Ik vind dit één van de moeilijkste zaken die er zijn : het gevoel hebben dat men je niet ernstig neemt. "Zulke klachten kunnen toch heel veel oorzaken hebben! En als je waarden voor je schildklier net op het randje waren, dan had ik toch eerst enkele maanden afgewacht! Het kan ook gewoon de overgang zijn." Er volgde nog net niet : "Je neemt toch niet zomaar schildklierhormonen!"
Op zo'n momenten heb ik het helemaal gehad. Ik was blij dat de huisarts mijn klachten ernstig nam, maar met zo'n reacties roept dit het gevoel op dat ze er nogal licht over gaat om medicatie voor te schrijven...
Waarom raakt mij dit zo? Heb ik de bevestiging van buitenaf nodig dat het ernstig is, om wat ik voel ernstig te durven nemen? Daar lijkt het wel op! Hoe lang duurt het voor ik klachten die ik heb, datgene wat ik voel, zelf ernstig neem? De resem klachten was mijn inziens toch echt niet min :
- moe
- gewichtstoename (15kg in twee jaar) ondanks letten op de voeding
- vocht vasthouden
- opgeblazen gezicht en wallen onder de ogen, vooral 's morgens
- lage lichaamstemperatuur en snel koud
- koude voeten en benen, die niet warm te krijgen zijn, en die pijn doen van de kou
- tintelingen in de benen
- obstipatie en buikpijn links onder, opgeblazen buik
- spier en gewrichtspijn, vooral bekken, schouders, armen, ellebogen
- oogproblemen
- gevoelige schildklier
- gestoorde menstruatie
-
En mag ik uiteindelijk tot nu toe nog heel veel blijvende klachten hebben, toch zijn er zaken die, sinds het nemen van de schildklierhormonen al sterk verbeterd of verdwenen zijn. Zo is de pijn in bekken, schouders, armen en ellebogen zo goed als volledig weg, sinds ik gestart ben met de behandeling. Wel heel opvallend, aangezien ik het half jaar er voor bijna elke nacht wakker werd van de pijn. Ook de opgeblazen buik is verdwenen. Koude voeten en benen, obstipatie en buikpijn links onder, zijn zaken die sterk verminderd zijn....
Indien de oorzaak niet bij de schildklier zou liggen, dan zou dit toch ook geen positief effect hebben toch?....
Of zoek ik hier opnieuw bevestiging dat ik wat ik voel ernstig mag nemen....
Geduld is een schone deugd, zegt men. Ik haal deze wijsheid vaak op voor mijn kinderen. Maar momenteel mag ik ze mezelf ook wel onder de neus wrijven. We zijn vandaag 4 mei. Ik ben gestart met de Armour Thyroid op 1 mei, dus nu slechts 4 dagen en ik zit al drie dagen ongeduldig te wachten op positieve effecten. Ja, ik weet het : mijn verstand rekent op 6 weken voor ik mij kan uitspreken over het effect : drie weken opstarten, dan bloedcontrole, en dan eventueel bijsturen.... Maar ik ben het kotsbeu, zo kotsbeu. Ik zou zo graag opnieuw gewoon kunnen functioneren, zonder die continue vermoeidheid. En ik zou zo graag willen dat het letten op mijn voeding eindelijk nog eens beloond wordt, met het verlies van kilo's in plaats van steeds maar opnieuw kilo's bij te winnen.
Het weekend was vrij confronterend voor mijn gewicht. Mijn schoonzus vertelde hoe haar dochter in zeven weken tijd, 13 kilo kwijt is, onder begeleiding van een diëtiste, en hoe ik het haar ook gun, het wringt bij mij. Mijn partner doet er dan ook nog een schepje boven op, dat het enkel aan mij ligt, als het niet lukt, dat ik maar minder moet eten, en dat is dan nog eens een extra steek er boven op.
Daarnaast ben ik met mijn dochter gaan winkelen, en ben ik blij dat ik haar een aantal nieuwe spullen kan gunnen, maar pas zelf helemaal niets. Gewoon om de confrontatie met mijn eigen lijf te vermijden. Toch besef ik dat het gene dat ik haar gun, toch mezelf ook zo graag zou gunnen.
Alleen, een jaar terug kocht ik een twee leuke kleedjes, naar aanleiding van de afzwaai van mijn dochter in het secundair onderwijs. Twee maanden later waren ze te klein... In september kocht ik twee kleedjes naar aanleiding van het 50-jarig huwelijk van mijn ouders. Ze zijn te klein.... Voor kerst kocht ik mij opnieuw een kleedje. Ik draag het nog, maar eigenlijk spant het ook terug teveel om nog echt mooi te zijn.... En dat is zo frustrerend ! Het voelt als vechten tegen de bierkaai, terwijl ik eigenlijk helemaal geen energie meer heb om te vechten.... Ik kan eigenlijk niets anders doen, dan blijvend op mijn voeding letten, en hopen dat het tij eens keert...
Ja, ik weet het : mijn verstand rekent op 6 weken voor ik mij kan uitspreken over het effect : drie weken opstarten, dan bloedcontrole, en dan eventueel bijsturen.... Maar ik ben het kotsbeu, zo kotsbeu. Ik zou zo graag opnieuw gewoon kunnen functioneren, zonder die continue vermoeidheid. En ik zou zo graag willen dat het letten op mijn voeding eindelijk nog eens beloond wordt, met het verlies van kilo's in plaats van steeds maar opnieuw kilo's bij te winnen.
