Het is nu de twaalfde dag dat ik overgeschakeld ben op Armour Thyroïd. Ik ben voorzichtig maar het gaat momenteel toch de goede kant op : Ik heb toch beduidend meer energie, sta niet moe meer op, en het lukt me om behoorlijk de dag door te komen. Ik ben er nog niet, maar dit is na de voorbije weken van me echt voortslepen en nauwelijks functioneren toch een verademing!
Ondertussen probeer ik zoveel mogelijk te weten te komen over alles wat met de werking van de schildklier samenhangt. Uiteindelijk is dit wel een niet te ontwarren kluwen, want in het hormonaal systeem blijkt alles met alles te maken te hebben. Cortisol, insuline, vitamine D,.... het hangt allemaal heel nauw aan elkaar en als communicerende vaten beïnvloedt het één het ander. En toch bekijkt men het medisch gezien niet als één geheel en worden blijkbaar heel zelden alle waarden nagekeken. Misschien omdat men tot nu toe niet echt weet hoe men hier op kan ingrijpen? Misschien omdat een systeem voor ieder persoonlijk is, en men het niet kan herleiden tot exacte cijfers? Misschien omdat de optimale waarden voor iedereen anders zijn? Misschien omdat stress en trauma's er een grotere rol in spelen dan men wil of kan toegeven, gewoon omdat dit niet echt meetbaar is?
Het wordt me stilaan duidelijk dat het niet de cijfertjes zullen zijn die bepalen hoe het nu met me is, maar dat het er vooral om gaat hoe ik me voel. Het is zoeken naar een oplossing die breder is, dan enkel het innemen van schildklierhormonen. Voldoende rust, gezonde voeding,.... Het is even belangrijk.
