Ik mis jullie enorm. Moe, Ik vergeef mezelf nooit. Ik had er moeten zijn toen je me het meeste nodig had. Ik hoop dat de hemel bestaat, en dat jullie opnieuw samen zijn.
RUST IN VREDE, MOE EN VA.
Ode aan ons moe (en va:) Mijn pleegouders
Bedankt John, Voor deze mooie bloemen. Bedankt voor al wat je voor me gedaan hebt, Ik heb daar echt veel respect voor. Mensen die andere mensen helpen, zonder daar ene cent voor te vragen. John, je hebt uw Hart op de juiste plaats. Bedankt. Annie
Mijn dank gaat zeker uit naar Brigitta ( Nikki) voor de prachtige lay-out!
Annie met dit kaartje wil ik je bedanken voor je vriendschap. Dit doet me goed om te weten dat we vrienden van elkaar kunnen zijn Dikke knuffeltjes xxxxxxx
Bezoek ook eens mijn ander blogje. Klik maar op het vogeltje.
John, bedankt voor de aanpassingen. Met de foto's en youtube-filmkes kleiner te maken. Ik weet echt niet, hoe dat het moet. Daarom, Bedankt om me uit de nood te helpen.
Deze kaars laat ik branden voor ons medebloggers die overleden zijn
Dit ben ik toen ik 23 jaar jong was. net getrouwd en zwanger van mijn eerste kindje.
Dit zijn mijn kinderen: Christof, Nathalie en Tony en ik ben heel trots op hen. Ooit hoop ik op kleinkinderen.
Zo is het leven
Al wat we zien bij anderen is afhankelijk van hoe schoon de venster is waardoor men kijkt. Voordat we kritiek geven is het noodzakelijk de kwaliteit van ons kijken na te gaan . Zo zullen we dan ook meteen een helder zicht op de goedheid in het hart van anderen zien
Gelukkige verjaardag voor al mijn blogvrienden: van Januari tot December 2013.
Dit ben ik op mijn Huwelijksdag
Grot in Ravels Herinneringen
Dit ben ik, met mijn zus haar hondje Prutske Ik ben op bezoek bij mijn zus Bea. Ze werkt en woont in Blankenberge.
Genieten op het strand.
Effe chille in da house
Ik als bruid
Indien naar uw mening inbreuk wordt gemaakt op auteursrechten verzoek ik u contact met mij op te nemen; betreffende informatie zal dan worden verwijderd.
Iedereen kent ze wel, de bordjes die aan een poort of deur hangen met leuke teksten. Sommige mensen zeggen dat, wanneer je aan de potentiële bezoeker, d.m.v. stickers op je ramen of een bord bij de ingang, noem maar op.
Ik denk dat ik de liefste dierenarts van België heb. Wat een schat. Zij probeert me altijd te helpen financieel. We hebben iets gemeen (ik niet persoonlijk maar mijn zus). En daar begon ze over te praten. Ze heeft een zoon moeten afgeven en mijn zus ook. De eerste keer na al die jaren dat ze er zelf over begon. Maar ik ga hierover niet te diep in want dit onderwerp ligt nog veel te gevoelig bij vele mensen. Dus ook bij mij.
Ik heb de toestemming gekregen om foto's te maken. van haar met mijn huisvriendjes. Ik had gedacht dat mijn zoon ging mee gaan, maar noppes, ik heb ze dus alle elf zelf moeten meezeulen met de fiets. Ons kleinste was al zo goed als gezond. Een klein plekje had zij/hij nog. maar de DA zei dat ik haar/hem wat meer vocht moest toedienen. met stukjes appel en wortel. kreeg een spuitje en het zei geen kik. Al mijn vrouwtjes waren kerngezond, ze hadden geen spuit nodig. . Maar nu de mannen. mannen he, kleinzerig. Al mijn mannentjes werden één voor één onderzocht. Waren aan het genezen maar zij hadden alle zes een spuitje nodig. De kleinste zijn de dapperste. De jongste en kleinste gaf geen kik.
Al die andere ook niet. maar de twee oudste, volwassen dus, dachten dat we ze gingen killen. Charley, heeft zijn naam niet gestolen. Speelt den baas in het kot maar als ik hem wil wassen, of hij moet een spuit krijgen, spartelt em tegen, krest dat iedereen het mag horen. maar hij was nog niet den ergste. onze Micky, Daar hebben we werk mee gehad. de DA heeft twee keer moeten prikken. twee keer een spuitje dus. nu zijn ze weer allemaal braaf in hun huisje (kooi). Den DA zietr nogal af mee mij en mijn gevolg. haha. Sorry voor al die emoticons, maar hier had ik die echt nodig, om er een grappige noot aan te geven. Wat een verhaal weeral. Foto's volgen nog maar moet eerst kijken of ze wel gelukt zijn met al dat tegenstribbelen.
Hey John, Zie, ik kan het de foto's verkleinen. bedankt voor je uitleg.
Deze laatste is onze beruchte Charley. Groot lawij in zijn kooi, bij de andere mannen, maar bij de DA. maar zeg, ik het baasje, hou ook niet van spuiten. jaja, weet het, die hebben een lange staart, maar zijn oohhh zo lief.
Meer foto's heb ik niet kunnen nemen. DA had mijn assistentie nodig.
Op controle bij de dierenarts. Ik moet vandaag op controle bij de dierenarts, met mijn elf ratjes.
man: Charley, Gismo, Tommy, Micky, Jerry, Gentle.
Vrouw: Beau, babs, Bieke, Billie en Lucky.
Een hele hoop he. Ik hou van ze allemaal
Vervoermiddel om ratjes te vervoeren naar dierenarts. Ik heb er zo drie, de ene wat groter dan de andere.
.
Sommige durven bijten maar andere hebben me nog nooit gebeten. Die zijn tammer. Ik bedoel bijten: Als ik mijn vinger door de tralies steek. Stom van mij he.
Ik kan ze allemaal pakken zonder probleem. Moet ook als ze naar de dierenarts moeten, één van die nieuw ratjes, had een ziekte binnen gebracht die besmettelijk was. Ze hebben allemaal spuitjes gehad. En nu moeten ze op controle. Ik neem mijn camera mee naar dierenarts,
dan kan je ze één voor één zien.
Nog andere vervoermiddelen voor ratjes.
Goetjes
Annie
Ik heb een afspraak om 18 u bij de dierenarts vandaag.
Hallo blogmatekes, Een zonnige Dinsdag, voor de vroege vogels. Goedemorgen iedereen. Deze namiddag zou de zon beginnen schijnen. Hopen maar he, want nu is het maar triestig gesteld hier in Mol. Groetjes Annie
Als ik tegen iemand zeg: Ik heb respect voor U, dan meen ik dat ook.
Tijdens je leven zul je meerdere keren meemaken dat je voorgoed afscheid moet nemen van een dierbare persoon. Dat is moeilijk en brengt veel verdriet en pijn met zich mee. Misschien denk je zelfs dat je leven nooit meer zo goed zal worden als het was toen hij of zij nog leefde. Maar er komt een tijd dat je je weer beter zult voelen. En er komt zelfs een tijd dat je leven weer goed zal zijn, hoewel je die persoon altijd zult blijven missen. Dat heeft alles te maken met het leren omgaan met en het verwerken van je verlies. Hoe je dat doet is heel persoonlijk, maar we kunnen je wel een paar tips geven, die je door de rouwperiode heen kunnen helpen. In de concrete invulling van de stappen ben je natuurlijk, helemaal vrij: doe wat voor jou op dat moment het best voelt.
Doorloop de rouwtaken
Hoewel het rouwproces voor iedereen verschillend verloopt, zijn er volgens de Amerikaanse rouwdeskundige William Worden voor iedereen toch vier rouwtaken te onderscheiden die je moet afronden voordat je klaar bent met rouwen. Het is trouwens niet zo dat er een vaste volgorde is waarin je die taken moet afwerken. Eigenlijk ben je tijdens het rouwen met alle vier de taken tegelijk bezig. Soms heeft de ene taak meer nadruk, soms de andere. Het kan ook voorkomen dat je dacht dat je een taak had afgerond, maar dat je er in een latere fase toch weer mee aan de slag gaat. Realiseer je dan dat dat niet erg is, dat het mag. Rouw is eengrillig proces, maar dat is de rest van het leven ook.
Aanvaard dat het verlies echt is (de eerste rouwtaak)
In de eerste dagen kun je heel goed het gevoel hebben dat het allemaal eennare droom is, waaruit je heel graag wakker zou willen worden. Je weet dat het niet zo is, maar je kunt het nog niet echt geloven. Je moet gaan accepteren dat je dierbare in dit leven nooit meer terug zal komen, dat je dus nooit meer met hem of haar zult kunnen praten, eten, lachen, klussen, huilen, feesten, ruziën, knuffelen, kortom: leven. Het duurt even voordat dat besef echt is doorgedrongen, omdat het letterlijk je hele leven op zijn kop zet. Ook als het besef er eenmaal is, kan het zijn dat je later momenten doormaakt waarin je je plotseling weer helemaal opnieuw realiseert dat diegene nooit meer terugkomt.
Doorleef je emoties (de tweede rouwtaak)
Rouwen draait niet alleen om verdrietig zijn en iemand heel erg missen. Je kunt te maken krijgen met een hele storm aan gevoelens, van opluchting tot schuldgevoel en van angst tot boosheid. Die kunnen heel intens zijn, maar dat hoeft niet. Als je geen heftige gevoelens hebt, betekent dat niet dat je niet van de overledene hield. De emoties die je voelt en de intensiteit ervan hebben namelijk niet alleen met de persoon zelf te maken, maar ook met de situatie rond het overlijden, de leeftijd van de overledene en allerlei elementen van jouw eigen persoonlijkheid. Als een jong persoon plotseling overlijdt als gevolg van een ongeluk kan dat bijvoorbeeld meer verdriet oproepen dan wanneer het gaat om een hoogbejaarde, chronisch zieke persoon. Wat je ook voelt, het is belangrijk om niet voor je emoties weg te lopen. Ze helpen je uiteindelijk om het overlijden een plaats te geven en weer door te gaan met je leven.
Pas je aan (de derde rouwtaak)
Het afscheid van een dierbare is eigenlijk ook een afscheid van je leven zoals het tot nu toe was. Dat hij of zij overleden is, is een grote verandering in dat leven en daarop moet je je leren instellen. Het gaat daarbij niet alleen om de praktische veranderingen in het dagelijks leven, maar ook om de verandering in hoe jij naar jezelf kijkt en hoe de maatschappij jou ziet. Was het je partner die overleed, dan ben je nu alleenstaand. Was het je kind, dan ben je ineens geen moeder of vader meer. Het verlies van je ouders kan je het gevoel geven dat je het vanaf nu echt alleen moet doen. Meestal vervulde de overledene meer rollen dan alleen die van partner, moeder of kind. Hij of zij kan ook degene zijn geweest die jouw huishouden bestierde, je computer repareerde en die je in contact bracht met anderen. Degene bij wie je altijd terecht kon met je problemen of de persoon die je altijd aan het lachen maakte. Ook dat alles ben je kwijtgeraakt en ook aan die verandering moet je je aanpassen. Leren leven met een verlies vraagt niet alleeneen aanpassing in je denken, maar vaak ook in je vaardigheden.
Geef de overledene een nieuwe plaats in je leven (de vierde rouwtaak)
Een overlijden is eendefinitief afscheid, maar dat betekent niet dat je dierbare voor altijd uit je leven verdwijnt. Het cliché dat een overledene voortleeft in je herinnering, of in je hart, berust zoals alle clichés op waarheid. Hij of zij heeft tenslotte al deel uitgemaakt van je leven tot nu toe, en dat zal ook nooit ongedaan gemaakt worden. De persoon is niet meer fysiek aanwezig, maar maakt deel uit van je gedachten, je herinneringen en de keuzes die je maakt. Je zult bij het begin van elke nieuwe fase in je leven en bij alle speciale momenten even aan hem of haar terugdenken. Met de tijd zullen de pijn en het verdriet afnemen en zullen er steeds meer mooie en liefdevolle herinneringen voor in de plaats komen. Op een dag merk je dat je het leven weer zinvol en zelfs prettig vindt. Het is moeilijk te zeggen wanneer je die fase zult bereiken en er is geen garantie dat je als je deze taak eenmaal hebt afgerond nooit meer pijn of verdriet zult voelen bij de gedachte aan de overledene. Maar dat is niets om je druk over te maken, ook die emoties horen bij het leven.
Neem de tijd voor je eigen rouwproces
Verdriet, pijn en verlies willen we het liefst zo kort mogelijk voelen. Maar die gevoelens hebben een doel: ze helpen je bij het verwerkingsproces. Maak je dus geen zorgen over hoelang jouw rouwperiode moet duren. Probeer ook als je je na een tijdje toch zorgen gaat maken dat je misschien te lang nodig hebt nooit je gevoel weg te stoppen of te negeren, want dan zul je het verlies nooit helemaal kunnen verwerken. Heel belangrijk is ook om je niets aan te trekken van mensen die laten merken (of zelfs ronduit tegen je zeggen) dat het nu maar eens over moet zijn en dat je door moet met je leven. Hoelang het rouwprocesduurt is voor iedereen verschillend, zelfs voor leden van een en dezelfde familie.
Volg je gevoel
Hoe je de rouwtaken uitvoert, is helemaal aan jou. Je hoeft je daarbij van niemand iets aan te trekken, zelfs niet van de andere nabestaanden. Doe datgene waaraan jij op een bepaald moment behoefte aan hebt. Sommige taken zullen moeilijker voor je zijn dan andere, misschien doorloop je één of meer ervan zelfs zonder dat je het op dat moment bewust doorhebt. Dat geeft niet, je merkt vanzelf wanneer je een taak achter de rug hebt. Onthoud in elk geval altijd dat er geen regels zijn voor rouwen. Iedereen doet het op zijn eigen manier en als jij doet wat voor jou goed aanvoelt, dan doe je het dus altijd goed.
Do's
Accepteren dat verlies en rouw bij het leven horen.
Proberen zo gezond mogelijk te blijven. Niemand heeft er namelijk iets aan als je je gezondheid verwaarloost, ook jijzelf niet.
Steun zoeken bij anderen op de momenten dat je daar behoefte aan hebt.
Het rouwproces nemen zoals het komt.
Don'ts
Je door anderen laten vertellen hoe je moet rouwen.
Beslissingen nemen over de spullen van de overledene voordat je daar klaar voor bent.
Je helemaal afsluiten voor de positieve dingen in het leven.
Gaan zitten wachten op het moment dat het rouwproces achter de rug is of je afvragen hoelang dat nog zal duren. Dat merk je namelijk echt vanzelf.
Meester, mag ik maandag vrij? DInsdag gaat mijn zuster trouwen. Woensdag moeten we bruiloft houwen. Donderdag ben ik ziek. En vrijdag kan ik niet. Zaterdag is het werkdag. En zondag is het kerkdag. Dag meester, dag!
Rijmpjes en versjes uit grootmoeders tijd Mies Bouhuys
Ik ben net thuis van het ziekenhuis. Ik had 10 wratjes in mijn nek en ééntje op mijn arm. Die van mijn arm hebben ze moeten verdoven, kreeg een spuit in mijn arm, en toen zei ze: Hier komt het, en ze sneet het weg. heb effe auw geroepen maar dat was het. Ik voelde me even duizelig toen ik van de stoel kwam, maar door een ongeluk, heb ik nu evenwichts problemen. Als ik lig, ik wil recht staan, dan word ik duizelig.
Nu ben ik terug zo goed als nieuw, haha. Lieve groetjes Annie
Steelwratjes zijn eigenlijk helemaal geen wratjes. De officieële naam is fibroom. Het is een goedaardig aanhangseltje op de huid, die kan ontstaan op plaatsen waar veel wrijving plaatsvindt (oksles en hals. Maar soms ontstaan ze ook op het ooglid.
Ze zijn onder plaatselijke verdoving weg te knippen of met de Blend methodete verwijderen.
Zo ziet het eruit bij mij. Plaatselijke verdoving? Wel, dan ben ik niet meer bang, doen zou ik zeggen.
Van mijn geboorte tot ik 5 jaar was, hebben we: Ik en bea, bij onze echte ouders gewoont. Van 1964 tot 1967 heb we doorgebracht in Ravels: Kinderkolonie. Van 1967 tot in 1982 heb ik gewoont bij mijn tante en nonkel: (pleegouders). Van 1982 tot 2004 ben ik mijn pleegouders moe en va, komen opzoeken samen met mijn man (ex) en mijn kinderen. Na de echtscheiding ben ik alleen gegaan, eerst met mijn auto. Later met de fiets, of bus. Dat is samen 22 jaar. En toch mochten we niet naar haar begrafenis komen of haar komen verzorgen vooraleer ze stierf. Ik had bij haar willen zijn om te zeggen hoeveel ik van haar hou.
22 jaar
Rust zacht moeke, je hebt het verdient. Ik hoor dat je veel geleden hebt. Je woog nog maar amper 38 kg. zei Jean. maar toch ben je blijven roken tot het einde. Voor eeuwig in mijn Hart. Moeke, I LOVE YOU
Moet morgen naar het ziekenhuis omdat ik een afspraak heb met een dermatologist. Heb al een hele tijd last, van wratjes denk ik, zo ziet het er toch uit. Huisdokter zei: Dat komt door de ouderdom. 53 is toch nog niet oud, of wel? Begin zenuwachtig te worden, omdat ik niet weet wat te verwachten. hebben jullie daar ook last van?
Annie
Moet nu of morgenvroeg de kooi van de vrouwtjes ratjes uit kuisen, want ze zitten nu in een kleinere kooi. Morgen kunnen ze weer, ravotten en klimmen, in hun grotere kooi. Vroeg opstaan, want ik ben graag op tijd, bij die specialist.
Ben eens gaan opzoeken of er foto's bestonden over de kinderkolonie waar wij vroeger als kinderen moesten verblijven, Ik en mijn zus Bea. Wij waren daar geplaatst door de kinderechter.
Daarom heb ik naar iemand een mail gestuurt die werkt in Ravels Hij staat in voor de foto's van vroeger..
Beste Annie en Beatrice,
Wij hebben voor zover ik me herinner een postkaartenboekje van het preventorium.
Voor de andere foto's moet ik eens zien in ons archief.
Met vriendelijke groeten,
Beste Annie,
Het is hetzelfde.
Zo weten we dat er bijvoorbeeld tijdens de oorlog kinderen waren geplaatst die thuis niet voldoende konden gevoed worden.
Dit zijn mails die ik vandaag ontvangen heb, maar ik ga geen namen noemen. Misschien heeft die dat niet graag.
Maar dankzij Maroeska) Heb ik al enkele foto's.
Maar ze lijken me wat oud voor de tijd dat ik er was.
Wij waren daar van: 1964 tot en met 1967.
De slaapkamer was nog net als toen:
Zo gauw die persoon terug contact opneemt en de foto's gevonden heeft. Laat ik jullie iets weten. Met al die foto's. Hopelijk hebben ze dan foto's waar ik opstond met mijn eerste communie.
Ik was de hele dag in paniek. Ik dacht dat mijn computer het niet meer deed, daarom heb je de hele dag niks van me gehoort. Ik was gisteren mijn camera aan het proberen, ik denk dat ik aan een kabel getrokken heb gisteren. Nu dacht ik: Misschien zit één
van de kabels los, en ja hoor. Ik ben blij dat ik terug ben. Zonnige groetjes
Mijn was is droog. heb de hele dag gewassen, kleding buiten op gehangen. Nu is dus alles drook. Een heel karwei. Lieve groetjes Annie
Mijn nieuw ratje is opnieuw gezond. Is door het oog van een naald gekropen. Maar heb nog steeds geen naam. Kunnen jullie me helpen met een naam? Dierenarts zegt dat het nog te klein is, om te zien of het een manneke of vrouwke is. Heb net een naam bedacht, en dat word het. Ik heb hem/haar Lucky genoemd, omdat hij door het oog van een naald gekropen is.
Hier enkele foto's van ons nieuwe spruit.
Op deze foto keek hij/zij naar mij. Ik had erop geroepen. Mieke voorlopig.
Hier enkele foto's die ik genomen heb. Aandenken aan ons moe en va.
Deze foto komt van bijde begrafenisondernemer: heel vriendelijke mensen. De prijzen ook !!! Deze kader met tekst heb ik speciaal laten maken als aandenken van ons moe en va. Tekst heb ik zelf geschreven, en de tekeningen heb ik ook zelf gevraagd. Vissen, hond, voetbal waren de hobby's van ons vake. Ons Moe haar hobby's waren: Kienen met de bus,
en eeuwig en altijd haar sigaretten. ons moe heeft gerookt tot aan haar einde, zeiden familie.
Ik heb één koppel opgezocht omdat ik wou weten hoe ze stierf. Was ik er maar bij geweest. Dat zal me altijd achter volgen: had ik maar ....!!!!
Ons moe met haar kleinkind en mijn zoon Tony, ondertussen is mijn zoon al 30 jaar.
Op mijn zus Beatrice haar huwelijksdag: Hoe trots ze toen waren. Ze lachten niet omdat ze dachten dat het zo moest. Mijn pleegouders wilden tonen, zie: Ik heb haar goed opgevoed.
Deze blauwe jurk heb ik eens zelf aangetrokken, ons moe kwam erbij uit, en kon er niet mee lachen. Ik was toen 15 of 16 jaar. jaja, weet het, ik was als kind en tiener een deugniet !!!
Maar ik heb eruit geleerd. Nu ben ik hen heel dankbaar, dat ze me zo streng hebben opgevoed !!!!
Bedankt moe en va voor wat je voor ons, Annie en Bea gedaan hebt.
Normaal moest ik in Mei naar de specialis, t ben er geweest, maar omdat ik pas vernomen had dat ons moe al 3 jaar geleden overleden was en ik weende en daarom moest ik wachten tot in Juli. heb een afspraak in Juli en moet ik opnieuw een onprettig onderzoek laten doen.
Met een buis in mijn neus en zo tot in mijn maag. Ik hoest al 1.5 jaar en heb al verschillende onderzoeken ondergaan, hoest ik nog steeds.
Hij heeft me midicamenten gegeven, die ik moet nemen elke dag, om te zien in juli of alles terug in orde is. Hij zei: je hebt iets ernstigs in uw maag, daarom moet je terug komen in juli. Vind ik helemaal niet leuk, dat onderzoek.
Daarom stel ik even uit, om me te laten inschrijven voor de blogmeeting. Ik hoop dat alles goed komt en dat ik in September toch kan komen naar de blogmeeting. Fingers crossed Ik ben bang voor de uitslag, en voor het ziekenhuis.
Een beetje humor moet kunnen, het leven is al zwaar genoeg.
Begrijp het niet, bij ons in Mol schijnt de zon. Bij jullie dan niet? Mol heeft de witte zand en daarom is het hier warmer dan ergens anders. Maar waar schijnt de zon dan nog niet? laat het ons weten !!! Misschien is de zon nog onderweg....
Hey maatjes, Alles ging goed bij de advokaat, was een heel vriendelijk man. Moest gegevens doorgeven, wist alleen haar adres niet, moest ik nog binnen brengen. Ben daarna met de fiets van Mol naar Meerhout gereden. Om haar adres op te schrijven.
De advokaat zei: we geven haar 10 dagen voor die foto, anders gaan we naar het gerecht.
Was ook nog naar de mera geweest, een lokale winkel. Ik vroeg daar: Werkt Monique Tessens daar nog: (zat bij mij in de klas in de jaren 70). de winkelierster zei ja. maar is momenteel ziek. Ook zei ze: haar man heeft kanker. Ik zei: wat? Iedereen die ik ken heeft precies kanker. Ik zei : doe haar de groetjes.
Ik ben te moe nu, maar ik kom zo gauw mogelijk, terug op uw blogjes, om berichtjes achter te laten. Liefs Annie
Ik ben Annie lambrechts, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Ann. Ik ben een vrouw en woon in Mol (België) en mijn beroep is Huisvrouw. Ik ben geboren op 25/10/1959 en ben nu dus 54 jaar jong. Mijn hobby's zijn: Ratjes, mijn hond, fietsen, vrienden bezoeken, winkelen voor mijn ratjes, fitness, tai chi. . Ik heb 3 kinderen: Tony, Christof en Nathalie. Ik verlang naar kleinkinderen. Mijn dochter Nathalie verwacht haar eerste kindje, mijn eerste kleinkind. I am happy !!!
Dit kaarsje is speciaal.. voor Mijn tante Tine en Nonkel Emiel Mijn pleegouders. Ik mis hen nog steeds.
Lieve medebloggertjes, Als je van mij, niks meer hoort. Dan heb ik weer problemen met mijn pcke. Hij doet nu al raar met momenten. Ik ga dan zeker af en toe naar de lokale bibliotheek. Annie
Deze foto is voor jullie
