Na de planningsperiode dus het "echte" werk: het papieren plan omzetten in werkelijkheid. Deze week zijn we dus aan de slag gegaan met de arnold-sporen. Vermits het baanplan niet is uitgetekend met één of ander wintrack-achtig pc-(ontwerp)programma, wat netjes aangeeft welke, en hoeveel sporen je juist nodig hebt van elke soort, maar gewoon op de ouderwetse manier "vanuit de losse pols", kom je in de prtaktijk dus weleens kleine probleempjes of onjuistheden tegen, welke dan met een beetje nadenken, en vooral met de nodige fantasie, kunnen worden opgelost. Dat resulteerd dan meestal wel in het niet exact nabouwen van het plan, maar iets wat er zo goed mogelijk op gelijkt. So what? Sommige mensen zouden daar misschien zwaar aan tillen, maar bij mij is het niet om die milimeter-juiste weergave te doen, het blijft een hobby! Bovendien kom je zelfs soms met een resultaat wat achteraf gezien beter blijkt dan wat gepland was... Daarbij komt ook nog dat ik een behoorlijke stock arnold materiaal in huis had, wat ik absoluut wilde gebruiken, om alzo de aankoopkosten van materiaal voor de nieuwe op die manier wat te reduceren. Dat wil dan wel zeggen dat je bij het bouwen voldoende flexibel moet zijn. Ik bedoel hiermee dat, wanneer je bvb van een bepaalde soort sporen er enkele te kort komt (of de verkeerde bochtradius) om iets af te maken, je soms even zo goed het traject een beetje kan verleggen/aanpassen, om alzo met het nog wel voorhanden zijnde materiaal de zaak verder af te bouwen. Wat me deze week al veel en goede diensten heeft bewezen, is mijn dremel! Wanneer je aan modelbouwen doet, is dit wel een qwasi onmisbaar stukje gereedschap. Het op lengte maken/doorslijpen van sporen bijvoorbeeld, wordt met de dremel een doodeenvoudig klusje, zo gebeurd! Om de reeds geplaatste sporen voorlopig op zijn plaats te houden, gebruikte ik aanvankelijk zo'n prikkers, zoals die gebruikt worden om boodschappenlijstjes aan een prikbord te hangen (duimspijkers met grotere gekleurde koppen laat ons zeggen). Maar wanneer je een bepaald stuk spoor wil gaan (proef)rijden, zitten die dingen wel in de weg natuurlijk. Ik gebruik nu dus een methode waarmee dit euvel omzeild wordt. Ik heb altijd wel ergens een rol "papieren tape" (schilderstape, afplaktape,...) bij de hand liggen, en daar scheur ik dan 2 stukjes vanaf, welke ik met de klevende zijde naar elkaar toe, op elkaar plak zodat je een kruis krijgt. De ene kant plak je dan op de tafel vast, zodat de andere helft (met zijn klevende zijde omhoog) het spoor op zijn plaats houdt. Dat is uiteraard een tijdelijke oplossing, want de tape zal door veroudering zijn kleefkracht na een tijd wel verliezen, maar het is de bedoeling dat tegen die tijd de sporen hun definitieve(re) bevestiging gekregen hebben, hetzij door het aanbregen van hier en daar wat houtlijm, of het plaatsen van het definitieve balastbed. Door het tijdelijke gebruik van de tape kan er ondertussen wel naar hartelust (proef) gereden worden op de baan, in afwachting van het definitieve resultaat. Ja, ... soms wil je eens niet bouwen aan sporen of scenery, niet bezig zijn met wisselschakelingen of blokken, nadenken over analoog of digitaal, niet beslissen of er nu seinen komen of niet, en...., en.... , maar gewoon het grote kind laten primeren, en eens gewoon lekker met de treintjes rijden, basta! Bovendien kom je op die manier soms (ongewild) op fouten uit! Een spoorstaafje wat slecht verbonden is, die ene wissel, die toch precies niet 100% glad ligt, en bij het omleggen soms hapert, één of ander stroomverlies/vermindering door een verbindingsschoentje dat wat los zit, of niet helemaal juist geplaatst (verschoven) is. Het "kind" heeft dus ook zijn voordelen. Misschien zouden we als "ernstige" volwassenen, die zichzelf zo serieus nemen, eens beter wat vaker dat kind in ons toelaten...!
"Kleine treintjes voor grote mensen"
