nodig om dat soort mensen een tijdje bij te houden.
Handhaving, een prachtig woord, veronderstelt ook dat
de bestraffing werkelijk plaats vindt.Maar gaat dat wel altijd.En meer
bepaald in het geval van (zeker niet meneer zeggen) Khann ?
Het Brussels parket oordeelt dat dit niet kan in dit
geval en heeft daar wetgeving voor die het mogelijk maakt om een doekje voor
het bloeden te kunnen aanbieden.
Dat het openbaar ministerie in Brussel goede redenen
heeft om de man te laten gaan voor 3 miljoen , daar twijfel ik geen moment
aan.
Het is overigens de verdienste van de heer Lars Bové
om informatie verzameld te hebben rond
de redenen waarom dit niet zou kunnen.Taxtoren kan de waarde daarvan niet beoordelen.En dat is misschien nu juist één van de grote
problemen.
het belaste
land beschrijft in het hoofdstuk het strafrechtelijk pardon in fiscale
strafzaken de geschiedenis en redengeving van het opleggen van een boete in
plaats van een werkelijk proces.Door
deze quasi procedure heeft de verdachte geen strafblad en gaat volledig
vrijuit.In het boek wordt evenwel de
vraag opgeworpen of het niet goed zou zijn dat er een bepaalde regelgeving zou
zijn voor de parketten zodat de verdachte, en vooral de gemeenschap, niet
afhankelijk zou zijn van het territorium waar de zaak strafrechtelijk aanhangig
is.Die bestaat niet.De parketten handelen naar willekeur.
Bij strafrechtelijke processen is de behandeling en
beoordeling publiek zoals dat voorzien is in artikel 6 van het Europees Verdrag
van de Mens.Hier krijgt de crimineel
een grotere garantie: niemand hoeft te weten wat en hoe.De publieke zitting in het strafproces kan
dan wel bedoeld zijn om de rechten van de verdachte te beschermen tegen
willekeur, het is tegelijkertijd een bijkomende straf, zeker als de zaak breed
wordt uitgesmeerd in de pers.
Niets van dat alles voor Khann. Fluitend naar
huis.Gelukkig is de heer Lars Bové op
zijn qui-vive en weten we er nog iets van.
Coda: hij betaalt 3 miljoen.Van welk geld ? Deinst de Belgische Staat er
niet voor terug om crimineel geld dat vrijwillig betaald wordt te ontvangen en
zelf witwasser te zijn ? Kan bij die gelegenheid niet de rest van de buit
worden gerecupereerd ?Het volk zou er
blij mee zijn.
Het gezond verstand en een goed gevoel voor intuïtie wordt door de politiek en de pers, als dat al niet hetzelfde is, zwaar onderschat. De mensen zijn het beu om veel belastingen te betalen en te moeten lezen dat we veel geld tekort komen en toch nog een gebrek aan voorzieningen hebben. Mensen kijken naar het nieuws om een zicht op de wereld en de realiteit te krijgen en er wordt hen een flauwe schotel nepnieuws opgediend. Politici polariseren, kibbelen, spelen zwarte piet, maken postjes, vullen die in en amuseren zich. Tot daar een karikatuur met een grond van waarheid. De mensen kijken ernaar zoals naar hun eigen gezin. Goed financieel beheer, zuinigheid met verstandige uitgaven, geen ruzie maken met je broodheer (hier de belastingbetaler).
In een onlangs verschenen boek "het belaste land" worden de tuimelingen van de fiscaliteit aangeraakt zonder een blad voor de mond te nemen. De Taxtoren gaat daarop verder zonder zich te beperken tot de toren waarnaar hij genoemd is. Hij vindt dat er een aanvulling moet zijn op wat niet gezegd wordt of mag gezegd worden.
Daarvoor baseert hij zich, in korte berichten, op goede journalistiek (die bestaat ook), eigen ervaringen vanuit zijn uitzicht over het landschap en veel wijsheid van anderen waarvan hij steeds netjes de bron zal vermelden. Hier en daar blijven er open vragen zoals "waar is het Lybisch geld ?". Toch zal de fiscaliteit centraal staan. Is het niet de theetaks die de Amerikanen de Britten heeft doen buiten zetten (waar vliegen die al niet buiten ?), is het niet de zouttaks die het oude Chinese Rijk ten val bracht en later Ghandi ertoe aanzette de strijd te voeren die uiteindelijk tot de onafhankelijkheid van India zou leiden ? Was het niet de Franse biertaks die de Belgische brouwers aanzette tot een klacht bij de Europese Commissie ?
Wie weet waar onze rijkdom aan taksen ons nog gaat brengen ? Taxtoren zal het u tijdig vertellen.
De Taxtoren steekt maar meteen van wal en dankt iedere lezer voor de belangstelling en de reacties.
In zijn Paleis der Natie van 13 april stelt
Rik Van Cauwelaert vast dat de pijngrens van de Belgische politieke opinie erg
hoog ligt.Hij illustreert dat
rijkelijk, voor zover een half blad van de krant dat toelaat met ongelofelijke
verhalen over twijfelachtige onafhankelijkheid van de magistratuur (mr.
Lenssens in de affaire optima), de Dexia en Fortis verhalen, het
energiebeleid, inbraakonderzoeken die nog maar half gebeuren en vergeet de
beloften van minister van financiën Van Overtveldt niet met betrekking tot zijn
begrotingsbeloften.
Hij had er het malbeleid in de fiscaliteit
kunnen bij vermelden.
Maar dat de pijngrens zo hoog ligt, zou wel
eens gedeeltelijk aan dezelfde pers kunnen liggen waar hij probeert toch iets
in beweging te krijgen.
Het onkiese doordringen van machtspolitiek tot
in de haarvaten van het maatschappelijk bestel, veroorzaakt noodzakelijk het
disfunctioneren van het beleid.Stop
toch eens dat publiekelijk en schaamteloos nederzetten van de poppetjes in
alles ennog wat. Dat geldt ook voor het
beheer van de fiscaliteit die voortgestuwd wordt door amateuristisch
opportunisme en compleet haaks staat op de zo nodige stabiliteit en
voorspelbaarheid van een belastingbeleid dat rust en aanvaarding moet bieden:
de fiere belastingbetaler.
De pers beukt niet in op dat opzichtig misbruik
van macht en geld. Het heeft er zo zijn redenen voor.De redenering is dat de zogenaamd
onafhankelijke pers betaald wordt met belastinggeld.In alle kortzichtigheid vindt de politiek dat
dit haar, de vertegenwoordigers van het volk, toelaat die media te besturen in de
meest brede zin van dat woord.De kring
is rond. De pers is onafhankelijk maar hangt af van de politici die hen
besturen of die hun noodzakelijke ondersteuning bieden aan Mediafin, de
Persgroep, Rossel en anderen.
Daar waar politici zouden moeten besturen en
er zijn veel van die domeinen - zou het toch gewenst zijn bewezen, bekwame
a-politieke directeuren te hebben voor de uitvoering en dito raadgevers voor de
richting.
Wij beschikken over fiscale administraties die
garant kunnen staan voor kennis en continuïteit maar die gewantrouwd worden
door machtsmensen en enkel aan bod komen om gaten te helpen vullen, terwijl zij
een partner zouden moeten zijn van practici en academici in het grote debat
over onze centen.
Een goede bestuurder luistert naar bekwame,
onbevangen mensen, neemt beslissingen, laat ze uitvoeren door een
gemaximaliseerd en objectief geselecteerd apparaat van administraties en
magistratuur en laat een op merites uitgekozen instelling toezien op het
resultaat.
Waarom wordt dat verzwegen, behalve dan door de
éminence grise ?
