Reisverslagen over Beloften en Elite z/c van Steeds Vooraan Kontich
06-01-2011
Beste wensen voor 2011
Liefste lezers,
allereerst wil ik jullie allemaal een warm en gelukkig 2011 wensen. Ik hoop met jullie mee dat alle wensen mogen uitkomen en dat elk voornemen omgezet wordt in daadkracht.
Officieel begonnen de ploegtrainingen van SVK vorige zondag (2 januari), maar door de onverantwoorde staat van het wegdek, nl te glad, werden deze wijselijk afgelast.
Toch trokken drie musketiers, onze herboren Jelle Eyselbergs, Geoffrey Geysels -speciaal teruggekeerd uit de Ardennen- en Valentijn, erop uit om de wintergoden te overwinnen. Na een moeilijke start in de volledig dichtgevrozen Rompelei, haalden we direct een mooi tempo. Het ijs begaf zich onder de hitte van onze bulderende motoren en zo konden we onze training op een veilige manier verder zetten.
De koude werd verjaagd door de eerste priemende zonnestraaltjes van het jaar en wanneer Geoffrey eens alle registers open trekt, moeten de andere een manier vinden om eervol het wiel te lossen. Toevallig was dat het moment waarop de twee lek reden en de hartslag van om en bij de 200 bpm terug konden laten zakken.
Na een trage bandenwissel konden we terug vertrekken. Met afgekoelde lichamen was dit alleminst een cadeau, al moet een doorwinterde renner daar tegen bestand zijn. We kwamen na 3u45 ploeteren allemaal heel terug thuis.
De toon voor 2011 is meteen gezet!
Aanstormend weekend staat er wederom een clubtraining op het programma gevolgd door een bezoek aan het BK cyclocross waar we onze eigenste held van 't veld, Ken Smets, naar een mooie ereplaats gaan schreeuwen. Iedereen is welkom!
ik zou jullie graag wat meer informeren over de wielerclub steeds vooraan in relatie tot deze blog vanuit mijn oogpunt. Al jaar en dag gaan we met leden van steeds vooraan op weekends en stages om te trainen en tevens aan de teamspirit te werken. Aangezien we elk jaar met bijna exponentiële stijgingen van het ledenaantal te maken krijgen, samengaand met de professionalisering door de omschakeling naar een vzw-organisatie, is er het idee te komen om een blog op te starten.
De club Steeds Vooraan Kontich bestaat uit een aantal fanatieke gepassioneerde drijfveren waardoor het functioneren van deze wielerploeg mogelijk blijft. Elk uur van de dag staan zij als vrijwilliger (!) klaar om hun renners te helpen. In welke sector is dit nog te vinden? We mogen ons gelukkig prijzen dat wij omringd zijn door zo'n goede mensen. Een welgemeende dank u wel geef ik heel het bestuur van harte en ik weet dat ik hier niet enkel voor mezelf spreek!!
Ruim 10 jaar geleden werd ik (Valentijn Lauwers) lid van Steeds Vooraan. De ploeg kwam toen amper aan 15 leden, maar toch was er een bijzonder familiale sfeer te voelen. Het kalenderjaar bestond uit een vast patroon en de tradities van persvoorstelling, voorjaarsstage, beloften -en elitewedstrijd in de Pierstraat, de organisatie van de Sint-Martinusprijs, aspirantenwedstrijden op 15 augustus en een jaarvergadering werden altijd in ere gehouden.
Bij de aspiranten gingen we op stage naar de Voerstreek en bij de andere categorieën mochten we proeven van de Vlaamse Ardennen met verblijfplaats in Ronse. Elke activiteit was telkens tot in de puntjes geregeld en het was elke keer wekenlang uitkijken tot het volgende programmapunt. Onze voorzitter, Gregorius Van Moer alias de Gore stond altijd paraat met raad en daad. Toch moeten Emiel Arnould, Luc Crauwels, en andere trouwe trawanten die ik bij deze opsomming vergeet, zeker vernoemd worden en in dankbaarheid voor trouw en arbeid voor de ploeg gehuld worden.
Door deze oersterke werkkrachten werd de club elk jaar groter en het vertrek van trainingen werd een ware optocht met meerdere volgwagens en een groot peloton renners. Zonder het te weten groeiden wij van een kleine spruit in de wielerwereld op tot een grote club die voor alle leeftijden een programma kon voorleggen waar ieder talent zijn kunnen kon laten zien.
Ik sprak al over de stages in Ronse waar iedereen zijn ploegmakkers écht leerde kennen. Door de jaren heen werd daar een ijzeren band gesmeed. We leerden hoe we het plezier tot het maximum konden drijven zonder over de schreef te gaan . Deze uiterst vriendschappelijke sfeer leidde ertoe dat we niet alleen in het voorjaar in Ronse gingen trainen, maar dat de leden van Steeds Vooraan hun privé-reizen openstelden voor de ploeggenoten. Iedereen werd meegevraagd en het werd uiteindelijk zo'n ongelooflijk succes dat in 2006 Sven in zijn eerste jaar als lid, speciale weekends organiseerde om de clubsfeer naar ongekende hoogtes te drijven.
Het werd een meesterlijk succes en telkens zakte een vaste kern af naar deze "stages" toegevoegd door ploegmakkers die de groep completeerden. Een vast weekend in Duitsland tijdens de novembermaand ontstond en ondanks dat het om MTB ging, kwam de Gore ons de twee eerste edities volgen met de ploegwagen NB!
In 2008 beleefden we op het drielandenpunt, Burg-Reuland, bij een Antwerpse hoteluitbater een stage uit de boekjes. We werden wederom begeleidt door de Gore met vrouw Agnes en de groep die toen deelnam, kende elkaar door en door. We trainden als beesten, maakten grappen aan de toog en kwamen met een moraal van 200% terug om er thuis weer in te vliegen.
U hoort het al, het waren reizen om nooit te vergeten en nog minder om te missen. De vonk schoot over op andere landen en ook de stage georganiseerd door Bart De Schutter met vader en broer in het Italiaanse Garda, lokte enkele vaste liefhebbers. Ken Smets, Filip Van Tuyn, Lawrence Van De Pontseele en Rambo vergezelden familie De Schutter bij hun reis.
Ze kwamen terug met het absolute summum van gelukzaligheid als echte Sempre's. De vriendschap naast de fiets werd als Sempre Avanti beschreven alluderend naar onze ploegnaam Steeds Vooraan.
Er ontstond tussen die Sempre's een vriendschap op en naast de fiets, het samen afzien op de rand van de kant tijdens de koers, vloeken en sakkeren als we moesten trainen in de regen en lachen, gieren en bulderen als er eentje op de juiste moment wat fratsen uithaalde, was hetgeen volgde de jaren nadien. De naam werd onopgemerkt uitgebreid naar alle leden van de beloften -en elitecategorie en verschillende gezamenlijke activiteiten waarop iedereen werd uitgenodigd, bestegen het programma. Soms werd iemand vergeten, maar met de schalmei van de glimlach werden die plooien gladgestreken.
Onbevangen draait de essentie nog steeds rond onze gezamenlijke liefde voor de fiets, ons koerspaardje. Alle neuzen in dezelfde richting en trappen zonder omkijken, zonder vragen te stellen en met het verstand op nul! Zonder één hapering in die vaste ketting wil ik afsluiten met een wijze zin gesproken door een Sempre van het eerste uur:
"Nergens is er zo'n perfecte symbiose van het menselijk bestaan als de glimlach van een echte Sempre-Avantiaan. Amitié, charité, unité et égalité!"
Onthoud het goed, want dat is het recept van de goede verstandhouding!
Al deze prachtige gebeurtenissen zoals we onlangs nog mochten meemaken tijdens het weekend in Hochsauerland, de fietsvakantie aan Lago di Garda en de prachtige inlandse tochten over onze eigen Kempense zandgronden zou ik allemaal willen omzetten in schriftelijke taal. Al wie zich geroepen voelt om over onze renners een verslag te schrijven over training, wedstrijd of zotte nevenactiviteit, geef ik de toelating om het op deze blog te publiceren. Daarmee veralgemeen ik de naam van deze internetpagina, maar geef ik wel de mogelijkheid om deze blog tijdens de minder drukke wintermaanden actief te houden zodat we jullie (lezers), nog elke week kunnen verwennen met nieuws heet van de naald!
Om u kandidaat te stellen als co-auteur, contacteer daarvoor het gastenboek, de pagina "e-mail mij" of de link naar het e-mailadres van een van de huidige schrijvers om toegang te krijgen tot login van deze site.
Tot de volgende,
Valentijn
"Legt de winter een wit tapijt, dan verdwijnt de huisstofmijt"
Beste sympatisanten, Diep verscholen in de bossen van het Hochsauerland, Duitsland trekt Sempre Avanti zich terug om het voorbije seizoen te evalueren en de riem er even af te gooien. Vermits internet nog niet tot hier is doorgedrongen konden wij u niet kort op de bal op de hoogte houden.
Hierna het volledige verslag :
MTB weekend Hochsauerland 12 november - 15 november 2010
Total verrückt ! Niets is minder waar, ondanks onheilspellende berichten (dreigend onweer en sneeuwval) werd dit weekend een voltreffer van formaat.
Vrijdag 8u installeren we ons in de auto voor een ritje van 3u en half naar Centerparcs Hochsauerland. Iets over halverwege stoppen we bij de bakker, waar we na jaren al als vaste klanten hartelijk worden onthaald mit Brötchen und Kaffee.
Na de administratieve formaliteiten bij de aankomst in het park reppen we ons om zo snel mogelijk onze modderbikes te bestijgen. We rijden een ritje van 2 uur door de prachtige omgeving dat vlekkeloos verloopt een salto van Valentino niet in acht genomen. Regelmatig worden we verrast door opgeschrokken reeën en ander wild waardoor onze maag alweer begint te knorren dus keren we bij valavond voldaan en doorweekt terug. Na het diner en platte rust zoeken we andere oorden op. De lokroep van Disko Alpenrausch, die wij tijdens het seizoen maar moeilijk kunnen weerstaan, klinkt nu luider dan ooit en we werpen ons dan ook in de feestelijke nacht.
Zaterdag is het al vroeg dag want we worden uitgenodigd door Centerparcs aan het ontbijtbuffet in de Market Dome. We doen ons tegoed aan alles waarvan u zou likkebaarden. Na dit Bourgondisch festijn doen we nog even een dutje alvorens in de plensende regen de training aan te vatten. Vermits ik me steeds minder kan meten met de jonge leeuwen, spits ik me toe op het downhillwerk en bij snelheden van tsjastig per ure over verwaterde slijkwegen heb ik maar weinig concurrentie. Op een gegeven moment springt een ree uit het bos voor mijn wielen. Ik waan me The Deer Hunter. Het angstzweet van het dier prikkelt mijn reukorgaan en als ik nader tot op enkele centimeters van het achterste van mijn prooi, zit er voor de ree, die door de bomen het bos niet meer ziet, niets anders op dan het hazepad te kiezen, richting veiligheid ver weg van losgeslagen mountainbikers. Tegen het vallen van de duisternis rijden we terug en dineren in het plaatselijke italiaanse restaurant. Vermits je op 1 been niet kunt staan trekken we savonds terug naar de danstempel.
Zondag lacht de dag en vooral een stralend zonnetje ons toe. We zoeken en vinden het spectaculaire parcours van vorig jaar. Downhill langs single tracks, over boomwortels, kolkende beekjes en rotsblokken, je ware waaghalzerij. Zelfs Filip Meirhaeghe zou hier op zijn moeder roepen. We genieten met volle teugen, worden 1 met de natuur en zijn vertederd als een peleton reeën onze weg kruist. Magnifico, hiervoor maak je de verre verplaatsing ! We krijgen er maar niet genoeg van en halen de lichtjes boven om in het donker veilig thuis te geraken.
Deze dag sluiten we af met een partijtje bowling op kosten van de zaak. Er lijkt maar geen einde te komen aan dit fantastische weekend. Is dit de voorbode van meer ballenspel ? Na het bowlen grote commotie alom. De nagelnieuwe schoenen van Ponzie zijn verdwenen uit het schoenenrek. Enig speurwerk later blijkt dat een corpulente Noorderbuur zich met zijn zweetvoeten in Ponzies schoenen heeft gemurwd. Die mensen zijn echt voor niks verlegen. Vermits onze stamkroeg op zondag gesloten is, lopen we in eerste instantie een beetje doelloos rond. We besluiten om het gezellig te maken in de bungalow met een shotje Amaretto bij het knetterende haardvuur. Plots gaat de telefoon .. Wat dan volgt is niet voor publicatie vatbaar.
Maandag zoeken we onze vuile was bij elkaar moeder de vrouw zal ons graag zien komen - en draaien enkele ererondjes in de Rapid River van het tropisch zwemparadijs. Savonds na een positieve evaluatie van onze uitstap cruisen we naar huis. In de wagen vallen de oogjes toe en de snaveltjes dicht.
De laatste voorbereidingen voor het langverwachte vertrek richting Hochsauerland worden getroffen. Alle elementen om er een zware MTB-stage van te maken zijn dit jaar ook de volle 100% aanwezig. Met vandaag ter plaatse de eerste sneeuwvlokken van november 2010, een windkracht van 6 beaufort, en temperaturen rond het nulpunt, dient zich een echte winterse stage zich aan.
Morgen (vrijdag) vertrekken we om 8u 's morgens om via een stop in de plaatselijke winkel, rond de meridiem aan te komen in centerparcs Medebach. Tegen 14u staat de eerste training gepland. Aangezien de zonsondergang zich deze tijd van het jaar rond 17u al aandient, is er afgesproken om verlichting op de fietsen te installeren. Veiligheid voor alles!
Na de avondspits melden nog andere SVK'rs zich aan om in één van de aanpalende bungalows hun nestje te installeren. 's Avonds staat er al een geweldig verjaardagsfeest gepland in hét danscafe bij uitstek, de wereldberoemde Alpenrausch. Er wordt een speciale verassing voorzien voor alle personen die in november voor het eerst het licht hebben gezien.
Vorige week vervulde ik mijn schriftelijke belofte door op zoek te gaan naar Wifi-netwerken in Duitsland. Ik vond er eentje waardoor ik u kan beloven dat er elke avond een pittig verslag van de afgelopen 24u op deze blog zal verschijnen.
Ik probeer ook ineens foto's online te zetten zodat jullie digitaal kunnen meegenieten van alle geweldige avonturen.
Geslaagde dropping als laatste activiteit voor MTB-stage
Beste lezers,
nog amper één weekend staat tussen vandaag en het vertrek naar Centerparcs Hochsauerland. De afgelopen weken heeft Rambo jullie al goed opgewarmd met enkele mooie verslagen van de voorbije jaren. Dat heeft ervoor gezorgd dat er nog een bungalow is afgehuurd door enkele renners en rensters van onze club. Hoe we hier precies mee zullen omgaan, zal ter plaatse beslist worden.
De meesten hebben hun rust afgesloten en de trainingen terug opgevat. Vorig jaar hebben we de traditie ingeluid om het echte winterseizoen in te zetten met een dropping-weekend. Het start vanuit het clublokaal waar we met de camionette naar een onbekende plaats gebracht worden en in verschillende groepen op een andere plaats worden afgezet. Bijgevolg krijgen we een een rebus waaruit een tip volgt om op een volgend punt een andere tip te krijgen om de kortste weg naar Kontich te kunnen vinden.
Vorig jaar werden we ergens in Bornem - Hingene gedropt wat goed was voor +/- 25km wandelplezier door het Scheldeland. In deze regio passeren veel fietsroutes waardoor bijna iedereen de kortste weg naar het clublokaal vond. Deze keer was het echter anders.
We zijn met 14 moedigen om aan de tocht te beginnen, verdeeld in 3 groepen. Groep 1 heeft met Rambo een goede navigator aan boord waardoor zij al meteen georiënteerd zijn en te weten komen dat ze in de buurt van Zemst zijn. Niet goed wetende waarheen ze moeten gaan, wordt groep 2 achtergelaten. Of het pure toeval was of gedirigeerde kennis leggen zij een feilloos parcours af richting tussenpunt 1. Groep 3 heeft nog maar net een goed tempo gevonden in de Gijsbeekstraat en groep 2 meldt zich al aan bij de plaats naar waar de rebus leidde. De rebus was als volgt: Prent van een schoen, wagemaeckerstraat 9, watertoren en een tekening van 2 kleine mannekes. Elke groep haalde het nodige intellect naar boven om tot de oplossing, "Schoenmaker blijft bij je leest", te komen. (Gemeente) Leest was dus de doorslaggevende onderliggende tip.
Elke groep had de nodige moeite om onze verstopte ploegleiders te vinden en wanneer de huisnummer van het desbetreffende adres nog spoorloos blijkt, wordt het een lange zoektocht. De nacht valt en de groepen melden zich dan toch allemaal rond het wisselpunt van dag naar dag elkaar op relatief korte afstand gevolgd. We krijgen een hartelijk onthaal en een topografische kaart bij onze ontvangers. Met de titel van Johan Bruyneel zijn boek, "Alleen winnen telt" indachtig, zetten we onze tocht verder. Iedere groep weet dat de anderen niet ver af zijn en elke fout zou hard worden afgestraft. Hierdoor wordt een fenomenaal tempo tussen 6 en 7 km/h ontwikkeld.
Groep 2 gaat ten onder aan de druk en maakt een verkeerde keuze waardoor zij de koppositie moeten afgeven aan groep 1 en zelfs rode lantaarn worden. Nu wordt maar eens te meer duidelijk dat kaartlezen een niet onbelangrijke kunde is om deze tocht succesvol tot een goed einde te brengen.
De blauwe bruggen in Rumst worden door de eersten gepasseerd en de begeleiding meet grote verschillen op. De posities liggen vast en met voor onze dappere renners en rensters bekend trainingsgebied voor de boeg, zijn grote fouten uit te sluiten.
Natuurlijk liggen de laatste loodjes ook nog in de weg en die zorgen ervoor dat het laatste greintje karakter naar boven moet worden getankt om die laatste km's te overbruggen.
Groep 3 komt als eerste aan in club lokale en kunnen zich tegoed doen aan de overheerlijke pannenkoeken van chef Willy. Met een achterstand van 50 minuten bereikt groep 1 ook het warme clubnestje na gezamelijk het grootst aantal km's afgehaspeld te hebben, chapeau! Groep 2 waren in 2 gesplitst omdat het tempo te verschillend lag. Merkwaardig genoeg kwamen rustige wandelaars Dave en Yannick na een bezoek aan een fuif nog eerder binnen als de kern van hun groep. De laatsten kwamen moe en terecht voldaan 1u40min na de eersten binnen.
Enkelingen teren blijkbaar nog op de form van het seizoenseinde en reden nog een finale in danscafé Copacabana te Waarloos. De anderen kropen al wat vroeger onder de wol.
Gelukkig mochten we de klok vannacht 1 uurtje terugdraaien waardoor we toch een redelijke nachtrust hadden. In de voormiddag gingen we "zwemmen" in het zwembad van Lier gevolgd door een terrasje op het Zimmerplein met een sterke zon die waarschijnlijk voor de laatste nazomer van 2010 zorgde. Ook zagen we Zdenek Stybar op het scherm zijn 8e wedstrijd van het jonge veldritseizoen winnen in het Fortuin te Kontich. Als afsluiter van het weekend stonden er nog 2 spelletjes lazershooting op het programma.
We verdeelden ons in een rood en geel team om het achtereenvolgens tegen elkaar op te nemen in nagebootst indoor oorlogsgebied. De blauwe ploeg vond de beste schuilplaatsen en schoot de anderen het meest raak. Mad Maxx alias Viking Valentino won individueel de beide spelletjes telkens op de hielen gevolgd door 007 alias Gerrit en X-Ray ofwel D-VDB.
Met het MTB-weekend in aantocht en een sfeer die opperbest is, kan het niet meer mislopen. Ik zoek nog uit hoe en of ik de dagverslagen van het Duitse avontuur daar dagelijks op de blog zal kunnen posten om jullie optimaal op de hoogte te houden.
Het wegseizoen zit erop en onze Mtb's worden in orde gebracht voor onze eerstvolgende stage in Hochsauerland op 12 november 2010. De vaste kern Valentijn Lauwers, Bart De Schutter, Filip Van Tuyn en Rambo wordt dit jaar aangevuld met Annelies Dom en Kevin Claessens. Zij zullen aan den lijve ondervinden welke heroïsche overlevingstochten wij jaarlijks in het verre Deutschland ondergaan.
Als voorproevertje hierbij een verslagje van vorig jaar :
Nauwelijks gerecupereerd van de nachtelijke dropping vertrekken 5 Steeds Vooraners op Mtb-stage naar Centerparcs Hochsauerland in Duitsland.
Om s'middags een eerste training te kunnen afwerken starten de motoren al om 7u30. Even krijgen we onderweg vanuit wagen 2 de melding dat zij net het bord 'Warschau' gepasseerd zijn. We weten van wie deze informatie komt en hoeven ons dus geen zorgen te maken.
Na een vlotte reis en een blitzbezoek aan de supermarkt om de voorraadkasten te vullen, springen we om 15u op de fiets voor wat een memorabele rit zal worden. Om zoveel mogelijk off-road te rijden verlaten we geregeld de bewegwijzerde routes en moeten zo als eens over prikkeldraad kruipen op de vlucht voor een verbaasde koe of boze boer. Bij het vallen van de avond besluiten we om toch nog even verder te trainen, doch in de bossen overvalt de duisternis ons. Dit noodzaakt ons om de best berijdbare weg te volgen zonder dat we enig idee hebben van waar we ons bevinden. Wanneer we in de verte dan toch licht zien gaan we hierop af.
De eigenaar van een klein café, verbaasd om 5 met modder besmeurde renners te zien, vertelt ons dat we op 20 ! km van het park zijn. We zitten dus compleet uit de richting. Geen steek voor de ogen ziende volgen we de asfaltweg. Deze baan tussen Kûstelberg en Medebach heeft een hellingsgraad van 9% in dalende richting. Bij klaarlichte dag haal je hier op de mtb met gemak 80 km per uur. De duisternis belet ons niet om vol door te gaan. De ploegmakkers verdwijnen uit mijn gezichtsveld. Wetende dat zij slechts enkele meters voor mij uitrijden, hoop ik dat geen van hen aan de remmen komt, want dat zou een doodsmak tot gevolg hebben. Telkens een wagen uit de tegenovergestelde richting passeert, worden we verblind door de grootlichten. In het donker kan ik me alleen fixeren op de witte onderbroken middenstreep. Verder zie ik niets. Desondanks blijkt achteraf dat de sneldheidsmeter toch 61 per uur heeft aangewezen in de gitzwarte nacht. Ik besef dat we onverantwoord bezig zijn, maar de adrenaline pompt door de aderen. Heelhuids bereiken we de bungalow en na een verkwikkende douche + heerlijke pasta kruipen we om 21u onder de wol. De lokroep van het feestgedruis die weerklinkt vanuit de Alpenrausch kunnen wij als profi's weerstaan.
Ondanks de onheilspellende weerberichten trekken we zaterdag onze Steeds Vooraan tenue aan en starten voor wat een monsteretappe wordt van 100 km in a-po-ca-lyp-tische weersomstandigheden. Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen, maar het is al 2 uur donker vooraleer we het park terug bereiken. De passie voor de fiets haalt het van het gezond verstand. Afgepeigerd en na een heerlijk diner van onze chefs de cuisine - er schuilt verborgen talent bij onze renners - doven de lichten om 21u30 en dromen van dominantie in het clubkampioenschap.
Zondag, ook vandaag staan de hemelsluizen wagenwijd open, verkennen we een nieuw parcours. Met meerdere single tracks, te doorwaden riviertjes en spectaculaire afdalingen blijkt het een voltreffer. Deze rit heeft alle intrinsieke eigenschappen om een klassieker te worden. We onthouden de achterwaartse salto van Valentijn die zich alzo tot decoratie maakte van een kerstboom, Rambo die zich vastreed in een riviertje en er dan maar bij ging liggen, Bart die in hetzelfde watertje pootje baadde en de acrobatie van Filip en Pons. Doornat, grijs en leeggereden bereiken we een rit van 5uur het park. S'avonds volgt de ontspanning met een partijtje bowling. Dat het vet van de soep was, werd duidelijk wanneer teveel ballen in de goot belanden.
Onze laatste dag laten we de fiets om praktische redenen aan de kant en vangen aan met een matchke voetbal. Het is al snel duidelijk dat de meesten onder ons een voetbalverleden hebben en dat menig caféploeg het niet onder de markt zou hebben met de dribbelende Steeds Vooraners. Goed bezweet zakken we af naar de Aqua Dome waar we elkaar trachten te overtroeven om zolang mogelijk in een ijskoud bad te blijven zitten (7°C). Valentijn krijgt vandaag de naam Viking toegewezen. S'avonds, om onze schitterende stage af te sluiten, dineren we in een Italiaans restaurantje.
Het was een stage om niet snel te vergeten ... en bis nächstes Jahr
Hoofdrolspelers : Seppe Kopecky - Van de Pontseele Lawrence - Preben Van Tulder - Fred Libert - Bart De Schutter - Rambo- Begeleiding: Gore - Agnes - Luc Crauwels - Leo en Lisette
Door onvoorziene ? renovatiewerken in Centerparcs Gunderath moesten we uitwijken naar een andere locatie om onze stage te houden. We konden terecht in het 5-sterren luxe-resort van Centerparcs Hochsauerland te Medebach in de nabijheid van Winterberg.
Dat het hier kan winteren ondervonden we onderweg al. Pakken geruimde sneeuw langs de kant van de weg. Omstreeks 12u30 arriveerden we ter plekke. Terwijl de renners zich onmiddellijk in trainingsplunje staken zorgden de begeleiders voor het middagmaal. Om 14u vertrokken we voor een eerste training op Duits grondgebied. Revelatie van de eerste rit was Seppe, die de beloften en elite het nakijken gaf. S'avonds na een heerlijk diner zetten we de poriên en de ogen open in de sauna.
Samstag :
Op het programma een 60km lange tocht door berg en dal. Na enkele keren verkeerd gereden te zijn en toen ook nog eens bleek dat we de uitgestippelde route in tegenovergestelde richting aan het rijden waren, waardoor we onze bevoorrading misten, besloten we na 67 km de kortste weg naar het park te zoeken. De tocht werd afgesloten met een bliksemsnelle afdaling waar volgens sommigen snelheden tot 80 per uur werden gehaald. Na alweer een 5 gangen menu belandden we s'avonds in disco The Fox om het melkzuur uit de benen te dansen. Groot was ook onze verbazing er Bjarne Riis aan te treffen. Hij bleek op zoek naar jong talent. Hij wilde Van Tulder onder contract leggen, doch we konden Preben overtuigen nog enkele jaren te rijpen onder de vleugels van Gore.
Sonntag :
Alweer 70 km gepland. Een miezerige regen kon de pret niet bederven. Op 5 verschillende plaatsen werden we door Gore en Leo overstelpt met warme thee, snickers en andere snelle suikers. Vooral spektakel in de spekgladde afdaling van Kustelberg naar Titmaringhausen. Na 50 km hielden de knechten het drijfnat voor bekeken. De kopmannen Preben Pidpa en Rambo snorden rustig verder wetende dat Gore en co hen in Referinghausen alweer stonden op te wachten. De dag werd besloten met een gezellige disco bowling.
Monntag :
s'nachts bleek er een pak sneeuw te zijn gevallen. Vermits de bungalows om 11u ontruimd moesten zijn, werd er niet meer gebiked. We maakten wel een prachtige boswandeling door het besneeuwde landschap, zonder Preben weliswaar, die de zware trainingsinspanningen moest bekopen en zich niet lekker voelde.
Alvorens de terugreis aan te vatten, namen we nog een verfrissende duik in het subtropisch zwembad.
Voor iedereen was het een tot in de puntjes verzorgde stage met veel sfeer en groepsgevoel
Vandaag lieten de weergoden ons in de steek. Een druilerige regen hield de oude garde binnen. De jonge leeuwen lieten zich niet afschrikken en trotseerden het hondenweer. Benjamin, Jonas en Valentijn keerden 3u later onherkenbaar terug.
Vermits zij maandag weer op de schoolbanken werden verwacht, keerden zij na de maaltijd huiswaarts (nog 6). Gekneusde Fred besloot dan ook maar naar huis te rijden (nog 5). S'nachts werd ook Nico ziek. Gore en Agnes offerden zich op en brachten de zieke naar huis (nog 2). Kenny en ik reden maandag nog via Cochem en deden ons tegoed aan heerlijk Moezelwijnen bij boer Servaty.
Voor iedereen was het een schitterend weekend. Er zal in 2007 rekening moeten gehouden worden met Steeds Vooraan. Aan het bestuur Vielen Dank en aan de rest Auf Wiedersehen in Gunderath.
Appèl voor het ontbijt in de bungalow van Gore en Agnes. Aan een rijkelijk gevulde tafel versterken wij de innerlijke mens alvorens de training aan te vatten.
10u - Onmiddellijk na vertrek van de tweede etappe komt Fred ten val tijdens een spectaculaire afdaling over boomwortels. Hij zou de rest van de rit moeten aanklampen. Gore zorgt op 5 verschillende plaatsen voor bevoorrading zodat we eens te meer niks tekort komen. Alleen de supportersbus moet verkeerd gereden zijn, want die waren nergens te bespeuren. Uit deze etappe onthouden we vooral het verbazende gemak waarmee junior Valentino Rasmussen de hellingen bestormde en het ganse belofte en elite team het nakijken gaf. Na een verkwikkende douche annex spaghettimaaltijd werd er besloten een partijtje mini-golf te spelen. Al snel vliegen de golfballen in het rond en onpopt Gerrit zich tot sluipschutter door onverwachts de zege weg te kapen. S'avonds doen we ons tegoed aan Mexicaanse gerechten. Die zouden de voorbode worden van het verhaaltje van de tien kleine negers. S'nachts wordt Gerrit ziek en reproduceert de inhoud van zijn maag met de nodige oerklanken. Hij verlaat ons s'morgens (nog 9). Na de golf nemen we een verfrissende duik in het subtropisch zwembad. De dames zullen het geweten hebben want geen van hen is nog veilig voor de op hol geslagen hormonen van de rode armada. Vooral Van Sweefelt doet zijn reputatie alle eer aan en versierde een date met de badmeesteres. Enkele halve liters Becks Bier in de Pub besluiten deze mooie dag.
Binnenkort;, van 12 tot en met 16 november 2010 gaan we op Moutainbikestage in Hochsauerland (Duitsland), waar we ook de voorbije jaren vertoefden. Om jullie al eens te laten proeven van de sfeer post ik de komende weken enkele verslagen van de voorbije stages. Deelnemers aan komende stage zijn Bart De Schutter, Valentino Lauwers, Kevin Claessens, Flip van Tuyn, Annelies Dom en Rambo. Naast hard labeur in die deutsche Walder staat er ook vertier op het programma in de ons welbekende Alpenrausch.
Gunderath 17 tot en met 20 november 2006
Of het verhaal van de tien kleine negers
In navolging van het CSC-team van Bjarne Riis ging Steeds-Vooraan op stage naar Centerparcs Gunderath, een lieflijk dorpje op zo'n 20 km van Gerolstein in de Duitse Eifel. Een ideale manier om de ploeggeest te bevorderen.
De eerste lichting van de rood-witte garde uit Kontich arriveerde iets na de middag. Om 14u al sprongen zij op hun Mtb. Een eerste verkenning van de omloop van 22km maakte al snel duidelijk dat fysiek en vooral een goede techniek onontbeerlijk zouden zijn. Tijdens de eerste etappe bleek dat bij sommigen het materiaal niet helemaal in orde was. Zo moest Jonas 4 km te voet gaan na een scheur in de buitenband. Verder leek downhill niet weggelegd voor Kenny van Sweefelt. Hij stapte af en wandelde verder telkens de weg naar beneden helde. Na 2u30 genieten keerden we terug naar onze bungalow waar ondertussen Gore, Agnes, Nico en Gerrit Claessens en Fred Libert gearriveerd waren. Na het avondeten werd er een partijtje gebowld. We zijn nog steeds onder de indruk van de 'power' waarmee Fred de bowlingballen wegkeilde en de ene strike na de andere scoorde. Zijn bruut geweld verklaart mogelijk de ontelbare keren dat hij dit seizoen materiaalpech had.
de laatste rit was officieel al gereden, maar voor ons stond de 10e etappe nog te wachten. Om 17h55 ging ons vliegtuig normaal de lucht in, maar door de late check-in tijden van de laatste mensen die op hun beurt nog eens niet in orde waren met hun papieren, kregen we al af te rekenen met een uur vertraging. We waren toen nog niet vertrokken! Net zoals de heenreis moesten we 9uur in de vlieger zitten. Het werd ons zo aangenaam mogelijk gemaakt door Air France, want we kregen alles wat ons hartje maar bezielde, 2 maaltijden en drinken à volonté.
Iedereen had het naar zijn zin, sommigen konden toch even de ogen toeknijpen en zichzelf wat rust gunnen, anderen deden een poging, maar mislukten hierin. Om 7u50 landde het vliegtuig in Paris Orly en na een kwartiertje wachten konden we van het vliegtuig.
Ken en Valentijn gingen direct zoeken naar een taxi (-bedrijf) om ons plus bagage naar Paris Gare du Nord te vervoeren, maar niets te vinden. De moed zakte ons in de schoenen, want het halen van onze Thalys om 10u25 zal nu heel nipt worden! Uiteindelijk konden we iets na 9u een bus nemen die ons naar een station bracht en we met een keertje overstappen op onze tijdelijke bestemming zou krijgen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan met 6 fietskoffers, 5 wieldozen en bagage van 8 personen voor 2 weken koers!
De miserie begon al in de eerste bus waar we alles in een mum van tijd ingeladen moesten krijgen. Gelukkig was er veel plaats en lukte dit vrij aardig. Aan het stationsloket kochten we 8 ticketjes en vroeg vooral Yannick wat meer info. We moesten op spoor 2 wachten en een eerste keer overstappen in Saint Mary de Notre Dame. Eigenlijk was de eerste trein op spoor 1 zodat we deze niet haalden. Achteraf zal die grap ons nog veel geld kosten.
De trein kwam eraan en we kregen 30 seconden tijd om alles in te laden. Gelukkig blokkeerde Sam de deur, want we hadden echt meer tijd nodig. Het uitladen ging goed, dan trappen op en trappen af, aan mensen vragen waarheen we moeten en dan overleggen of zij te vertrouwen zijn en beslissen in welke richting we gaan.
Gelukkig altijd de goede keuzes genomen en na lang gesleur met de valiezen aangekomen in het vertrekstation van de Thalys. We waren wel een (dik) uur te laat, zodat onze tickets niet meer geldig waren. Blijkbaar mochten we maar tot 1u na het vertrek van de gemiste trein onze tickets omruilen voor nieuwe zonder bij te betalen, wij waren 1u07 te laat!! Terug nieuwe tickets kopen zou ons een bom geld kosten, maar eigenlijk was er geen andere optie. Iemand die van bij ons naar Parijs rijdt heeft toch 4 uur nodig als hij direct kan vertrekken, dan nog de terugreis en alles en iedereen meekrijgen, onbegonnen werk om dat nog allemaal geregeld te krijgen.
Dat hadden we toen dus ook begrepen en om 14u25 konden we instappen op voorwaarde dat we per persoon nog 58 op zouden leggen. Al bij al betaalden we nog met plezier en met snelheden die flirten met de 300km/h kwamen we aan om 16u20 in Antwerpen Centraal waar we opgewacht werden door het zogenoemde thuisfront.
Iedereen kon moe maar voldaan terugkeren om snel in dat bedje te belanden.
Voor Bart, Ken, Jos en Luc stond er vandaag al terug een nieuwe werkdag voor de deur. Chapeau en oneindig veel respect voor deze doorbijters!
We hebben ook plechtig besloten om een soort dia-avond te plannen in ons clublokaal (Rompelei in Kontich). Zo kunnen deze beknopte teksten wat verder uit de doeken gedaan worden door veelvuldige anekdotes en fenomenale belevenissen die daar de gewone gang van zaken zijn en voor ons het summum van fantasie betekenen.
Als iedereen bekomen is van deze reis, gaan we een gepaste datum uitkiezen.
Ik laat jullie zeker op tijd iets weten!!
Bij het aflsluiten van deze dag hebben we ook besloten om nog een "dia-avond" te plannen
Gisteren was er dus nog de tijdrit. 12km vlammen met het hol open op de plaatselijke ronde van de ochtendetappe. Nick moest als eerste van de ploeg starten gevolgd door Yannick, Sam en Bart vlak na elkaar. Dan kwam Ken om zijn plaats veilig te stellen en Valentijn nog een half uurtje later.
Het parcours bestond uit een lange rechte startbaan tussen de huizen waar de wind op kop goed te voelen was. Dan wat bochten, rotondes en snelheidsbrekers allemaal met wind op kop en steeds hellend gevolgd door de afdaling met wind mee en een lange aankomstbaan die parallel loopt aan de vertrekbaan.
Zoals eerder vermeld was het voor ons niet meer de bedoeling helemaal pleuris te rijden voor ons klassement, want dat lag rondom ons al vast. Iedereen deed zijn best, enkelingen slaagden er toch nog in om een verkeerde afslag te nemen aan een rond punt, ed. De tijden lagen rond de middenmoot met Valentijn als 29e, Sam die verast als 46e, Bart 49e, Nick 58e, Yannick 62e en uitslag van Ken weet ik niet van buiten, maar lag ook rond die plaatsen.
's Avonds was er nog een dik feestje bij de openingsceremonie, een heel leuke sfeer en de Nederlanders die hopen bekers verzamelden om liters bier in te verzetten. Na een maaltijd op hotel ging één groep naar een feestje 15km buiten de stad en bleven anderen in Cayenne om de sfeer op te snuiven en ronde middernacht de tram op te zoeken.
De late vogels waren ook al vroeg wakker, want om 8u30 was iedereen al vlijtig in de weer met het inpakken van fietskoffers en valiezen, de Slovaken gingen zelfs nog een ritje maken om het lichaam nog wat extra te laten ventileren. Enkel de Duitse ploeg is spoorloos
De fietskoffers zijn nu (11u34) allemaal ingepakt en de valiezen worden klaargezet. Normaal is er nog voldoende tijd om nog even te gaan plonsen in de atlantische oceaan. Naar verluid een schitterende ervaring! Velen kijken er al lange tijd naar uit.
Om 14uur vertrekt de bus naar de luchthaven om uiteindelijk om 17u50 op te stijgen naar het koude vertrouwde Europa!
