Sinds een maand of twee maak ik deel uit van een online community georganiseerd door een reclamebureau. De bedoeling is dat wij, de communityleden, dagelijks onze mening geven over allerlei onderwerpen die gaan van bier over auto's tot reisbureaus. We kunnen ook zelf topics aanmaken wat we gretig doen; daar gaat het van godsdienst over migrantenpolitiek tot humor. Keuze genoeg dus.
In eerste instantie heb ik me ingeschreven omdat ik graag mijn mening geef én omdat ik hoopte iets te kunnen veranderen aan de stompzinnigheid van de meeste reclames, maar mijn deelname is al gauw meer geworden. Ik zie er echt naar uit om in te loggen en te kijken wat de nieuwe topics zijn, wie wat geschreven heeft, wie aanwezig is ... de community is een soort online café geworden, en afhankelijk van wie er ingelogd is, blijf ik langer aan de toog hangen en kletsen.
En dat laatste verwondert me; ik had nooit verwacht dat de community deel zou gaan uitmaken van mijn sociale leven, dat de leden echte levende mensen zouden worden waar ik sympathie voor voel en die ik beter wil leren kennen. Er is M die ik erg intelligent en sereen vind, die altijd nèt die info verstrekt die het gesprek boeiender maakt, er is K die enthousiast en levendig is en met iedereen kan opschieten, en ook D wiens opvattingen dicht bij de mijne liggen maar die altijd net iets verder denkt dan ik.
In mijn dagelijks leven vertel ik vrienden soms over topics op de site, citeer ik M (of D, K of L) en ontstaat er alweer een boeiend gesprek. Het gaat zover dat sommige letters al een vaste waarde geworden zijn, in zoverre dat ik een gespreksonderwerp aansnijd en mijn vriend vraagt:"Wat zei M daarover?".
Ik weet weinig "gewone" dingen over deze mensen, niet waar ze wonen, welk werk ze doen, hoe ze eruitzien, wie hun partner is ... daar praten we niet over. Maar ik weet wel hoe ze denken over politiek, gezondheid, humor, of ze op dieet zijn, hoe ze hun weekends doorbrengen. Aan de ene kant weet ik minder over hen dan over mijn andere vrienden, aan de andere kant meer.
Ik bedacht dit allemaal omdat ik hun plaats in mijn leven probeer te benoemen: zijn dit vrienden, kennissen, collega's? Het gaat hier immers om een soort relatie die ik voordien niet kende en die ik ervaar als verrijkend, een extra. Nu nog een naam vinden ...
De essentie van deze relaties is dat ze zich volledig afspelen via internet, als morgen de servers platvallen, zijn we mekaar kwijt. Dat geeft de interactie een bepaalde vluchtigheid die niet speelt bij "echte" relaties. Maar de anonimiteit van dat internet geeft ons ook de ruimte om zorgeloos over de meest prangende onderwerpen te praten, iets wat ik in het dagelijkse leven niet zomaar met iedereen doe. De relaties zijn dus enerzijds luchtig, anderzijds diep.
Ook belangrijk is dat je gewoon kan uitloggen als je geen argumenten meer hebt of gewoon moe bent, geen noodzaak om afscheid te nemen, uit te leggen waarom je weggaat ... enkel "klik" en je bent weg. Doe dat maar eens na in het gewone leven!
Ik denk dat ik dit netvriendschap noem, net als vrienden maar niet helemaal, en vrienden via het net. Dit enkel voorlopig, bij gebrek aan beter. Want hoe langer het internet bestaat, hoe meer nieuwe soorten relaties er komen, hoe meer nieuwe woorden verzonnen zullen worden om dat allemaal te benoemen. Ik ben dus in blijde verwachting!
In bovenstaand artikel worden er vragen gesteld bij de gevolgen van de nieuwe sociale media (Twitter, FB, ...). Worden we er slimmer of dommer van? Kinderachtiger of volwassener? Socialer of eenzamer? Your guess is as good as mine. De geschiedenis leert ons dat nieuwe vindingen altijd met een grote dosis wantrouwen benaderd worden; denk maar aan de cinema, de telefoon, de TV... er waren altijd wel mensen die dachten dat het einde van onze cultuur nabij was. En toch hebben we ze allemaal relatief onbeschadigd overleefd. Logisch dus om ervan uit te gaan dat hetzelfde zal gelden voor de nieuwe media ... toch?
Of hebben de doemdenkers gelijk en wordt de volgende generatie dommer, kinderachtiger en egocentrischer?
Ik heb de neiging om ongerust te zijn en me aan de zijde van die doemdenkers te scharen: onze intelligentie, onze cultuur, ons sociale leven ... het kan alleen nog maar bergaf gaan.
Maar dan bedenk ik dat ik de 50 gepasseerd ben en herinner ik me dezelfde uitspraken uit de mond van mijn ouders en grootouders te hebben gehoord. En toen was er zelfs nog geen sprake van internet!
Als ik het allemaal op een rijtje zet, gaat deze post helemaal niet over de nieuwe media en hun gevolgen, maar over mij, over hoe ik er op mijn oude dag mee omga. Beschamend eigenlijk ...
Ik zit dagelijks op internet, ik speel computer- en Wii- en XBoxspelletjes tot ik erbij neerval, ik chat en sms de hele dag door en check tussendoor mijn FB-pagina.
Ben ik dommer, kinderachtiger en eenzamer geworden? Neen dus.
Waarom zou de jongere generatie dan tenonder gaan aan iets wat mij geen zichtbare schade berokkent? Hoezo zouden zij minder resistent zijn dan ik? Waarschijnlijk kunnen ze er zelfs beter tegen, gewoon omdat ze er al vroeger mee geconfronteerd worden en het hele zootje dus makkelijker kunnen relativeren.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen, mensen die kapotgaan aan de overvloed aan communicatie, die hun carrière en huwelijk opblazen omdat ze de uitknop van de PC niet meer vinden. Er liggen roofdieren op de loer in chatrooms en ze maken slachtoffers. Er zijn mensen die vereenzamen omdat het scherm luider roept dan de straat of het café. Dat was zo, dat is zo en dat zal altijd zo zijn: gelijk wat we uitvinden, er gaat altijd wel iemand aan tenonder.
Maar stel je voor dat we ons daardoor laten tegenhouden, dat we auto's afschaffen omdat er dodelijke ongelukken gebeuren, dat we boter verbieden omdat mensen bezwijken aan hart- en vaatziekten ...
We zijn al zo gereglementeerd en georganizeerd (als er morgen marsmannetjes landen, moeten ze 10 jaar studeren voor ze de straat op durven), kunnen we de nieuwe media en hun gebruikers niet gewoon laten begaan? Het risico nemen?
Tenslotte, het ergste wat kan gebeuren is dat we binnen een paar decennia dom, kinderachtig en egocentrisch zijn - zou dat zoveel verschil maken?
