Maandagmorgen. We starten vol goede hoop dat het deze week iets beter mag gaan. Het weekend was alvast positief. Niet dat ik plots boordevol energie zat, maar ik ben momenteel al blij als ik uit de ochtend dip geraak en de dag fatsoenlijk doorkom.
Ondertussen probeer ik wel steeds meer te weten te komen, wat er zou kunnen mislopen, of waarom het misloopt. Wat kan er fout gaan in de omzetting van T4 naar T3? Daar wringt bij mij blijkbaar het schoentje... Blijkbaar een heleboel : ik noteer wat ik allemaal gevonden heb :
- tekort aan selenium en zink. Sedert vorige week neem ik een supplement bij 's morgens
- onvoldoende leverwerking of overbelaste lever. Aangezien er vaak nogal veel op mijn lever ligt (figuurlijk) vermoed ik dat deze het af en toe zwaar te verduren heeft. Gestart met tabletten leverzuivering, 's avonds voor het slapen gaan, op basis van artisjok, paardenbloem en mariadistel. Sinds ik deze neem, heb ik het gevoel dat de vochtbalans 's nachts iets verbeterd is. Voordien merkte ik dat ik vooral 's nachts vrij veel vocht vast hield. In de zomermaanden heb ik al jaren last van gezwollen benen en voeten 's avonds, wat met te slapen meestal verdwijnt. Tegen de morgen wakker worden met gezwollen benen was iets nieuws.
- te hoog cortisolgehalte. Ook iets wat ik vermoed, maar eigenlijk bij de huisarts niet gemeten werd. Ik herken mij al enkele jaren in alle symptomen van een op hol geslegen cortisol door jarenlange stress. Van eind 2012 tot eind 2013 is er nog een pak bijgekomen, en is mijn inziens heel mijn systeem in overdrive gegaan. Je kunt het vergelijken met een elastiek : hij kan honderden keren rekken (bij stress) en terug springen (in periodes met meer ontspanning) maar op een bepaald moment, als je de elastiek te ver rekt, is hij kapot en keert niet meer terug. Of de vergelijking met een gaspedaal : Jarenlang heb ik, bij alle stressmomenten, de gaspedaal ingeduwd en plankgas gegeven om alles aan te kunnen. In kalmere perioden, nam ik gas terug... Maar nu lukt het niet meer om gas terug te nemen : de pedaal zit vast, en mijn lichaam blijft maar plankgas geven.... Wat ik daaraan kan doen? Geen idee... Toen mijn zoon vorig jaar bij zijn blijvende zware vermoeidheid, te hoge cortisolgehaltes had, is enkel gekeken of er een duidelijke lichamelijke oorsprong was : een gezwel op de hypofyse. Gelukkig was dit niet zo, en toen waren die hoge cortisolgehaltes blijkbaar van geen betekenis???? Er is niets mee gebeurd.
- Ook vitamine D-tekort, kan een negatieve werking hebben op de omzetting van T4 naar T3. En, hoe ouder en hoe meer overgewicht, hoe groter de kans op een vitamine D tekort. Vitamine D is nog zo iets, dat enkel gecontroleerd wordt bij een bloedanalyse als je het uitdrukkelijk vraagt. Ik weet dus niet of er een tekort is. Bij de laatste bloedanalyse van mijn dochter in verband met onverklaarbare spier- en gewrichtspijnen, bleek dat zij een duidelijk tekort had. Toen had ik ook uitdrukkelijk gevraagd naar controle van vitamine D... Het overwegen waard om dit ook na te laten checken....
Dit zijn zo de zaken die op mij van toepassing kunnen zijn, die ik hierboven even vermeld heb. Het hele hormonaal systeem is complex, en alles hangt heel erg aan elkaar... Vraag is natuurlijk : hoe krijg je dit terug in balans?
Ik ben Sofie, en wordt er dit jaar 50. Ik ben gehuwd, heb kinderen, en werk als zelfstandige. Na bijna 50 jaar wil mijn lichaam niet meer mee. Heel veel klachten, de een nogal vager dan de ander. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose traag werkende schildklier, maar helaas blijkt het daarmee niet opgelost te zijn...
Via deze blog wil ik mijn verhaal kwijt. In mijn omgeving stuit ik regelmatig op onbegrip, vooral omwille van mijn overgewicht. "Als je een beetje op je voeding let, en wat meer beweegt, gaan de kilo's er zo af!" Om dezelfde reden verberg ik hoe moe ik me meestal voel, want ik zie er helemaal niet ziek uit...
Met het neerschrijven van mijn verhaal hoop ik voor mezelf een aantal zaken op rij te kunnen zetten, en op die manier terug de balans in mijn leven en lichaam terug te vinden. Ik hoop ook dat mensen in dezelfde situatie hier in de erkenning kunnen vinden en de kracht om door te gaan.
Toen ik enkele maanden terug mijn bloed liet controleren en de huisarts bevestigde dat de klachten die ik had te maken hadden met een trage schildklier was ik opgelucht. Ik kon toen niet vermoeden dat het nog erger kon worden.... Oorspronkelijk ben ik gestart met thyrax 50. De aanwezige schildklierhormonen zaten net op de ondergrens van het normale, maar omwille van de klachten vond de huisarts een behandeling toch aangewezen. Gestart met Thyrax 50. In eerste instantie merkte ik weinig verschil, Toch leken de waarden bij een volgende bloedcontrole iets verbeterd. Dus gewoon verder doen, en ondertussen werden nog een aantal andere mogelijke oorzaken van vermoeidheid onderzocht. Niets gevonden. Het ligt dus aan de schildklier. De derde en vierde maand dat ik Thyrax nam, leek het toch de goede richting uit te gaan. Niets spectaculairs, maar de enkele uren winst per dag, waarin ik beter functioneerde, gaven me toch moed.
Bij de volgende controle, 23 februari, bleek echter dat het aantal schildklierhormonen in mijn bloed veel te laag was. Was dit dan toch de oorzaak dat ik nog teveel klachten had? De dosis werd flink verhoogd : van 50 naar 150 en ik was volle goeie moed. Maar helaas, mijn moeheid nam toe, en toe, en toe,... Momenteel sta ik moe op en heb ik het kort na de middag meestal helemaal gehad. :(
De laatste controle wees uit dat de waarden "hoog-normaal" waren. Ik zou helemaal geen klachten meer mogen hebben.
Ik ben niet het type dat alles zomaar aanneemt. Van het ogenblik dat ik wist dat de schildklier te traag werkte, heb ik het boek "de trage schildklierwerking" van een Amerikaanse arts gekocht en gelezen. Niet omdat ik het beter weet dan de behandelende arts, maar omdat ik hoopte dat er nog extra tips zouden in staan, waarmee ik persoonlijk, los van medicatie, iets zou kunnen. Het boek is goed, heel goed, maar heeft als enige oplossing het innemen van schildklierhormonen. Doe ik al...
MAAR... er is een heel grote restgroep van wie de klachten niet verdwijnen met synthetische hormonen zoals Thyrax. Thyrax is een T4 hormoon, dat in ons lichaam om gezet wordt in T3. T3 is het actieve hormoon dat instaat voor bepaalde processen in ons lichaam. En als er nu bij de omzetting van T4 naar T3 iets verkeerd loopt?
Op mijn kousenvoeten heb ik gevraagd aan de huisarts om te mogen omschakelen naar natuurlijke schildkierhormonen, gewonnen uit de schildklier van varkens, omdat die naast T4, ook T3, T2 en T1 bevatten. Dat mocht, op voorwaarde dat ik onder controle bleef, maar dat was ook mijn bedoeling.
Armour thyroïd bestelt via de apotheek. Dat komt via de internationale apotheek uit Canada. Levertijd een drie-tal weken... Ai, dat is beduidend minder, als je je 's morgens afvraagt hoe je de dag moet doorkomen, en ondertussen de stapel werk ziet groeien. En toch kan ik niet verder dan wachten. De thyrax wordt ondertussen verder genomen maar ik blijf me ontzettend moe voelen...
Toen ik enkele maanden terug mijn bloed liet controleren en de huisarts bevestigde dat de klachten die ik had te maken hadden met een trage schildklier was ik opgelucht. Ik kon toen niet vermoeden dat het nog erger kon worden.... Oorspronkelijk ben ik gestart met thyrax 50. De aanwezige schildklierhormonen zaten net op de ondergrens van het normale, maar omwille van de klachten vond de huisarts een behandeling toch aangewezen. Gestart met Thyrax 50. In eerste instantie merkte ik weinig verschil, Toch leken de waarden bij een volgende bloedcontrole iets verbeterd. Dus gewoon verder doen, en ondertussen werden nog een aantal andere mogelijke oorzaken van vermoeidheid onderzocht. Niets gevonden. Het ligt dus aan de schildklier. De derde en vierde maand dat ik Thyrax nam, leek het toch de goede richting uit te gaan. Niets spectaculairs, maar de enkele uren winst per dag, waarin ik beter functioneerde, gaven me toch moed.
