Sinds een maand of twee maak ik deel uit van een online community georganiseerd door een reclamebureau. De bedoeling is dat wij, de communityleden, dagelijks onze mening geven over allerlei onderwerpen die gaan van bier over auto's tot reisbureaus. We kunnen ook zelf topics aanmaken wat we gretig doen; daar gaat het van godsdienst over migrantenpolitiek tot humor. Keuze genoeg dus.
In eerste instantie heb ik me ingeschreven omdat ik graag mijn mening geef én omdat ik hoopte iets te kunnen veranderen aan de stompzinnigheid van de meeste reclames, maar mijn deelname is al gauw meer geworden. Ik zie er echt naar uit om in te loggen en te kijken wat de nieuwe topics zijn, wie wat geschreven heeft, wie aanwezig is ... de community is een soort online café geworden, en afhankelijk van wie er ingelogd is, blijf ik langer aan de toog hangen en kletsen.
En dat laatste verwondert me; ik had nooit verwacht dat de community deel zou gaan uitmaken van mijn sociale leven, dat de leden echte levende mensen zouden worden waar ik sympathie voor voel en die ik beter wil leren kennen. Er is M die ik erg intelligent en sereen vind, die altijd nèt die info verstrekt die het gesprek boeiender maakt, er is K die enthousiast en levendig is en met iedereen kan opschieten, en ook D wiens opvattingen dicht bij de mijne liggen maar die altijd net iets verder denkt dan ik.
In mijn dagelijks leven vertel ik vrienden soms over topics op de site, citeer ik M (of D, K of L) en ontstaat er alweer een boeiend gesprek. Het gaat zover dat sommige letters al een vaste waarde geworden zijn, in zoverre dat ik een gespreksonderwerp aansnijd en mijn vriend vraagt:"Wat zei M daarover?".
Ik weet weinig "gewone" dingen over deze mensen, niet waar ze wonen, welk werk ze doen, hoe ze eruitzien, wie hun partner is ... daar praten we niet over. Maar ik weet wel hoe ze denken over politiek, gezondheid, humor, of ze op dieet zijn, hoe ze hun weekends doorbrengen. Aan de ene kant weet ik minder over hen dan over mijn andere vrienden, aan de andere kant meer.
Ik bedacht dit allemaal omdat ik hun plaats in mijn leven probeer te benoemen: zijn dit vrienden, kennissen, collega's? Het gaat hier immers om een soort relatie die ik voordien niet kende en die ik ervaar als verrijkend, een extra. Nu nog een naam vinden ...
De essentie van deze relaties is dat ze zich volledig afspelen via internet, als morgen de servers platvallen, zijn we mekaar kwijt. Dat geeft de interactie een bepaalde vluchtigheid die niet speelt bij "echte" relaties. Maar de anonimiteit van dat internet geeft ons ook de ruimte om zorgeloos over de meest prangende onderwerpen te praten, iets wat ik in het dagelijkse leven niet zomaar met iedereen doe. De relaties zijn dus enerzijds luchtig, anderzijds diep.
Ook belangrijk is dat je gewoon kan uitloggen als je geen argumenten meer hebt of gewoon moe bent, geen noodzaak om afscheid te nemen, uit te leggen waarom je weggaat ... enkel "klik" en je bent weg. Doe dat maar eens na in het gewone leven!
Ik denk dat ik dit netvriendschap noem, net als vrienden maar niet helemaal, en vrienden via het net. Dit enkel voorlopig, bij gebrek aan beter. Want hoe langer het internet bestaat, hoe meer nieuwe soorten relaties er komen, hoe meer nieuwe woorden verzonnen zullen worden om dat allemaal te benoemen. Ik ben dus in blijde verwachting!
In bovenstaand artikel worden er vragen gesteld bij de gevolgen van de nieuwe sociale media (Twitter, FB, ...). Worden we er slimmer of dommer van? Kinderachtiger of volwassener? Socialer of eenzamer? Your guess is as good as mine. De geschiedenis leert ons dat nieuwe vindingen altijd met een grote dosis wantrouwen benaderd worden; denk maar aan de cinema, de telefoon, de TV... er waren altijd wel mensen die dachten dat het einde van onze cultuur nabij was. En toch hebben we ze allemaal relatief onbeschadigd overleefd. Logisch dus om ervan uit te gaan dat hetzelfde zal gelden voor de nieuwe media ... toch?
Of hebben de doemdenkers gelijk en wordt de volgende generatie dommer, kinderachtiger en egocentrischer?
Ik heb de neiging om ongerust te zijn en me aan de zijde van die doemdenkers te scharen: onze intelligentie, onze cultuur, ons sociale leven ... het kan alleen nog maar bergaf gaan.
Maar dan bedenk ik dat ik de 50 gepasseerd ben en herinner ik me dezelfde uitspraken uit de mond van mijn ouders en grootouders te hebben gehoord. En toen was er zelfs nog geen sprake van internet!
Als ik het allemaal op een rijtje zet, gaat deze post helemaal niet over de nieuwe media en hun gevolgen, maar over mij, over hoe ik er op mijn oude dag mee omga. Beschamend eigenlijk ...
Ik zit dagelijks op internet, ik speel computer- en Wii- en XBoxspelletjes tot ik erbij neerval, ik chat en sms de hele dag door en check tussendoor mijn FB-pagina.
Ben ik dommer, kinderachtiger en eenzamer geworden? Neen dus.
Waarom zou de jongere generatie dan tenonder gaan aan iets wat mij geen zichtbare schade berokkent? Hoezo zouden zij minder resistent zijn dan ik? Waarschijnlijk kunnen ze er zelfs beter tegen, gewoon omdat ze er al vroeger mee geconfronteerd worden en het hele zootje dus makkelijker kunnen relativeren.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen, mensen die kapotgaan aan de overvloed aan communicatie, die hun carrière en huwelijk opblazen omdat ze de uitknop van de PC niet meer vinden. Er liggen roofdieren op de loer in chatrooms en ze maken slachtoffers. Er zijn mensen die vereenzamen omdat het scherm luider roept dan de straat of het café. Dat was zo, dat is zo en dat zal altijd zo zijn: gelijk wat we uitvinden, er gaat altijd wel iemand aan tenonder.
Maar stel je voor dat we ons daardoor laten tegenhouden, dat we auto's afschaffen omdat er dodelijke ongelukken gebeuren, dat we boter verbieden omdat mensen bezwijken aan hart- en vaatziekten ...
We zijn al zo gereglementeerd en georganizeerd (als er morgen marsmannetjes landen, moeten ze 10 jaar studeren voor ze de straat op durven), kunnen we de nieuwe media en hun gebruikers niet gewoon laten begaan? Het risico nemen?
Tenslotte, het ergste wat kan gebeuren is dat we binnen een paar decennia dom, kinderachtig en egocentrisch zijn - zou dat zoveel verschil maken?
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Facebook FB internet twitter jeugd egoïstisch verwend veranderen ouder worden computer spelen Wii Xbox
25-10-2011
The Happy Few
Ik las onlangs in Zizo een artikel van Pia Fraus over repressie in de eigen subcultuur. Volgens Fraus is er in lesbische kringen weinig tolerantie voor o.a. "butch" vrouwen. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen, net zoals ik me wel iets kan voorstellen bij repressie in de eigen (sub)cultuur. Het heeft alles te maken met benoemen en waarom je dat doet, denk ik. Ik heb de indruk dat benoemen, etiketteren, steeds belangrijker wordt. Mensen gebruiken het om te bepalen wie ze (willen) zijn, met wie ze omgaan, wie ze goed- of afkeuren, wie hen angst inboezemt ... Etiketteren maakt de wereld overzichtelijker en dus minder bedreigend. Ik kan daar deels wel inkomen, zoals wanneer je naar een moslimland op vakantie gaat tijdens de ramadan, dat je, dankzij het etiket "moslim", weet dat je mensen overdag geen eten of drinken moet aanbieden. Etiketten als informatiebron om interactie te vergemakkelijken. Maar het kan veel verder gaan dan dat, merk ik. "Moslim" betekent voor sommigen niet alleen "iemand die een godsdienst belijdt", maar ook "iemand die onverdraagzaam is, die geen Nederlands wil leren, die teveel kindergeld krijgt, die een te dure auto heeft, die een hoofddoek draagt, die geneigd is tot terrorisme", ... Hetzelfde kan opgaan voor etiketten als "holebi", "Afrikaan", "socialist", ... noem maar op. Dan gebruik je een etiket gewoon om vooroordelen te bundelen. Ik vind het beangstigend hoe makkelijk mensen gebruik maken van deze etiketten, gewoon iemand benoemen, klasseren en weg ermee. En hoe groot de impact van deze etiketten is op de maatschappij. Ik hoorde onlangs van een politieman dat het onveiligheidsgevoel bij de Gentse bevolking enorm groot is, terwijl dit een van de veiligste Vlaamse steden is. Hoe komt dat? Door de etiketten. Ik woon vlakbij de Bevrijdingslaan, een buurt met veel Turkse en Marokkaanse inwoners. Ik ga er geregeld shoppen want het is er goedkoop en ze hebben veel spullen die ik elders niet vind. Mijn buren, die zelf geen Turken/Marokkanen kennen, komen er nooit. Waarom niet? "Al die vreemden, dat zijn toch allemaal criminelen die ook nog profiteren van onze sociale zekerheid. Ge zijt er uw leven niet zeker!" Als ik dan vraag hoe ze dat weten, zeggen ze dat iedereen dat weet. En hoe weet iedereen dat? Door de etiketten!
Is het omdat we het allemaal zo druk hebben? Hebben we geen tijd om mensen echt te leren kennen? Hebben we enkel de tijd om snel het label te lezen en aan de hand daarvan te beslissen "de moeite waard" of "weggooien"?
Ik moet 6 of 7 geweest zijn toen een vriendinnetje tegen me zei:"Als je liegt komt er een groot zwart kruis op je voorhoofd!". Ik ben zelf zonder religie opgevoed, had geen idee waar dit vandaan kwam maar ik vond het toch een beangstigende gedachte. Ik had namelijk af en toe al gelogen, over kleinigheden waarschijnlijk, en het idee dat mijn ouders toen een kruis op mijn voorhoofd gezien hadden zonder me dat te vertellen, vond ik echt akelig. Je werd dus betrapt, altijd, bij elke leugen.
Als we het op Everybody Famous over reclame hebben, denk ik af en toe aan dit verhaal. Immers, als er één branche is waar er straffeloos, uitbundig en met overtuiging gelogen wordt, dan is het wel de reclamebusiness.
Witter dan wit, lekkerder dan lekker, schoner dan schoon, sexier dan sexy, gezonder dangezond ... het houdt niet op. Je wordt gebombardeerd met superlatieven, je ziet voor je ogen vlekken verdwijnen, eten tevoorschijn komen, vrouwen voor je vallen, rimpels oplossen ... niets is te gek, te moeilijk, te onmogelijk. Alles kan in een reclamespot!
En eigenlijk is dat leuk. Dankzij de reclame bestaat er een parallelle realiteit waar alles volmaakt is. Iedereen ziet er schitterend uit, is kerngezond, heeft de perfecte job, de perfecte woning, sticht het perfecte gezin, eet lekker, drinkt met mate en overlijdt zelden (hoe vaak zie je een reclame voor een uitvaartdienst?).
En wij bezoeken geregeld de reclamerealiteit waar we ideeën opdoen om ons leven leuker te maken.
Maar stel je voor dat je in een reclamefilmpje ziet hoe moeilijk sommige vlekken te verwijderen zijn, en dat je rimpels niet zomaar verdwijnen, dat je geen vrienden maakt dankzij Jupiler, dat je niet lang en gelukkig leeft als je de juiste schoenen draagt en dat je hond niet automatisch luistert omdat je hem Eukanuba geeft ... zouden we dan minder consumeren? Ik denk het niet.
Ik denk zelfs dat we een punt bereikt hebben waarop we snakken naar realiteit in de reclame, we willen het product zien zoals het is, we willen ernstig genomen worden, behandeld worden als volwassenen.
Want we weten wat we willen ... een nieuw soort reclame!
Laatst op een avond heel laat thuis, nog even de TV aangezet, me verheugend op een Star Trekje ... word ik geconfronteerd met een uitermate onaantrekkelijke vrouw die suggestieve poses aanneemt, omlijst door de tekst:"Kom in contact met dames die alleen maar langs achteren genomen willen worden! Word lid van de Griekse club!" en een smsnummer. Het was trouwens op 2BE. De zeer schaars geklede, onaantrekkelijke vrouw kronkelde zich in allerlei bochten, die volgens mij de aandacht op haar achterwerk moesten richten. Ze deed dit waarschijnlijk voor de kijkers die niet genoeg hadden aan een half woord, een soort van aanschouwelijk onderwijs. En neem "zeer schaars gekleed" maar letterlijk, ze had een broekje aan, maar daar hield het op, haar borsten bungelden ongebonden alle kanten op. Nu heb ik geen problemen met mensen die anale sex wensen te bedrijven of te ondergaan, whatever gets you through the night, denk ik dan. Maar ik woon in Vlaanderen, de streek waar de Feminatheek van L.P. Boon verboden werd wegens te bloot. 's Nachts op TV daarentegen, op een familiezender, mag het wel? Is dat omdat het op 2BE geen cultuur is, maar economie? Bloot/sex mag, als er maar geld mee verdiend wordt? Trouwens, dat van die "Griekse club" snap ik ook niet echt ... "de Griekse beginselen toegedaan zijn", dat betekent volgens mij dat je homosexueel bent. En in homosexuele kringen zal wel af en toe aan anale sex gedaan worden, maar ik betwijfel of ze zich daartoe uitgenodigd voelen als een vrouw haar borsten in hun gezicht zwiert. Wat ik me ook afvroeg: stel je voor dat ik in ben voor anale sex, en dat die ongelooflijk onaantrekkelijke vrouw op het scherm toch mijn hormonen in gang zet, wat doe ik dan? Ik sms naar dat nummer, en dan ... komt die vrouw bij me thuis haar achtereind showen? Of krijg ik een lidkaart voor een Griekse club thuisgestuurd waar ik naartoe kan? Ik heb de proef niet op de som genomen, maar ik vrees dat ik dan gewoon een smsje terugkrijg, waarin een callcentermedewerker doet alsof 'ie een anaal nummertje wil. En als ik geluk heb, doet 'ie dat in het Grieks. Wat ook wel zou mogen voor zeg maar 2 per sms.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen) Tags:sex anaal holebi tv reclame griekse club
Een wereld zonder reclame
Margriet vroeg zich in een bericht af of een wereld zonder reclame wel kan bestaan ... stel je voor dat we vanaf morgenochtend met één soepele Harry Potterbeweging alle reclame verbannen uit België. Wat zou er allemaal veranderen, vraag ik me af.
De ochtendkrant bij het ontbijt zou alvast een stuk dunner zijn, de magazines en tijdschriften ook. De ochtendradio zou enkel onderbroken worden door het nieuws, idem voor ochtend-TV.
Op weg naar het werk zouden we geen reclame zien op bussen, trams of billboards.
Tot zover geen probleem - ik kan me hier best in vinden.
Maar geen reclame betekent ook geen reclamebureaus, dus alvast een aantal werklozen. Ook in de sectoren die deels afhankelijk zijn van de reclamewereld zoals drukkerijen, adviesbureaus, ontwerpbureaus e.d. zouden een pak mensen niet moeten komen opdraven, nog meer werklozen.
Op langere termijn zie ik nieuwe bedrijven niet op te starten, want hoe moet je je product bekendmaken zonder reclame? Ook sommige bestaande bedrijven zullen moeten inkrimpen of stoppen want zonder reclame gaan ze minder verkopen. Alweer een hoop werklozen erbij.
Positief daaraan is dat we met veel minder fileproblemen naar het werk zullen kunnen, en in het openbaar vervoer zal er ook meer plaats zijn. De een zijn dood is de ander zijn brood, toch?
Maar laten we een sprong in de tijd maken en ineens naar 2015 gaan in een wereld zonder reclame.
Ik zie me al ronddwalen in een halflege Aldi of Carrefour waar ik per product de keuze heb tussen 2 of 3 merken, de sterke merken die overeind gebleven zijn zonder reclame. Als ik de winkel buitenkom zitten er een tiental bedelaars op me te wachten, want door het hallucinant hoge aantal werklozen is het economisch klimaat dusdanig slecht dat werkloosheidssteun beperkt is tot 6 maanden; als je dan niet terug aan de slag bent, heb je pech gehad.
Op weg naar huis passeer ik geregeld een politiepatrouille want er is straks weer een werklozenbetoging die gevolgd zal worden door relletjes en met wat pech, plunderingen.
Eens thuisgekomen zet ik direct de auto in de garage en laad snel mijn boodschappen uit. Ik schakel ook het inbraakalarm in, je moet echt voorzichtig zijn tegenwoordig.
Het is mijn vrije dag dus ik plof neer in de zetel, zet de TV aan en zap tussen de 2 beschikbare staatskanalen; alle commerciële zenders zijn immers samen met de reclame verdwenen. Er is niets interessants te zien op TV dus neem ik de Knack, het enige tijdschrift dat het (met staatssteun) overleefd heeft. Ook niets interessants... alleen onheilstijdingen, voorspellingen over een steeds slechter wordende economische situatie. Weemoedig denk ik aan de tijd dat ik nog zorgeloos rondsurfte op internet, maar dat abonnement werd vorig jaar al te duur.
Dan trekt een beeld op TV mijn aandacht: regeringsmededeling. Ik luister met een half oor maar ga dan rechtzitten en verhoog het volume: ze willen geleidelijk terug reclame gaan toestaan! Niet te geloven! Ik doe een rondedansje doorheen de woonkamer en pak mijn gsm om (ondanks de hoge kost) een berichtje naar mijn vriend te sturen. Dit is zo'n fantastisch nieuws! Met een beetje geluk betekent dit weer werk voor hem, en niet alleen voor hem ... Mijn brein kan de mogelijke gevolgen van deze regeringsbeslissing bijna niet bevatten. De wereld zal weer gaan opleven, de economie zal terug in gang schieten, winkels zullen opnieuw opengaan, TV- en radiostations weer opstarten ... Het leven wordt weer zo heerlijk als het vroeger was, met reclame!
