Ik zag toevallig een stukje van het programma "Superfans" wegens iets anders opgenomen, zoals dat gaat met opnames krijg je een of ander stuk shit gratis voor je favoriete programma begint. Superfans dus ... hilarisch vond ik het, fans van mij meestal onbekende bekende Vlamingen die zich voor de camera volledig mochten laten gaan wat hun held(in) betrof. Dus ik dacht, dat neem ik op, want af en toe heb ik iets laag-bij-de-gronds nodig om mijn te weinig gebruikte cynische lachspieren tot werken aan te zetten.
Vanavond was het raak - klotedag, veel administratief gedoe, alleen de foute mensen stuurden me berichten, de postbode bracht enkel slecht nieuws ... je kent dat wel. Dus om mezelf op te vrolijken besloot ik een aflevering Superfans te consumeren. Het begin was veelbelovend! Ik kreeg een Eddy Merckx-kloon te zien, een moeder-dochter combinatie die gek was opK3, een bejaard Kristoffminnend koppel, een setje hysterische pubers die ene Ian Thomas aanbaden - kortom, voor elk wat wils. En nu de diepte-interviews, dacht ik bij mezelf, dat wordt lachen!
We gingen van start met de K3-lovers en als eerste beeld kreeg ik dochter te zien die na het opstaan innig zoende met een K3-poster, meer specifiek met Josje. Dat weet ik omdat ze tijdens het knuffelen zei:"Goede morgen, Josje!". Haar mama stond innig tevreden toe te kijken waarna ze haar dochter aan de ontbijttafel noodde. We kregen te horen dat moeder even enthousiast was als haar nageslacht; ook voor haar was K3 de max, niets of niemand kon hen evenaren, alhoewel haar voorkeur naar X ging (ik ben jammer genoeg even de naam kwijt). Tot dusver genoot ik cynischerwijs met volle teugen! Volgende shot: de ontbijttafel. Moeder en dochter smeren een boterham en beleggen die met hagelslag van K3. Geslaagde marketing, denk ik bij mezelf, je moet er maar opkomen, simpelaars en hagelslag! Tussen het knabbelen door vertelt dochter hoe belangrijk dit beleg voor haar is, "andere hagelslag lust ik niet, die ligt zwaar op de maag, maar de K3-hagelslag is lekker en gezond!". Even denk ik nog met product placement te maken te hebben, maar even later besef ik dat het kind weliswaar fysiek 17 is maar deze leeftijd geestelijk nooit zal bereiken. Ook bij moeder heb ik mijn twijfels. En enkel door dit besef krijgt het beeld iets fragiels, iets ontroerends. Zie ze daar zitten, moeder en dochter, innig tevreden met hagelslag van K3, meer moet dat niet zijn. Ze liggen niet wakker van Di Rupo en co, ze zijn niet op de hoogte van prangende economische vraagstukken, maar ze hebben wel ontdekt dat K3 hen gelukkig maakt. Inderdaad, meer moet dat niet zijn...
Volkomen bereid om me te laten ontroeren, begon ik aan het volgende hoofdstuk: samenwonende dochter en moeder die samen Garry Hagger (spreek uit: Gèrry Hègger) overal volgen omdat hij nu eenmaal de beste zanger-entertainer van de hele wereld is!
Moeder is 83 dus dochter zal ook niet meer zo piep zijn, alhoewel ze dankbaar gebruikmaakt van schmink en "trendy" kleding om er minstens een decennium af te knijpen. We krijgen eerst moeder te horen die ons vertelt over dochters liefde voor Harry Gagger; het maakt niet uit hoe vaak dochter moeder corrigeert, Gèrry blijft Harry en Hègger blijft Gàgger. Op een gegeven moment komt de muziek van Harry eraan te pas om ons duidelijk te maken hoe gelukkig je van hem wordt: moeder èn dochter staan te swingen als de beesten. En dat als je 83 bent, chapeau! Later op de avond gaan ze 2 optredens van hun held bijwonen, jammer genoeg niet in dezelfde gemeente, dus tussen de twee locaties maak je een dodenrit mee over kronkelende onverlichte plattelandswegeltjes want wereldberoemde Harry treedt blijkbaar liefst op in kleine feesttenten (jeweetwel, witte plastic dingen met een podium van bierbakken) die met de losse hand uitgestrooid zijn over de Vlaamsche wegenkaart. Tijdelijk verstandig parkeert dochter zolang ze nog vaste grond onder de wielen heeft, wat betekent dat ze de rest van de weg naar het Harrywalhalla te voet moet afleggen. Om vooral niets te missen holt ze richting feesttent, onderwijl achterom roepend "Allé ma, allé ma, loopt een beetje rapper!". Ik denk bij mezelf dat moeder's tempo behoorlijk indrukwekkend is voor haar 83 lentes, maar ja, ik hou niet van Harry, dat scheelt in de perceptie.
Uiteindelijk bereiken ze allebei de feesttent waar Harry net een nummer afsluit met een vuistslag in de lucht begeleid door een uitbundig YES ! ! ! Hij is duidelijk in vorm ! ! !
Volgt een ongedenkwaardig optreden waar ik verder niets over kwijt wil.
En dan, nec plus ultra, ontmoet dochter haar held in den lijve ... je ziet haar smelten op het ogenblik dat hij haar een gesigneerde foto overhandigt. Ik zou zelf meer nodig hebben want hij kijkt haar zelfs niet in de ogen. Maar ja, smaken verschillen en behoeftes ook. Plichtsgetrouw heeft Harry een kort gesprek met haar waarin hij vraagt wat ze van het optreden vond, of het leuk was, of ze volgende keer ook komt, waarna hij haar afwezig op de wang kust en achter het podium verdwijnt. Pijnlijkst vind ik dat ze hem een geschenk overhandigt ter ere van zijn verjaardag en dat hij zelfs de moeite niet doet om het te openen. "Ik voel het, het is parfum, ach ja, daar kijk ik straks wel naar," klinkt het.
Eerlijk gezegd, ik dacht echt dat de schellen haar nu van de ogen gevallen waren en dat ze zou zeggen:"Als hij me zo behandelt is hij mijn held niet meer!". Maar ik had niet fouter kunnen zijn. Dochter huppelde de tent uit alsof ze op wolkjes liep, onderwijl haar moeder inlichtend over het heerlijke gesprek dat ze met Harry had, hoe belangrijk hij haar mening vond en hoe blij hij was met zijn geschenk ... It's all in the eye of the beholder.
En dan ineens: reclameblok - ik schrik wakker, zo lijkt het, want ik zat op een andere planeet. En wat blijkt, ik zit pas op de helft van het programma, dus op naar deel 2 dat start met een shot van een man op een fiets. Typisch Vlaams, toch? En helemaal niets speciaals, je vindt ze overal, die mannen op fietsen. Maar deze man is anders, hij is niet enkel fan van Eddy Merckx, hij gelooft dat hij Eddy is, dat hij op de wereld is gezet om Eddy's carrière te herbeleven, na te spelen als het ware. Bij het bekijken van zijn gezicht krijg ik een unheimisch gevoel ... die man is geopereerd, lijkt het wel, plastisch behandeld om meer op Eddy te lijken. Ik ben het niet zeker maar hij heeft echt zo'n verkeerd samengesteld gezicht zoals je zo vaak ziet na minder geslaagde plastische chirurgie, een beetje griezelig. Ook wat hij vertelt is verontrustend: hij is Eddy, zonder meer, hij weet het al een tijdje, en om dat te vieren moet hij doen wat Eddy doet zoals Eddy dat deed. Je ziet hem op rollen fietsen met naast zich een beeldscherm waarop Eddy op rollen fietst; hij houdt het beeld nauwlettend in het oog en doet exact na wat hij ziet. Na dit stukje aanschouwelijk onderwijs krijg je de man in huiselijke kring te zien met vrouw en dochters. Uit de conversatie blijkt dat beide dochters wel omkunnen met het Eddyfenomeen maar echtgenote blijft volhouden dat ze met iemand anders getrouwd is, niet met Eddy, wat de basis blijkt van talloze echtelijke twisten.
Het is tijdens deze conversatie dat ik er plots genoeg van heb, Superfans kan me even niet meer bekoren, het is niet meer ontroerend, niet meer grappig, het voelt enkel nog ziekelijk.
