Al zappend terechtgekomen bij "Rekening in het Rood", een programma waarin de minder bedeelde medemens ten tonele gevoerd wordt. En passant toont men ons hoe die zich door de dag heen vecht. Ik had even het gevoel dat ik in een ander werelddeel terechtgekomen was, al klopten taal en huidskleur niet. Armoede, echte armoede, kreeg ik namelijk te zien. Met naast me een glas wijn en een schaaltje Bugles (mèt Philadelphia), terwijl de 4 poezen met rondgegeten buikjes lagen te soezen op de andere sofa, beving me een oneindige tristesse vermengd met schaamte. "Let me entertain you", klinkt het in mijn hoofd, en "the show must go on" ... want dit is ontspannende kost voor een doordeweekse avond die we consumeren tussen de soep en de patatten door, terwijl we in ons achterhoofd het boodschappenlijstje voor morgen samenstellen. Toch is het niet allemaal kommer en kwel wat ik zie, er zijn ook vrolijke momenten, zelfs meer dan verwacht. Een koppel (ja, liefde gedijt ook op een lege maag) schuimt de stad af op zoek naar voedsel en vindt op een vensterbank een halfleeg blikje Fanta. Hun opgetogenheid als ze de buit binnenhalen doet mijn hart even stilstaan. "Zie je wel, er is altijd wel iets te vinden!", zeggen ze stralend. En dan kussen ze mekaar, vervuld vna pure levensvreugde. Ja, zeg het maar, ik romantiseer dit ... vijf minuten later hebben ze waarschijnlijk slaande ruzie over de verdeling van de frisdrank. Maar toch. En eerlijk gezegd was ik ook aangenaam verrast door de serene manier waarop VT4 dit allemaal in beeld brengt, er straalt respect vanaf en mededogen, geen kleine prestatie voor een commerciële zender. Als Jambers dit bekijkt, denk ik dat zijn tenen krullen van schaamte over hoe hij het indertijd aanpakte. Naar goede gewoonte wordt ook dit programma onderbroken voor een reclameblok, volgens mij samengesteld door een rasechte cynicus want de meeste spots gaan over luxeproducten. En ik beeld me in dat het arme koppel ergens voor een televisiescherm zit om zichzelf te bekijken en dan tussen de weergave van hun ellende door geconfronteerd wordt met de reclamespots. Hoe naïef ze ook zijn, zou dat niet toch even slikken zijn? Zouden ze net als ik de gigantische kloof zien tussen hun leven en de reclame? En zouden ze zich dan, net als ik, afvragen of het niet anders kon, voor deze ene keer? Zou het niet mogelijk zijn om voor één keer de reclameblokken te laten vallen en dit programma nonstop uit te zenden? Het zal niet gebeuren, dat weet ik, want ook al hebben we geen regering, de economische dictatuur bloeit als nooit tevoren. Een ander idee zou zijn dat de adverterende producten een klein deel van hun winst afstaan aan de deelnemers van dit programma; maken ze ineens een menslievende indruk, wat mooi meegenomen is. Maar ook dat zal niet gebeuren. Want na Rekening in het Rood komt een ander programma, en nog één, en nog één ... en als we tussen de lakens kruipen zijn we allang vergeten wat we allemaal gezien hebben, staan we er niet bij stil dat sommigen geen lakens hebben, misschien zelfs geen matras, hoogstens een slaapzak. En de volgende ochtend overvalt het leven ons tegelijk met het geluid van de wekker, springen we in de houding en gaan we door. Misschien praten we tijdens de koffiepauze nog even over het halflege Fantablikje, hoe ontroerend dat was, maar daar houdt het mee op. Het arme koppel, en met hen hun soortgenoten, verdwijnt in de vergetelheid, bijna alsof ze nooit echt bestaan hebben. Maar elke keer als ik aan het programma terugdenk, overvalt me de behoefte om iets te doen, hen te redden, te helpen ... iets. Wat ik dan doe is geld geven aan elke bedelaar die ik zie, spullen verzamelen voor de kringwinkel, druppels op een gloeiende plaat; meer kan ik niet verzinnen.
